Zonder wrijving geen glans

door Yasmin | 9 november 2017 | Inspiraties | 35 reacties

We worden naakt geboren en bekleden ons langzaam maar zeker met sluiers van vergetelheid en creëren overtuigingen die gerelateerd zijn aan cultuur en godsdienst. En dan word je op een morgen wakker en begin je jezelf te realiseren dat alles wat je ooit voor waarheid hebt aangenomen niets meer en niets minder dan een illusie is.

Je zorgvuldig opgebouwde zelfbeeld dondert in elkaar. Je voelt je van god en alleman verlaten, raakt in een depressie, je relatie klapt of je wordt ziek. Je kunt twee dingen doen. Je gaat door met leven zoals je tot nu toe geleefd hebt en laat je behandelen. Of je realiseert jezelf dat jouw depressie een middel is naar een hoger doel: een eerste stap op weg naar spiritueel ontwaken, wat uitsluitend gepaard kan gaan met een innerlijke oorlog. Je moet eerst sterven om opnieuw geboren te worden…

De situatie in de wereld getuigd van chaos, verzet tegen alles wat gangbaar is en openlijk geweld. Het is een volmaakte weerspiegeling van ons innerlijke universum.

We willen altijd iets anders dan dat wat is. We willen vrede op aarde, we willen gelukkig zijn en een leven zonder pijn, terwijl we diep vanbinnen verdraaid goed weten dat dit onmogelijk is.

We zijn gewend om ons te voegen in systemen die ons een schijn van veiligheid bieden. Of die systemen nu cultuur, onderwijs, godsdienst, new age of politiek zijn maakt niet veel uit. We leven in de geest van de kudde en passen ons keurig aan tot het moment dat we beginnen te ontwaken. De bom barst, de hel breekt los en we beginnen te rebelleren.

Over verlichting gaan we het niet hebben. Er kan niets over gezegd worden. Op het moment dat je verlicht bent is er immers uitsluitend leegte…

Het proces van ontwaken is een geleidelijk proces. Een proces van waarachtige oorlogsvoering. Vanaf nu niet langer buiten jezelf, maar binnen in jezelf. Geloof me, de oorlog buiten jezelf is slechts een zwakke afspiegeling van de oorlog binnenin. Er is maar één vijand die we hoeven te bestrijden en dat is het ego. En dat is een vijand die niet valt te bestrijden met uiterlijke wapens, door ontkenning of onder het mom van liefde. Deze vijand vraagt erom bloedeerlijk naar binnen te kijken. Langzaam maar zeker ga je zien dat alles wat je buiten jezelf projecteert als zijnde goed en kwaad voortkomt uit jouw eigen binnenwereld, kortom oorlog…

Yasmin ik blijf verlangen naar een wereld waar vrede is voor iedereen

Sorry jongens, we dienen te begrijpen dat deze wereld van tegenstellingen ons gegeven is als een goddelijke gift. Hoe kunnen we in godsnaam leren wat het verschil is tussen goed en kwaad als we dit zelf niet kunnen ervaren. Om de wereld van de dualiteit te overstijgen zullen we eerst vol-ledig moeten afdalen in onze binnenwereld om alle verborgen schatkamers te openen om uiteindelijk het midden te vinden tussen Licht en Donker. Op dat moment is alles zoals het is. We maken niet langer onderscheid. We hoeven nergens meer naar toe. We zijn de dualiteit overstegen en thuisgekomen. We hoeven het kwaad in de wereld niet langer te bestrijden en gunnen eenieder zijn eigen inwijdingsweg. Kortom, een innerlijke oorlog is de enige, eenzame weg om waarachtig Mensch te worden.

We droppen alle geloofssystemen die ons een vorm van houvast bieden. We droppen alle beelden van een hemel of een leven in het hiernamaals omdat we ons realiseren dat het enige wat we hebben dit moment is en dat er verder niets te bereiken valt…

Liefde heeft weinig te maken met lief willen zijn. Liefde is helder en chaotisch. Liefde, onvoorwaardelijke Liefde, maakt alles pijnlijk zichtbaar wat we niet willen voelen of beleven.

Vrijheid is een innerlijke staat van zijn. De weg naar binnen is de enige weg. Het betekent dat je eenzaam zult zijn. Dat alle vluchtwegen zich sluiten. Ik zou je kunnen vertellen dat de beloning groot is, maar dat weet je pas achteraf. Kortom, het is springen van de hoge duikplank zonder zwemvest en zonder enige vorm van zekerheid. Springen met je ogen dicht, in vol vertrouwen…

Liefde is niet je ogen sluiten voor deze aardse realiteit, ook al is dit alles niet meer en niet minder dan een illusie: het geweld, de oorlogen, Mr. Trump of Geert Wilders. Liefde is weten dat alles en iedereen een functie heeft om te komen tot waarachtig Mensch zijn. Om het maar platvloers te zeggen, geluk is niet te vinden in de materiële wereld. Hoewel er niets op tegen is om te genieten van de goede dingen des levens. Wat een verrukkelijke bezigheid is wanneer we niets verlangen omdat we nergens meer gehecht aan zijn.

