Black
Black is een waar gebeurd verhaal. Een paar maanden na haar geboorte verliest Michelle McNally haar zicht en gehoor. Ze bevindt zich in het isolement van de duisternis. Doordat met name haar moeder haar voortdurend tegen het leven beschermt, raakt ze steeds meer gevangen in het donker en terroriseert ze haar hele omgeving.
Tijdens haar achtste levensjaar breekt het licht door de tunnel als Dabraj Sahai haar leven binnenkomt. Dabraj is een oud onderwijzer. Hij is een excentrieke magiër, gedesillusioneerd en aan de alcohol. Hij ziet het als zijn taak om Michelle haar vleugels terug te geven – haar het gebruik van woorden te leren – en gebruikt hierbij een zeer harde hand. Maar reeds binnen twintig dagen is Michelle een totaal ander kind. Op dat moment dwingt de vader hem het huis te verlaten en Michelle valt onmiddellijk terug in haar oude gedrag. Dabraj keert op zijn schreden terug. Zij valt hem aan en hij gooit haar woedend in het bassin. Water is haar grootste angst. Plotseling houdt het vechten op, ze wordt stil vanbinnen en ontwaakt. Ze pakt zijn handen, brengt ze naar haar lippen, spelt voor het eerst de klanken voor water en trekt hem in het bassin. In opperste verrukking staan ze onder de fontein en voelen ze de waterdruppels op hun gezicht. Beiden stralen licht uit. Vanaf dat moment begrijpt Michelle en accepteert ook de vader de aanwezigheid van haar leraar. Achttien jaar vertegenwoordigt hij haar ogen, daagt hij haar uit om over grenzen te gaan en leert haar communiceren en ‘zien’. Ze worden aangenomen op de universiteit waar hij haar vertaler is. Uiteindelijk vraagt ze teveel van hem en er rest hem niets anders dan haar alleen te laten. Het resulteert erin dat haar vechtlust omhoog komt en ze na vele jaren haar graad haalt. Ze wil haar bul als eerste aan Dabraj laten zien en vindt hem terug in een psychiatrisch ziekenhuis. Dabraj is blind en de weg kwijt en nu is het Michelle die Dabraj weer in contact brengt met het ware Leven…
Liefde en geluk
De film raakt mateloos. Het verhaal geeft vele impressies van liefde, van geluk. Het medelijden van haar moeder brengt Michelle terug tot de staat van dierlijkheid. De gelijkwaardige en harde aanpak van Dabraj haalt trots, doorzettingsvermogen en pure schoonheid omhoog. Michelle wordt een stalend mens met een handicap. Ze wordt koningin in het land van de blinden en oogst alom respect.
Het kijken naar deze film brengt me in dieper contact met het wonder van het zien.
Ik herinner me als de dag van gisteren dat ik opstond na een pittig ziekbed en vol verwondering de wereld bezag. Ik keek met de ogen van een kind en alles zag er anders uit, vernieuwd alsof alles licht uitstraalde. Ik realiseerde dat ik mijn ogen nooit echt gebruikt had – laat staan mijn derde oog…
Zonder zelfbeklag
Ze heeft mijn boeken gelezen en ervaart ze als balsem voor haar gewonde ziel. Ze is door de hel gegaan. Er waren momenten dat ze koos om zich mee te laten trekken in het zwarte gat van de dood. Maar iets in haar dwong haar te kiezen om te leven. Plotseling brak het licht door. Ze kreeg vleugelen van licht en de verwondering van een kind. Ze staat nog wat onwennig op deze nieuwe aarde. Kwetsbaar maar krachtig.
Stilte is als balsem voor onze ziel. Wanneer we ons biologisch ritme verliezen en ons voortdurend onderdompelen in de buitenwereld, verliezen we het contact met onze binnenwereld en worden we ongelukkig.
Er is geen doel om naar te streven. Er is uitsluitend een weg om te bewandelen. De enige manier om jouw waarheid te leren kennen is ervaring. En vanuit de ervaring kun je zijn en delen met anderen. Het dwangmatige denken verliest zijn invloed. Af-gescheidenheid heeft geen bestaansrecht meer en alle oordelen houden op te bestaan. We zijn weer één met de bron, één met het mysterie…
Geluk
We willen gelukkig zijn en streven naar situaties die bijdragen tot ons geluk. Lekker eten, een heerlijk wijntje, samen naar de film, op vakantie, afijn vul het rijtje maar aan. Het zijn doorgaans factoren van buitenaf die ons gelukkig moeten maken. Maar elk streven laat een leegte achter en als het eten voorbij is, de liefde bedreven, is daar opnieuw die leegte die jengelt om opgevuld te worden.
Zolang we redelijk gezond zijn en alles naar wens verloopt worden we lui en gemakzuchtig. We realiseren ons niet onze verborgen kracht. Die wordt pas voelbaar als we geconfronteerd worden met uitdagingen in het leven, met datgene wat wij duisternis noemen maar wat slechts de schaduw is van het licht. Het omarmen van onze schaduw maakt ons bewust van het licht in ons.
