door Yasmin | 7 juni 2012 | Inspiraties |
‘Laten we God de deur uitdoen want God is de bron van alle ellende…’
Voordat je geschokt dit verhaal terzijde schuift, nodig ik je uit om rustig en ontspannen verder te lezen. Laten we het beeld wat we geschapen hebben van God de deur uitdoen, want dat beeld, datgene wat we God noemen, is de bron van alle ellende. We zeggen dat God de mens geschapen heeft naar zijn beeld en gelijkenis. De waarheid is dat wij beperkte mensen God geschapen hebben naar ons beeld en gelijkenis. Wij kleingeestige mensen zijn niet in staat om de totaliteit van God te bevatten en dat is oké. God is niet te bevatten. Maar omdat we nu eenmaal alles willen begrijpen, alles tastbaar willen maken hebben we God zolang als we deze aarde bevolken geprobeerd in tastbare concepten te verpakken. In beelden, in plaatjes in namen hebben we het Onnoembare, het Ongrijpbare, het Onmeetbare, het Onbegrensde teruggebracht binnen de grenzen van het menselijke begrip. En zo schiepen en schapen we dag na dag het beeld van God wat ons het beste bevalt maar wat God onwaardig is.
Atheïsten en filosofen proberen elkaar al decennialang te overtuigen van hun gelijk. De ene partij zoekt voortdurend naar bewijzen dat God niet bestaat, de andere partij zoekt voortdurend naar bewijzen dat God wel bestaat. Als God werkelijk bestond in een vorm zou Hij lachen totdat de tranen over zijn wangen biggelden van plezier. Die tranen zouden ongetwijfeld na verloop van tijd veranderen in tranen van verdriet en wanhoop over zoveel onbegrip.
God als tuinman
Er is een verhaal van God als tuinman. Ik vind het een prachtig verhaal en heb het zelf meerdere malen gebruikt. God is als een tuinman die zijn tuin bewerkt. Hij schept zich voortdurend in allerlei vormen, mooie en minder mooie en de kern van al die scheppingen is het wonder. Een wonder is een wonder en valt niet te ontrafelen, hoezeer wij dat ook zouden willen. Door het wonder niet het wonder te laten, degenereren we het wonder tot goedkope magie. We ontkrachten het wonder tot het wonder niet langer een wonder meer is. We zitten stiekem dag en nacht aan de rand van de tuin en proberen God, de tuinman, te vangen en te ontmantelen. En omdat God niet te vangen is en zich op geen enkele manier laat zien, ook niet in de vorm van de tuinman, beweren we dat God niet bestaat. Maar dat heeft niets met God te maken, laat staan met de tuinman of de tuin. Die twee zijn beiden wel degelijk een realiteit. Het heeft met onze beperkt voorstellingsvermogen te maken dat we niet voorbij de vormen kunnen kijken. Met het feit dat wij te kleingeestig zijn om ons werkelijk een voorstelling van God te maken. En dat zijn we ook, we zijn daar te kleingeestig voor.
God laat zich nu eenmaal niet vangen in een beeld, in welk beeld dan ook. Elk beeld is een regelrechte aanfluiting van God, een ontkrachting. God is de totaliteit van alle dingen en tegelijkertijd is God elke creatie apart. En omdat we nu eenmaal zo beperkt zijn vergeten we dat we rustig in de tuin kunnen gaan zitten om de tuin te ervaren. We kunnen God ervaren in de tuin, in alle creaties, in alle bloemen, in alle insecten, in alle vogels, dieren, ja zelfs in de mens! God is de tuinman en de tuin. Je zult God niet vinden gescheiden van zijn tuin. Je kunt God niet zien, je kunt God alleen maar ervaren. Door jezelf leeg te maken en jezelf te ontdoen van alle beelden, alle concepten alle creaties waar we door de eeuwen heen, door alle incarnaties heen, ons systeem mee bezoedeld hebben, zijn we dichter bij God als we ooit zijn geweest. Het vraagt om af te rekenen met het verleden. Af te rekenen met alles wat we eens als waarheid hebben aangenomen. Met alles waar we eens onze identiteit uithaalden en wat we gebruikten om onszelf te onderscheiden en te verheffen boven anderen.
Mijn God
Mijn God is het vergif, het is de bron van alle ellende, de bron van alle lijden. Mijn God is de kern dat we elkaar bevechten uit naam van diezelfde God. Mijn God is de kern dat de moslims in het noorden van Thailand besloten hebben de boeddhisten in dat gebied uit te roeien en te vermoorden totdat alleen hun gebied, hun zuivere ras, in dit geval de moslim overblijft. Mijn God is de oorzaak dat de joden Christus aan het kruis sloegen omdat ze in hun denken, in hun zelfgecreëerde beelden, bleven steken. Mijn God is de oorzaak dat de christenen zo nodig de arme negerkindertjes moesten gaan bekeren omdat hun God, de natuur, zo primitief was. Mijn God is de oorzaak dat christenen wereldwijd tempels hebben vernietigd om er de kerken van hun God op te bouwen. Mijn God is de oorzaak dat de Chinezen Tibet binnenvielen om een oude cultuur met de grond gelijk te maken. Mijn God is de oorzaak dat de Verenigde Staten van Amerika hun aanvankelijke opdracht zijn vergeten en zichzelf verheven hebben als zijnde de enige echte ware God gebaseerd op macht en geld en in de vorm van Mr. Bush op de troon van God zijn gaan zitten om de wereld te laten zien dat zij het recht hebben om in te grijpen in een, in hun ogen, goddeloze wereld. Moord is ineens geen moord meer wanneer het uit naam van God gebeurd. Honderden, ja duizenden mensen werden en worden dagelijks vermoord uit naam van God. Niet een van deze moordenaars verdwijnt achter slot en grendel. Niet een van deze massamoordenaars wordt aan de galg gehangen en wereldwijd vertoond op het internet. Niet een van deze massamoordenaars verdwijnt naamloos jarenlang in de dodencel om uiteindelijk de doodstraf te ondergaan, zoals mijn vriend Edward uit Texas* en vele Edwards in het goddeloze Amerika.
Beeltenissen
Dus laten we God de deur uitdoen. Laten we alle beelden die we eens gecreëerd hebben van een God en waar we onze veiligheid en onze zekerheid uithaalden voorgoed de deur uitdoen. Hoewel we volgens ons zeggen niet meer in een God geloven gebruiken we deze beelden nog steeds wanneer het ons uitkomt om onszelf te verheffen boven andere culturen, boven andere beschavingen. Ja, we creëren willens en wetens steeds nieuwe beelden door symbolische beeltenissen, zoals het beeld van de meester Jezus en Maria Magdalena steeds opnieuw te herscheppen en te persen in de beeltenis van een historisch figuur. Om deze nieuwe beeltenissen de ether in te slingeren als zijnde de nieuwe waarheid en ons zogenaamd te bevrijden van de beperkte beelden van weleer. Wanneer we niet bereid zijn om onszelf wakker te schudden en zelf verantwoordelijkheid te dragen voor al onze beelden, zolang we ons hoofd blijven verstoppen in het zand, zal dit blijven gebeuren. Nieuwe religies zullen zich blijven vestigen op de fundamenten van oude. We willen niet begrijpen dat goddelijke impulsen geboren worden in ieder moment en onmiddellijk zullen verstarren als we ze in vormen gaan duwen en verheffen tot waarheid. Alles wat we in het verleden verafschuwden herscheppen we elk moment opnieuw.
