Om de wereld te veranderen moet je het lef hebben om een rebel te zijn. Moet je het lef hebben om uit de stroom van de massa te stappen. Durven te voelen, in alle stilte, of je nog langer mee wilt doen aan al dat uiterlijk vertoon. Zo niet, heb dan het lef om je eigen waarheid te leven. Dat maakt je niet alleen tot een uitermate tevreden en gelukkig mens zonder al die ballast, je geeft ook anderen de moed om hetzelfde te doen.
Ik trek me terug in mijn houten chaletje achter in onze tuin. Na een periode van gerichtheid naar buiten is de tijd aangebroken voor een volgende quest. Het is stralend winterweer. Koude nachten met heldere luchten en zonnige dagen met mystieke plaatjes. De zon valt door de kale takken van de bomen. Het licht, haar stralen, doordringen alles met haar goddelijke kracht. Ik word wakker in het midden van de nacht, kijk uit mijn raampje en zie de volle maan. Ze heeft een gigantische aura om haar heen. Ik houd mijn adem in, hoe juist is het tijdstip! Een roodborstje tript door mijn hakplaats. Goedemorgen nieuwe dag, hier ben ik, dankbaar en volledig aanwezig om u te dienen en te ontvangen.
Pim Fortuyn
Mijn gedachten gaan naar Pim Fortuyn. Ik hoorde zijn naam voor het eerst toen ik op de Antillen was. Het was niet direct positief, maar grappig genoeg voelde ik me onmiddellijk met hem verbonden. In de tijd daarna las ik vaker een krant. Televisie hebben we niet, dus ik heb hem nooit in levende lijve gezien. Dat hoefde ook niet, hij was een stukje van mijn ziel.
Op de dag dat hij doodgeschoten werd, gaf ik een lezing in een huiskamer. Onderweg hadden we de autoradio aan. Zijn dood werd geconstateerd op het moment dat we ter plekke aankwamen. En zo ging ik de avond in. Ik besloot het gegeven Pim te gebruiken in mijn inleidingsmeditatie. We verbonden onszelf met zijn energie en keken waar onze verbinding en onze moeite lag. Er was een persoon die ronduit de pest aan hem had. Anderen voelden zijn dood als een gemis, als de dood van een stukje van zichzelf. Ik had een mystieke ervaring. Reisde met zijn ziel omhoog en ontdekte dat hij in een staat van innerlijke vrede en vreugde verkeerde. Hij was volledig bewust en volkomen helder en had geen enkele moeite om de juiste poort te vinden. Hij werd begeleid door tientallen lichtwezens. Zijn komst was voorbereid en hij werd ingehaald als een koning.
In die tijd daarna verloor ik opnieuw mijn contact met de politiek. Alle holle woorden waarin nauwelijks iets gezegd werd, ik kon er wederom niets mee. Langzaam maar zeker begon ik de grootsheid van Pim te doorvoelen en zijn opdracht te begrijpen.
Gelijkenis
In die zin begin ik steeds meer gelijkenis te zien met de man die tweeduizend jaar geleden de knuppel in het toenmalige hoenderhok gooide. Hij vormde in die tijd een levende bedreiging voor de gevestigde orde en daagde hen uit om hun dominante positie op te geven. Hij predikte onverstoorbaar zijn boodschap van universele Liefde en bevrijding voor alle mensen, zowel mannen als vrouwen. Zeer ongewoon en gewaagd in een tijd waarin er geen plaats was voor de vrouwelijke kracht! Hij had de pest aan hypocrisie, maar voelde zich thuis bij degenen aan de rand van de samenleving: de hoeren en de tollenaars.
Hoewel we maar al te graag een heiligenbeeldje willen maken van de mens Jezus, had hij in die tijd het effect van een aardverschuiving. Zijn dood aan het kruis kon dan ook niet uitblijven. Dat we nog niet in staat waren om de werkelijke betekenis van dit sterven te begrijpen, blijkt uit het feit dat we tweeduizend jaar lang de materiële kruisdood ofwel het lijden hebben verheerlijkt. Het wordt nu tijd om zijn verrijzenis te vieren, het symbool voor de Kelk, het mysterie van de onsterfelijkheid van het ware Leven. Nu, zoveel jaren later, beginnen we het platform te begrijpen wat hij in die tijd heeft neergelegd en begint zijn ware boodschap tot ons door te dringen. De mens Jezus was in die zin van geen enkel belang. Hij speelde gewoon de rol die hem van hogerhand was toebedeeld. Zijn geest, de kosmische Christus, kan nu eindelijk in al haar volheid tot bloei gaan komen.
De weg kwijt
In deze spannende tijd staan er opnieuw mensen op die ons laten zien dat we de weg kwijt zijn. Dat de schepping niet bedoeld is om te vernietigen, maar om het Leven te eren. Dat Liefde ook betekent dat we nee durven zeggen, waardoor we ruimte creëren voor een eerlijk en oprecht ja! Evenals in de tijd van Jezus, gaat het ook nu niet om de mens Pim Fortuyn. Die speelde, net als ieder van ons, slechts zijn rol in het drama van de mensheid en bracht opnieuw een aardverschuiving teweeg binnen de gevestigde orde!
Hij was ongetwijfeld afgedaald in de kelders van de hel voor hij zijn eerste schreden zette in de politiek. Hij had naar alle waarschijnlijkheid geen keuze, zijn ziel had die keuze allang gemaakt voor hij geboren werd.
Dienstbaarheid
Je hebt ons allen aangeraakt, zelfs je grootste tegenstander blijkt diep geschokt. Leek je bij leven slechts verdeeldheid te zaaien, je dood maakte duidelijk dat je slechts de verdeeldheid, de angst en de onvrede van je omgeving vertolkte en door jouw onconventionele optreden haarfijn naar de oppervlakte bracht.
Dienstbaarheid betekent dat we ons eigenbelang aan de kant durven zetten voor het algehele belang. In die zin was je een meester en een voorbeeld voor ons allen. Sommigen vergelijken je met de ‘zot’ uit de tarot. Je kunt dit zien als een eretitel: het is de hoogste manifestatie van het ‘goddelijke ongehechte’. Er zijn je veel dingen toebedeeld en slechts weinigen hebben begrepen wat je werkelijke boodschap was.
Katalysator
Hij was de katalysator die het beest in de mens omhoog haalde. Het beest en de heilige, afhankelijk van de plek die we innamen in ons evolutieproces. Hij weerspiegelde feilloos alle angsten die we onder het tapijt hadden geschoven. Onmiddellijk kwam het hele mannelijke bolwerk in het geweer. Hoe bestrijd je iemand die wel eens een omwenteling in het denken teweeg kan brengen? Met wapens, zoals we geleerd hebben. Kijk vooral niet naar binnen, maar bestrijd de vijand buiten jezelf. Begin met grof geschut zoveel modder te gooien en poten onder stoelen vandaan te zagen als je maar kunt. Luister niet naar de onderliggende boodschap, stel je voor dat er een kern van waarheid in zit. Kijk zeker niet in je spiegel en meen vooral niet dat jij iets kunt leren!
Licht en duisternis
Het kon niet anders of er moest gebeuren wat er is gebeurd. Ook dat was allang zichtbaar in de sterren en op een dieper niveau wist Pim dit maar al te goed. Hij is zich waarschijnlijk rot geschrokken dat mensen hem niet begrepen, niet wilden horen wat hij werkelijk te zeggen had, de voor- en de tegenstanders. Wat hij ongetwijfeld in de praktijk nog moest leren en integreren is het omgaan met die innerlijke kracht: hij die in het licht wandelt, reflecteert nu eenmaal feilloos licht en duisternis.
In zijn boek ‘De verweesde samenleving’ laat hij een prachtige erfenis na. Niet rechts, niet links, maar doorleefd en doordacht, en gezien vanuit het midden. Niet het een sparend voor het andere, maar alles in gelijke mate belichtend. Glashelder laat hij zien waar we van het pad zijn afgeraakt en onze afkomst zijn vergeten. Glashelder duidt hij aan dat we die ene pool, onze vrouwelijke verzorgende kant, tevoorschijn mogen halen om het midden te hervinden en weer volledig mens te worden.
Na zijn dood
Pas na zijn dood begonnen mensen te doorvoelen wat hij in beweging had gezet. Iedereen die bij zijn laatste eerbetoon aanwezig was, heeft iets van het mysterie geproefd, heeft de verbinding ervaren die deze man tot stand heeft gebracht. De mystieke sfeer die er hing rond zijn sterven, het schokeffect dat hij teweegbracht om ons wakker te schudden, te bevrijden uit ons materiële keurslijf, en onszelf te verbinden met onze geamputeerde pool, het spirituele. Beide polen evenveel gewicht te geven in ons leven: onszelf en die ander.
Ruimte voor anderen
Ruimte voor anderen kan er alleen zijn als die ruimte er is binnenin onszelf. Niet zolang die ruimte ons wordt opgedrongen van buitenaf. Hoe meer structuren we door de overheid krijgen opgelegd, hoe meer innerlijk verzet tegen die structuren, hoe groter onze angst om iets van onszelf te verliezen. We kunnen uitsluitend zelf ervaren dat delen geen vermindering is. Integendeel, alles wat we delen zal zich vermeerderen als we delen vanuit een zuivere en eerlijke intentie, vanuit een natuurlijk gevoel van overvloed.