Manifestatie

De wet van de manifestatie kun je gebruiken als een middel om de leegte in jezelf op te vullen. Je kunt verlangen naar materiële luxe, een groter huis, een grotere auto, een nog luxere vakantie in de hoop dat je daar gelukkig van wordt. Je kunt mediteren en affirmeren tot je een ons weegt.  Op het moment dat je ontdekt dat je volmaakt onvolmaakt bent, ontdek je dat jouw essentie leegte is en dat je die leegte niet in hoeft te vullen met surrogaat, maar dat de leegte zich vanzelf invult als jij jezelf er niet langer mee bemoeit. Je wordt helderder in dat wat je in wezen bent: Ik ben die ik BEN – ofwel leegte. Je omarmt alles wat zich manifesteert in de wetenschap dat dit hetgeen is wat je nodig hebt. Ook al begrijp je het niet op dat moment en is het niet altijd leuk, integendeel.

Ik ben niet voor of tegen vluchtelingen. Ik ben niet bezig om hen te helpen, te redden of hun problemen op te lossen. Ik ben deel van hen, zoals ik van alles en iedereen deel uitmaak.

Toen ik de opdracht op me nam om een boek te schrijven over de vluchteling, heb ik me niet gerealiseerd dat ik letterlijk in een oorlogsvoering tegen de vluchteling terechtkwam. Het was een pittig half jaar waarin ik mezelf tegen alle verdrukking in staande moest houden en dat is fysiek zichtbaar en voelbaar. Maar onder het uiterlijke lijden is een innerlijk weten dat ik niet anders kon als doen wat ik te doen had. Het boek is in de vorm en al is er nog steeds tegenwind, ik begin nu te voelen wat het proces vanbinnen met mij gedaan heeft. Er is nog meer ballast verdwenen. Er staat niets meer tussen mij en God, om het zomaar te zeggen.

‘Yasmin dit boek is een topper’. Hoewel mijn boeken sowieso altijd eyeopeners zijn geweest en geliefd voor een recalcitrant publiek, is mijn binnenwereld nog dieper gepolijst en waag ik me niet langer aan uitspraken over zaken die ik niet aan den lijve heb ervaren…

Ik weet dat het woordje God irritatie op kan roepen, maar het grootste probleem wat wij ervaren en waar alle problemen mijns inziens uit voortkomen is dat we God de deur uit hebben gedaan. Voor alle duidelijkheid ik bedoel met God niet die man in de wolken, maar een grenzeloos bewustzijn. We denken in onze afgescheidenheid dat we alles zelf kunnen creëren. Naar mijn idee is alles voorbestemd. Misschien heb je voor jouw gevoel een vinger in de pap. Maar naarmate het proces van ontwaken vordert, begin je te beseffen dat je daar jezelf niet meer mee wilt bemoeien. Je omarmt al wat is zonder oordeel en begint alles op te ruimen wat tussen jou en de waarheid staat. Je ervaringen worden anders. Beter gezegd, je waarneming wordt anders. Je begint goddelijke perfectie te zien achter elke manifestatie. In die zin creëren we absoluut onze eigen werkelijkheid.

Volmaakt onvolmaakt

Mijn wereld ziet er waarschijnlijk anders uit dan de jouwe. Ik ben  niet bang voor morgen en aanvaard het leven in al haar rijkdom en haar ellende. Ik vecht niet langer, maar omarm.

‘Waarom denk je dat mensen zo tegen jou aanschoppen, Yasmin. Het is gemakkelijk om te preken. Het is iets anders om het pad te bewandelen. En ik ken niemand die dat doet zoals jij…’

‘Dacht je nu werkelijk Yasmin dat jij volle zalen zou trekken? Kom op lieverd. Jij stuurt mensen naar huis met nog meer vragen. Je spoort mensen aan de antwoorden in zichzelf te vinden. Naar mijn gevoel de enige juiste weg.  Helaas, mensen willen nu eenmaal een pasklaar concept, een snelweg naar verlichting…’

Betutteling

Ja dat klopt, zo zijn we opgevoed. We gaan naar de dokter en zeggen: ‘Dokter hier is mijn lijf, maak het beter’. Onze verzorgingsmaatschappij heeft ook een enorme betuttelde kant. Het heeft ons onvoorstelbaar afhankelijk gemaakt en veel van onze creativiteit gedood. We leven langzaam maar zeker in een politiestaat waar alles gecontroleerd wordt. Waar alles al verdeeld en beslist is. We leven slechts een deel van ons mens-zijn. Onze mannelijke rationele kant. Het vrouwelijke en ontvankelijke proberen we met man en macht uit ons leven te verdrijven. We bestrijden vormen van natuurlijke genezing, verbieden natuurlijke zaden, de schappen in supermarkten en boekwinkels zijn opgekocht. Kortom, onze vrijheid is aardig aan banden gelegd.

Innerlijke vrijheid

De eerste stap naar innerlijke vrijheid is toegeven dat we dit alles zelf hebben gecreëerd vanuit hebzucht. We houden onszelf voor de gek over de economische situatie en geloven maar al te graag de rekensommetjes die ons voorgespiegeld worden. Jaren geleden toen de huizenprijzen de pan uit gingen rijzen hadden we niet de moed om de huizenmarkt in elkaar te laten donderen. We hebben een gigantisch probleem gecreëerd. Toen zou de pijn heftig zijn geweest, maar wederopbouw was mogelijk. Nu hebben we een rampzalige situatie gecreëerd en weten we niet meer hoe we de gaten moeten vullen.

Halve maatregelen nemen is nooit een oplossing. Nu we moeten bezuinigen, ontdekken we dat de gezondheidszorg veel goedkoper kan en worden we weer gedwongen zelf na te denken over en verantwoordelijkheid te nemen voor ons eigen leven…

De huidige situatie dwingt ons om weer ergens voor te gaan staan. Het dwingt ons om niet het spel van de massa te spelen maar ons af te vragen wat we zelf willen. De schijn van zekerheid werkt verstarrend en is dodelijk voor de ziel. Leven is beweging en voortdurende verandering. Zolang we in angst leven, wordt objectief handelen onmogelijk. En niet om jou te ontmoedigen, maar elke verandering, elke nieuwe vorm, is uiteindelijk gedoemd om te verdwijnen. In dat opzicht zijn we als de natuur.