Is Jezus ook niet zo begonnen? Is Gautama de Boeddha ook niet zo begonnen? Nee, zij hebben geen nieuwe kerken, geen tempels gecreëerd. Zij wisten maar al te goed dat ware religie levendig en vernieuwend is, elk moment opnieuw, en nimmer in een vaste structuur gestopt kan worden. Religie is een ervaring, een belevenis, een vorm van zuiver zijn. Zij zijn eerder gestopt. Ze hebben op geen enkele manier een geloof of een kerk willen stichten. Het zijn hun volgelingen die dat gedaan hebben. Het christendom, het boeddhisme, de islam en alle kerken, tempels en moskeen zijn het gevolg van een concept, van een overtuiging, en hebben in die zin niets te maken met de zuivere boodschap van de Meester Jezus, van de profeet Mohammed.
Gautama de Boeddha ging er prat op dat hij geen nieuwe religie in de wereld heeft gezet. Maar heden ten dage vind je overal boeddhistische tempels waar Boeddha geëerd wordt als een God, als een persoon.
Waarheid
Dus laten we God de deur uitdoen. Laten we alle tempels omver gooien en alle kerken afbreken. Niet daadwerkelijk maar in onszelf. Laat je niet langer bedotten door een geloof waar je jezelf aan vast bent gaan klampen om bij de veiligheid van de clan te horen. Een waarheid die niet de onze is maar die we als overlevering hebben meegekregen. Concepten zijn altijd oud en achterhaald, en God kan nooit oud zijn. God is altijd nieuw. God is altijd dit ene moment. God schept zich elk moment in nieuwe vormen. God is al die vormen en tegelijkertijd geen enkele vorm. Je kunt God niet bevatten. Je kunt God uitsluitend ervaren in al Zijn vormen, de mooie en de minder mooie, geen enkele uitgezonderd.
Dus zet jezelf niet buiten de tuin en ga niet wachten totdat de tuinman verschijnt. Zet jezelf in het midden van de tuin. Wees jezelf, wees goddelijk, en ervaar het goddelijk in alle verschillende creaties in de tuin.
Laten we ophouden met de dodelijk concepten die we eeuwenlang rondstrooien en waarmee het intellect het gepeupel onder de duim heeft proberen te houden. Laten we het valse respect voor al deze concepten rustig loslaten. Het zijn holle frasen, bij elkaar gebracht uit reeds bestaande bronnen, maar niet doorleefd door het Zelf. En God kan niet bijeen gebracht worden, God kan niet in een concept geduwd worden, God kan alleen maar rechtstreeks ervaren worden als licht, als liefde, als energie.
Ga zitten, maak jezelf leeg en laat alle beelden los. Ervaar jezelf zoals je werkelijk bent. Geen vaste vorm maar energie, vibratie, trilling, frequentie. Val uiteen in miljarden deeltjes. Voel hoe die deeltjes sneller zijn dan het licht zelf. Dat is waarheid, dat is wat je bent, dat is wat voortdurend ontstaat en vergaat – ontstaat en vergaat – ontstaat en vergaat. God is voortdurende beweging. God ontstaat en vergaat voortdurend in Zijn schepping. God is sneller dan het licht, en God is tegelijkertijd het licht zelf. God is boven alle vormen verheven en tegelijkertijd is God alle vormen. God is liefde met hoofdletters en omvat alles in zijn grenzeloze liefde, zelfs datgene wat denkt geen liefde te zijn. Want in essentie is alles liefde. Alles komt voort uit liefde, uit die Ene bron en zal uiteindelijk terugkeren in die Ene bron die liefde heet…
En er is natuurlijk niets op tegen om in de beperking van het mens zijn God te eren in een beeltenis, zolang we die nog nodig hebben. In onze gemanifesteerde vorm maken we nu eenmaal gebruik van vormen. Daar is niets op tegen zolang we weten dat het slechts beelden zijn, een vorm ver bezijden de waarheid, en een zwakke afspiegeling van de werkelijkheid. Zolang we onszelf en anderen blijven respecteren en onze beelden niet gebruiken om elkaar te bevechten, om anderen op te zadelen met onze beelden als zijnde DE waarheid, is er niets aan de hand. Zolang we onze angsten niet gebruiken om verdeeldheid en onrust te zaaien, om het recht aan te ontlenen onszelf te verheffen en anderen te onderdrukken, is er niets aan de hand…
Om Shanti,
Yasmin
door Yasmin | 5 juni 2012 | Inspiraties |
Aaron
Hij wilde het nooit. Corresponderen met een vreemde. Ik was de eerste. En plots zit ik tegenover hem. Hij kan niet geloven dat een blanke de moeite heeft genomen om die hele reis te ondernemen en hem op te zoeken op deathrow. Hij is er beduusd van…
En geloof me, een reis was het! Het hield hem nachten uit zijn slaap. Hij vroeg zijn zoon om te ondersteunen. En zo word ik na 24 uur reizen en een overnachting in Pittsburg opgehaald door advocate Marthe die me naar mijn hotel brengt en die eerste keer aflevert bij de gevangenis en het hele traject met mij loopt tot de bezoekers-cel. Ze deelt haar zorgen over het beleid en alle mensen die onschuldig zitten. Het is een treurig verhaal maar voor mij niet onbekend!
Peace of Mind
En zo zit ik plotseling tegenover deze prachtige moslimman. Peace of Mind! Sinds ze hem alles hebben afgenomen begon hij zichzelf te ontdekken. Nee dat ging niet van de ene dag op de andere, dat moge duidelijk zijn. Ik leg mijn handen op de ruit. Hij legt zijn handen er tegenaan. Hij is zoals ik me heb voorgesteld. Hij heeft vannacht niet geslapen. Vond het vreselijk spannend. Wilde niet dat ik moest lopen. Amerikanen lopen immers niet! Maar dat deed ik wel de rest van die week. Heerlijk om even de frisse lucht in mijn longen te zuigen!
Aaron krijgt pakweg vier keer per jaar een dag bezoek. En nu zomaar vijf dagen achter elkaar, zes – zeven uur per dag! Het vraagt uiterste concentratie met alle geluiden op de achtergrond. Maar het voelt zo goed om hier te zijn!
Leider
Zijn verhaal begint zoals vele verhalen beginnen. Niet alleen in Afrika, maar ook onder de Afro-Amerikanen. Hij werd als kind regelmatig in elkaar geslagen. Erfenis van de slavernij volgens Aaron. Hij was negentien, zat op de universiteit en maakte een meisje zwanger. Daar wilde hij de verantwoordelijkheid voor nemen. Hij stopte zijn studie. Het baantje bracht weinig geld in het laatje. Om hem heen zag hij mensen met grote en dure auto’s en mooie huizen. Dat moet hij ook kunnen! Nee, bang was hij niet. Het was gewoon spannend! Zijn droom werd waarheid. Hij kon zijn familie een beter leven geven en werd alom geëerd en gerespecteerd…
Verkeerde beslissingen
We drinken elkaars energie in. Het enige wat ik gebruik is een flesje water uit de automaat. Ik verveel me geen moment. We hebben elkaar vanaf het eerste moment aardig getriggerd. Wat hem aansprak is dat ik geen medelijden met hem had. Kortom, ik ging met hem om zoals ik wens dat mensen met mij omgaan. Ik heb een behoorlijk ervaring opgedaan met Edward in Texas en in de gevangenis in Vught en op Curaçao. Ik accepteer Aaron onvoorwaardelijk en hou van hem alsof hij een deel van mij is. Wat hij uiteraard ook is! Wat hem heeft aangeraakt is dat ik geen enkel oordeel over hem heb.
