Vergeving is loslaten dat het verleden anders had kunnen zijn. Vergeving is een geschenk dat je geeft aan jezelf. Aldus Aba Gayle, moeder van een dochter die vermoord werd.
De wandeling
In de Wandeling van 3 december wandelt Hella van der Wijst met Aba Gayle. Ik zag Aba voor het eerst in oktober op een ontmoetingsdag van Stichting Inside-Outside. Mensen die corresponderen met langgestraften en met mensen op deathrow, zoals ikzelf.
Illusie van afgescheidenheid
Terwijl ik opnieuw naar haar kijk realiseer ik me dat vergeving de basis van ons bestaan raakt. Vergeving brengt ons thuis in ons hart na een lange, lange reis. Het ego lost zich op en er blijft niets meer over om vast te pakken. Niets meer over om je af te scheiden of je zelf uitzonderlijk te voelen. Je dondert door alle lagen van je zelfgecreëerde werkelijkheid die je scheiden van je Ware Natuur: de allesomvattende Bron die we God noemen of Liefde of Energie. De verwarring dat we afgescheiden individuen zijn verdwijnt langzaam maar zeker nadat je de Kracht van Vergeving hebt toegepast. Niet omdat je vindt dat je MOET vergeven – want zolang je iets wilt of moet zal vergeving niet oprecht zijn. Nee, de kracht van Ware Vergeving borrelt op vanuit een diep zielsverlangen. Vanuit de bereidheid om het leven in al haar volheid te omarmen en alles te laten zijn wat is: het goede en het zogenaamde slechte. Het is het verhaal van de verloren zoon die zijn weg terugvindt naar huis. Wanneer ik terugkijk naar mijn eigen leven dan gebeurde dit proces jaren geleden. Ik werd het me bewust toen ik plots een ode aan mijn ouders schreef in mijn boekje ‘Meesterschap voorbij de Dood’ waarin ik hun en mezelf volledig omarm zonder het verleden nog anders te willen laten zijn dan het was…
God
Vergeving kun je niet oproepen – vergeving ontstaat wanneer het denken ofwel het ego zijn macht over jou begint te verliezen en je meer en meer je Ware Natuur gaat ONT-vouwen. Datgene wat je in essentie altijd al was: een wezen van Puur Licht. Licht kent geen afgescheidenheid. De kern van de moordenaar is hetzelfde Licht als ik ben. Dat betekent niet dat we in deze dimensie de consequenties voor onze daden kunnen ontlopen. Hoewel ik de doodstraf onmenselijk wreed en barbaars vind, is het logisch dat iedere daad een gevolg heeft in DIT leven en dat wij en niemand anders verantwoordelijk is voor al onze daden. Dat geldt voor mij, dat geldt voor iedereen. Ikzelf heb niet langer behoefte om anderen te straffen. Ik ben God niet – of juist wel. Want God straft niet, dat laatste doen we immers louter zelf!
Hel
Wanneer ik de moordenaar van mijn dochter vergeef dan bevrijdt ik hem en neem ik de last op mijn schouder. Bovendien voelt dat als verraad naar mijn dochter, zegt Ron Sluis, vader van een vermoorde dochter tegen Aba Gayle.
Zolang we niet kunnen vergeven leven we in een zelfgecreëerde hel, de hel van afgescheidenheid. We ervaren onszelf als losse individuen en creëren een situatie waarin we onszelf beter kunnen voelen dan de ander door een object of een situatie te zoeken die we kunnen haten en bevechten, zodat we ons ego – ons idee van afgescheidenheid – in stand kunnen houden. Dat is nogal een klinische verklaring, maar het is naar mijn idee niet ver bezijden de waarheid.
De dood van het ego
Aba doet geen enkele moeite om Ron te overtuigen dat hij zou moeten vergeven. Ze weet als geen ander dat dit niet zal werken. Vergeving betekent immers dat we ons gevoel van uniek zijn loslaten. Het is het einde van datgene wat we koste wat kost in stand proberen te houden: ons superioriteitsgevoel. We hebben het gevoel dat we als los zand uit elkaar vallen en dat er niets over blijft. En dat is waarheid: er blijft uiteindelijk niets over dan onsZELF. Kortom, vergeving is de gift die we geven aan onsZELF en de wereld om ons heen op het moment dat de appel rijp is om van de boom te vallen. Het is het einde van de hel, angst transformeert zich naar onvoorwaardelijke Liefde. Het is de Hemel op aarde, het is onze totale bevrijding…
Om Shanti.
Yasmin
