We staan op de grens Kenia-Tanzania. De chaos, smerigheid en stank van Mombasa-Likoni maken onmiddellijk plaats voor orde en netheid…
Het verkeer is ordelijk en beheerst en het slechte wegdek verandert in een prachtige weg met strepen en zelfs ruimte voor de fietsers. Alles is te regelen voor geld en dankzij dat heb ik inentingsboekjes weten te versieren. Zonder gele koorts prik kom je Tanzania niet binnen. En daar heeft mijn lijf dus echt geen zin in!
– Schoon, ordelijk en veilig op de weg. Schone openbare toiletten. Goede banksystemen, echte elektriciteitsmasten…
Bagamoyo
Van Dar es Salaam naar Bagamoyo: het slavenbolwerk op het vaste land. Een heerlijke plek waar kunst en muziek een belangrijke plek innemen en ik eindelijk de djembé terugvind! Voor 10 shilling/cent koop je een kopje koffie en een koekje op het strand. Heerlijk! De lokale bevolking – doorgaans moslims -bevolken het strand. Meiden en jongens gaan tot mijn verwondering vrij met elkaar om.
Mijn plan om met de Daw (vissersboot) over te steken naar Zanzibar is niet mogelijk. Na een aantal dagen aan de woelige zee geweest te zijn begrijp ik dat maar al te goed.
Mensen zijn niet geïnteresseerd in muzungu’s. Na de onafhankelijkheid hebben ze die eruit gedonderd. Ze spreken nauwelijks Engels want Swahilie was hun taal. Dat is een setback die ze nu ze een kapitalistisch regering hebben, in snel tempo trachten in te halen. Door op zichzelf aangewezen te zijn hebben ze meer gevoel voor eigenwaarde. Ik word hier niet gezien als de grote redder…
Zanzibar
Terug in Dar es Salaam nemen de Ferry naar Zanzibar. Mr. Pipe ontfermt zich over mij als blanke en hij doet dat op een verrukkelijke manier die ik helemaal kan ontvangen. Aan de overkant vinden we een heerlijk plekje in Stone Town. We genieten een paar dagen van het oude Arabische stadje en de smalle straatjes.
Dennis is gedesoriënteerd. Hij is nooit uit zijn streek – laat staan over een grens geweest en wil naar huis! Langzaam maar zeker begint hij te genieten…
Stonetown is niet schoon. Het wordt veelal bevolkt door nazaten van de Arabieren, Moslims. Afgelopen zondag werd hier de 2e priester vermoord. Ook op Zanzibar loopt het toerisme terug.
De vissershaven waar geen toerist te zien is, is mijn absolute favoriet. Het stinkt er naar verse vis en is tegelijkertijd een BRON van waarachtig LEVEN.
Dala-Dala
We laten het koffertje achter en gaan met onze dag-rugzakjes drie dagen naar Kizamkazi en Paje. We nemen de Dala-Dala. Een van de hoogtepunten van mijn reis. De conducteur staat achter op de treeplank en aapt van treeplank naar dak waar hij de bagage steeds hoger opstapelt. Er is een innige sfeer zo opeengepakt. Woorden zijn niet nodig. Ik krijg een baby op schoot en voel me een! Vier uur is een tikkie lang en mijn kont is aardig van hout maar lokaal vervoer is niet alleen spotgoedkoop, het blijft mijn favoriete manier om mezelf te verplaatsen!
Kizamkazi is een vissersdorp waar we dolfijnen zien, maar niet op de manier waarop ik had gewild: met de vissers. Helaas dat mag niet meer! In de ochtend komen de vissersboten terug en jeetje wat een kanjers brengen ze aan wal! Paje is mooi en niet echt toeristisch, maar naar geweldige stranden ben ik niet op zoek.
Lushoto
Na een week nemen we de Ferry terug – dat gaat niet zonder slag of stoot. Maar in Dar es Salaam staat Mr. Pipe. Hij heeft me al gezien en loodst ons naar een taxi die bereid is om ons naar Ubundu te brengen waar we de bus naar Lushoto kunnen nemen.
Het regenseizoen is begonnen. We staan tijden in files. Onze taxichauffeur wil slim zijn, wijkt van de weg en we komen letterlijk vast te zitten in de modder. Hier is voor alles een oplossing. Met vereende krachten komen we er weer uit. We overnachten in Ubungu.
Het laatste stuk van de 7 uur durende busrit naar Lushoto is spectaculair. We worden overgeheveld en opeen gepropt in een klein busje, wat mij hier grappig genoeg nooit stoort! We vinden een heerlijk hostel en ik geniet onwijs van de koelte!
Watervallen
We huren 2 motorjongens en zetten de verplichte helm op. (hier geen 3 of 4 mensen op de motor!) Zij brengen ons dertig kilometer de bergen in naar de regenwouden en de watervallen. Ik stuur ze naar huis – we zien wel hoe we thuis komen. We genieten onwijs van de sfeer en de watervallen en lopen het hele traject naar de weg terug. Even later begint het in alle hevigheid te regenen en we worden nat tot op het bot. We moeten nog een dertig kilometer! We drinken hete thee onder een afdakje. De regen wordt minder. Ik wil niet koud worden, lopen dus! Na anderhalf uur plezier stopt er een busje. Zeiknat plof ik naast Jake. Vijftien minuten lang heb ik een ware ONT-moeting. Jake is van de USA, werd uitgezonden en kwam hier terecht zonder dat hij het wist. Het leven tussen de bergbewoners die hij niet verstond maar die twee open armen naar hem uitstrekten veranderde zijn leven!
Na drie dagen verlaten we met tegenzin Lushote en reizen we naar Tanga. Nee, hier is niets. te schoon, te westers…
We nemen de bus terug naar Kenia. Na de grens veranderen de orde en de schoonheid in chaos en bij Likoni komt de stank, de hitte en de viezigheid je tegemoet. Maar ook het leven. Na de Ferry nemen we een matatu naar Majengo. Wanneer ik uitstap hebben ze me al gezien.’Karibu tena – welkom back mama Afrika: One Love- One Tribe’, roepen de motorjongens. We nemen de eerste twee jongens. Ik ken ze niet, zij mij wel. Hun zorg is hartverwarmend. We passeren mijn dorp. Mannen en vrouwen roepen een warm welkom. We moeten stoppen, de dorpsoudste wil me groeten. De kinderen roepen vrolijk Jambo. Chai is in zijn cafeetje en glundert van oor tot oor…
Thuis
Buiten de poort komen de jongens van mijn plek me al tegemoet. Knuffelen. Iedereen houdt van jou, zegt Stephen. Maar dat komt omdat jij van mensen houdt. En ja dat is maar al te waar! Mijn kamer is brandschoon en er staan twee vazen met bloemen. Het raakt mijn hart! We zijn moe en bezweet en duiken onmiddellijk het zwembad in. En dan is Faithy daar. Ze heeft gehoord dat ik er ben. We spelen en knuffelen in het water. Dit is leven met hoofdletters. Eigenlijk wil ik al dat gehopzak op motors niet meer. De zee is hier niet bijzonder, maar dit is mijn thuis…
Yasmin – Mutanu