Inmiddels neemt hij volledig de verantwoordelijkheid voor de beslissingen die hij nam in zijn leven. Hij noemt het verkeerde beslissingen. Dat ze verkeerd waren, tja dat weet je pas achteraf. Kortom, je neemt beslissingen die je iets laten ervaren waardoor je rijker of armer wordt. Hoe raar het ook klinkt, Aaron is in alle opzichten rijker geworden. De prijs die hij betaalde was niet gering. Alle mensen die hem zo geëerd hadden toen hij ze voorzag van alles wat zij wensten keerden hem nu de rug toe. Hij voelde zich verstoten en in de steek gelaten. Je kunt je niet eens een voorstelling maken hoe het is om tweeëntwintig uur per dag, vijf dagen lang en in het weekend vierentwintig uur per dag in eenzame opsluiting te zitten. Je kunt je niet voorstellen hoe het is om nooit aangeraakt te worden. Inmiddels haalt hij die aanraking rechtstreeks uit de bron, dat is wel duidelijk! Hij was achtentwintig en zijn jongste zoon was een peuter toen hij achter de tralies verdween. Hij is gek op zijn kinderen en kleinkinderen. Spreekt en hoort ze regelmatig aan de telefoon. Drie keer per week mag hij vijftien minuten bellen.
Gerealiseerde
We onthullen onszelf aan elkaar. Als je zo weinig te verliezen hebt, heb je ook weinig te verbergen. Onze gesprekken zijn intens en intiem. Er is geen schaamte. Ik zie hem de gevangenis uitwandelen en hij vertelt dat zijn geest overal heen kan. Hij is ongehecht en vrij. Pennslyvania is een van de strengste gevangenissen. In tegenstelling echter met Texas, waar je elkaar wel mag aanraken maar waar ze meer mensen ter dood brengen dan waar dan ook, voltrekken ze hier de doodstraf niet gemakkelijk. Het gouvernement wil het afschaffen, de bevolking niet. De laatste ter dood brengingen waren in 1999. En dan vrijwillig. Deze mensen wilden niet langer vechten. Al zou de doodstraf worden afgeschaft zal Aaron hier zitten totdat hij een natuurlijke dood sterft. Hij omarmt het leven zowel als de dood. Hij is in een voortdurende vorm van acceptatie en meditatie. Ik voel me bevoorrecht dat ik uitgerekend met hem in contact kwam. Energie trekt energie aan. Hoe wonderlijk! Zijn naam betekent de gerealiseerde…
Rebels
Ik ben rebels geweest. Heb tijdens mijn wandeling foto’s gemaakt. Werd gestopt, gecontroleerd en heb goed op mijn donder gehad! Speelde de onnozele onschuld. Zelfs Aaron is op de hoogte!
Deze laatste dag vallen er regelmatig stiltes. We hebben alles gezegd wat we wilden zeggen. Ik zou willen dat jij hier in Amerika kwam werken. Je bent zo ruim van geest. Als iedereen zou denken zoals jij dan zou de wereld er anders uitzien. Dat klopt lieve Aaron. Maar het is het leven zelf wat ik innam wat mij anders deed denken en niet langer deed oordelen. Kortom, de situatie heeft mijn leven veranderd, zoals de situatie jouw leven heeft veranderd! Simpel, je had nooit geloofd dat je beter uit die drugswereld kon blijven als je dat van tevoren was verteld. Je moest het eerst ervaren!
Neem mij mee
Neem mij mee, zegt hij. Ik neem je mee in mijn hart, zeg ik. Je bent altijd bij me, altijd in me. Ik leg mijn handen op de ruit. Hij drukt zijn handen tegen mijn handen. Ik hou van je, zeg ik. Ik hou ook van jou! Ik draai me om om de cel te verlaten. Aaron zal zijn handen door de gleuf steken en in de handboeien geslagen worden. Dan zal ook zijn deur opengaan. Hij gaat in de riem en wordt teruggebracht naar zijn cel. De bewakers kennen hem en behandelen hem met respect.
Ik kijk nog een keer om terwijl ik de lange, lange stille gang doorloop en mijn weg vind door de controles. Op een paar advocaten na, was ik ook vandaag weer alleen. En dan te weten dat er 1500 mensen achter de tralies zitten en nog eens 250 op deathrow! Morgen zal ik door Marthe naar Pittsburg gebracht worden. We zullen samen lunchen en ik zal het vliegtuig nemen naar New York. Daar zal ik overnachten voordat ik verder vlieg naar Miami en Curaçao. De bewaker aan de balie is inmiddels wat menselijker. Ik teken de lijst af en stap naar buiten. Ik adem met diepe teugen de frisse lucht in en wandel naar mijn hotel. Het is een prachtige dag…
Om Shanti,
Yasmin
door Yasmin | 30 maart 2012 | Inspiraties |
De cirkel is rond
En dan is het ineens glashelder. De cirkel is rond. Ik zie mezelf nog zitten september vorig jaar met Daniel en Bisschop (rotzooi wat met namen). Het wordt tijd dat de Kenianen zorg gaan dragen voor de Kenianen…
Daar waren zij het volkomen mee eens. En dan zetten ze een prachtig plan in scene zodat ik die drie maanden niet op mijn kont hoef te zitten! Alsof ik dat al van plan was! Maar het was uniek, in alle opzichten. Dankzij hun voorbereidingen heb ik in korte tijd meer van Kenia mogen ervaren dan menig Keniaan! Er is me veel duidelijk geworden en nog veel meer onduidelijk. Maar een ding is zeker: de cirkel is rond. Ik ben daar terug waar ik startte: laat Kenia zorg dragen voor de Kenianen. Ik wil ze inspireren zover dat nodig is en ontvangen kan worden en verder – basta! En mochten jullie nu denken dat er niets gebeurd is omdat er zichtbaar weinig veranderd lijkt te zijn dan hebben jullie dat toch echt mis! Ik ben volkomen tevreden met het hele proces en ontzettend dankbaar dat ik geen zichtbare sporen ga achterlaten hier in Kenia. Ik wandel mijn wandel, zaai hier en daar een zaadje, trek af en toe een onkruidje uit de grond en al die tijd doe ik eigenlijk maar een ding: genieten en polijsten, daarbij gebruik makend van steeds fijner schuurpapier.
Ik heb me eerlijk gezegd nog nooit zo goed gevoeld in omstandigheden waarin ik me menselijker wijze gezien knap gefrustreerd zou moeten voelen! Ik mag wel zeggen dat er iets in beweging is gezet. Ik voelde een aantal weken geleden plotseling wat het was. Ik doe wat ik doen moet maar laat me niet langer voor karretjes spannen. Ik heb het heft in handen – zonder dat ik nog iets in handen wens te hebben!
