We worden naakt geboren en bekleden ons langzaam maar zeker met sluiers van vergetelheid en creëren overtuigingen die gerelateerd zijn aan cultuur en godsdienst. En dan word je op een morgen wakker en begin je jezelf te realiseren dat alles wat je ooit voor waarheid hebt aangenomen niets meer en niets minder dan een illusie is.
Je zorgvuldig opgebouwde zelfbeeld dondert in elkaar. Je voelt je van god en alleman verlaten, raakt in een depressie, je relatie klapt of je wordt ziek. Je kunt twee dingen doen. Je gaat door met leven zoals je tot nu toe geleefd hebt en laat je behandelen. Of je realiseert jezelf dat jouw depressie een middel is naar een hoger doel: een eerste stap op weg naar spiritueel ontwaken, wat uitsluitend gepaard kan gaan met een innerlijke oorlog. Je moet eerst sterven om opnieuw geboren te worden…
De situatie in de wereld getuigd van chaos, verzet tegen alles wat gangbaar is en openlijk geweld. Het is een volmaakte weerspiegeling van ons innerlijke universum.
We willen altijd iets anders dan dat wat is. We willen vrede op aarde, we willen gelukkig zijn en een leven zonder pijn, terwijl we diep vanbinnen verdraaid goed weten dat dit onmogelijk is.
We zijn gewend om ons te voegen in systemen die ons een schijn van veiligheid bieden. Of die systemen nu cultuur, onderwijs, godsdienst, new age of politiek zijn maakt niet veel uit. We leven in de geest van de kudde en passen ons keurig aan tot het moment dat we beginnen te ontwaken. De bom barst, de hel breekt los en we beginnen te rebelleren.
Over verlichting gaan we het niet hebben. Er kan niets over gezegd worden. Op het moment dat je verlicht bent is er immers uitsluitend leegte…
Het proces van ontwaken is een geleidelijk proces. Een proces van waarachtige oorlogsvoering. Vanaf nu niet langer buiten jezelf, maar binnen in jezelf. Geloof me, de oorlog buiten jezelf is slechts een zwakke afspiegeling van de oorlog binnenin. Er is maar één vijand die we hoeven te bestrijden en dat is het ego. En dat is een vijand die niet valt te bestrijden met uiterlijke wapens, door ontkenning of onder het mom van liefde. Deze vijand vraagt erom bloedeerlijk naar binnen te kijken. Langzaam maar zeker ga je zien dat alles wat je buiten jezelf projecteert als zijnde goed en kwaad voortkomt uit jouw eigen binnenwereld, kortom oorlog…
Yasmin ik blijf verlangen naar een wereld waar vrede is voor iedereen
Sorry jongens, we dienen te begrijpen dat deze wereld van tegenstellingen ons gegeven is als een goddelijke gift. Hoe kunnen we in godsnaam leren wat het verschil is tussen goed en kwaad als we dit zelf niet kunnen ervaren. Om de wereld van de dualiteit te overstijgen zullen we eerst vol-ledig moeten afdalen in onze binnenwereld om alle verborgen schatkamers te openen om uiteindelijk het midden te vinden tussen Licht en Donker. Op dat moment is alles zoals het is. We maken niet langer onderscheid. We hoeven nergens meer naar toe. We zijn de dualiteit overstegen en thuisgekomen. We hoeven het kwaad in de wereld niet langer te bestrijden en gunnen eenieder zijn eigen inwijdingsweg. Kortom, een innerlijke oorlog is de enige, eenzame weg om waarachtig Mensch te worden.
We droppen alle geloofssystemen die ons een vorm van houvast bieden. We droppen alle beelden van een hemel of een leven in het hiernamaals omdat we ons realiseren dat het enige wat we hebben dit moment is en dat er verder niets te bereiken valt…
Liefde heeft weinig te maken met lief willen zijn. Liefde is helder en chaotisch. Liefde, onvoorwaardelijke Liefde, maakt alles pijnlijk zichtbaar wat we niet willen voelen of beleven.
Vrijheid is een innerlijke staat van zijn. De weg naar binnen is de enige weg. Het betekent dat je eenzaam zult zijn. Dat alle vluchtwegen zich sluiten. Ik zou je kunnen vertellen dat de beloning groot is, maar dat weet je pas achteraf. Kortom, het is springen van de hoge duikplank zonder zwemvest en zonder enige vorm van zekerheid. Springen met je ogen dicht, in vol vertrouwen…
Liefde is niet je ogen sluiten voor deze aardse realiteit, ook al is dit alles niet meer en niet minder dan een illusie: het geweld, de oorlogen, Mr. Trump of Geert Wilders. Liefde is weten dat alles en iedereen een functie heeft om te komen tot waarachtig Mensch zijn. Om het maar platvloers te zeggen, geluk is niet te vinden in de materiële wereld. Hoewel er niets op tegen is om te genieten van de goede dingen des levens. Wat een verrukkelijke bezigheid is wanneer we niets verlangen omdat we nergens meer gehecht aan zijn.