De eikenboom houdt niet krampachtig haar eikels vast omdat ze bang is dat ze volgend jaar geen nieuwe zal dragen. Ze geeft zich over aan het ritme van de natuur. Het proces van overgave.

Ons ego verzet zich met man en macht tegen het proces van overgave: Niet mijn wil maar de uwe. Het is het proces van sterven en opnieuw geboren worden. Er komt een moment dat het leven het overneemt. Je raakt je baan kwijt, je krijgt een burn-out, je partner of je kind overlijdt. Je raakt letterlijk in een oorlog. Als rasechte westerling geef je jezelf waarschijnlijk niet de tijd om het proces te doorvoelen en te omarmen. Je begint onmiddellijk die oorlog te bestrijden met pasklare oplossingen, zoals pillen of het zoeken naar andere vormen van vergetelheid.

Alles wat we bestrijden groeit. Dus de vluchtelingenstroom wordt alsmaar groter al proberen we dat op allerlei bizarre manieren te verbergen en met man en macht te bestrijden…

Als je inmiddels de kudde achter je gelaten hebt, zal je afdalen in de hel en pijn en lijden ervaren. Dit keer grijp je niet onmiddellijk naar oplossingen, hoewel er natuurlijk niets op tegen is om te kijken wat jouw lijf etc. nodig heeft om het proces te ondersteunen, zonder het weg te drukken.

Niemandsland

Je zult herboren uit de strijd tevoorschijn komen. Denk nu niet dat je ergens bent. Want dat is een dooddoener. Je bent op weg en de weg stopt nooit. Als je dit universum jezelf hebt eigen gemaakt, ga je naar aan ander universum. Je krijgt andere opdrachten. Steeds moeilijker, maar je hebt ook meer bagage. En langzaam maar zeker kom je in ‘niemandsland’ terecht. De strijd gaat gewoon door, maar jij maakt niet langer deel uit van de strijd. Je oordeelt niet maar je omarmt. Je staat als een rots in de branding te midden van al het lawaai. Je begrijpt de wereld niet langer, maar je veroordeelt haar ook niet. Je ziet glashelder dat het arrogant is om mensen te willen helpen en/of beschermen. Misschien groeit jouw ego daar ontzettend van, maar je bewijst de slachtoffers geen dienst door ze af te houden van hun eigen unieke weg naar innerlijke vrijheid.

Je hebt steeds minder nodig omdat je innerlijk vol en vervuld bent. Je eet of je eet niet. Het maakt niet uit. Je slaapt of je slaapt niet. Het maakt niet uit. Je hebt de goedkeuring van anderen niet meer nodig…

Je grijpt niet meer terug naar je verleden. Je geeft je ouders of wie dan ook niet langer de schuld van dingen die gebeurd zijn. Je weet dat jij ze nodig had om te komen waar je nu staat. Je schaart je niet langer achter de massa die er genoegen in schept anderen te veroordelen en te kruisigen, waaronder priesters, nonnen, homofielen, lesbiennes, moslims en christenen. Je gaat zeker niet met jouw zooi de sociale media vervuilen. Laat staan dat je nog oorlog gaat voeren met degene die jou dertig jaar geleden in je kont heeft geknepen. Je weet immers dat er zoiets bestaat als actie en reactie. Maar je oordeelt ook niet over degenen die dat wel doen. Je kijkt met verwondering naar de volmaaktheid in de natuur en realiseert je dat er maar één onvolmaakt aspect in zit. Dat is de mens, ofwel het ego, die voortdurend alles naar haar hand wil zetten en zichzelf tegen beter weten in blijft rechtvaardigen.

Ik weet het niet

We durven niet meer te zeggen: ‘Ik weet het niet’. Dit zou het begin kunnen zijn van een enorme revolutie. ‘Yasmin, hoe zou jij het vluchtelingenprobleem oplossen’. ‘Sorry jongens, ik weet het niet. En volgens mij weet niemand dat. De eerste stap zou kunnen zijn om dit hardop te durven zeggen: Ik weet het niet. Grappig genoeg vermoed ik dat alle problemen zich vanzelf oplossen als wij ophouden ons ermee te bemoeien…’

‘Yasmin mag ik eerlijk zijn. Je was chaotisch’. Ik grinnik. Ik ben niet langer bang voor chaos. Uit chaos wordt immers orde geboren. We proberen alles te controleren, maar de chaos wordt steeds groter. Hoe dan ook, ik was wie ik was. Aan het einde van de presentatie kreeg ik een staande ovatie. ‘Yasmin, ik heb nooit iemand ontmoet die zo helder,  zo oprecht en zo authentiek is…’

Wat ik wel weet is dat ik alles wat er tussen mij en de vluchteling staat op kan ruimen binnen in mij zelf. Is even klussen, maar zeer zeker de moeite waard. Ik had al aardig wat voor-geklust, dus het klussen viel wel mee. Mijn hart is open, mijn grenzen zijn verdwenen. Ik respecteer mezelf, dus ik respecteer de vluchteling, de bedelaar, de koningin, kortom -bijna- iedereen. Ik wens echter mijn tijd niet te verdoen aan discussies over wel of geen zwarte piet. Laat staan of moslimmannen in het onderwijs hun vrouwelijke collega’s wel of geen hand horen te geven. Er zijn een paar regels ofwel afspraken die wij met elkaar gemaakt hebben. Eenieder die mee wil draaien in onze maatschappij zal die moeten respecteren. Dat doe ik ook. Ik bouw elders geen kerken, ik bedek mijn hoofd in de moskee, om maar een paar dingen te benoemen. Is een teken van respect.