Geluk is niet afhankelijk van factoren van buiten. Het najagen van geluk maakt een mens waarachtig ongelukkig.
Illusie
Het is een illusie om vierentwintig uur per dag gelukkig te willen zijn. Een bloem bloeit een korte periode om daarna weer af te sterven en te verdwijnen in het donker, om vervolgens opnieuw tot bloei te komen. Alles ontstaat en vergaat in een voortdurende stroom van liefde, een voortdurende stroom van leven.
Wij zijn als bloemen, we bloeien een tijdje in deze realiteit, we sterven en verdwijnen, om uiteindelijk in deze of een andere realiteit weer te verschijnen.
Liefdeloze oordelen
Wat zeg je tegen ouders die te horen krijgen dat hun kind blind en doofstom is? Vraag je wat ze in godsnaam hebben gedaan om dit over zich uit te roepen, of durf je jezelf te laten aanraken door de duistere kant van het leven, door onpeilbaar verdriet? Durven we waarachtig mens te zijn en op te houden om te oordelen over dingen die we toch niet kunnen doorgronden, die we hooguit kunnen aanvaarden?
Wat zeg je tegen een alleenstaande moeder in Afrika die verkracht wordt en een kindje ter wereld brengt dat HIV-positief is? Reageer je vanuit angst en denk je dat jou dat niet zal overkomen, of laat je jezelf aanraken en treedt je haar tegemoet zoals jezelf tegemoet getreden wenst te worden, met liefde en mededogen?
Geluk en schuldgevoel gaan niet samen
Geluk ligt voor de moeder van haar doofstomme en blinde kind in het feit dat ze eerst door de hel gaat voor ze haar kind aanvaard. Dat ze vervolgens opnieuw door de hel gaat alvorens ze haar kind toevertrouwt aan haar leraar. Vervolgens volgt ze angstig vanaf de zijlijn de strijd die plaatsvindt tussen het kind en haar leraar en is ze getuige van een eerste moment van overgave van Michelle. Tranen van geluk wellen op in haar hart en vreugde vervult haar wezen. Ze straalt letterlijk van geluk. Godzijdank is ze niet behept met schuldgevoel, waardoor er geen denkbeeldige schaduw valt over haar geluk.
Zonder reden
Geluk heeft geen reden. Het is er zomaar, onverwacht, op die momenten dat je er niet naar zoekt. Het is zoals het IS. Er is geen voorkeur en geen afkeer. Je bent los van de beeldvorming hoe het zou moeten zijn…
Wie bepaalt of een leven waardevol is. Dat kan een ander niet voor je bepalen, dat bepaal je zélf aan de hand van de uitdagingen op je pad, aan de hand van de keuzes die je maakt. Geluk heeft niets te maken met uiterlijke omstandigheden. Geluk ligt in de kern van ons wezen en we ervaren het op die momenten dat we onze denkbeelden niet langer meer koesteren en ons over durven te geven aan dat wat IS.
Geen discussie
Liefde is niet lief. Liefde daagt je uit om het beste in jezelf naar boven te halen. Kinderen die alles krijgen wat ze verlangen, die nooit uitgedaagd worden in hun leven, leren niet te vechten voor hun bestaan. Het worden doorgaans ontevreden en onprettige mensen die uitsluitend hun eigen begeerten najagen. Ze voelen zich onder al dat bravoure gewoon mislukt, wat ze ook zijn, wat ze ook doen.
Kinderen die in een sfeer van liefde en geborgenheid opgroeien worden uitgedaagd om alles te onderzoeken, niets te geloven en hun eigen waarheid te ontdekken. Ze groeien doorgaans op tot krachtige jonge mensen met een gezond zelfvertrouwen. Ze weten dat hun ouders onvoorwaardelijk van hun houden. Hooguit worden hun daden ter discussie gesteld maar nooit de liefde…
Natuurlijk zicht
Zien, het is een precair iets. Dat wordt pas voelbaar als er iets aan je zicht mankeert. Ieder gezond mens heeft van nature een scherpziende blik, die we doorgaans verpesten door te snel een bril te gaan dragen, waardoor we onze ogen niet meer hoeven te trainen en luie oogspieren krijgen. Dit gaat doorgaans gepaard met nekklachten en we beginnen letterlijk te verstarren. Heb je jezelf wel eens afgevraagd waarom vooral westerse mensen brillen dragen?
Kinderen bewegen zich continue van het ene object naar het andere en verwonderen zich voortdurend.
Helaas vergeten we het wonder van het leven, het wonder van de schepping, op het moment dat we volwassen worden en ons onderdompelen in de wereld van de materie, de wereld van de begeerte. Tot het moment dat er een duistere wolk voorbij trekt die ons bewust maakt van het verloren paradijs en we ons weer bewust worden van het licht. We voelen weer als kinderen en ontdekken vol verwondering de wereld. Alles wordt nieuw en we houden op met staren, met onze verstarring. De vlinder kruipt uit haar cocon, we komen waarachtig tot leven…
Met een open hart,
Yasmin