Dat we er als natie nog niet aan toe waren om onze angsten voor vernietiging van de materie, voor vernietiging van de wereld der illusies, onder ogen te zien moge duidelijk zijn. Dat we er als natie nog niet aan toe waren om het spirituele opnieuw een plek te geven in ons leven, ook dat moge duidelijk zijn dat we daar nog niet aan toe waren.
Tegenpool
Om zijn taak te vervullen, om de harmonie tussen licht en donker te bevestigen, had ook Pim een tegenpool. Folkert nam de rol op zich om, als vertolker van de ene helft van onze gemeenschap, als vertolker van onze coöperatieve angst, een einde te maken aan het materiële leven van Pim. Toch is het leven van Pim niet voor niets geweest. Hij heeft een opening gecreëerd in het coöperatieve bewustzijn en een aantal van ons zullen zijn boodschap gaan begrijpen en dit platform van heelheid in zichzelf gaan neerleggen. Zij zullen het heilige huwelijk aangaan tussen het mannelijke en het vrouwelijke, het uitgevende en het ontvankelijke, het licht en het donker. Zij zullen de reis maken naar de onderwereld die Pim hun voorgegaan is. Zij zullen sterven en opnieuw geboren worden en in harmonie tevoorschijn komen en in stille triomf een platvorm vormen voor al diegenen die na hen de weg zullen gaan….
Angst
We zijn zó bang om te discrimineren dat we voortdurend discrimineren. Gewoon, omdat we niet eerlijk durven te zijn. Eerlijk naar onszelf en naar anderen. Omdat we bang zijn voor alles wat anders is. De christen is bang voor de moslim, de moslim is evenzeer bang voor de christen. In essentie zijn we bang voor onszelf. Want als we dat niet meer zijn, worden we alleen maar nieuwsgierig. Nieuwsgierig om de onderlinge verschillen te leren kennen. Boeiend, zoveel kleuren in de regenboog toch? Fantastisch dat Nederland een koploper is in tolerantie. Toch mogen we onszelf ook serieus nemen. Trots zijn op onze afkomst. We mogen verwachten dat eenieder aan wie we een open deur bieden, zich inpast in onze cultuur. Dat kan nu eenmaal niet anders. Daarbinnen is voldoende ruimte om de eigenheid van iedere cultuur te blijven leven. Vanuit liefde en respect voor elkaars eigenheid. Laten we dus ophouden met onszelf en anderen te discrimineren. Laten we evengoed ophouden om onszelf gediscrimineerd te voelen.
Waardigheid
De tijd is rijp dat we durven te gaan staan in onze waardigheid. Durven te onderscheiden zonder te denken dat dit oordelen is. Durven om kwetsbaar te zijn. Durven te spreken met de taal van het hart, zo eenvoudig, dat iedereen haar kan verstaan. Durven onszelf te laten aanraken en te luisteren met een open hart naar de mening van anderen, ook al is dat niet onze eigen mening. Durven te leven in een multiculturele samenleving, zonder angst dat we onder de voet gelopen worden en onze pensioenrechten zullen verliezen.
Laten we het als een voorrecht beschouwen dat wij zo welvarend zijn dat we kunnen delen. Laten we het tegelijkertijd vanzelfsprekend vinden dat we niet alleen rechten hebben. Laten we ieder voor zich ons unieke ‘steentje’ bijdragen aan een liefdevolle, kleurrijke, multiculturele en leefbare maatschappij. Laten we eindelijk het verleden eens vergeten, de toekomst loslaten en vandaag die wereld creëren die we graag willen zien. Laten we niet vergelden, maar vergeven en deze unieke situatie gebruiken als een kans om onszelf te verbeteren en daardoor onze bijdrage te leveren aan een betere en liefdevollere maatschappij.
Zoals jullie weten besloten we een maandje langer op Samos te blijven. Hier een stukje uit mijn laatste Facebook-post over ons Regenboog-gezinnetje…
Eens zei ik in een lezing dat ik evenveel van andere kinderen hield als van mijn eigen kids. Ik was een slechte moeder…
Waar
Maar het is waar. De liefde stroomt in een eindeloze stroom. Vier religies, vier stammen. Na een maand is onze regenboog-familie één vibrerende eenheid, één grote familie…
We zijn niet altijd lief. Er vinden eerlijke en open confrontaties plaats. We gaan niets uit de weg. Het resultaat: Respect groeit en Liefde stroomt…
Afrika een
We lopen mee in een demonstratie met 2500 zwarte broeders en zusters in een geweldloze demonstratie. Afrika dwingt respect af, bij de Samonezen, bij haar Arabische broeders en bij de politie. Dat wat in Afrika niet te verwezenlijken valt gebeurt hier: Afrika is één…
Verbannen
We nemen onze jongens en meiden mee over het prachtige eiland. We bezoeken de grotten van Pythagoras, 2500 jaar geleden hier verbannen vanwege zijn waarheid – zijn anders zijn…
Spelletjes
Onze kids leren de echte Samonezen kennen. De tv blijft uit. We hebben plezier, dansen en spelen spelletjes. Onze jongens vinden tot hun grote vreugde een nieuw voetbalveld…
De transformatie die plaats vindt, vooral in ons koppel, is voorbij woorden…
Die laatste zondag zijn we compleet. Ik kook voor acht. Iedereen is dol op mijn voeding. We zijn één liefde, één familie, één groot kloppend hart…
Onze drie Togo-boys huilen bijna als we ze voor de laatste keer terugbrengen naar het kamp. De vrouw van Abdul wil een foto van zijn Europese maman…
Ons koppeltje dat door hun ouders op gruwelijke wijze verbannen werd vanwege hun Liefde, straalt. Haar blik is nu open, haar liefde voelbaar. ‘Jij bent mijn echte moeder’, zegt hij. Onze jongste wijsneus, opgegroeid in de getto zonder vader, verdiende zijn studie door te voetballen. Hij voelt zich gezien en erkend. Het gat is zijn binnenste begint te helen. ‘Mammie ik hou zoveel van jou. Ik heb zoveel van jullie geleerd. Ik heb nu familie, ook in het kamp…’
Mijn eigen kinderen koos ik min of meer. Onze regenboog-kinderen kozen ons, kozen mij. Zij zijn een geschenk uit de hemel. Ik voel me gezegend dat ik een maand geleden weigerde naar huis te gaan…
Basis
Deze prachtige mensen hebben een basis gekregen. Een eigen studio hoeft ons koppel niet meer. Ook zij gaan terug naar hun tentje. Zij hebben een functie in het kamp. ‘Als we afgewezen worden willen jullie dan onze advocaat betalen…’
Dan brengen we onze kids terug naar het kamp…
Athene
Onze vriend Chucks uit Nigeria heeft zijn ID maar vindt geen werk. We geven hem geld zodat hij op een van de eilanden kan werken. Saiko uit Gambia zat 7 maanden onschuldig in Chios in de gevangenis. Hij kreeg zijn paspoort, vond een zomerbaantje op Kreta en werkt nu in Athene in de wasserij van dezelfde hoteleigenaar. Hij heeft heimwee en wil terug naar Gambia nu de situatie stabiel begint te worden. Voordat dit mogelijk wordt wil hij terug naar Lesbos: ‘In tegenstelling tot hier was daar overvloed, Yasmin. Als ik het eten binnen het kamp niet wilde, waren er alternatieven genoeg buiten het kamp. Als ik kleren nodig had ging ik ze halen. Zelfs de medische zorg was optimaal…’
We ontmoeten onze vriend Muni uit Burkina-Farso in de metro naar het vliegveld. Hij kreeg zes maanden geleden zijn blauwe stempel in Moria en mocht naar Athene, hoera! Zijn eerste interview is gepland in 2020. Hij sliep 3 maanden op een bankje in Victoria Square voordat VN zijn zaakjes geregeld had. Nu deelt hij, zoals de meeste mannen, een kamer met Afrikaners. Nee, werk heeft hij nog niet. De hoop op een toekomst en de glans in zijn ogen zijn verdwenen. Hij brengt zijn vriend, al 6 jaar in Europa en uitgeweken naar Parijs, naar het vliegveld. De knul heeft dezelfde vlucht als wij naar Eindhoven. Hij wordt, zoals vele Afrikaners, bij de douane uit de rij gepikt voor extra controle. Terwijl we op hem wachten komt er een andere zwarte jongen door het poortje. Hij kent en omhelst mij. ‘Ken je hem’, vraagt de douaneambtenaar. ‘Ja natuurlijk.’ ‘Oké, neem hem dan maar mee, maar ga nu.’ – Onze andere vriend zit niet in het vliegtuig als we een half uur te laat vertrekken…
Ik voel de Liefde en de energie van onze regenboogfamilie. Hun droom om verlost te worden uit die onmogelijke situatie in Samos. ‘Als we maar eenmaal in Athene zijn…’
Grenzen
Athene, hoe kan ik hen hun droom afnemen? Hoe kan ik hen vertellen dat dit alles één grote leugen is? Hoe kan ik hen vertellen dat Europa de weg kwijt is en dat we weigeren terug te keren naar het beginpunt’: Daar waar we grenzen trokken die in werkelijkheid niet bestaan. En dat we met zijn allen deze denkbeeldige grenzen hartgrondig verdedigen en maar liever niet willen weten wat er gebeurt met deze mensen die toch nog het lef hebben om door de mazen te komen omdat Frontex en anderen hun werk niet goed doen…
Oordelen
Mannen die Europa niet in mogen en niet terug kunnen. Waarvan er velen gedeporteerd worden. Omdat machtshebbers beslissingen nemen vanachter hun bureau over veiligheid van mensen terwijl ze geen flauw idee hebben hoe de situatie in Afrika werkelijk is. Ze oordelen vanuit westerse denkbeelden en hebben geen greintje benul van het feit dat een zwarte nu eenmaal geen blanke is. Laat staan dat zij de situatie daadwerkelijk gaan onderzoeken door gewoon een tijdje tussen de bevolking te gaan leven. Wat er met hen gebeurd in Turkije terwijl ze wachten op een paspoort in de gevangenis, dat willen we al helemaal niet weten, want uiteindelijk is dat ons probleem niet meer…
Eind januari had de Griekse minister van immigratie zelfs een onderhoud met Erdogan om de vluchtelingen uit Turkije terug te sturen naar Turkije zodat zij hun gerechtelijke straf kunnen ondergaan. In ruil voor…Gekker kan het niet worden…
Nederland
Hoe kan ik vertellen dat mijn Hart nog ruimer is geworden na het intense samenleven van afgelopen maand in ons huis in Samos met onze jongens en ons koppeltje. Dat ik zelden zoveel liefde, zoveel puurheid, zoveel beschaving en zoveel vreugde heb mogen beleven. En natuurlijk, ze zijn niet allemaal heilig. Het zijn mensen zoals jij en ik…
Ik ontmoet deze prachtige mensen omdat ik de moeite neem om ze aan te raken, ze in de ogen te kijken en naar ze te luisteren. En dan verdwijnt hun schuwheid en komt er schoonheid tevoorschijn. En daarachter is verdriet, heel veel verdriet. En daarachter is nog steeds hoop en vertrouwen. Want hun levenskracht en hun optimisme zijn ongekend…
Moeizaam
Stop vijfduizend Grieken of Nederlanders in een kamp als Moria of Samos en na een week beginnen ze elkaar de kop in te slaan. Hoe kunnen we verwachten dat zij dit wel kunnen verdragen. In Samos, waar je van zorg nauwelijks kunt spreken, doen ze het echter beter en zijn ze beschaafder omdat zij ZELF de zorg op zich moeten nemen voor elkaar. En dat doen ze zeker niet slecht, al mixen de culturen ook daar maar moeizaam…
Dankbaar
Wat ben ik dankbaar dat we onze vlucht annuleerden. Dat we dit grootse samenzijn van de laatste maand mochten ervaren. Ons ‘zij’n met de vluchtelingen was al deze jaren ongeorganiseerd en spontaan, maar dit was een periode met een gouden randje.