Medelijden is geen liefde. Respecteer jezelf en wees duidelijk wat voor jou belangrijk is. Dan kun je ook anderen respecteren en de verschillen in culturen die het leven zo kleurrijk maken in liefde omarmen…

Mijn wezen is grenzeloos. Mannen en vrouwen zijn niet gelijk maar wel gelijkwaardig. Bloedwraak past niet in onze cultuur en boerka’s mogen zelfs niet in Mekka gedragen worden. Als we niet duidelijk durven te zijn, verzanden we in onbegrip en verwijten. Begrip is trouwens iets wat van beide kanten moet komen…

Op het moment dat we niet langer willen vechten, hoeven we ook niets meer te bestrijden en neemt ons leven haar natuurlijke loop. We weten dan ook dat we anderen niet meer hoeven te overtuigen. Alle coaches etc. zijn plots werkeloos. Alle Ngo’s worden ontmanteld. Alle kerken gaan dicht. Kortom het wordt een saaie boel!

Maar vanbinnen is er een overweldigende rijkdom die jou door weer en wind, door oorlog en vrede steeds dieper voert naar innerlijke stilte…

Om Shanti
Yasmin

Waarheid

door Yasmin | 28 augustus 2013 | Inspiraties | 0 Reacties

Geloof is een weg die naar waarheid leidt. Het is niet de waarheid zelf. Er is slechts één waarheid, jouw waarheid. Er zijn vele wegen die naar waarheid leiden. Wanneer mensen dit ten volle beseffen is er geen enkele reden om oorlog te voeren…

Liefde

Tijdens een training komt ze naar me toe. Ze zegt dat ik weet wat leven is. Het feit dat ze dat aan me ziet betekent ongetwijfeld dat ze diezelfde weg bewandelt.
Haar zoon heeft in de bajes gezeten. Op een dag kwam hij thuis en vertelde haar dat hij een einde aan zijn leven wilde maken. Wacht even, zei ze, ik moet even naar de wc. Dat doe ik altijd in dat soort situaties, legt ze me uit. Na een poosje had ze zich hervat en zei tegen haar zoon: Weet je lieverd. Als jij dat echt wilt dan ga ik jou niet tegenhouden. Het enige wat ik voor jou wil is dat jij gelukkig bent en als jij dat hier niet kunt ervaren, kan ik jou niet beletten om te doen wat jij voelt dat je doen moet.
Ik houd mijn adem in. Jeetje, wat een onvoorwaardelijke Liefde spreekt hieruit! Nee, dat zal niet iedereen met me eens zijn. Wanneer we zo ongehecht zijn dat we zelfs ons eigen kinderen niet meer willen redden, zijn we op weg. Op weg naar Waarheid, jouw waarheid, en worden we een levend voorbeeld voor anderen vanuit onze eeuwige bron van zijn…

Keuze

Ik heb haar in tijden niet gezien. Ze heeft een zware tijd achter de rug en haar gezicht is getekend door het leven zelf. Ze heeft een psychiatrisch verleden. Toch neemt ze volledig de verantwoordelijkheid voor alles wat er is gebeurd. Volgens haar zeggen heeft ieder mens op elk moment een keuze.
Ze vertelt me dat ik degene was die haar volledig zag. Dat had een dusdanig effect op haar leven dat ze vanaf dat moment zichzelf begon te omarmen en meer en meer zichzelf durfde te laten zien.

Geluk

Ik luister met een open hart. Ik realiseer me dat ik mensen kan zien in hun essentie omdat ik intussen onvoorwaardelijk mezelf heb geaccepteerd. Het licht in mij zowel als het donker. Ik ben niet op jacht naar geluk omdat dit zo’n gigantische utopie is! Geluk is niets anders dan het leven omarmen met al haar facetten. Niet langer de boel proberen te manipuleren, niet langer de ene ervaring wel willen en het andere niet. Geluk bestaat bij de gratie van het ongelukkig zijn. Pijn en lijden maken deel uit van de natuurlijke cyclus van het leven van ieder mens hier op aarde, zonder uitzondering. Het verschil tussen de bewuste en onbewuste mens is dat de eerste zich niet langer identificeert met het lijden. Hij/zij realiseert zich maar al te goed dat hij/zij het lijden niet IS. Hij/zij zal ongetwijfeld nooit meer zeggen: Ik moet daar mee leren leven. Omdat hij heel goed weet dat wat vandaag werkelijkheid is, morgen totaal anders kan zijn. Hij/zij zal proberen te accepteren dat wat is op dat moment. Pas wanneer we door het proces van overgave zijn gegaan en vol-ledig accepteren dat wat IS, openen we een mogelijke weg naar nieuwe inzichten en genezing, een weg naar een ander universum, een weg naar een andere werkelijkheid.