Voorvechtster
Nadat het bestaande project in een klap met de grond gelijk werd gemaakt door de actie van Michael, besloten Esther en ik om haar bestaande groep als uitgangspunt te nemen. Iets in mij twijfelde nog, tegelijkertijd wist ik dat ik dit hele traject hebt bewandeld om Esther een basis te geven. Zij heeft de kwaliteiten om een voorvechtster en een voorbeeld te zijn die vrouwen kunnen volgen. Zij is van hier – hoewel Mombasa eigenlijk niet bij Kenia hoort, dus in die zin ook weer niet van hier. Maar juist dat bloed heeft men hier zo nodig! Ze startte haar relatie met mij vanuit eenzelfde afhankelijkheid als de doorsnee Keniaan die een blanke ziet: redt mij, vindt een afzetgebied voor onze producten. Nou mooi niet dus! Nu is Esther niet meer dezelfde als tweeënhalve maand geleden. (Ik ook niet!). Ze heeft wat geloofssystemen aan de kapstok gehangen en is er nu klaar voor. Beter gezegd, we zijn er samen klaar voor, want ik moest eerst alle hobbels nemen om te weten dat ik Esther kan vertrouwen zoals ik mezelf vertrouw…
Ieder mens heeft twee of meerdere gezichten. Zo sterk als hier heb ik dat echter nooit eerder ervaren. Kleine voorbeeldjes zijn Daniel en de bisschop. Ik hoef niet voor rechter te spelen, dat doet hij zelf wel. Of zoals ze hier zeggen: dat doet God wel. De eerste kerkgangers, waaronder Charles mijn lieve moterman, verlaten nu de kerk. Charles houdt van mij en is nu pas vrij om dat te doen, zegt ie, want ik heb dankzij jou nu vleugels!
Ook bij Esther had ik aanvankelijk last van deze ondoorzichtigheid. Inmiddels is er een openheid tussen ons die zeker niet Keniaans is…
Op weg naar voor onafhankelijkheid
Ik deel dingen met Esther die Kenianen niet direct met rijke Westerlingen associëren. Al zou je dat niet zeggen, ik heb pure armoede gekend, mezelf letterlijk en figuurlijk kapot gewerkt en ben uiteindelijk op eigen kracht uit de goot geklommen waar menigeen nooit of te nimmer uit zou komen. Kortom, dat kan een mens alleen maar zelf! Maar het is wel fijn als je af en toe een liefdevolle schop onder je kont krijgt…
Hulpsyndroom
Ik wil op geen enkele manier mensen van mij of van centjes afhankelijk maken. Vroeger heb ik dat te pas en te onpas gedaan omdat ik geïnfecteerd was door het hulpsyndroom, maar daar ben ik aardig van genezen! Goed, nu ik toch zo lekker bezig was, wilde ik graag de vrouwen hier een stem geven, maar ook dat kunnen ze alleen maar zelf. En ik ben er van overtuigd dat een aantal van deze vrouwen vroeg of laat de moed zal hebben om er voor te gaan, los van kerken, los van blanken. Esther is een van de eerste.
Desondanks realiseer ik me maar al te goed hoe bevoorrecht wij zijn in Nederland, waar ieder van ons van de wieg tot het graf verzekerd is. Hoe hard het leven is als je elke korrel voedsel zelf bij elkaar dient te schrapen, ja letterlijk schrapen! Simpel omdat er geen werk is, omdat er geen enkele sociaal vangnet is, omdat het gouvernement ontwikkelingsgelden gebruikt om hun eigen zakken te vullen en grote hotels te bouwen in het buitenland of aan de kust van Mombasa. Om maar iets te noemen! Maar dat zal nooit veranderen zolang wij hun bordjes blijven vullen. Dus stoppen met ontwikkelingsgelden! En als je persoonlijk geraakt wordt, waardoor je daadwerkelijk iets wilt doen, dan toch maar liever die hengel en niet de vis!
En dan voel ik oprecht en van binnenuit dat ik garant wil staan voor een basis die je zou kunnen vertalen als voldoende hengel om zelf vis te gaan vangen…
Kleine dingen
Er is op vele manieren van alles in het werk gezet, alleen maar door aanwezig te zijn, in de kerk, in het huis van Esther, aan het strand en op de plek waar ik hier leef niet te vergeten. Kleine dingen, niet noemenswaardig, maar toch. Het zijn de kleine dingen die het hem doen – de kleine dingen die de wereld veranderen!
Ladha ya Wanawake – The flavour of women
De registratie is rond en het openen van een eigen bankrekening gaat lukken voor mijn vertrek.
Uiteindelijk dan toch een echt communiteit-project en helemaal los van kerken. Aangezien ik inmiddels geconfronteerd ben met praktijken van bisschop Michael die alle fantasieën te boven gaan, weet ik dat ik de hemel op haar blote knieën mag danken dat we hiervoor bespaard zijn gebleven!
Vrouwen een stem
De basis vormt de scholing. Daarnaast zullen de vrouwen kleine bedrijfjes gaan runnen op basis van microcredit, merry go round en eigen banking. Door registratie is het project nu open voor NGO-fondsen van Kenia zelf en dat is een enorme winst, waardoor ze uiteindelijk steun kunnen krijgen vanuit Kenia zelf! En daar moeten we tenslotte naar toe: Kenia voor de Kenianen.
Vleugels
Met veelvuldig vallen en opstaan worden we uiteindelijk gepolijst naar datgene wat overzichtelijk en werkbaar is. Een project wat ik met een gerust hart in handen van deze vrouwen achter kan laten zonder mijn vrije vleugels te beschadigen.
Jullie centjes gaan naar de bankrekening van die Foundation. En de rest, dat gaan deze vrouwen zelf doen. Daar ben ik van overtuigd…
Dankbaar
Ik stroom zoals ik nooit tevoren stroomde. Alle tegenwerking van de wereld hebben me niet afgehouden van dat wat waarachtig belangrijk was. Stay centred in the hearth and nothing can go wrong – ofwel: Liefde is Al Wat Is…
Dank voor al jullie liefdeslichtjes
door Yasmin | 14 december 2011 | Inspiraties |
Vergeving is loslaten dat het verleden anders had kunnen zijn. Vergeving is een geschenk dat je geeft aan jezelf. Aldus Aba Gayle, moeder van een dochter die vermoord werd.
De wandeling
In de Wandeling van 3 december wandelt Hella van der Wijst met Aba Gayle. Ik zag Aba voor het eerst in oktober op een ontmoetingsdag van Stichting Inside-Outside. Mensen die corresponderen met langgestraften en met mensen op deathrow, zoals ikzelf.