Liefde zijn
Ik heb ontdekt dat ik waarachtig en oprecht liefde ben – net als zij. En dat liefde niets neemt en alleen maar geeft. En dat dat geven niets van mij afneemt maar me meer en meer vervult met datgene waar het werkelijk om gaat: liefde zijn – liefde leven. Samen delen maakt ons niet alleen vele malen rijker maar kleurt de wereld absoluut mooier. We hebben het waarachtig mogen zien en mogen ervaren. We openden deuren voor onze jongens waar die voorheen gesloten waren…
Hoe rijk voel ik mij als deel van één grote familie. Als het mogelijk was geweest hadden we ze in onze koffer geladen, alle zes. Helaas daarover heb ik geen beslissingsrecht.
Heelheid
Ik kan er alleen maar op vertrouwen dat ze hun weg zullen vinden, die beslist niet gemakkelijk zal zijn. Maar één ding hebben ze voor op anderen. Ze voelen zich gezien, erkend, geliefd en verbonden. Met zichzelf en met ons. En dat is een machtig stuk gereedschap op onze weg naar heelheid en waarachtig zijn…
Om Shanti, Yasmin en Giri
En dan zijn we terug in Nederland, wat allang niet meer mijn thuis is. Thuis is daar waar mijn Hart is…
Mijn werk
Mijn eerste zeven boeken zijn nog steeds beschikbaar als E-book of tweedehands. Mijn laatste boek ‘Volk van mijn VOLK’ is een getuigenis van waarachtig leven waarin lijden en liefde onontkoombare ingrediënten zijn om onszelf te polijsten naar heelheid: Boeken
Ondersteunen
Je kunt ons ondersteunen door boeken te kopen en cadeau te geven of een huiskamer/lezing of een ander platform te organiseren: contact
Samos: De storm raast over het eiland. Onweer en regen. Mijn hart slaapt niet. Ze is bij de mensen in het kamp die in hun kleine, zelf-gekochte, tentjes nu creperen. Er is letterlijk niemand die zich om hen bekommerd…
Hier geen eindeloze rijzen auto’s van NGO’s voor de poort. Hier geen tientallen kleine organisaties, projecten en duizenden vrijwilligers die alles in het werk stellen om het leed van de vluchteling te verlichten…
Je mag het kamp niet binnen. Ook niet het deel buiten het kamp. We deden het en riskeerden gevangenisstraf. Godzijdank werden we niet gesnapt…
Hoe is het in godsnaam mogelijk dat we zover van onze essentie zijn afgeraakt dat we onze ogen sluiten voor wat hier gebeurd. Er is ongetwijfeld een reden dat de nieuwsgeving zich uitsluitend richt op Lesvos en niet op Samos en al die kampen op het vaste land van Griekenland ver weg van de bewoonde wereld…
De EU doet alsof het niet bestaat en wijzen met hun vinger naar de Turken en de Grieken. Die ondanks al het geld niet in staat zijn de grenzen dicht te houden…
De Grieken wijzen met hun vinger naar EU. Hoe is het mogelijk dat er zoveel huizen, zoveel hotels leegstaan en dat deze – pakweg 5000 mensen in omstandigheden leven waar je je zelfs in Lesvos geen voorstelling van kunt maken…
Genocide
Mijn boek ‘Volk van mijn VOLK’ vergelijkt de situatie met de concentratiekampen in de 2e wereldoorlog en beschrijft kraakhelder diverse gezichten achter de Vluchtelingen. Behalve de Syriërs zijn er vele Afrikaners die Europa niet in mogen maar niet terug kunnen vanwege het regime. Naast Congo en Cameroon op dit moment veel mensen uit Togo in een soortgelijke situatie…
We praten steeds over kwetsbare groepen. Veelal moeders, kinderen en jonge mannen waarvan er verschillende de weg kwijtraakten nadat ze bij aankomst 3 maanden de gevangenis in werden gegooid – vooral zwarten…
Schoonheden
Maar ik wil even de aandacht vestigen op al die prachtige jonge jongens die hier zitten en hun moeders zo missen. Die hun eigen verdriet weg stoppen in hun zorg voor elkaar, voor alleenstaande vrouwen, voor zwangere vrouwen. Ze gaan met ze naar het ziekenhuis, ze gaan boodschappen voor hen doen. Kortom, al deze prachtige kerels die alleen in het nieuws worden gebracht als er rellen uitbreken of iemand verkracht wordt. Wat hier dus blijkbaar nauwelijks gebeurd. Doordat er geen enkele zorg is voelt iedereen zich verantwoordelijk voor elkaar en het positieve daarvan is dat ze zich nodig voelen…
Er wordt minder gevochten. De politie slaat niet. De schrik zit er goed in. Je verdwijnt in de gevangenis of wordt onmiddellijk gedeporteerd…
We nemen een aantal jongens en meiden mee. We eten op plaatsen waar ze normaal niet binnen mogen. We gaan af en toe een gesprek aan met de eigenaar. Ze moeten aan ze wennen, de Samonesen evenals de Lesvosianen. Ze kennen geen zwarte mensen…
We nemen ze mee naar onze kamer in het vertrouwen dat onze gastvrouw het goed vindt. Ze krijgen een warme douche, een behandeling voor griep en stijve nekken en slapen een paar uur als baby’s in onze bedden. En dan worden ze onrustig. Ze moeten naar huis. Kijken hoe het met hun vrienden is…
Ze zijn zo puur als de zon zelf. Ze laten de badkamer keurig achter voor de volgende. Ze willen pas eten als wij ook eten en zijn er voortdurend maar heel natuurlijk op gericht om hun steentje bij te dragen. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat we ze niet willen en zeker niet deze groep. Over mensenrechten praten we allang niet meer…
We hebben ze nodig
We hebben ze nodig om hun jonge bloed en hun verfrissende ideeen. We hebben ze nodig om onze harten te openen en onze innerlijke grenzen te elimineren. We hebben ze nodig om uit de impasse te komen waar we in zijn geraakt nu we beseffen dat alles wat we voor geld konden kopen niet heeft bijgedragen aan waar het werkelijk in het leven om gaat: Bewustzijn, compassie en waarachtige vreugde…
Sinds we God de deur uit hebben gedaan is materie de nieuwe God geworden. Alles maar dan ook alles wordt uitgedrukt in praktisch nut en geld. Door ons te focussen op de materiële behoefte van de vluchteling en dit onmiddellijk om te zetten in actie, hoeven we niet te voelen waar het werkelijk om gaat. Dat we onze harten en onze grenzen hebben gesloten omdat we bang zijn om onze eigen angsten onder ogen te zien…
Wat ik steeds probeer te laten zien dat alles twee kanten heeft. Dat er geen licht is zonder donker en dat het een per definitie niet beter is dan het ander…
Transformatie
Ik zie mezelf niet langer als slachtoffer en wens geen mens als zodanig te zien. Niemand kent de blauwdruk van een ander. Er is een bepaalde reden waarom mensen op de vlucht zijn. Ik heb mensen hier en in soortgelijke situaties enorme transformaties zien doormaken. Dat zijn doorgaans de enkelingen die zich distantiëren van de groep en bij hun eigen les blijven. De massa blijft hangen in kuddegedrag. Zij zakken langzaam maar zeker nog dieper de materie in ofwel de wereld van het onbewuste. Dat zie je ook in het ‘normale leven’. Wat dat dan ook moge zijn…
Hoewel het niets meer dan menselijk is om mensen te willen helpen, is het van groot belang om onze beweegreden daarachter onder ogen te willen zien…
Redden
Ik ben niet hier om mensen te willen redden. Integendeel. Ik ben ervan overtuigd dat er niets of niemand gered hoeft te worden…
We zijn allemaal hier op aarde om de weg terug te vinden naar ons Zelf…
