Compassie en waarachtige vreugde

Samos: De storm raast over het eiland. Onweer en regen. Mijn hart slaapt niet. Ze is bij de mensen in het kamp die in hun kleine, zelf-gekochte, tentjes nu creperen. Er is letterlijk niemand die zich om hen bekommerd…

Hier geen eindeloze rijzen auto’s van NGO’s voor de poort. Hier geen tientallen kleine organisaties, projecten en duizenden vrijwilligers die alles in het werk stellen om het leed van de vluchteling te verlichten…

Je mag het kamp niet binnen. Ook niet het deel buiten het kamp. We deden het en riskeerden gevangenisstraf. Godzijdank werden we niet gesnapt…

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat we zover van onze essentie zijn afgeraakt dat we onze ogen sluiten voor wat hier gebeurd. Er is ongetwijfeld een reden dat de nieuwsgeving zich uitsluitend richt op Lesvos en niet op Samos en al die kampen op het vaste land van Griekenland ver weg van de bewoonde wereld…

De EU doet alsof het niet bestaat en wijzen met hun vinger naar de Turken en de Grieken. Die ondanks al het geld niet in staat zijn de grenzen dicht te houden…

De Grieken wijzen met hun vinger naar EU. Hoe is het mogelijk dat er zoveel huizen, zoveel hotels leegstaan en dat deze – pakweg 5000 mensen in omstandigheden leven waar je je zelfs in Lesvos geen voorstelling van kunt maken…

Genocide

Mijn boek ‘Volk van mijn VOLK’ vergelijkt de situatie met de concentratiekampen in de 2e wereldoorlog en beschrijft kraakhelder diverse gezichten achter de Vluchtelingen. Behalve de Syriërs zijn er vele Afrikaners die Europa niet in mogen maar niet terug kunnen vanwege het regime. Naast Congo en Cameroon op dit moment veel mensen uit Togo in een soortgelijke situatie…

We praten steeds over kwetsbare groepen. Veelal moeders, kinderen en jonge mannen waarvan er verschillende de weg kwijtraakten nadat ze bij aankomst 3 maanden de gevangenis in werden gegooid – vooral zwarten…

Schoonheden

Maar ik wil even de aandacht vestigen op al die prachtige jonge jongens die hier zitten en hun moeders zo missen. Die hun eigen verdriet weg stoppen in hun zorg voor elkaar, voor alleenstaande vrouwen, voor zwangere vrouwen. Ze gaan met ze naar het ziekenhuis, ze gaan boodschappen voor hen doen. Kortom, al deze prachtige kerels die alleen in het nieuws worden gebracht als er rellen uitbreken of iemand verkracht wordt. Wat hier dus blijkbaar nauwelijks gebeurd. Doordat er geen enkele zorg is voelt iedereen zich verantwoordelijk voor elkaar en het positieve daarvan is dat ze zich nodig voelen…

Er wordt minder gevochten. De politie slaat niet. De schrik zit er goed in. Je verdwijnt in de gevangenis of wordt onmiddellijk gedeporteerd…

We nemen een aantal jongens en meiden mee. We eten op plaatsen waar ze normaal niet binnen mogen. We gaan af en toe een gesprek aan met de eigenaar. Ze moeten aan ze wennen, de Samonesen evenals de Lesvosianen. Ze kennen geen zwarte mensen…

We nemen ze mee naar onze kamer in het vertrouwen dat onze gastvrouw het goed vindt. Ze krijgen een warme douche, een behandeling voor griep en stijve nekken en slapen een paar uur als baby’s in onze bedden. En dan worden ze onrustig. Ze moeten naar huis. Kijken hoe het met hun vrienden is…

Ze zijn zo puur als de zon zelf. Ze laten de badkamer keurig achter voor de volgende. Ze willen pas eten als wij ook eten en zijn er voortdurend maar heel natuurlijk op gericht om hun steentje bij te dragen. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat we ze niet willen en zeker niet deze groep. Over mensenrechten praten we allang niet meer…

We hebben ze nodig

We hebben ze nodig om hun jonge bloed en hun verfrissende ideeen. We hebben ze nodig om onze harten te openen en onze innerlijke grenzen te elimineren. We hebben ze nodig om uit de impasse te komen waar we in zijn geraakt nu we beseffen dat alles wat we voor geld konden kopen niet heeft bijgedragen aan waar het werkelijk in het leven om gaat: Bewustzijn, compassie en waarachtige vreugde…

Om Shanti,
Yasmin