Manifestatie
De wet van de manifestatie kun je gebruiken als een middel om de leegte in jezelf op te vullen. Je kunt verlangen naar materiële luxe, een groter huis, een grotere auto, een nog luxere vakantie in de hoop dat je daar gelukkig van wordt. Je kunt mediteren en affirmeren tot je een ons weegt. Op het moment dat je ontdekt dat je volmaakt onvolmaakt bent, ontdek je dat jouw essentie leegte is en dat je die leegte niet in hoeft te vullen met surrogaat, maar dat de leegte zich vanzelf invult als jij jezelf er niet langer mee bemoeit. Je wordt helderder in dat wat je in wezen bent: Ik ben die ik BEN – ofwel leegte. Je omarmt alles wat zich manifesteert in de wetenschap dat dit hetgeen is wat je nodig hebt. Ook al begrijp je het niet op dat moment en is het niet altijd leuk, integendeel.
Ik ben niet voor of tegen vluchtelingen. Ik ben niet bezig om hen te helpen, te redden of hun problemen op te lossen. Ik ben deel van hen, zoals ik van alles en iedereen deel uitmaak.
Toen ik de opdracht op me nam om een boek te schrijven over de vluchteling, heb ik me niet gerealiseerd dat ik letterlijk in een oorlogsvoering tegen de vluchteling terechtkwam. Het was een pittig half jaar waarin ik mezelf tegen alle verdrukking in staande moest houden en dat is fysiek zichtbaar en voelbaar. Maar onder het uiterlijke lijden is een innerlijk weten dat ik niet anders kon als doen wat ik te doen had. Het boek is in de vorm en al is er nog steeds tegenwind, ik begin nu te voelen wat het proces vanbinnen met mij gedaan heeft. Er is nog meer ballast verdwenen. Er staat niets meer tussen mij en God, om het zomaar te zeggen.
‘Yasmin dit boek is een topper’. Hoewel mijn boeken sowieso altijd eyeopeners zijn geweest en geliefd voor een recalcitrant publiek, is mijn binnenwereld nog dieper gepolijst en waag ik me niet langer aan uitspraken over zaken die ik niet aan den lijve heb ervaren…
Ik weet dat het woordje God irritatie op kan roepen, maar het grootste probleem wat wij ervaren en waar alle problemen mijns inziens uit voortkomen is dat we God de deur uit hebben gedaan. Voor alle duidelijkheid ik bedoel met God niet die man in de wolken, maar een grenzeloos bewustzijn. We denken in onze afgescheidenheid dat we alles zelf kunnen creëren. Naar mijn idee is alles voorbestemd. Misschien heb je voor jouw gevoel een vinger in de pap. Maar naarmate het proces van ontwaken vordert, begin je te beseffen dat je daar jezelf niet meer mee wilt bemoeien. Je omarmt al wat is zonder oordeel en begint alles op te ruimen wat tussen jou en de waarheid staat. Je ervaringen worden anders. Beter gezegd, je waarneming wordt anders. Je begint goddelijke perfectie te zien achter elke manifestatie. In die zin creëren we absoluut onze eigen werkelijkheid.
Volmaakt onvolmaakt
Mijn wereld ziet er waarschijnlijk anders uit dan de jouwe. Ik ben niet bang voor morgen en aanvaard het leven in al haar rijkdom en haar ellende. Ik vecht niet langer, maar omarm.