Volgens Kahlil Gibran hoort pijn bij het breken van de schaal die onze inzichten ontsluit en dat onderschrijf ik ten volle…
Lijden
Het getuigt niet van liefde om onze kinderen hun leerprocessen af te nemen door ze te kneden naar het succesbeeld wat wij graag van hun willen zien. Ook al betekent dat volgens ons dat ze minder zullen lijden…
Mededogen
Het is niet meer dan menselijk en liefdevol om anderen te willen helpen. Het getuigt echter van een gebrek aan inzicht als we vluchtelingen uitsluitend als slachtoffer zien. Op die manier stellen we onszelf boven hen en maken we hen van ons afhankelijk. Onbewust zijn we misschien wel bang dat we onze baan, betaald of onbetaald, zullen verliezen. Misschien komt ons gevoel van zekerheid, van veiligheid of onze behoefte om nodig te zijn wel in het geding…
Ware liefde gaat er mijns inziens om dat we ons nergens aan vastklampen en niets of niemand vastpakken maar ons zo snel mogelijk overbodig maken…
Ondersteuning
Naar mijn idee mogen we kampen zoals Kara Tepe overdragen aan de vluchtelingen zelf. Uiteraard is er tijdens de overdracht een minimale ondersteuning. Wijdt de mensen in in de afwijkende Europese spelregels en laat ze met vallen en opstaan hun eigen leven opbouwen zolang ze hier moeten zijn…
Ook wij leren uitsluitend door de blunders die we maken en op zijn minst geven we hen op deze manier hun menswaardigheid terug…
Grenzen
Dat is dus mijn boodschap. Als ik die al heb. Ik heb geen zin om het spelletje mee te spelen wat er allemaal niet goed is hier in kamp Moria. Die beelden kennen we inmiddels wel en herhalen we keer op keer. Ik wil liever kijken hoe we de situatie kunnen verbeteren. Hoe we onze eigen grenzen kunnen elimineren zodat er eens een tijd komt dat er geen grenzen meer nodig zijn…
Uiterlijkheden
Ik ben hier omdat ik mijn hart nog meer wil open zodat ik de hele wereld kan omarmen. Kortom, ik ben hier omdat ik hier wil zijn. Omdat hier het ware leven plaatsvindt zonder al die uiterlijke opsmuk waar velen van ons zichzelf achter verbergen om maar niet te hoeven voelen hoezeer we onszelf kwijt zijn geraakt in een wereld van uiterlijkheden…
Basis
Wanneer je alles achter moet laten, ja zelfs voor verschillende mannen je vrouw en je kinderen, dan val je terug op je basis. Er is niet langer iets waarachter je jezelf kunt verschuilen en je ware gezicht komt te voorschijn…
En dat ware gezicht is zo adembenemend mooi en oorspronkelijk dat het me keer op keer weer verwonderd. Als een kind…
Adem
En daarom ben ik nu hier en morgen misschien ergens anders. Want ik hoor nergens bij en heb dus niets te winnen of te verliezen. Ik verbind me met pijn en vreugde, met liefde en verdriet. Ik adem in en adem uit en laat weer los. Ik ben als een kind en wordt voort geblazen door de wind…
Vluchteling en niet vluchteling, ieder mens wil gezien en erkend worden…
Doe je nog iets in Afrika
Jaren geleden verbleven Giri en ik in zwarte en gekleurde townships in Zuid-Afrika. We verbleven te midden van Aids en geweld, maar ook te midden van waarachtig leven. Op een dag dropte Zuster Mary ons in een small Townhouse. Mama lag op sterven. Ik ging naast haar op het enige bed liggen, Giri zat naast haar. Onze handen deden hun werk. De drie aanwezige meiden kropen op en naast me. We spraken heel natuurlijk over leven en dood, voor hen een dagelijkse realiteit. De dag daarop was de jongste jarig. Dat vierden we met taart en spulletjes uit onze bagage. Ze straalde van geluk…
Vijftien jaar later komt deze jongste, nu een prachtige jonge vrouw, bij Zr. Mary en bedankt haar voor die ondersteuning: ‘Lieve Yasmin en Giri, weet dat jullie een verschil maakten…’
Kenia
Herinneren jullie je Esther van mijn vrouwenproject? Esther woont nu onder de rook van Mombasa in haar eigen huisje, wat we mee hielpen bouwen. Ik was innig verbonden met haar kleinkind, Joshua. Hij stierf aan Aids. Ik betaalde zijn begrafenis. Afgelopen week stierf Dorcas, zijn moeder. Ik stuurde geld voor ziekenhuiskosten en begrafenis…
Ja dus, ik ondersteun nog steeds een aantal vrienden in Kenia. Sinds het toerisme is ingestort is iedere dag een struggle for life…
Drie maanden geleden kocht ik Dennis vrij uit de gevangenis. Hij viste met een lijntje, maar had geen vergunning! Aan de dood ontsnapt nam hij zonder morren zijn simpele leven weer op. Drie maanden later wordt hij aangereden door een motorbike en breekt zijn been. Het ziekenhuis doet pas iets wanneer er geld is. Vijfhonderd Euro voor röntgen en operaties. Zijn jaarsalaris. Je snapt het al. Deze week gaat er opnieuw een aardig bedrag die richting uit voor Kerst en schoolgelden…
De ouders van Faith, mijn eerste Foster kindje, gingen terug naar hun geboorteplek. Faith’s nieuwe school werd in brand gestoken. Vijf meisjes kwamen om in de vlammen. Faith had geluk, zij raakte alleen haar spullen kwijt. Ik stuurde geld. Vorige maand verdween haar vader. De schande dat hij niet langer zijn gezin kon onderhouden werd hem te veel. Uitkeringen kennen ze niet, je snapt het al…
Dit is hun dagelijkse realiteit. Als deze mensen naar Europa komen noemen wij hen gelukszoekers…
Medelijden
Hun pijn is mijn pijn, hun vreugde mijn vreugde. Door mijn eigen lijden te omarmen en te transformeren, kan ik aanwezig zijn in het lijden van anderen zonder iets te willen veranderen…
Vreugde
Ik zit in de Aids-kliniek in Boksburg, Zuid-Afrika. De Ierse zuster Fidelia is een engel. Wanneer ze er even doorheen zit, springt er vanuit het niets een klein zwart engeltje op haar nek. Zijn naam is Bongakonki. ‘Hij die vreugde brengt’. Hij is een meester in een kinderlijfje…
Ik zit naast het bed van een stervende jonge vrouw. Mijn handen, mijn stem en de energie ondersteunen haar reis naar het onbekende… *Liefde is Al wat Is.
Ieder sterven is een nieuwe geboorte
In mijn boeken *Weg naar het Licht en *Meesterschap voorbij de Dood’, beschrijf ik het overgangsproces van mijn geliefde broeder Everhard. Hij stierf aan Aids. Het proces was zodanig een inwijding dat ik niet langer kon treuren om de dood van een dierbare…
Wij zijn de natuur
Alles ontstaat en vergaat voortdurend in de wereld van de vormen. Datgene wat blijft is de alles bezielende liefde ofwel de allesomvattende leegte. Het is ware levenskunst om flexibel te zijn en je mee te laten drijven op de wind van voortdurende verandering…
Dit zei ik jaren geleden toen alle controle over mijn leven me uit handen geslagen werd. Ik zeg het nog steeds. Voor alle duidelijkheid: God is voor mij de eeuwige Bron van Liefde die alles bezielt en bestuurt…
Natuur
Wij zijn als de natuur. Soms groeien we in de breedte, soms in de hoogte, soms gaan we letterlijk de diepte in om nieuwe werelden bloot te leggen. Zolang we er ons niet mee bemoeien natuurt de natuur gewoon door. Met andere woorden, wanneer we ons leven omarmen met Al wat Is, zonder voor- of afkeer, zien we achteraf dat we tijdens die heftige periodes een grote groeispurt ofwel transit doormaakten. De storm is gaan liggen, we voelen ons in alle opzichten lichter. Kortom, we zijn weer dieper ingedaald in ons Zelf.