Illusie van afgescheidenheid
Terwijl ik opnieuw naar haar kijk realiseer ik me dat vergeving de basis van ons bestaan raakt. Vergeving brengt ons thuis in ons hart na een lange, lange reis. Het ego lost zich op en er blijft niets meer over om vast te pakken. Niets meer over om je af te scheiden of je zelf uitzonderlijk te voelen. Je dondert door alle lagen van je zelfgecreëerde werkelijkheid die je scheiden van je Ware Natuur: de allesomvattende Bron die we God noemen of Liefde of Energie. De verwarring dat we afgescheiden individuen zijn verdwijnt langzaam maar zeker nadat je de Kracht van Vergeving hebt toegepast. Niet omdat je vindt dat je MOET vergeven – want zolang je iets wilt of moet zal vergeving niet oprecht zijn. Nee, de kracht van Ware Vergeving borrelt op vanuit een diep zielsverlangen. Vanuit de bereidheid om het leven in al haar volheid te omarmen en alles te laten zijn wat is: het goede en het zogenaamde slechte. Het is het verhaal van de verloren zoon die zijn weg terugvindt naar huis. Wanneer ik terugkijk naar mijn eigen leven dan gebeurde dit proces jaren geleden. Ik werd het me bewust toen ik plots een ode aan mijn ouders schreef in mijn boekje ‘Meesterschap voorbij de Dood’ waarin ik hun en mezelf volledig omarm zonder het verleden nog anders te willen laten zijn dan het was…
God
Vergeving kun je niet oproepen – vergeving ontstaat wanneer het denken ofwel het ego zijn macht over jou begint te verliezen en je meer en meer je Ware Natuur gaat ONT-vouwen. Datgene wat je in essentie altijd al was: een wezen van Puur Licht. Licht kent geen afgescheidenheid. De kern van de moordenaar is hetzelfde Licht als ik ben. Dat betekent niet dat we in deze dimensie de consequenties voor onze daden kunnen ontlopen. Hoewel ik de doodstraf onmenselijk wreed en barbaars vind, is het logisch dat iedere daad een gevolg heeft in DIT leven en dat wij en niemand anders verantwoordelijk is voor al onze daden. Dat geldt voor mij, dat geldt voor iedereen. Ikzelf heb niet langer behoefte om anderen te straffen. Ik ben God niet – of juist wel. Want God straft niet, dat laatste doen we immers louter zelf!
Hel
Wanneer ik de moordenaar van mijn dochter vergeef dan bevrijdt ik hem en neem ik de last op mijn schouder. Bovendien voelt dat als verraad naar mijn dochter, zegt Ron Sluis, vader van een vermoorde dochter tegen Aba Gayle.
Zolang we niet kunnen vergeven leven we in een zelfgecreëerde hel, de hel van afgescheidenheid. We ervaren onszelf als losse individuen en creëren een situatie waarin we onszelf beter kunnen voelen dan de ander door een object of een situatie te zoeken die we kunnen haten en bevechten, zodat we ons ego – ons idee van afgescheidenheid – in stand kunnen houden. Dat is nogal een klinische verklaring, maar het is naar mijn idee niet ver bezijden de waarheid.
De dood van het ego
Aba doet geen enkele moeite om Ron te overtuigen dat hij zou moeten vergeven. Ze weet als geen ander dat dit niet zal werken. Vergeving betekent immers dat we ons gevoel van uniek zijn loslaten. Het is het einde van datgene wat we koste wat kost in stand proberen te houden: ons superioriteitsgevoel. We hebben het gevoel dat we als los zand uit elkaar vallen en dat er niets over blijft. En dat is waarheid: er blijft uiteindelijk niets over dan onsZELF. Kortom, vergeving is de gift die we geven aan onsZELF en de wereld om ons heen op het moment dat de appel rijp is om van de boom te vallen. Het is het einde van de hel, angst transformeert zich naar onvoorwaardelijke Liefde. Het is de Hemel op aarde, het is onze totale bevrijding…
Om Shanti.
Yasmin
door Yasmin | 2 november 2011 | Inspiraties |
Wanneer we zijn zoals kinderen zullen we helder en nieuwsgierig alles op ons pad onderzoeken en omarmen zonder iets af te wijzen, te veroordelen of vast te houden…
Ware Natuur
Onze ware natuur is een en onverdeeld. Onze ware natuur kent geen goed en geen kwaad, zij kent uitsluitend ervaring. Onze fysieke manifestatie leeft echter bij gratie van verdeeldheid. Het ego is niet anders dan ons denken dat zich in alle heftigheid verzet tegen datgene wat IS en altijd iets anders wenst als datgene wat er is.
Het enige wat we kunnen doen om onsZelf en het pad te ondersteunen is stoppen met iets te doen. Vrijelijk vertaald: Wanneer we durven te laten zijn Al Wat Is zonder weerstand en zonder iets te willen veranderen – zijn we op weg om bewuste en ontwaakte wezens te worden.
Er is moed voor nodig om niet langer onze innerlijke verscheurdheid op anderen te projecteren, maar volledig te aanvaarden dat alles wat we waarnemen in de buitenwereld een projectie is van innerlijke overtuigingen.
Mythe
Het is wetenschappelijk bewezen dat herinneringen een mythe zijn, zelf-ingekleurde beelden van de werkelijk die doorgaans niets, maar dan ook niets, met de werkelijkheid te maken hebben. Toch gebruiken we onze overtuigingen en herinneringen maar al te graag om onszelf te rechtvaardigen en anderen te veroordelen. En ook dat is goed, zolang we maar willen zien dat we dat doen!
Zolang we dingen doen om iets te willen zijn wat we niet zijn, zijn we ver verwijderd van onze Ware Natuur. Zolang we vreselijk ons best doen om goed te zijn en het beest in onszelf ontkennen, verspillen we een hoop kracht en zijn we niet…
Lef
Op het moment dat we het lef hebben om elke ervaring, elke weerstand, elke emotie te laten zijn en tot op het bot te onderzoeken zonder er aan te hechten zijn we op weg…
Om Shanti,
Yasmin
door Yasmin | 11 februari 2011 | Inspiraties |
Ik mag van de Imam bij de moskeedienst zijn in de gevangenis. Hij vermoedt dat de heren het op prijs stellen als ik iets op mijn hoofd draag. Het is niet verplicht, maar toch…
En dus bedek ik mijn hoofd – geheel vrijwillig – uit respect. Niet uit respect voor God of Allah. Want die zal het om plat te zeggen een worst zijn of ik een hoofddoekje draag, maar uit respect voor een cultuur van mensen die regels en voorschriften hebben bedacht en dat inmiddels als waarheid hebben aangenomen. Na afloop van de dienst beneemt een Irakees me letterlijk de adem door zijn agressie tegen het westen over me heen te spuien. Ik ben overdonderd, maar voel me niet aangesproken. Ik ben geen lid van een groep, maar een zelfstandig denkend individu. Plotseling sta ik hand in hand met een prachtige knul uit Somalië. Ik vraag me af wat hij in godsnaam verkeerd kan hebben gedaan! Hij vindt het geen punt dat ik geen moslima ben. Wanneer ik zeg dat ik niets ben, verzint hij ook geen nieuw kader door me atheïst te noemen (wat zijn vriend onmiddellijk deed). Hij is in alle opzichten een waarachtig mens geworden.
Toeval
Op de terugweg luister ik in de auto naar een discussie over een mannelijke docent die weigert om zijn vrouwelijk collega’s een hand te geven. De vraag is in hoeverre wij dit moeten tolereren.