Alles waar je in gelooft, zal waarheid voor je worden…

Crisis

Wanneer angst ons leven beheerst, creëren we onbewust een toekomst. In het heden kan angst niet bestaan. Door bang te zijn voor kanker, creëren we kanker. Door bang te zijn voor een crisis, creëren we met zijn allen de grootst mogelijke crisis ooit. Onze sociale media maakt dat alles wat we zeggen, denken en voelen binnen no-time de wereld overspoelt. Tot het moment dat we ontwaken gedragen we ons als kuddedieren die klakkeloos alles wat buiten ons is als waarheid naar binnen lepelen. Ons doemdenken en onze angst voor tekort heeft dit alles gecreëerd. Dat is niet goed of slecht, dat is zoals het IS. Als we allen tegelijkertijd zouden besluiten om niet langer één enkele gedachte vuil te maken aan crisis of te kort, is het snel gedaan met de crisis.
Toch heeft de crisis zin. Het wordt tijd dat we een totaal andere manier van leven durven te omarmen. Materie heeft de plaats van het Allerhoogste in genomen. We hebben God de deur uit gedaan en aanbidden de materie, het gouden kalf. De hele economie is er op gericht ons nog meer te laten consumeren van datgene wat ons al jarenlang de strot uitkomt. We zien nog geen andere mogelijkheid om overvloed te creëren. We werken in banen die we niet prettig vinden omdat we bang zijn dat we niet aan onze verplichtingen kunnen voldoen. We zijn ontevreden, kankeren over van alles en nog wat en leggen de schuld voor ons welbevinden buiten onszelf. We kunnen nu nieuwe wegen, nieuwe mogelijkheden gaan onderzoeken en ontdekken. We zijn creatieve manifestaties; we zijn goddelijke scheppers. We zijn hier op aarde om de essentie te leven van datgene wat we zijn, en dat is Liefde. Dienstbaarheid vanuit het Hart is de essentie van ons wezen. We kunnen uitsluitend die essentie leven als we ons bevrijden van angst. Maar is dat iets wat ik aan anderen kan leren of opleggen? Nee, daar kunnen we uitsluitend zelf voor kiezen. Pas op het moment dat we gedwongen worden ons leven onder de loep te nemen, zijn we bereid te onderzoeken wie we werkelijk zijn…

Puberaal

De huidige hulpverlening is finaal uit balans. Met alle goede bedoelingen is ze betuttelend en maakt mensen afhankelijk in de foute vooronderstelling dat zij jouw problemen kunnen oplossen. Er is niemand die andermans problemen op kan lossen. Jij en jij alleen bent de kapitein op jouw eigen schip. Jij en niemand anders is verantwoordelijk voor de crisis in jouw leven. Of die nu financieel is, fysiek of psychisch. Zolang we situaties bestrijden, zoals kanker en crisissen, zullen zij blijven groeien. Alles wat we onderdrukken wil gezien worden. Pas wanneer we accepteren dat het is zoals het is, ligt de weg open naar verandering.

In plaats van onszelf eerlijk en oprecht in de ogen te kijken en zonder schuldgevoel de verantwoordelijkheid te durven dragen voor al onze acties, hebben we er een gewoonte van gemaakt om anderen de schuld te geven van onze situatie. De banken zijn de schuld van de on-verkoopbaarheid van onze huizen. Jeetje, wat een onvolwassen en puberaal gedrag. Hoe komt het dat wij nog steeds onze macht uit handen geven aan banken, regeringen, priesters en leiders, zowel materieel, spiritueel als emotioneel? Natuurlijk maken goeroes, machthebbers en banken handig gebruik van de hebzucht en de zwakheid in de mens. Ik zou haast zeggen geef ze eens ongelijk! Maar als je eerlijk bent dan heb jij zelf gekozen om dat dure huis te kopen. En nu het niet gaat zoals jij dat gedroomd hebt, voelt het veilig om anderen de schuld te geven.

Waarheid

In onze maatschappij is een ieder gefocust op zichzelf en lijkt eenheidsbewustzijn ver te zoeken. Etiketten en zorgsystemen hebben de plaats ingenomen van intuïtie en gezond verstand. Betutteling viert hoogtij. Mensen worden systematisch geïnjecteerd met angst. Natuurlijke geneeswijzen worden naar het rijk van de fabelen verwezen, integere behandelaars zonder schroom aan het kruis genageld. In plaats van op onze intuïtie te vertrouwen, geven we onze macht vrijwillig uit handen aan zorgverleners, wetgevers en farmaceutische industrie. Blijkbaar hebben we een crisis nodig om ons leven onder de loep te nemen en opnieuw te leren wat belangrijk is. Wanneer we bereid zijn onze angst voor verandering los te laten, en niet langer iets voor waarheid aannemen zolang het niet vanbinnen resoneert, is deze crisis een geweldige kans om de bestaande situatie te resetten. Systemen en situaties die wij voor waarheid hebben aangenomen en waar we onze zekerheid aan hebben ontleend, blijken niets anders te zijn dan gebakken lucht. Maar achter deze ogenschijnlijke ellende ligt een oneindig universum van nieuwe mogelijkheden op ons te wachten om gecreëerd te worden op het moment dat wij ont-waken en weer durven te dromen. Materie is slechts het vergankelijke deel van ons zijn. Wij in het rijke westen hebben de vrijheid om te kiezen: of we spelen de rol van slachtoffer of we omarmen onze goddelijke essentie. De crisis is een geweldige kans om onze huidige manier van leven te transformeren, onszelf te verbinden met onze Kern en onze goddelijke essentie uit te drukken. Ogenschijnlijk zullen we het een en ander in moeten leveren. Een aantal zaken, zoals het zorgsysteem, zijn niet langer vanzelfsprekend. Misschien mogen we onszelf de vraag stellen of we een bepaalde behandeling of therapie nog nodig hebben als we die zelf moeten betalen. De bereidheid tot verandering is een keuze op zielniveau, een individuele keuze. Elke stap die we voorwaarts zetten op weg naar Zijn, opent poorten naar nieuwe, nog ongekende, mogelijkheden.