Het proces wordt lijden wanneer we niet kunnen aanvaarden dat wat is…
Leven en dood
Het afgelopen jaar was erop of eronder, een proces van leven en dood. Toen werd het Pinksteren. Ik werd wakker en voelde me letterlijk herboren. Het Spiegelbeeld-congres was het begin van een nieuwe stroom. Ik werd er liefdevol maar overduidelijk op gewezen dat ik zelf voor het boek moest gaan staan!
‘Jij en niemand anders bent de schepper van deze prachtige creatie. Dit boek is de belichaming van al je vorige werk en vrij van dualiteit. Het confronteert ons met angst voor eindigheid, met de vluchteling in ieder van ons. Maar ook met schoonheid en kracht. Jij gaf de vluchteling een menselijk gezicht. Lastig voor politiek en machthebbers. Nu kunnen zij niet langer doen alsof ze niet bestaan…’
Hart en ziel
En ja, ik kan nu zeggen dat ik sta voor deze creatie, met hart en ziel. Het zal haar weg vinden op haar tijd. Dat bepaal ik niet. Ik hoef alleen maar de stroom te volgen. Ja ik wil!
Het boek is mijn missie, een middel tot een doel. Mensen ontmoeten, aanraken en aangeraakt worden. De manier waarop wij de wereld bezien is de manier waarop wij haar ervaren. Ik leef, ik geniet. Het leven is één groot wonder…
Bakzeil
Het proces met ‘Volk van mijn VOLK’ herinnert me aan de tijd dat ik ‘van boven’ de opdracht kreeg om mijn boeken terug te nemen van mijn uitgever om ze zelf uit te geven. Ik protesteerde heftig: ‘Moet je luisteren jongens, jullie kunnen alles van me vragen, maar dit dus niet!’ Mooi dat ik uiteindelijk bakzeil moest halen! Zeven jaar lang stonden wij op beurzen, gaf ik lezingen en omarmde ik mensen. Het was een fascinerende tijd waarin ik niet alleen nieuwe facetten in me zelf bloot legde, mensen voelden zich geliefd, gezien en erkend…
Ik bracht Giri naar het klooster en startte een nieuw traject. Ik stopte met lezingen, consulten en workshops. Mijn uitgever, vanaf het begin doordrongen van de waarde van mijn boeken, nam ze terug. Ik ging met lege handen en een open hart naar Kenia. Zeven jaar later werd dat Griekenland. Dit keer opnieuw met Giri…
Door nieuwe uitdagingen aan te gaan verleggen we niet alleen onze grenzen. We polijsten onszelf en dalen steeds dieper in naar volledig Mens zijn. Beperkingen zijn er niet langer. Oordelen houden op te bestaan…
Balans
Vandaag maak ik de balans op en zie ik waar ik nu sta. Nog eigenwijzer, nog meer eenvoud, maar ongetwijfeld mijZelf. Elke dag dankbaar voor Al wat Is en dienstbaar naar Al wat Leeft. Doen heeft plaats gemaakt voor Zijn. Mensen doen opnieuw een beroep op mij. Er is tijd genoeg wanneer we durven te zijn in het moment met lege handen en een open hart. En dit hart vult en wordt gevuld.
Nooit eerder zijn er zoveel mensen uit mijn leven verdwenen als dit jaar. Ja toch wel: toen we terugkwamen van onze wereldreizen en ik ernstig ziek was. Ook toen raakte ik dezelfde angst aan, angst voor de dood. Ik werd volledig uitgekotst door mijn studenten. Dat is de prijs wanneer je niet langer voldoet aan het gecreëerde beeld. Het deed pijn maar het proces van ziekte, eenzaamheid en stilte polijstte mijn ziel.
Ontvouwing
Ik zie nu pas waarom ik me kostte wat kost staande moest houden. Het boek ‘Volk van mijn VOLK’ is de vervulling van mijn Zelf. De ontvouwing van mijn Plan. Daar waar ik grenzen opwierp, heb ik muren afgebroken en ruimte gemaakt. Niet langer hoef ik iets of iemand buiten te sluiten. Ik ben niet bang voor criminelen, niet voor terroristen. Die worden niet geboren maar gemaakt door een onmenselijke systeem.
Plan
We zijn allemaal vluchtelingen, daklozen, verdwaalden. We zijn allemaal de weg kwijt. Ik heb mijn weg teruggevonden. Ieder mens, iedere onbekende situatie, voegt iets toe aan mijn Plan en maakt mij heler en completer. Leve het multiculturele! Al ben ik me terdege bewust dat we in gesprek moeten blijven. Naar elkaar moeten luisteren en elkaar leren te respecteren. De verschillen en de overeenkomsten. Laten we volwassen worden, ons openstellen voor de pijn van de ander zodat we niet langer behoefte voelen om te discrimineren of ons gediscrimineerd voelen…
Verlossing
‘Volk van mijn VOLK’ opent harten. Het is de lijm die mensen verbindt. Veel mensen durven het niet aan te raken. Ze zijn bang voor de pijn die het teweeg brengt. Pijn hoort bij het leven. Onze verlossing uit het lijden begint op het moment dat we ons verbinden met de pijn van de ander. Hiermee transformeer ik niet alleen mijn eigen pijn, ik maak ook de weg vrij voor de ander. Mededogen vervult mijn wezen. Het bijproduct is dat anderen daar beter van worden. Maar dat mag niet de reden zijn om het te doen…
Uiteindelijk draait alles om Liefde. Hoe we die Liefde benoemen is niet belangrijk, zolang we onszelf realiseren dat af-gescheidenheid in het woordenboek van God niet voorkomt…
Mirakel
Er zijn tijden dat alles moeiteloos door ons heen stroomt. Er zijn ook tijden dat we niet vooruit te branden zijn. We zijn ziek, voelen ons van God en alleman verlaten, kortom er stroomt niets uit onze handen en onze harten. Ongetwijfeld herkennen we dat allemaal. Wanneer we ook deze periodes kunnen omarmen zonder oordeel, wordt het leven een mirakel. Wij worden weer één met onze ware natuur…
Middelpunt
Zonder nog ergens bij te horen, maar verbonden met Al wat Is, bewandel ik mijn pad. Het Hart van het Universum leeft, beweegt en klopt in mij. Wij creëren onze wereld van schoonheid en verval vanuit dit middelpunt. Ieder van ons is deel van het AL.
Middel
Het boek ‘Volk van mijn VOLK’ is als een zaadje wat op de juiste tijd vrucht zal dragen. Verandering vindt nooit plaats aan de top, maar aan de basis. Wanneer het veld bewerkt is gebeuren er plotseling dingen die het verstand niet kan bedenken. Er wordt iets aangeraakt, er gaat iets open en plotseling is er een netwerk van zielen die het boek de stroom indragen.
De vluchteling is slechts een middel naar een doel. Het gaat niet om moslims of christenen. Het gaat om jou en mij. Zijn wij bereid – ben ik bereid – om mijn poorten te openen, mijn bevoorrechte positie op te geven en te delen van mijn overvloed in het besef dat we allen één zijn…
Het woord
Waarachtige groei vind plaats wanneer we het leven in alle opzichten durven te leven. Uitdagingen en tegenwind vragen het uiterste van ons vertrouwen. Je ziet het niet wanneer je jezelf in het midden van de storm bevindt. Terugkijkend naar deze periode voel ik een diepe dankbaarheid. Mijn horizon is verbreed, mijn vrijheid en ruimte meer grenzeloos. Mijn voeten nog steviger geworteld in moeder Aarde. Kortom, het woord is vleesgeworden.
Liefde is niet lief
Medelijden is betuttelend en kleinerend. Medeleven is wederzijds respect, is durven voelen, naast iemand staan en jezelf verbinden van hart tot hart.
In essentie houd ik van iedereen. Wanneer anderen mijn leefwereld komen bevuilen, zal ik hen liefdevol verzoeken mijn huis te verlaten. Of dat nu mijn eenvoudige huurhuisje is of Nederland.
Wakker
In deze wereld van de vormen hebben we ze nodig: de Trump’s, de terroristen, Geert Wilders’s, de politiek, de farmaceutische industrie, de vluchteling, onze partners, ouders, verzorgers en bovenal onze kinderen. Zij houden ons wakker en wijzen ons de weg naar binnen. Durven we onze conditioneringen los te laten en te staan voor onze eigen waarheid, zelfs al keert de hele wereld zich tegen ons. Kortom, kiezen we de veiligheid van de kudde, de tijdelijke materiële weg van angst en maakbaarheid, of durven we onszelf te onderscheiden en kiezen we de weg van authenticiteit, zielverbinding, duurzame universele liefde en aanraking…
Ik wens jou een grenzeloze liefdevolle zomer, Yasmin
‘Wanneer er één Moslim in de hemel is, vraag ik God om mij naar de hel te sturen…’
Paradijs
Hij is van Iraki’s Koerdistan. ‘Ik schaam me om moslim te zijn. Eerlijk! Ik ben geboren in het paradijs. We verkochten onze vrijheid aan de Arabieren en er kwam geweld voor in de plaats. Om ver weg te zijn van het Arabische geweld, kon ik uiteindelijk niet anders dan het paradijs verlaten. Helaas, zij hebben niet genoeg aan hun eigen continent. Ze komen nu in groten getale naar het westen en ze veranderen Europa in een moslimstaat. En dat is jullie eigen schuld. Het is nu tijd om eerlijk en oprecht naar jezelf te durven kijken.’