Geloof
Voor alle duidelijkheid: geloof heeft een binnenkant en een buitenkant. De binnenkant is eenheid. De grote meerderheid associeert zich echter met de buitenkant, welke door mensen is gemaakt. Helaas kunnen wij in onze afgescheiden staat van zijn de waarheid niet zien en creëren we niets anders dan verdeeldheid. Verdeel en heers en hou het gepeupel onder de duim is al decennia lang het motto. Het is dan ook niet de binnenkant ofwel de essentie van geloof wat ons zorgen zou moeten baren, maar de buitenkant. Zou deze man echt geloven dat het Allah een doorn in het oog is als hij zijn vrouwelijke collega’s behandeld zoals hij zelf behandeld wenst te worden? Hoe zou een alles overziende macht die wij God of Allah noemen zich in godsnaam bezig kunnen houden met zulke banale zaken als het verschil tussen mannen en vrouwen – terwijl God niets anders symboliseert dan eenheid en wij allen uit die zelfde eenheid zijn voortgekomen? Kortom, ieder weldenkend mens weet dat dit een grove leugen is en daarmee degenereren we God tot een soort ego-ding en sorry, dat is God onwaardig. Het is even achterlijk, of mooier gezegd onwetend, als de christenen in het verleden die dachten dat andere culturen primitief waren en gered moesten worden door hun op te zadelden met de beeltenis welke zij geschapen hadden van hun godheid.
Ego
Kortom kleuterschoolwerk. Volwassen mensen kunnen zo niet meer denken. Het is ego, niets anders dan ego, die altijd en overal gelijk wil hebben. En dat is nou juist dat stuk waar we onszelf van moeten verlossen! Het leven in de stof kan dan wel een illusie zijn, maar het vraagt om een aantal duidelijk spelregels. Als ik naar India ga eet ik met mijn rechterhand en bedek ik mijn schouders. Hoewel ik niet pretendeer ooit een van hun te kunnen zijn aan de buitenkant, ben ik aan de binnenkant in alle opzichten een en dezelfde en kost het me geen moeite om me aan een aantal van hun spelregels te houden.
Spelregels
In wezen zijn wij een tolerant volk en willen we graag anderen tegemoet komen. Dat we daarin onze eigen beperkingen tegenkomen is menselijk. Ik vind het niet meer dan normaal dat iedereen die in dit land wil wonen en gebruik wenst te maken van de voorzieningen die we met zijn allen hebben gecreëerd, daarvoor in ruil een aantal spelregels moet accepteren. Wat dat betreft is het leven niet anders dan een tak van sport. Om een sportieve wedstrijd voetbal te spelen zullen we eveneens bepaalde regels in acht moeten nemen. Het is een voorrecht en geen recht dat iedereen in dit land zijn godsdienst mag beoefenen, terwijl op vele plaatsen christenen vervolgd worden en weer ondergronds moeten. Dat is iets om oprecht dankbaar voor te zijn! Helaas, we zijn verstrikt in webben van angst. En die angst maakt dat we iedereen die anders is als een potentiële vijand van onze vrijheid beschouwen.
Vogelvrij
Hoe komt het dat we zo bang zijn om deze dingen te benoemen? Begrijpelijk, je kunt ze pas benoemen wanneer je door hellen van pijn en lijden bent gegaan en niet meer gevangen zit in het zelfgecreëerde web van dualiteit en angst. Ik wil delen van mijn overvloed en zou een open deur willen zijn voor eenieder die een open deur nodig heeft. Ik ken een prachtige knul, hij is nu 25 jaar. Zijn familie heeft een verblijfsvergunning. Hij niet, hij werd in het verleden twee keer opgepakt voor winkeldiefstalletjes. Kortom, futiliteiten. Hij heeft zich wonderbaarlijk goed gedragen en was voor velen een voorbeeld in de opvang waarin hij zat. Maar plots ging hij weer aan de wiet en sloeg hij volledig door. Vind je het gek? Vogelvrij zijn is onmenselijk wreed, zeker als je zo jong bent. Ongetwijfeld en haast onvermijdelijk belandt hij in het criminele circuit. De oorzaak is hetzelfde systeem wat tegen wil en dank in probeert om tolerant te zijn en eindeloze discussies voert over het wel of niet dragen van hoofddoekjes. Waar het hier in dit grenzeloze paradijs aan mankeert is duidelijkheid. Eindeloze debatten, steeds meer geboden en verboden. Maar de inhoud blijft onduidelijk. We missen de macht van een volwassen leider!
Gebedshuis
Tijdens de vergadering heb ik een mooi gesprek met Achmhet. Hij is midden veertig en de helft van zijn leven woont hij in Nederland. Heb je het naar je zin, vraag ik. Helemaal Yasmin. Voel je je gediscrimineerd hier? Nee absoluut niet. Ben je het met me eens dat wanneer we onszelf gediscrimineerd voelen dat dit iets van onszelf zegt? Volkomen mee eens Yasmin. Oké Achmhet, eerlijk gezegd heb ik niet zoveel met al die uiterlijke kerken en moskeeën. Zullen we daar een gezamenlijk gebedshuis van maken? Lijkt me een goed idee Yasmin. In ziekenhuizen en op vliegvelden is dat al zo. Wouw Achmhet, wij leggen samen een basis voor broeder/zusterschap. Kom op dan geef ik je een zoen. Nee toch maar niet, laten we het deze keer maar bij handen schudden houden…
Discriminatie
Ik wil niet beweren dat discriminatie niet bestaat. Mensen die dom zijn en onwetend discrimineren. Angst is de oorzaak. Maar je kunt er donder op zeggen dat mensen die zich gediscrimineerd voelen zelf doorgaans ook discrimineren. Toen de blanken buiten spel werden gezet in Zuid-Afrika gingen de verschillende stammen elkaar bestrijden. Kortom, mensen denken in af-gescheidenheid en willen zich manifesteren, strijd voeren en overwinnen. Daarom is het van belang dat we de weg vinden naar onze binnenkant, want alleen op dat niveau – individueel – kunnen we onszelf verbinden met de ander. Niet omdat God of Allah het wil of de cultuur het voorschrijft of wat dan ook. Het is onze opdracht om zelfstandig denkende wezens te worden die zich niet langer wensen te verschuilen achter de code en de veiligheid van de kudde, maar zelf volwassen en onafhankelijk durven te beslissen wat goed voor ons is.
Ontwaken
De moraal van dit verhaal: buitenkant is vorm en dus af-gescheidenheid. Het is echter dezelfde zichtbare wereld die ons uiteindelijk zal leren de dualiteit te overstijgen. Alle geloven prediken in essentie hetzelfde, maar roepen aan de buitenkant verdeeldheid op. Zolang we nog bij een club horen; religieus, New Age of spiritueel (niets meer en minder dan nieuwe kerkvormen) en deze vorm gebruiken om ons boven anderen te verheffen, houden we af-gescheidenheid in stand. De oplossing is ontwaken, een innerlijk en individueel proces. Op dat moment worden we toeschouwers. We leven in de wereld zonder ons boven anderen te verheffen. We zijn niet langer van de wereld en we hoeven niet meer mee te doen met het egospel omdat we het inmiddels doorzien. Het ego wil tenslotte maar een ding om zichzelf goed te voelen: de af-gescheidenheid in stand houden en anderen overheersen. Laten we geen uiterlijke oorlogen meer voeren, maar de hand in eigen boezem steken en de innerlijk strijd aangaan. Laten we onze heilige huisjes tot aan het fundament afbreken. Laten we het zwaard ter hand nemen en onsZelf bevrijden van alle beperkende ideeën die we inmiddels voor waarheid hebben aangenomen. Jaag niet langer euforische gevoelens en de staat van verlichting na. Het is het zoveelste spel van illusie om aan de waarheid te ontsnappen. In plaats van dit alles zullen we onsZelf hart-handig aan mogen pakken.
