Op het moment dat je mensen recht in hun ogen kijkt en hun Wezen ontmoet, houden vreemdelingen op te bestaan.
Syriërs, Afghanen, Koerden, Irakezen, Iraniërs, Kasjmieren, Tunesiërs. Giri en ik ontmoeten ze allemaal hier in de haven van Piraeus waar zij 5 maanden geleden zijn gestrand toen de grenzen werden gesloten en die nu in handen is van de Chinezen…
En hoewel er een verschil is in status, zijn hun verhalen haast identiek. Velen zijn gevlucht voor de oorlog en verloren familieleden, anderen omdat ze een beter bestaan wilden opbouwen in het ‘beloofde land’ van hun verbeelding. Zij zaten gevangen in Turkije, vluchten ín de nacht de grens over en stonden doodsangsten uit om opgepakt te worden of te verdrinken op de boot. Sommigen lieten hele families achter, anderen hebben een familielid ergens in Europa.
Wegwijzers
Het leger en de kerk zorgen voor voedsel. Er zijn tenten en dekens beschikbaar gesteld door de VN, er is een Rode Kruis post, bus en metro zijn gratis en er komen veelal jonge mensen via organisaties om te ondersteunen bij de voedsel- en kledingdistributie, Engelse les te geven aan- of te spelen met de kinderen. Sommige mensen hangen apathisch rond, andere families zoals Fathyia en haar gezin hebben een waarachter thuis gemaakt waar iedereen, vluchteling zowel als vrijwilliger zich op kan laden. Je krijgt overal iets aangeboden: thee, koffie, vruchtensap of vruchten. Mensen beginnen ons te kennen, kinderen stralen als ze ons zien en ik sla letterlijk en figuurlijk mijn armen om hen heen, groot en klein. Soms zijn we een wegwijzer voor nieuwe vrijwilligers…
Veilig
We doen niets – en vanuit dat niets stroomt de energie die Liefde heet vanzelf. Op het moment dat je mensen in je armen sluit, vallen alle oordelen weg. Nee, de Syriërs zijn niet arm, maar zij verloren hun huizen en familieleden in de oorlog, lieten alles achter en betaalden enorme bedragen om te vluchtten naar een veilige plek. En wij zouden ongetwijfeld hetzelfde doen. WhatsApp vormt de verbinding met het thuisfront of familieleden elders.
Ieder mens leeft zijn eigen blauwdruk. Situaties die in onze ogen onmenselijk lijken, leiden ontegenzeglijk vroeg of laat tot vervolmaking van het pad dat onze ziel heeft gekozen.
Mens-zijn
Ik ben hier niet omdat ik goed wil doen, of een engel wil zijn. Ik ben hier omdat ik me in alle opzichten wil verbinden met mens-zijn. Door te ervaren, met een open Hart aanwezig te zijn en mijn armen letterlijk en figuurlijk om de mensen heen te slaan, vallen alle oordelen weg en ontmoet ik allemaal deeltjes van mijZelf. En ontegenzeglijk worden wij er allen rijker van…
Hartverwarmend
Jafar uit Afghanistan is hier omdat er voor hem en zijn broer geen toekomst is in zijn land. Hij zorgt voor een grote groep Afghaanse jongeren en treedt samen met deze jongens op als beschermer voor Fatima en haar dochter Modisa. Hartverwarmend! Hij wil illegaal het land uit, onder een vrachtwagen, ook al riskeert hij daarmee zijn leven. Maar eerst wil hij een veilige plek vinden voor moeder en dochter. Wij helpen hem daarbij. Er is geen weg terug. In mijn hart reis ik met hem mee…
‘De Koran is een prachtige leidraad op ons pad’, zegt Jafar. ‘Helaas zijn er nog weinigen die dat leven…’
Maar lieve Jafar, jij leeft het. En velen die ik deze dagen heb moge ontmoeten.
Kraakpand
Een koppel uit Wales kraakt samen met een groep Syriërs een oud ziekenhuis. Wij betalen de taxi voor vader Samir en hun huisraad en begeleiden Salwa en hun drie kids in de metro naar hun nieuwe kamer. Het is een onvoorstelbare bende, maar ze zijn er reuze blij mee. We helpen Salwa de grootste troep op te ruimen. Als we 2 dagen later terugkomen is hun ruimte brandschoon, al is er nog geen toilet en elektra. Salwa heeft voor ons gekookt en honger of geen honger, eten zullen we. We kennen dat wereldwijd! ‘I love you’, zegt ze terwijl ze me vol liefde aankijkt. ‘Ik houd ook van jou’, zeg ik oprecht.
Ontruiming
Zal het dan eindelijk gebeuren? De politie heeft de ronde gedaan en maandag moet de haven ontruimd worden. Er zijn deze week al veel gezinnen naar elders gebracht. Er is een kamp aangewezen voor Syriërs, daar krijgen Fathyia en haar familieleden een caravan. Er is een tentenkamp voor de Afghanen. Maar wat ze gaan doen met alle anderen – dat is tot nu toe een raadsel…
Om Shanti,
Yasmin