Beschaving
‘Ik zat in het onderwijs en probeerde deze mensen een bepaalde beschaving bij te brengen. Dat ze kinderen op moesten voeden met liefde en niet met wapens in hun hand. Dat ze hun fok-drift moesten beteugelen. Dat het niets met de Koran te maken heeft maar met cultuur om gezinnen te hebben van 12 kinderen of meer. In plaats van een of 2 kinderen op de wereld te zetten zodat ze zelf hun opvoeding kunnen bekostigen, zadelen ze daar nu Europa mee op. En jullie pikken dat, omdat je medelijden met ze hebt. Medelijden komt voort uit een gevoel van superioriteit en heeft niets te maken met liefde, integendeel.’
‘Wie verpesten hier in Moria doorgaans de sfeer? Juist ja, de Arabieren. Zij maken mot in de voedsellijn, zij stelen en vechten. Zij verkopen hun gestolen goederen openlijk in het kamp. De politie sluit haar ogen…’
Slaven
‘Wij vluchtelingen komen uit een situatie van geweld. We krijgen een dak boven ons hoofd, we krijgen te eten, kleding en ook nog 90 Euro per maand. Al is de situatie allesbehalve perfect, we mogen dankbaar zijn dat we veilig in Europa zijn aangekomen. En wat doen zij? Zij kankeren en hebben nooit genoeg! Wanneer ze meer geld krijgen om een huis te huren in Mythilini, komen ze nog terug naar het kamp om de gratis dingen in ontvangst te nemen. Daardoor is er niet genoeg eten, water en kleding voor anderen. Jullie vrijwilligers komen hier om ons te ondersteunen, maar jullie zijn niet onze slaven. Het is niet terecht om je op die manier te laten gebruiken…’
Kwetsbaar
Het is geen domme jongen die tegenover me zit, integendeel. Ik voel zijn kwetsbaarheid en zijn frustratie. Hij verliet zijn land, zijn paradijs. Huishuur, ziekenhuiskosten, universiteit. Alles was gratis en werd betaald uit de olieopbrengsten. Een waar paradijs waar wij westerlingen uitsluitend over kunnen dromen. Koerden zitten al eeuwen in de verdrukking. Zij werden als volk nooit erkend. We hebben zelfs het lef om ze terug te sturen naar een thuisland dat ze niet hebben. Amerika en een aantal Arabische landen zetten hun in om te vechten tegen ‘de vijand’. De Koerden hoopten op erkenning, helaas…
Luisteren
Ik luister met een open hart. Hoewel ik niet ieders gedrag ondersteun, houd ik van iedereen. Al hebben wij westerlingen deze situatie mede gecreëerd, het is niet nodig dat wij klakkeloos alle wensen van vluchtelingen vervullen, vanuit een aangeboren schuldgevoel. Op die manier raken we niet alleen onsZelf kwijt, we houden de cirkel van geweld in stand en degenereren onszelf tot slaven.
Hoewel ruim negentig procent van de mensheid zich voorbeeldig gedraagt, focust de media zich op sensatie en emoties. Hoe dan ook, het zijn altijd die paar rotte appels die de sfeer verpesten en de aandacht opeisen. Wanneer we niet wakker worden zullen deze rotte appels echter de hele mand aantasten.
Liefde
Liefde is het antwoord. Liefde is glashelder en bloedeerlijk. Ik omarm jou – ik respecteer jou en ik verwacht dat jij mij en mijn verworvenheden respecteert. Dat je oog hebt voor mijn lijden, zoals ik oog heb voor het jouwe. Sommige Syriërs claimen keihard dat ze een huis, scholing etc. voor hun enorme kinderschare moeten hebben. Alsof ze er recht op hebben…
Smeltkroes
Mijn hart is nog steeds open en vrij van angst. De wereld is een smeltkroes. We zullen mogen leren om er anders in te staan. Het is te gek voor woorden om onze democratie in te leveren voor nieuwkomers. Onze inburgercursussen mogen hun focus verleggen naar verworvenheden, normen en waarden in een democratie die door iedereen gerespecteerd dienen te worden. Dit gebeurt in Zweden al min of meer door geïntegreerde nieuwkomers.
Confrontatie
Diezelfde morgen had ik een heftige confrontatie met een Griek. ‘De grootste ramp die ons al eeuwen achtervolgd is dat we aan de rand van Turkije wonen. Moslims zijn geen mensen. Ze sturen de vluchtelingen de zee op en het kan ze geen donder schelen of ze verzuipen, ja dan nee. Diezelfde moslims tasten van binnenuit onze vrijheid aan. Voor je het weet is niet alleen dit eiland overgenomen maar heel Europa’. ‘Ja’ zegt hij driftig, ‘jij gelooft mij niet, maar dat is de waarheid…’
Respect
In mijn hart weet ik dat hier een kern van waarheid in schuilt. Naar mijn idee is het niet zo zwart – wit. Ook al sluiten wij alle grenzen, bouwen we hoge muren en sluiten we onze ogen, we kunnen het getij niet keren. We kunnen uitsluitend wakker worden. Wanneer we stoppen met deze mensen als slachtoffer te behandelen, geven we hen niet alleen hun menswaardigheid terug, maar kunnen we ook een beroep doen op hun gezonde verstand. Het is niet de bedoeling dat wij alleen in moeten leveren en plaats moeten maken. Het is niet meer dan normaal dan onze gasten ons respecteren. Zij mogen dankbaar zijn dat ze hier in vrede kunnen leven en een onderkomen hebben, hoe sober dat voorlopig ook moge zijn…
Afscheiding
Materie is overal op aarde onze nieuwe God geworden. Religie wordt misbruikt om afscheiding teweeg te brengen. We slaan elkaar desnoods met de koran of de bijbel om de oren om te bewijzen dat wij de waarheid in pacht hebben. We maken elkaar letterlijk of figuurlijk af uit naam van Allah of God. Hoewel moslims op dit moment openlijker in het voetlicht treden, kom je radicaliteit tegen binnen alle religies.
Het water in de bron is overal hetzelfde. Er is maar één God. Liefde is haar naam. Er is maar een mensheid…
Er komt een tijd dat we religie, in die zin, achter ons zullen laten. Op het moment dat we het licht zowel als het donker binnenin onszelf omarmen, hoeven we het niet langer buiten onszelf te projecteren. We begrijpen dat er geen verschil is tussen jij en ik. We overstijgen dualiteit en worden universeel. We horen nergens bij en toch maken we overal deel van uit.
Liefde is niet je kop in het zand steken. Liefde is eerlijk en open je eigen plek innemen, waardoor je ruimte krijgt om die ander, die niets anders is als een deel van jouw Zelf, in al haar eigenheid te laten zijn en te omarmen…
Noot
Hoewel voor velen moeilijk te begrijpen, bestaat er in wezen niet zoiets als slachtoffers en daders. Alles is deel van het goddelijk plan en haar bedoeling is niets meer en niets minder dan ieder ziel ten volle tot ontplooiing te laten komen.
We worden naakt geboren en bekleden ons langzaam maar zeker met sluiers van vergetelheid en creëren overtuigingen die gerelateerd zijn aan cultuur en godsdienst. En dan word je op een morgen wakker en begin je jezelf te realiseren dat alles wat je ooit voor waarheid hebt aangenomen niets meer en niets minder dan een illusie is.
Je zorgvuldig opgebouwde zelfbeeld dondert in elkaar. Je voelt je van god en alleman verlaten, raakt in een depressie, je relatie klapt of je wordt ziek. Je kunt twee dingen doen. Je gaat door met leven zoals je tot nu toe geleefd hebt en laat je behandelen. Of je realiseert jezelf dat jouw depressie een middel is naar een hoger doel: een eerste stap op weg naar spiritueel ontwaken, wat uitsluitend gepaard kan gaan met een innerlijke oorlog. Je moet eerst sterven om opnieuw geboren te worden…
De situatie in de wereld getuigd van chaos, verzet tegen alles wat gangbaar is en openlijk geweld. Het is een volmaakte weerspiegeling van ons innerlijke universum.
We willen altijd iets anders dan dat wat is. We willen vrede op aarde, we willen gelukkig zijn en een leven zonder pijn, terwijl we diep vanbinnen verdraaid goed weten dat dit onmogelijk is.
We zijn gewend om ons te voegen in systemen die ons een schijn van veiligheid bieden. Of die systemen nu cultuur, onderwijs, godsdienst, new age of politiek zijn maakt niet veel uit. We leven in de geest van de kudde en passen ons keurig aan tot het moment dat we beginnen te ontwaken. De bom barst, de hel breekt los en we beginnen te rebelleren.