De enige manier om het ego de bek te snoeren!
Om Shanti,
Yasmin
door Yasmin | 26 augustus 2010 | Inspiraties |
Vele meesters, ook in deze tijd, beloven ons een snelheidstraject naar vervulling en verlichting, de enige ware weg wel te verstaan…
Ai, er bestaat geen ware weg, er bestaat enkel de weg die jouw ziel wenst te bewandelen, jouw unieke weg. Buiten kijf heb je daar spiegelingen voor nodig uit de buitenwereld. Of dat nu een goed gesprek is, het lezen van een goed boek, een lezing of een workshop of het aan de voeten zitten van een levende meester, het maakt niet uit. Jij bepaalt echter wat jij nodig hebt voor jouw vervulling en niemand anders.
Ultiem
Er bestaat niet zoiets als een ware weg, maar er is wel zoiets als de ultieme waarheid. En die waarheid is in wezen voor iedereen dezelfde: de afgescheidenheid die we ervaren, bestaat uitsluitend in ons denken. In wezen is er slechts eenheid. Vanuit die onbegrensde weidsheid, vanuit de volheid die tegelijkertijd de leegte in zich draagt, manifesteert het leven, de liefde, de scheppingskracht, zich voortdurend in verschillende vormen. Allen tezamen zijn we die ene overweldigde eenheid, dat ene lichaam. God staat niet boven ons. God is alles wat wij zijn, dus zijn wij alles wat God is. God is de scheppingskracht zelf, de ziel van alle manifestaties, zichtbaar en onzichtbaar. Als we dat beginnen te beseffen kunnen we ons valse godsbeeld voorgoed verbranden. Die God bestaat niet en heeft nooit bestaan. Er is niemand die ons beloont en niemand die ons zal straffen.
Wijzer
Poeh wat vervelend nou, moet ik het helemaal alleen doen, zelf beslissen wat goed is en wat slecht. Helaas, dat is maar al te waar. Troost je, er bestaat geen goed en geen slecht, hooguit ervaring. En alles wat we ervaren heeft haar consequenties. Als mensen de consequenties zouden dragen van hun daden, kunnen we meteen stoppen met het uitdelen van straffen, want daar is nog nooit iemand wijzer van geworden…
Uit mijn boek: Kracht van het ZIJN
Om Shanti,
Yasmin
door Yasmin | 31 maart 2010 | Inspiraties |
Een rot jeugd is de beste garantie om een waarachtig mens te worden, zegt een lieve vriendin die dit zonder meer kan weten…
Relativeren
Het recht van ouder worden is dat je leert te relativeren en we schieten allebei spontaan in de lach. De medicijn voor elke pijn is een lach die direct uit je buik komt! Uiteindelijk kletsen we niet uit onze nek, we weten uit ervaring waar we het over hebben. En dat niet alleen: we komen tot de conclusie dat hier absoluut een kern van waarheid in zit.
Weerbaar
Hoe wordt een zaadje in de natuur weerbaar zodat hij uit kan groeien tot een volwassen en stevige boom? Letterlijk door weer en wind. Een boom produceert miljoenen zaden – doch slechts enkelen groeien uit tot sterke bomen die niet alleen schaduw bieden aan zichzelf maar ook aan anderen. In de dierenwereld is het al niet veel anders. En laten we even wel wezen: het is er niet beter op geworden met de moderne mens sinds wij onze kinderen zo in bescherming nemen en voorzien van alles wat zij nodig hebben en meer dan dat – nog voor zij er zelfs maar om vragen…
Om Shanti,
Yasmin
door Yasmin | 7 juni 2009 | Inspiraties
In ons All-een zijn beginnen we ons te herinneren wie we zijn.
Ergens ver hier vandaan werd een klein meisje geboren. Haar afdaling in de stof was een traumatische ervaring. Ze herinnerde zich nog al te goed de tijd dat ze vleugels had en kon vliegen. Ze herinnerde zich de ruimte waar nergens weerstand was – waar ze mocht zijn die ze was. Nu werd ze meer en meer een idee. Een idee waar ze aan moest voldoen om liefde en aandacht te krijgen. Een idee waar ze aan moest voldoen om ergens bij te horen: de groep, de religie, de cultuur, de nationaliteit. Ze had vaak het gevoel dat ze een vreemdeling was op planeet aarde – dat ze anders was dan anderen. Ze trok zich terug in de wereld van de kabouters en de elfjes en droomde haar eigen wereld. En ‘s nachts wanneer ze sliep trad ze uit haar lijf en maakte ze weer deel uit van de echte wereld. En ze wist dat het goed was…
Ze groeide op en langzaam maar zeker begon haar herinnering aan het land van de overkant te vervagen. Ze bedekte haar oorspronkelijke Zijn met jasje na jasje en steeds meer werd het leven op planeet aarde een realiteit. Ze vergat meer en meer wie ze werkelijk was en deed haar best om een aangepast en aardig lid van de stam te zijn. Het leven spaarde haar op geen enkele manier. Angst om niet bij de groep te horen weerhield haar aanvankelijk haar eigen pad te bewandelen. Ergens diep vanbinnen was er altijd een gevoel van eenzaamheid, een soort hunkering, een diep schrijnend verlangen naar het land aan de overkant…
Op het moment dat ze volledig onderuit ging, begonnen de sluiers tussen haar zelfgecreëerde werkelijkheid en het land van de overkant te vervagen. Haar grootste angst werd bewaarheid: ze plaatse zichzelf buiten de code van haar stam en raakte zichzelf volledig kwijt om uiteindelijk zichZELF terug te vinden. Ze begon twee werelden te verbinden en langzaam maar zeker kwam er vreugde in haar leven. Ze raakte minder gehecht aan het lijden. Ze begon de vorm te doorzien en de dingen te omarmen die op haar pad kwamen. Ze begon te begrijpen dat het leven hier op aarde haar vorm krijgt door de ‘schijnbare’ wet van de tegenstellingen. Ze ontdekte dat die tegenstellingen in werkelijkheid niet bestaan – dat tegenstellingen in wezen één zijn. En ze begreep dat haar vrije wil haar toestond om het leven te verwelkomen of te bevechten…
Naarmate ze zichzelf meer overgaf aan de eeuwige stroom die Liefde heet, begon het leven haar toe te lachen. En zie, toen ze ophield met zoeken, ontmoette ze haar prins. Hij had dan wel geen wit paard – maar hij was haar zeer toegewijd. Zij brachten de god en de godin in elkaar tot leven en Liefde werd hun inwijdingsweg. En hoewel ze inmiddels wist dat ze haar leven zelf moest vormgeven en zich voor haar geluk niet meer zo afhankelijk voelde van anderen, was het een feest om samen te zijn – samen te delen – en samen te werken. En natuurlijk waren er ook minder prettige kanten, maar die horen nu eenmaal bij het leven in de stof…
En hoewel alle sprookjes eindigen met ‘zij leefden nog lang en gelukkig’ voelde ze dat de tijd aanbrak om afscheid te nemen van haar sprookjesprins. Liefde is nu eenmaal Liefde en wenst niet te bezitten. Zij hadden elkaar alles gegeven wat zij elkaar konden geven maar het leven is ondoorgrondelijk geheimzinnig. De prins leefde met een groot geheim wat niemand in de buitenwereld kon weten en het leven achter de schermen werd een steeds grotere kwelling voor hem. Na een diagnose begon hij te accepteren dat hij het leven in de stroomversnelling niet langer aankon. En toen de vrucht rijp was om van de boom te vallen, kwam het besluit om te scheiden als een bliksemschicht uit de hemel vallen. Maar zij wist onmiddellijk dat het onherroepelijk was, geen twijfel mogelijk. En toen hij van de eerste schrik bekomen was zei hij recht vanuit zijn hart: ‘dan ga ik het klooster in’.
