Het gaat niet goed met ons. Wie zullen we nu eens de schuld geven. De asielzoeker. Zij nemen ons onze banen af. Zij zijn het tuig van de samenleving. Zij horen hier niet. Het kabinet komt ten val. Er wordt niet genoeg gedaan om de asielzoeker zo snel mogelijk het land uit te werken.

We worden geregeerd door mensen die ons spiegelen wat wij zelf zijn. Een stelletje kleuters die hun kop in het zand steken. Die menen dat wij een eiland zijn. Die denken dat we de natuur kunnen manipuleren en het leven naar onze hand kunnen zetten. Die in hun broek schijten van angst en hard blijven schreeuwen om dat maar niet te voelen. Die weigeren om te zien dat dit hele theater niets meer en niet minder is dan een projectie van onze eigen hebzucht, ons eigen denken. Van het gevoel dat wij beter zijn en daarom meer rechten hebben dan anderen.

Schuif het niet op het bordje van Pim Fortuyn. Dan begrijp je niet wat deze man – voor wie ik eens een ode schreef waardoor ik weer eens verguisd werd – werkelijk heeft willen zeggen.

Wij zijn volledig de weg kwijt. Wij zijn als kinderen die verlangen naar de borst van onze moeder en schreeuwen om veiligheid in een wereld die geregeerd wordt door angst. We zullen steeds dieper verdwijnen in de wereld van de illusies, ook en vooral de zogenaamde wakkeren onder ons, als we niet stoppen met wijzen naar anderen.

Wanneer we het spel doorzien en bereid zijn naar onszelf te kijken, blijft er niets anders over dan naar binnen te keren en af te dalen in de diepte van onze eigen gecreëerde gevangenis om uiteindelijk opnieuw geboren te worden en ons eigen lied te zingen.

Zoekenden in de woestijn

Alles wat we ooit voor waarheid hebben aangenomen blijkt niet meer en niet minder te zijn dan een grote leugen. Ons fundament rust niet langer op vertrouwen maar op angst. Om die angst niet te voelen blijven we maar doorgaan.
De C. tijd bracht ons tot stilstand. Wow, dacht ik, het is tijd voor een Inner-Reset. Wij moesten onze camper nemen en gesloten grenzen passeren om te ervaren dat landsgrenzen zich niet sluiten als jouw grenzen open zijn.
Mijn boek Inner-Reset werd geboren in Sardinië. Het bracht mij in een vernieuwde stroom. Toen bleek C. plots voorbij en gingen de grenzen open. De mensheid terug naar normaal en ik… Ik werd van de fiets gereden. Revalideerde voorspoedig en ging twee maanden later op gruwelijke wijze door mijn rug. Ben nog steeds in de revisie. Werd opnieuw bij het vuilnis neergezet. Niet langer van nut voor de spirituele samenleving.

Hetzelfde gebeurde 28 jaar geleden. Ik kwam ernstig ziek terug van onze wonderbaarlijke wereldreis. Een operatie die ik twaalf jaar uit kon stellen was nu bittere noodzaak. Het werden er vele. We vonden net op tijd een plekje om te revalideren. Ik was niet langer van nut voor mijn Reiki-studenten. Het werd stil om mij heen

Incubatietijd

Hoe dan ook, in de stilte groei ik tegen de verdrukking in. Al mag ik af en toe even uit mijn hok om mensen in hun kern te raken.
Ook al is niet iedereen gecharmeerd van mijn directheid, van een ding ben ik overtuigd. Of we zwemmen met de stroom mee en verzuipen in de angst of we zwemmen tegen de richting in en spreken onze eigen waarheid. Nee, dat maakte me niet geliefd in het domein van het normale en het spirituele. Ik kreeg nooit een podium, ook al werd ik meerdere malen voorgedragen. Ik was te confronterend, schaamteloos, te vrij, had een grote bek en zei dingen die niet gezegd mogen worden. En dat zonder anderen te beschuldigen…

Ik gaf de vluchteling een gezicht. Werd van alle kanten geblokkeerd. Het boek werd uit de markt genomen. De geheime politie kwam aan mijn deur en de boa stond op de stoep. Ik werd gerapporteerd en dus geblokkeerd bij Facebook door een welbekende politicus en wakkere ziel omdat ik volgens haar leugens verspreidde…

Er was nog steeds iets in mij wat mezelf niet volledig kon omarmen of ondersteunen. Of Freek Simon en anderen hadden gelijk dat de wereld er niet aan toe was. Na een podcast van Leon kreeg ik een schitterend interview in de Andere Krant. Ik moest naar Ter Apel om over onze vluchtelingen schrijven. Dat deed ik. Te positief. Mijn bijdrage werd niet langer op prijs gesteld.