‘Waarom denk je dat mensen zo tegen jou aanschoppen, Yasmin. Het is gemakkelijk om te preken. Het is iets anders om het pad te bewandelen. En ik ken niemand die dat doet zoals jij…’
‘Dacht je nu werkelijk Yasmin dat jij volle zalen zou trekken? Kom op lieverd. Jij stuurt mensen naar huis met nog meer vragen. Je spoort mensen aan de antwoorden in zichzelf te vinden. Naar mijn gevoel de enige juiste weg. Helaas, mensen willen nu eenmaal een pasklaar concept, een snelweg naar verlichting…’
Betutteling
Ja dat klopt, zo zijn we opgevoed. We gaan naar de dokter en zeggen: ‘Dokter hier is mijn lijf, maak het beter’. Onze verzorgingsmaatschappij heeft ook een enorme betuttelde kant. Het heeft ons onvoorstelbaar afhankelijk gemaakt en veel van onze creativiteit gedood. We leven langzaam maar zeker in een politiestaat waar alles gecontroleerd wordt. Waar alles al verdeeld en beslist is. We leven slechts een deel van ons mens-zijn. Onze mannelijke rationele kant. Het vrouwelijke en ontvankelijke proberen we met man en macht uit ons leven te verdrijven. We bestrijden vormen van natuurlijke genezing, verbieden natuurlijke zaden, de schappen in supermarkten en boekwinkels zijn opgekocht. Kortom, onze vrijheid is aardig aan banden gelegd.
Innerlijke vrijheid
De eerste stap naar innerlijke vrijheid is toegeven dat we dit alles zelf hebben gecreëerd vanuit hebzucht. We houden onszelf voor de gek over de economische situatie en geloven maar al te graag de rekensommetjes die ons voorgespiegeld worden. Jaren geleden toen de huizenprijzen de pan uit gingen rijzen hadden we niet de moed om de huizenmarkt in elkaar te laten donderen. We hebben een gigantisch probleem gecreëerd. Toen zou de pijn heftig zijn geweest, maar wederopbouw was mogelijk. Nu hebben we een rampzalige situatie gecreëerd en weten we niet meer hoe we de gaten moeten vullen.
Halve maatregelen nemen is nooit een oplossing. Nu we moeten bezuinigen, ontdekken we dat de gezondheidszorg veel goedkoper kan en worden we weer gedwongen zelf na te denken over en verantwoordelijkheid te nemen voor ons eigen leven…
De huidige situatie dwingt ons om weer ergens voor te gaan staan. Het dwingt ons om niet het spel van de massa te spelen maar ons af te vragen wat we zelf willen. De schijn van zekerheid werkt verstarrend en is dodelijk voor de ziel. Leven is beweging en voortdurende verandering. Zolang we in angst leven, wordt objectief handelen onmogelijk. En niet om jou te ontmoedigen, maar elke verandering, elke nieuwe vorm, is uiteindelijk gedoemd om te verdwijnen. In dat opzicht zijn we als de natuur.
De eikenboom houdt niet krampachtig haar eikels vast omdat ze bang is dat ze volgend jaar geen nieuwe zal dragen. Ze geeft zich over aan het ritme van de natuur. Het proces van overgave.
Ons ego verzet zich met man en macht tegen het proces van overgave: Niet mijn wil maar de uwe. Het is het proces van sterven en opnieuw geboren worden. Er komt een moment dat het leven het overneemt. Je raakt je baan kwijt, je krijgt een burn-out, je partner of je kind overlijdt. Je raakt letterlijk in een oorlog. Als rasechte westerling geef je jezelf waarschijnlijk niet de tijd om het proces te doorvoelen en te omarmen. Je begint onmiddellijk die oorlog te bestrijden met pasklare oplossingen, zoals pillen of het zoeken naar andere vormen van vergetelheid.
Alles wat we bestrijden groeit. Dus de vluchtelingenstroom wordt alsmaar groter al proberen we dat op allerlei bizarre manieren te verbergen en met man en macht te bestrijden…
Als je inmiddels de kudde achter je gelaten hebt, zal je afdalen in de hel en pijn en lijden ervaren. Dit keer grijp je niet onmiddellijk naar oplossingen, hoewel er natuurlijk niets op tegen is om te kijken wat jouw lijf etc. nodig heeft om het proces te ondersteunen, zonder het weg te drukken.
Niemandsland
Je zult herboren uit de strijd tevoorschijn komen. Denk nu niet dat je ergens bent. Want dat is een dooddoener. Je bent op weg en de weg stopt nooit. Als je dit universum jezelf hebt eigen gemaakt, ga je naar aan ander universum. Je krijgt andere opdrachten. Steeds moeilijker, maar je hebt ook meer bagage. En langzaam maar zeker kom je in ‘niemandsland’ terecht. De strijd gaat gewoon door, maar jij maakt niet langer deel uit van de strijd. Je oordeelt niet maar je omarmt. Je staat als een rots in de branding te midden van al het lawaai. Je begrijpt de wereld niet langer, maar je veroordeelt haar ook niet. Je ziet glashelder dat het arrogant is om mensen te willen helpen en/of beschermen. Misschien groeit jouw ego daar ontzettend van, maar je bewijst de slachtoffers geen dienst door ze af te houden van hun eigen unieke weg naar innerlijke vrijheid.