Gezichtsverlies

Ik kom regelmatig in de gevangenis. Het zijn doorgaans jongens – en soms meiden – die net als wij op zoek zijn naar waarheid, naar een andere manier van leven. Maar och arme het lijkt wel of het hen is overkomen! Het is een enkeling die zonder blikken of blozen de verantwoordelijkheid durft te nemen voor zijn daden. En dat is de eerste stap op weg naar vrijheid, innerlijke vrijheid! Ik heb geen medelijden met een van hen, integendeel. Wie zijn gat verbrandt moet zelf op de blaren zitten, zei mijn moeder altijd. Ik heb ook geen oordeel over wat zij deden. Het gaat mij niet aan, ik voel me er niet beter door en ik heb genoeg aan mezelf. Eén ding weet ik wel, slechts een enkeling zal de weg in deze maatschappij gaan vinden. Is dat hun schuld? Ja en nee. Het systeem is ziekmakend. We zijn de essentie van Mens-Zijn vergeten. In plaats van onze binnenwereld te exploreren, zijn we voortdurend op jacht naar nieuwe uitdagingen om de leegte in onszelf niet te hoeven voelen. Hoe dan ook, de jongens en meiden in de bajes worden niet klaargestoomd voor hun terugkeer. Ze worden, met alle goede bedoelingen, te zeer betutteld en in de watten gelegd. Daarnaast is het oordeel van de brave burger genadeloos: eens een boef, altijd een boef. Hoe het dan wel zou moeten? Ik weet het niet. Maar ik durf intussen toe te geven dat ik de wijsheid niet in pacht heb. Naar mijn gevoel is iedereen maar een beetje aan het aanmodderen. Wanneer we in al onze kwetsbaarheid durven toe te geven dat we niet meer weten waar we mee bezig zijn, kunnen we weer gaan dromen en nieuwe wegen ont-dekken…

Wat een ruimte zal het geven als we niet langer bang zijn voor gezichtsverlies. Als we regels durven te gebruiken als leidraad en niet als doel op zichzelf. Als we gewoon mens durven te zijn en durven te zeggen: Ik weet het niet…

Balans

Het leven is een mysterie, een aaneenschakeling van ontdekkingen. Door zelf verantwoordelijk te durven zijn, het leven te leven en steeds meer ruimte te ervaren, leren we onsZelf steeds beter te doorgronden. En als we onszelf doorgronden, doorgronden we het leven.

Wanneer ik goed in mijn vel zit ben ik in balans tussen beiden werelden. Ben ik dan gelukkig? Nou nee, ik ben noch gelukkig, noch ongelukkig. Ik ben…

Uniciteit

Zij was een bang en angstig kind toen ik haar mocht behandelen. Ik ontdekte al snel dat ze zeer gevoelig en paranormaal was. Ze deed Reiki, werd bevestigd in haar zijn en bloeide helemaal op. Het was een vreugde om haar ontwikkeling mee te mogen maken van kind naar jonge vrouw en bewuste moeder. Toch is ze niet echt gelukkig. Ze heeft de deur dichtgedaan. Letterlijk en figuurlijk. Naar haar partner, maar vooral naar zichzelf. Ze probeert zich in te passen in een maatschappij waar ze geen binding mee heeft, krijgt begeleiding en medicatie en ogenschijnlijk gaat het wel lukken. Maar de basis van dit alles is dat ze zichzelf niet omarmt, dat ze niet accepteert dat ze is die ze is. Ze wordt niet bevestigd in haar uniciteit, men probeert haar weerbaar te maken aan het leven in deze harde buitenwereld. Een buitenwereld die we niet meer willen!

Ons samenzijn is intens liefdevol maar ook confronterend. Ik ben niet geïnteresseerd in de etiketten die ze haar toebedacht hebben. Het kan even helpen om te accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn. Maar als je jezelf ermee gaat identificeren ben je verloren of beter gezegd, is je ziel verloren! Ik daag haar uit om zichzelf te omarmen. Om haar unieke vermogens voorzichtig weer uit de kast te halen. Om zichzelf te gaan behandelen, lees in liefde te omarmen.

Ieder mens is uniek. Ieder mens heeft haar eigen specifieke pad te bewandelen. We proberen ons wanhopig in te passen om ‘normaal’ te zijn en niet buiten de boot te vallen. Maar het is niet de kuddegeest die deze aarde tot een betere plek maakt. Het is de authentieke mens, de rebel, die zich durft te onderscheiden, die nieuwe wegen zal exploreren en een nieuwe aarde zal creëren door te durven ZIJN wie we in wezen zijn!