Zonder wrijving geen glans

Ik heb me in het verleden kapot laten maken. Ik ben opgestaan en herrezen. Het leven heeft mij gepolijst. En soms komt er iemand op mijn pad die moe is van al het vluchten, van al het zoeken naar de schijn van veiligheid. Die murw genoeg is om de Weg te willen bewandelen. Zoals Osho zei: Het is een geschenk voor een meester om haar wijsheid door te kunnen geven aan die ene persoon die het kan ontvangen…

Ik weet dat er moed voor nodig is om op te staan en je eigen lied te zingen. Ik weet dat er moed voor nodig is om niet langer naar buiten te wijzen maar naar binnen te schouwen. Het is een verdomde eenzame weg. Maar ik ben niet langer eenzaam of alleen. Ik word gevoed door de Liefde zelf.

Omdat ik zelf verstoten ben en alles kwijt raakte wat mensen in dit leven belangrijk vinden, ben ik altijd een podium geweest voor mensen die aan de zijkant van de samenleving leven. Die verdrukt en verstoten worden. De ter dood veroordeelden. De beachboys. De Aids geïnfecteerden in Zuid Afrika. De vluchteling.

Zij hebben ongetwijfeld iets met mij gemeen. Pas als je alles kwijt bent en je zelf niet langer kunt verschuilen achter uiterlijk vertoon is de poort open om volledig Mensch te worden.

En daar sta ik. Geen verlichte etiketten voor mij. Er is niets te wensen of te bereiken. Puur in het midden zijn van een vol-ledig leven. Diepte zonder uiterlijk vertoon. Onvoorstelbaar dankbaar. Vrij van angst. Vrij van beperkingen. Daar doet mijn lijf niets aan af. Ik omarm het leven in al haar facetten. Voel me veilig en gedragen door de vleugels van het universum. Ben niet bang voor de dood, dus geniet ik met volle teugen van het Leven. Ik laat me niet langer regeren door welke zichtbare kracht dan ook. Niet door de politiek, niet door de farmaceutische industrie, niet door het Centraal Boekhuis.

Diepziel duiken

Binnen in mij ligt een schat verborgen die miljoenen malen waardevoller is dan alle materie in de wereld. Niet dat ik niet geniet van het aardse bestaan. Integendeel, ik ben grenzeloos dankbaar dat ik op dit bijzondere moment hier op aarde mag zijn. Dat ik onzichtbaar mijn werk mag doen zonder te doen. Dat heeft niets te maken met materie of geloofssystemen. Dat heeft alles te maken met mijn Zijn en het weten dat alles, maar dan ook alles met elkaar verbonden is. En dat alles wat ik waarneem en ervaar door mij zelf gemanifesteerd is. Dus ook mijn ongeluk.
Ik neem voor de volle honderd procent de verantwoordelijk voor mijn eigen creaties, mijn gezondheid, mijn Zijn. Ik heb geen podium nodig om me compleet te voelen. Dat ben ik al. Er is niemand op deze wereld die mij gelukkig kan maken. Ook mijn maatje niet.

Ik kan niemand de schuld geven van wat dan ook. Ik kan weglopen in een relatie maar zolang ik etiketten als Narcisme of Asperger op anderen meen te moeten plakken, kan ik beter kijken wat diegene mij wil spiegelen. Jouw relaties, vooral jouw partner, kunnen jou helpen om je ware zelf te vervolmaken wanneer jij in jouw spiegel durft te kijken.

Schatgraven

Als je de moed hebt om naar binnen te keren dan dondert alles in elkaar. Maar wat blijft is jij in haar meest pure vorm. Op dat moment hoef je niet langer met je vinger te wijzen naar de regering of de vluchteling. Je ziet dat de schepping goddelijke perfectie is. Dat alles wat jij waarneemt een projectie is van jouw eigen denken. Vanaf dat moment bouw je jouw eigen werkelijkheid. Geen droombeelden meer, maar de naakte, o zo mooie realiteit wanneer je met de ogen van jouw ziel ofwel vanuit je hart durft te leven in plaats vanuit angst.

Ik ben dankbaar voor Al wat Is. Ieder mens, iedere ervaring, mooi of lelijk, heeft iets bijgedragen om datgene te worden wat ik in wezen altijd al was. Pure Liefde. Een roos met zowel de bloem als de doornen. Kortom, in het midden zijn. Een vol-ledig Mensch.

In Liefde en verbondenheid
Yasmin

Giri en Ikke wensen jou verlichte Pinksterdagen toe

Contact Agenda Aanmelden Blog