Over verlichting gaan we het niet hebben. Er kan niets over gezegd worden. Op het moment dat je verlicht bent is er immers uitsluitend leegte…
Het proces van ontwaken is een geleidelijk proces. Een proces van waarachtige oorlogsvoering. Vanaf nu niet langer buiten jezelf, maar binnen in jezelf. Geloof me, de oorlog buiten jezelf is slechts een zwakke afspiegeling van de oorlog binnenin. Er is maar één vijand die we hoeven te bestrijden en dat is het ego. En dat is een vijand die niet valt te bestrijden met uiterlijke wapens, door ontkenning of onder het mom van liefde. Deze vijand vraagt erom bloedeerlijk naar binnen te kijken. Langzaam maar zeker ga je zien dat alles wat je buiten jezelf projecteert als zijnde goed en kwaad voortkomt uit jouw eigen binnenwereld, kortom oorlog…
Yasmin ik blijf verlangen naar een wereld waar vrede is voor iedereen
Sorry jongens, we dienen te begrijpen dat deze wereld van tegenstellingen ons gegeven is als een goddelijke gift. Hoe kunnen we in godsnaam leren wat het verschil is tussen goed en kwaad als we dit zelf niet kunnen ervaren. Om de wereld van de dualiteit te overstijgen zullen we eerst vol-ledig moeten afdalen in onze binnenwereld om alle verborgen schatkamers te openen om uiteindelijk het midden te vinden tussen Licht en Donker. Op dat moment is alles zoals het is. We maken niet langer onderscheid. We hoeven nergens meer naar toe. We zijn de dualiteit overstegen en thuisgekomen. We hoeven het kwaad in de wereld niet langer te bestrijden en gunnen eenieder zijn eigen inwijdingsweg. Kortom, een innerlijke oorlog is de enige, eenzame weg om waarachtig Mensch te worden.
We droppen alle geloofssystemen die ons een vorm van houvast bieden. We droppen alle beelden van een hemel of een leven in het hiernamaals omdat we ons realiseren dat het enige wat we hebben dit moment is en dat er verder niets te bereiken valt…
Liefde heeft weinig te maken met lief willen zijn. Liefde is helder en chaotisch. Liefde, onvoorwaardelijke Liefde, maakt alles pijnlijk zichtbaar wat we niet willen voelen of beleven.
Vrijheid is een innerlijke staat van zijn. De weg naar binnen is de enige weg. Het betekent dat je eenzaam zult zijn. Dat alle vluchtwegen zich sluiten. Ik zou je kunnen vertellen dat de beloning groot is, maar dat weet je pas achteraf. Kortom, het is springen van de hoge duikplank zonder zwemvest en zonder enige vorm van zekerheid. Springen met je ogen dicht, in vol vertrouwen…
Liefde is niet je ogen sluiten voor deze aardse realiteit, ook al is dit alles niet meer en niet minder dan een illusie: het geweld, de oorlogen, Mr. Trump of Geert Wilders. Liefde is weten dat alles en iedereen een functie heeft om te komen tot waarachtig Mensch zijn. Om het maar platvloers te zeggen, geluk is niet te vinden in de materiële wereld. Hoewel er niets op tegen is om te genieten van de goede dingen des levens. Wat een verrukkelijke bezigheid is wanneer we niets verlangen omdat we nergens meer gehecht aan zijn.
Manifestatie
De wet van de manifestatie kun je gebruiken als een middel om de leegte in jezelf op te vullen. Je kunt verlangen naar materiële luxe, een groter huis, een grotere auto, een nog luxere vakantie in de hoop dat je daar gelukkig van wordt. Je kunt mediteren en affirmeren tot je een ons weegt. Op het moment dat je ontdekt dat je volmaakt onvolmaakt bent, ontdek je dat jouw essentie leegte is en dat je die leegte niet in hoeft te vullen met surrogaat, maar dat de leegte zich vanzelf invult als jij jezelf er niet langer mee bemoeit. Je wordt helderder in dat wat je in wezen bent: Ik ben die ik BEN – ofwel leegte. Je omarmt alles wat zich manifesteert in de wetenschap dat dit hetgeen is wat je nodig hebt. Ook al begrijp je het niet op dat moment en is het niet altijd leuk, integendeel.
Ik ben niet voor of tegen vluchtelingen. Ik ben niet bezig om hen te helpen, te redden of hun problemen op te lossen. Ik ben deel van hen, zoals ik van alles en iedereen deel uitmaak.
Toen ik de opdracht op me nam om een boek te schrijven over de vluchteling, heb ik me niet gerealiseerd dat ik letterlijk in een oorlogsvoering tegen de vluchteling terechtkwam. Het was een pittig half jaar waarin ik mezelf tegen alle verdrukking in staande moest houden en dat is fysiek zichtbaar en voelbaar. Maar onder het uiterlijke lijden is een innerlijk weten dat ik niet anders kon als doen wat ik te doen had. Het boek is in de vorm en al is er nog steeds tegenwind, ik begin nu te voelen wat het proces vanbinnen met mij gedaan heeft. Er is nog meer ballast verdwenen. Er staat niets meer tussen mij en God, om het zomaar te zeggen.
‘Yasmin dit boek is een topper’. Hoewel mijn boeken sowieso altijd eyeopeners zijn geweest en geliefd voor een recalcitrant publiek, is mijn binnenwereld nog dieper gepolijst en waag ik me niet langer aan uitspraken over zaken die ik niet aan den lijve heb ervaren…
Ik weet dat het woordje God irritatie op kan roepen, maar het grootste probleem wat wij ervaren en waar alle problemen mijns inziens uit voortkomen is dat we God de deur uit hebben gedaan. Voor alle duidelijkheid ik bedoel met God niet die man in de wolken, maar een grenzeloos bewustzijn. We denken in onze afgescheidenheid dat we alles zelf kunnen creëren. Naar mijn idee is alles voorbestemd. Misschien heb je voor jouw gevoel een vinger in de pap. Maar naarmate het proces van ontwaken vordert, begin je te beseffen dat je daar jezelf niet meer mee wilt bemoeien. Je omarmt al wat is zonder oordeel en begint alles op te ruimen wat tussen jou en de waarheid staat. Je ervaringen worden anders. Beter gezegd, je waarneming wordt anders. Je begint goddelijke perfectie te zien achter elke manifestatie. In die zin creëren we absoluut onze eigen werkelijkheid.
Volmaakt onvolmaakt
Mijn wereld ziet er waarschijnlijk anders uit dan de jouwe. Ik ben niet bang voor morgen en aanvaard het leven in al haar rijkdom en haar ellende. Ik vecht niet langer, maar omarm.
‘Waarom denk je dat mensen zo tegen jou aanschoppen, Yasmin. Het is gemakkelijk om te preken. Het is iets anders om het pad te bewandelen. En ik ken niemand die dat doet zoals jij…’
‘Dacht je nu werkelijk Yasmin dat jij volle zalen zou trekken? Kom op lieverd. Jij stuurt mensen naar huis met nog meer vragen. Je spoort mensen aan de antwoorden in zichzelf te vinden. Naar mijn gevoel de enige juiste weg. Helaas, mensen willen nu eenmaal een pasklaar concept, een snelweg naar verlichting…’
Betutteling
Ja dat klopt, zo zijn we opgevoed. We gaan naar de dokter en zeggen: ‘Dokter hier is mijn lijf, maak het beter’. Onze verzorgingsmaatschappij heeft ook een enorme betuttelde kant. Het heeft ons onvoorstelbaar afhankelijk gemaakt en veel van onze creativiteit gedood. We leven langzaam maar zeker in een politiestaat waar alles gecontroleerd wordt. Waar alles al verdeeld en beslist is. We leven slechts een deel van ons mens-zijn. Onze mannelijke rationele kant. Het vrouwelijke en ontvankelijke proberen we met man en macht uit ons leven te verdrijven. We bestrijden vormen van natuurlijke genezing, verbieden natuurlijke zaden, de schappen in supermarkten en boekwinkels zijn opgekocht. Kortom, onze vrijheid is aardig aan banden gelegd.
Innerlijke vrijheid
De eerste stap naar innerlijke vrijheid is toegeven dat we dit alles zelf hebben gecreëerd vanuit hebzucht. We houden onszelf voor de gek over de economische situatie en geloven maar al te graag de rekensommetjes die ons voorgespiegeld worden. Jaren geleden toen de huizenprijzen de pan uit gingen rijzen hadden we niet de moed om de huizenmarkt in elkaar te laten donderen. We hebben een gigantisch probleem gecreëerd. Toen zou de pijn heftig zijn geweest, maar wederopbouw was mogelijk. Nu hebben we een rampzalige situatie gecreëerd en weten we niet meer hoe we de gaten moeten vullen.
Halve maatregelen nemen is nooit een oplossing. Nu we moeten bezuinigen, ontdekken we dat de gezondheidszorg veel goedkoper kan en worden we weer gedwongen zelf na te denken over en verantwoordelijkheid te nemen voor ons eigen leven…
De huidige situatie dwingt ons om weer ergens voor te gaan staan. Het dwingt ons om niet het spel van de massa te spelen maar ons af te vragen wat we zelf willen. De schijn van zekerheid werkt verstarrend en is dodelijk voor de ziel. Leven is beweging en voortdurende verandering. Zolang we in angst leven, wordt objectief handelen onmogelijk. En niet om jou te ontmoedigen, maar elke verandering, elke nieuwe vorm, is uiteindelijk gedoemd om te verdwijnen. In dat opzicht zijn we als de natuur.
De eikenboom houdt niet krampachtig haar eikels vast omdat ze bang is dat ze volgend jaar geen nieuwe zal dragen. Ze geeft zich over aan het ritme van de natuur. Het proces van overgave.