Vergankelijk

De weg naar waarheid is een eenzame weg met veel obstakels. Een ieder zal proberen jou te overtuiging van zijn/haar waarheid. Er is niets bedreigender voor de mens dan te moeten toezien dat jij het ‘normale’ leven de rug toekeert en lak schijnt te hebben aan alles wat voor anderen werkelijkheid is. Maar die werkelijkheid is slechts ontstaan uit een idee, een gedachte die wij als waarheid hebben aangenomen. Het zegt niets over mij, niets van jou. Het is een illusie. Evenals geld, wat slechts de waarde heeft die wij eraan toekennen. Op zich is het ontzettend grappig dat we onszelf zo belangrijk vinden en dat we zo gewichtig doen over dingen die vergankelijk zijn, over buitenkant.
Staan mijn tanden wel recht, zijn ze wit genoeg? Zijn mijn rimpels goed verborgen. Is mijn haar geverfd in het kleurtje wat in is? Zijn mijn nageltjes netjes gelakt? Is mijn jurk naar de laatste mode en van het merk waarmee ik de meeste punten scoor? Drink ik de juiste wijn en heb ik goede tafelmanieren? Eet ik vegetarisch, haal ik mijn groenten in de bio-winkel? Ga ik naar de meest populaire vakantiebestemming? Doe ik het nog twee keer per week zodat ik voldoe aan de statistieken of zoek ik mijn heil bij viagra of porno om er bij te willen horen…

Lef

En JA het is een nachtmerrie voor een mens om er niet bij te horen en we gaan heel ver om dat te voorkomen…

En dan gebeurt er iets wat je een handje helpt om los te laten. Je hebt al twaalf jaar een eigen zaak, je hebt verschillende mensen in dienst. Je hebt je vaste vriendenclub die allemaal in dezelfde cultuur leven en och arme, jij bent de eerste die failliet gaat. Kommer en kwel. Of toch niet? Je ontdekt plots dat het leven veel meer te bieden heeft dan die ogenschijnlijke buitenkant. Ook al ben je jouw eigen huis kwijt en zit je in de schuldsanering, je hebt het gevoel dat je nu pas begint te leven. Maar o wee, vertel dat niet tegen je vrienden die nog in het successchuitje zitten. Ze snappen toch al niet dat je bijna een jaar thuis bent en nog steeds niet aan het werk. Je hebt verdorie toch twee gezonde handen aan je lijf! Maar wat zij nog niet kunnen voelen en jij intussen wel, is dat het leven zoveel meer diepgang heeft. En tegelijkertijd is daar die angst die levensgroot voor je staat. Je weet dat het onontkoombaar is, dat alles om jou heen weg gaat vallen, want jij verstoort hun droom. Je weet het maar je hebt het lef nog niet om er vrijwillig uit te stappen. Maar ook dat is een kwestie van tijd, dus laat maar zijn. Het ware leven wacht op jou en je kunt er niet meer aan ontsnappen. Hoe dichter je bij je basis komt, hoe echter dat je wordt…

Uniek

We leven in een unieke wereld. In tegenstelling tot voorheen en in veel andere culturen, hebben wij het voorrecht dat we zelf mogen kiezen en alles kunnen onderzoeken en ervaren. We mogen ons mening naar buiten brengen zonder dat we op de brandstapel terechtkomen, vervolgd worden, worden onderdrukt of gedood. Dat is een groot voorrecht waar we intens dankbaar voor mogen zijn en optimaal gebruik van moeten maken. Om niet overspoeld te raken door de veelheid aan informatie, zullen we keuzes moeten maken in de frequentie die we willen ontvangen. We dienen en er te allen tijde van doordrongen te zijn dat wijzelf en niemand anders verantwoordelijk zijn voor alles wat we tot ons nemen en creëren. Vanuit respect voor onszelf, vanuit respect voor de ander, is het dan ook zaak om alles kritisch te onderzoeken en onszelf niet te laten manipuleren door wie dan ook, door wat dan ook.

Onvoorwaardelijk

Ik houd van mezelf, onvoorwaardelijk. Ik omhels mijn lijf met al haar beperkingen, maar vooral met al haar ongekende mogelijkheden! Ik omarm mijn emoties, die niet goed zijn, die niet slecht zijn, die gewoon ZIJN. Ik omarm al mijn gedachten. Die niet goed zijn, die niet slecht zijn, die gewoon ZIJN. Gedachten die ik niet positief wil sturen, omdat er dan automatisch iets negatiefs tegenover komt te staan. Kortom, ik houd van meZELF zoals ik niet eerder deed. En daarom houd ik van jou. En ik houd van de ‘boeven’ in de bajes. En ik houd van de ‘gestoorden’ in de psychiatrie en ik houd ook nog steeds van dat handjevol ‘normalen’ wat er overblijft na al de etiketten die we zo graag willen plakken omdat wij menen dat we beter zijn dan de rest. Ik ben niet beter, ik ben niet slechter, ik ben deel van het geheel. Ik Ben Al Wat Is…

Thuis

O ja en voor ik het vergeet: Ik heb niets tegen religie. Ik heb niets tegen therapieën of stromingen of wat dan ook. Ik heb niets tegen mensen die met al hun goede bedoelingen denken dat zij de enige ware weg gevonden hebben, dat openlijk belijden en daar anderen van menen te moeten overtuigen. Ik heb er niets tegen, maar ik heb er ook niets meer mee. Het is gewoon deel van het spel. En laten we vooral lekker blijven spelen zolang we dat nodig menen te hebben. Dat doe ik ook. Maar mijn belangrijkste spelregel is: Ik, en alleen IK, ben verantwoordelijk voor de kwaliteit van mijn leven. Ik wens daar niemand de schuld van te geven. De regering niet, de media niet, de priesters en de nonnen niet, de islam niet en zelfs de banken niet. Het zijn allemaal creaties van onze eigen verbeeldingskracht! Ik eet waar ik zin in heb. Ik doe waar ik zin in heb en ik geniet ervan. Ik ben dankbaar voor de wegwijzers op mijn pad. Er is echter geen enkele weg of methode die iets aan mij toe kan voegen of mij iets kan laten bereiken, want er valt niets te bereiken. Er is niets buiten mijn Zelf wat mij gelukkig kan maken, want dat laatste beslis ik nog altijd zelf. Ik Ben daar waar ik al die tijd naar heb verlangd. Ik ben THUIS – thuis in mezelf…