Je hebt steeds minder nodig omdat je innerlijk vol en vervuld bent. Je eet of je eet niet. Het maakt niet uit. Je slaapt of je slaapt niet. Het maakt niet uit. Je hebt de goedkeuring van anderen niet meer nodig…
Je grijpt niet meer terug naar je verleden. Je geeft je ouders of wie dan ook niet langer de schuld van dingen die gebeurd zijn. Je weet dat jij ze nodig had om te komen waar je nu staat. Je schaart je niet langer achter de massa die er genoegen in schept anderen te veroordelen en te kruisigen, waaronder priesters, nonnen, homofielen, lesbiennes, moslims en christenen. Je gaat zeker niet met jouw zooi de sociale media vervuilen. Laat staan dat je nog oorlog gaat voeren met degene die jou dertig jaar geleden in je kont heeft geknepen. Je weet immers dat er zoiets bestaat als actie en reactie. Maar je oordeelt ook niet over degenen die dat wel doen. Je kijkt met verwondering naar de volmaaktheid in de natuur en realiseert je dat er maar één onvolmaakt aspect in zit. Dat is de mens, ofwel het ego, die voortdurend alles naar haar hand wil zetten en zichzelf tegen beter weten in blijft rechtvaardigen.
Ik weet het niet
We durven niet meer te zeggen: ‘Ik weet het niet’. Dit zou het begin kunnen zijn van een enorme revolutie. ‘Yasmin, hoe zou jij het vluchtelingenprobleem oplossen’. ‘Sorry jongens, ik weet het niet. En volgens mij weet niemand dat. De eerste stap zou kunnen zijn om dit hardop te durven zeggen: Ik weet het niet. Grappig genoeg vermoed ik dat alle problemen zich vanzelf oplossen als wij ophouden ons ermee te bemoeien…’
‘Yasmin mag ik eerlijk zijn. Je was chaotisch’. Ik grinnik. Ik ben niet langer bang voor chaos. Uit chaos wordt immers orde geboren. We proberen alles te controleren, maar de chaos wordt steeds groter. Hoe dan ook, ik was wie ik was. Aan het einde van de presentatie kreeg ik een staande ovatie. ‘Yasmin, ik heb nooit iemand ontmoet die zo helder, zo oprecht en zo authentiek is…’
Wat ik wel weet is dat ik alles wat er tussen mij en de vluchteling staat op kan ruimen binnen in mij zelf. Is even klussen, maar zeer zeker de moeite waard. Ik had al aardig wat voor-geklust, dus het klussen viel wel mee. Mijn hart is open, mijn grenzen zijn verdwenen. Ik respecteer mezelf, dus ik respecteer de vluchteling, de bedelaar, de koningin, kortom -bijna- iedereen. Ik wens echter mijn tijd niet te verdoen aan discussies over wel of geen zwarte piet. Laat staan of moslimmannen in het onderwijs hun vrouwelijke collega’s wel of geen hand horen te geven. Er zijn een paar regels ofwel afspraken die wij met elkaar gemaakt hebben. Eenieder die mee wil draaien in onze maatschappij zal die moeten respecteren. Dat doe ik ook. Ik bouw elders geen kerken, ik bedek mijn hoofd in de moskee, om maar een paar dingen te benoemen. Is een teken van respect.
Medelijden is geen liefde. Respecteer jezelf en wees duidelijk wat voor jou belangrijk is. Dan kun je ook anderen respecteren en de verschillen in culturen die het leven zo kleurrijk maken in liefde omarmen…
Mijn wezen is grenzeloos. Mannen en vrouwen zijn niet gelijk maar wel gelijkwaardig. Bloedwraak past niet in onze cultuur en boerka’s mogen zelfs niet in Mekka gedragen worden. Als we niet duidelijk durven te zijn, verzanden we in onbegrip en verwijten. Begrip is trouwens iets wat van beide kanten moet komen…
Op het moment dat we niet langer willen vechten, hoeven we ook niets meer te bestrijden en neemt ons leven haar natuurlijke loop. We weten dan ook dat we anderen niet meer hoeven te overtuigen. Alle coaches etc. zijn plots werkeloos. Alle Ngo’s worden ontmanteld. Alle kerken gaan dicht. Kortom het wordt een saaie boel!
Maar vanbinnen is er een overweldigende rijkdom die jou door weer en wind, door oorlog en vrede steeds dieper voert naar innerlijke stilte…
Om Shanti
Yasmin