Ons ego verzet zich met man en macht tegen het proces van overgave: Niet mijn wil maar de uwe. Het is het proces van sterven en opnieuw geboren worden. Er komt een moment dat het leven het overneemt. Je raakt je baan kwijt, je krijgt een burn-out, je partner of je kind overlijdt. Je raakt letterlijk in een oorlog. Als rasechte westerling geef je jezelf waarschijnlijk niet de tijd om het proces te doorvoelen en te omarmen. Je begint onmiddellijk die oorlog te bestrijden met pasklare oplossingen, zoals pillen of het zoeken naar andere vormen van vergetelheid.
Alles wat we bestrijden groeit. Dus de vluchtelingenstroom wordt alsmaar groter al proberen we dat op allerlei bizarre manieren te verbergen en met man en macht te bestrijden…
Als je inmiddels de kudde achter je gelaten hebt, zal je afdalen in de hel en pijn en lijden ervaren. Dit keer grijp je niet onmiddellijk naar oplossingen, hoewel er natuurlijk niets op tegen is om te kijken wat jouw lijf etc. nodig heeft om het proces te ondersteunen, zonder het weg te drukken.
Niemandsland
Je zult herboren uit de strijd tevoorschijn komen. Denk nu niet dat je ergens bent. Want dat is een dooddoener. Je bent op weg en de weg stopt nooit. Als je dit universum jezelf hebt eigen gemaakt, ga je naar aan ander universum. Je krijgt andere opdrachten. Steeds moeilijker, maar je hebt ook meer bagage. En langzaam maar zeker kom je in ‘niemandsland’ terecht. De strijd gaat gewoon door, maar jij maakt niet langer deel uit van de strijd. Je oordeelt niet maar je omarmt. Je staat als een rots in de branding te midden van al het lawaai. Je begrijpt de wereld niet langer, maar je veroordeelt haar ook niet. Je ziet glashelder dat het arrogant is om mensen te willen helpen en/of beschermen. Misschien groeit jouw ego daar ontzettend van, maar je bewijst de slachtoffers geen dienst door ze af te houden van hun eigen unieke weg naar innerlijke vrijheid.
Je hebt steeds minder nodig omdat je innerlijk vol en vervuld bent. Je eet of je eet niet. Het maakt niet uit. Je slaapt of je slaapt niet. Het maakt niet uit. Je hebt de goedkeuring van anderen niet meer nodig…
Je grijpt niet meer terug naar je verleden. Je geeft je ouders of wie dan ook niet langer de schuld van dingen die gebeurd zijn. Je weet dat jij ze nodig had om te komen waar je nu staat. Je schaart je niet langer achter de massa die er genoegen in schept anderen te veroordelen en te kruisigen, waaronder priesters, nonnen, homofielen, lesbiennes, moslims en christenen. Je gaat zeker niet met jouw zooi de sociale media vervuilen. Laat staan dat je nog oorlog gaat voeren met degene die jou dertig jaar geleden in je kont heeft geknepen. Je weet immers dat er zoiets bestaat als actie en reactie. Maar je oordeelt ook niet over degenen die dat wel doen. Je kijkt met verwondering naar de volmaaktheid in de natuur en realiseert je dat er maar één onvolmaakt aspect in zit. Dat is de mens, ofwel het ego, die voortdurend alles naar haar hand wil zetten en zichzelf tegen beter weten in blijft rechtvaardigen.
Ik weet het niet
We durven niet meer te zeggen: ‘Ik weet het niet’. Dit zou het begin kunnen zijn van een enorme revolutie. ‘Yasmin, hoe zou jij het vluchtelingenprobleem oplossen’. ‘Sorry jongens, ik weet het niet. En volgens mij weet niemand dat. De eerste stap zou kunnen zijn om dit hardop te durven zeggen: Ik weet het niet. Grappig genoeg vermoed ik dat alle problemen zich vanzelf oplossen als wij ophouden ons ermee te bemoeien…’
‘Yasmin mag ik eerlijk zijn. Je was chaotisch’. Ik grinnik. Ik ben niet langer bang voor chaos. Uit chaos wordt immers orde geboren. We proberen alles te controleren, maar de chaos wordt steeds groter. Hoe dan ook, ik was wie ik was. Aan het einde van de presentatie kreeg ik een staande ovatie. ‘Yasmin, ik heb nooit iemand ontmoet die zo helder, zo oprecht en zo authentiek is…’
Wat ik wel weet is dat ik alles wat er tussen mij en de vluchteling staat op kan ruimen binnen in mij zelf. Is even klussen, maar zeer zeker de moeite waard. Ik had al aardig wat voor-geklust, dus het klussen viel wel mee. Mijn hart is open, mijn grenzen zijn verdwenen. Ik respecteer mezelf, dus ik respecteer de vluchteling, de bedelaar, de koningin, kortom -bijna- iedereen. Ik wens echter mijn tijd niet te verdoen aan discussies over wel of geen zwarte piet. Laat staan of moslimmannen in het onderwijs hun vrouwelijke collega’s wel of geen hand horen te geven. Er zijn een paar regels ofwel afspraken die wij met elkaar gemaakt hebben. Eenieder die mee wil draaien in onze maatschappij zal die moeten respecteren. Dat doe ik ook. Ik bouw elders geen kerken, ik bedek mijn hoofd in de moskee, om maar een paar dingen te benoemen. Is een teken van respect.
Medelijden is geen liefde. Respecteer jezelf en wees duidelijk wat voor jou belangrijk is. Dan kun je ook anderen respecteren en de verschillen in culturen die het leven zo kleurrijk maken in liefde omarmen…
Mijn wezen is grenzeloos. Mannen en vrouwen zijn niet gelijk maar wel gelijkwaardig. Bloedwraak past niet in onze cultuur en boerka’s mogen zelfs niet in Mekka gedragen worden. Als we niet duidelijk durven te zijn, verzanden we in onbegrip en verwijten. Begrip is trouwens iets wat van beide kanten moet komen…
Op het moment dat we niet langer willen vechten, hoeven we ook niets meer te bestrijden en neemt ons leven haar natuurlijke loop. We weten dan ook dat we anderen niet meer hoeven te overtuigen. Alle coaches etc. zijn plots werkeloos. Alle Ngo’s worden ontmanteld. Alle kerken gaan dicht. Kortom het wordt een saaie boel!
Maar vanbinnen is er een overweldigende rijkdom die jou door weer en wind, door oorlog en vrede steeds dieper voert naar innerlijke stilte…
Die laatste zondag zijn we compleet. Ik kook voor acht. Iedereen is dol op mijn voeding. We zijn één liefde, één familie, één groot kloppend hart…
Ik voel de Liefde en de energie van onze regenboogfamilie. Hun droom om verlost te worden uit die onmogelijke situatie in Samos. ‘Als we maar eenmaal in Athene zijn…’ 
Ik heb ontdekt dat ik waarachtig en oprecht liefde ben – net als zij. En dat liefde niets neemt en alleen maar geeft. En dat dat geven niets van mij afneemt maar me meer en meer vervult met datgene waar het werkelijk om gaat: liefde zijn – liefde leven. Samen delen maakt ons niet alleen vele malen rijker maar kleurt de wereld absoluut mooier. We hebben het waarachtig mogen zien en mogen ervaren. We openden deuren voor onze jongens waar die voorheen gesloten waren…
Hoe rijk voel ik mij als deel van één grote familie. Als het mogelijk was geweest hadden we ze in onze koffer geladen, alle zes. Helaas daarover heb ik geen beslissingsrecht. 
Mijn eerste zeven boeken zijn nog steeds beschikbaar als E-book of tweedehands. Mijn laatste boek ‘Volk van mijn VOLK’ is een getuigenis van waarachtig leven waarin lijden en liefde onontkoombare ingrediënten zijn om onszelf te polijsten naar heelheid: 
Herinneren jullie je Esther van mijn vrouwenproject? Esther woont nu onder de rook van Mombasa in haar eigen huisje, wat we mee hielpen bouwen. Ik was innig verbonden met haar kleinkind, Joshua. Hij stierf aan Aids. Ik betaalde zijn begrafenis. Afgelopen week stierf Dorcas, zijn moeder. Ik stuurde geld voor ziekenhuiskosten en begrafenis…
De ouders van Faith, mijn eerste Foster kindje, gingen terug naar hun geboorteplek. Faith’s nieuwe school werd in brand gestoken. Vijf meisjes kwamen om in de vlammen. Faith had geluk, zij raakte alleen haar spullen kwijt. Ik stuurde geld. Vorige maand verdween haar vader. De schande dat hij niet langer zijn gezin kon onderhouden werd hem te veel. Uitkeringen kennen ze niet, je snapt het al…
In deze wereld van de vormen hebben we ze nodig: de Trump’s, de terroristen, Geert Wilders’s, de politiek, de farmaceutische industrie, de vluchteling, onze partners, ouders, verzorgers en bovenal onze kinderen. Zij houden ons wakker en wijzen ons de weg naar binnen. Durven we onze conditioneringen los te laten en te staan voor onze eigen waarheid, zelfs al keert de hele wereld zich tegen ons. Kortom, kiezen we de veiligheid van de kudde, de tijdelijke materiële weg van angst en maakbaarheid, of durven we onszelf te onderscheiden en kiezen we de weg van authenticiteit, zielverbinding, duurzame universele liefde en aanraking…
Afscheiding
Ik ben niet voor of tegen vluchtelingen. Ik ben niet bezig om hen te helpen, te redden of hun problemen op te lossen. Ik ben deel van hen, zoals ik van alles en iedereen deel uitmaak.