En er waren mensen die zeiden: ‘Ach jongen dat moet je niet doen. Dat is een stap terug in jouw ontwikkeling’. En zij ontkenden niet alleen zijn zijn maar ook hun eigen pijn. En anderen vonden dat het meisje nu groot genoeg was om voor haar prins te blijven zorgen. Dat was niet meer als haar plicht en dat had ze immers al zolang gedaan! En het meisje wist dat het projecties waren die voortkwamen uit angst. En ondanks haar verdriet voelde zij dat Liefde haar dit besluit liet nemen en dat het goed was…
En zie het is nu vele maanden later. De prins en de prinses hebben hun aardse relatie liefdevol rond gemaakt. En tot haar verwondering kreeg ze plotseling een ongekende hoeveelheid energie tot haar beschikking. En ondanks de verantwoordelijkheid die nu alleen op haar schouders rustte, wist ze diep van binnen dat dit –voor dit moment- de juiste beslissing was.
Als alle ideeën hoe liefde eruit moet zien zijn weggevallen, blijft alleen de Liefde. Datgene wat zich waarachtig verbonden heeft, is eeuwig en onverbrekelijk. We zijn op aarde om te leren onze zelfgecreëerde grenzen te verbreden. De hemel is immers geen plaats die we kunnen verdienen, de hemel is een staat van zijn, een staat van goddelijke perfectie. En dat is wat wij in wezen zijn. In ons ALL-een zijn beginnen we ons te herinneren wie we zijn. Haar prins begint zijn eigen licht te ontdekken. Hij voelt zich dankbaar dat zij de beslissing heeft genomen die hij niet kon nemen. In de beschutting van het klooster, binnen een veilige structuur, waar de aandacht wegvalt van het persoonlijke, ontstaat er ruimte om zijn eigen licht te laten schijnen. En dat is wat het is voor dit moment. Want dat heeft hij inmiddels wel geleerd met haar: er is alleen maar dit moment. Je neemt geen beslissing voor de rest van je leven, je neemt een beslissing voor nu…
En hoe is het nu met haar? Hoeveel veiliger zou het geweest zijn om samen te blijven – om voor elkaar te zorgen en een oude droom te verwezenlijken om samen oud te worden. Hoe onzeker staat ze in het leven met geen enkele zekerheid dan dat wat is – het eeuwige nu. De angsten die ze voelde voor ze een beslissing kon nemen, waren louter fantasieën. Ze vielen weg toen ze werkelijk ALL-een was. Al is haar leven niet altijd gemakkelijk, het leven is een cadeau wat ze uit wil pakken. Op dit moment is het haar uitdaging om alles wat anderen deden zoveel mogelijk zelf te doen, zelf te ervaren. Dus ze ‘creëert’ van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. En alles waarvan ze dacht dat ze het niet zou kunnen, doet ze gewoon. En ze moppert allang niet meer, maar doet datgene wat ze te doen heeft met aandacht en met liefde. Want aandacht en liefde transformeren immers alles wat er door onze handen gaat, wat er door ons lijf gaat, wat door onze gedachten heen gaat, tot een andere, hogere dimensie. Wij zijn immers de scheppers van dit universum! Dus uiteindelijk gaat het er niet om wat ze doet maar hoe ze het doet…
Angst houdt oude dingen, oude relaties in stand. Hoeveel mensen blijven er niet bij elkaar omdat ze bang zijn om alleen te zijn, bang om geconfronteerd te worden met hun eigen leegte? Hoeveel mensen gaan er niet uit elkaar omdat ze bang zijn zichzelf en de ander werkelijk te ontmoeten? Angst houdt ons klein en staat onze ontwikkeling in de weg. Op het moment dat de prinses haar controle losliet kon ze haar voertuig niet meer zelf besturen. Ze kon het leven niet langer manipuleren. Het leven geeft en het leven neemt. Wat dat betreft maakt ze meer en meer weer deel uit van de natuur: de wet van de eeuwige verandering. Hoezeer we het ook wensen, niets blijft ook maar even hetzelfde. Op het moment dat we iets vast willen houden, halen we de stroom uit het leven en de liefde uit onze relaties…
In de tijd dat haar prins zijn traject naar het klooster loopt, maken ze af en toe weer een afspraakje. Romantisch, net als vroeger. Ze genieten van elkaar zonder iets te verlangen: gewoon samenzijn in Liefde. En als ze naar huis gaat is er geen gemis maar een diep gevoel van dankbaarheid. Dankbaarheid dat haar prins nu kan doen wat hij diep vanbinnen al die tijd heeft geweten. Dankbaar dat haar prins zichzelf teruggeeft aan zichZelf en op weg is om een wijze koning te worden. Dankbaar dat zij zich haar taak begint te herinneren en haar oorspronkelijke plaats durft in te nemen in het scheppingsplan, zodat haar verworvenheden en haar wijsheid door kunnen stromen naar de harten van velen. Dankbaar voor de ruimte die ze zichzelf geeft om nieuwe werelden te ontdekken, nieuwe uitdagingen aan te gaan, nieuwe mensen te ontmoeten…
Als het ‘werk’ wat ze doet in deze vorm doorgang moet vinden, dan zal het universum haar alle ondersteuning geven die zij nodig heeft. En zo niet dat zal de vorm verdwijnen en zullen er nieuwe vormen verschijnen. Niets is immers absoluut in de wereld van de vormen. Alles is slecht een idee.
Met een nieuw verworven respect voor haar zelf plaveit ze haar weg, gaat ze confrontaties aan, exploreert ze haar innerlijke tuin en ruimt ze al datgene op wat uitbreiding van het veld van ongekende mogelijkheden in de weg staat: de uiterlijke schijn van veiligheid. En vanuit de Bron van het niet-weten komen er prachtige nieuwe bloemen tevoorschijn. Haar omgeving verandert – ja zelfs haar uiterlijk verandert. De buitenwereld is immers slechts een reflectie van haar binnenwereld…
Ook al hebben we lange tijd niets van hen vernomen, volgens horen zeggen leven zij nog lang en gelukkig.
Yasmin