Om Shanti
Yasmin

Respect begint bij jezelf

door Yasmin | 11 februari 2011 | Inspiraties | 0 Reacties

Ik mag van de Imam bij de moskeedienst zijn in de gevangenis. Hij vermoedt dat de heren het op prijs stellen als ik iets op mijn hoofd draag. Het is niet verplicht, maar toch…

En dus bedek ik mijn hoofd – geheel vrijwillig – uit respect. Niet uit respect voor God of Allah. Want die zal het om plat te zeggen een worst zijn of ik een hoofddoekje draag, maar uit respect voor een cultuur van mensen die regels en voorschriften hebben bedacht en dat inmiddels als waarheid hebben aangenomen. Na afloop van de dienst beneemt een Irakees me letterlijk de adem door zijn agressie tegen het westen over me heen te spuien. Ik ben overdonderd, maar voel me niet aangesproken. Ik ben geen lid van een groep, maar een zelfstandig denkend individu. Plotseling sta ik hand in hand met een prachtige knul uit Somalië. Ik vraag me af wat hij in godsnaam verkeerd kan hebben gedaan! Hij vindt het geen punt dat ik geen moslima ben. Wanneer ik zeg dat ik niets ben, verzint hij ook geen nieuw kader door me atheïst te noemen (wat zijn vriend onmiddellijk deed). Hij is in alle opzichten een waarachtig mens geworden.

Toeval

Op de terugweg luister ik in de auto naar een discussie over een mannelijke docent die weigert om zijn vrouwelijk collega’s een hand te geven. De vraag is in hoeverre wij dit moeten tolereren.

Geloof

Voor alle duidelijkheid: geloof heeft een binnenkant en een buitenkant. De binnenkant is eenheid. De grote meerderheid associeert zich echter met de buitenkant, welke door mensen is gemaakt. Helaas kunnen wij in onze afgescheiden staat van zijn de waarheid niet zien en creëren we niets anders dan verdeeldheid. Verdeel en heers en hou het gepeupel onder de duim is al decennia lang het motto. Het is dan ook niet de binnenkant ofwel de essentie van geloof wat ons zorgen zou moeten baren, maar de buitenkant. Zou deze man echt geloven dat het Allah een doorn in het oog is als hij zijn vrouwelijke collega’s behandeld zoals hij zelf behandeld wenst te worden? Hoe zou een alles overziende macht die wij God of Allah noemen zich in godsnaam bezig kunnen houden met zulke banale zaken als het verschil tussen mannen en vrouwen – terwijl God niets anders symboliseert dan eenheid en wij allen uit die zelfde eenheid zijn voortgekomen? Kortom, ieder weldenkend mens weet dat dit een grove leugen is en daarmee degenereren we God tot een soort ego-ding en sorry, dat is God onwaardig. Het is even achterlijk, of mooier gezegd onwetend, als de christenen in het verleden die dachten dat andere culturen primitief waren en gered moesten worden door hun op te zadelden met de beeltenis welke zij geschapen hadden van hun godheid.

Ego

Kortom kleuterschoolwerk. Volwassen mensen kunnen zo niet meer denken. Het is ego, niets anders dan ego, die altijd en overal gelijk wil hebben. En dat is nou juist dat stuk waar we onszelf van moeten verlossen! Het leven in de stof kan dan wel een illusie zijn, maar het vraagt om een aantal duidelijk spelregels. Als ik naar India ga eet ik met mijn rechterhand en bedek ik mijn schouders. Hoewel ik niet pretendeer ooit een van hun te kunnen zijn aan de buitenkant, ben ik aan de binnenkant in alle opzichten een en dezelfde en kost het me geen moeite om me aan een aantal van hun spelregels te houden.

Spelregels

In wezen zijn wij een tolerant volk en willen we graag anderen tegemoet komen. Dat we daarin onze eigen beperkingen tegenkomen is menselijk. Ik vind het niet meer dan normaal dat iedereen die in dit land wil wonen en gebruik wenst te maken van de voorzieningen die we met zijn allen hebben gecreëerd, daarvoor in ruil een aantal spelregels moet accepteren. Wat dat betreft is het leven niet anders dan een tak van sport. Om een sportieve wedstrijd voetbal te spelen zullen we eveneens bepaalde regels in acht moeten nemen. Het is een voorrecht en geen recht dat iedereen in dit land zijn godsdienst mag beoefenen, terwijl op vele plaatsen christenen vervolgd worden en weer ondergronds moeten. Dat is iets om oprecht dankbaar voor te zijn! Helaas, we zijn verstrikt in webben van angst. En die angst maakt dat we iedereen die anders is als een potentiële vijand van onze vrijheid beschouwen.

Vogelvrij

Hoe komt het dat we zo bang zijn om deze dingen te benoemen? Begrijpelijk, je kunt ze pas benoemen wanneer je door hellen van pijn en lijden bent gegaan en niet meer gevangen zit in het zelfgecreëerde web van dualiteit en angst. Ik wil delen van mijn overvloed en zou een open deur willen zijn voor eenieder die een open deur nodig heeft. Ik ken een prachtige knul, hij is nu 25 jaar. Zijn familie heeft een verblijfsvergunning. Hij niet, hij werd in het verleden twee keer opgepakt voor winkeldiefstalletjes. Kortom, futiliteiten. Hij heeft zich wonderbaarlijk goed gedragen en was voor velen een voorbeeld in de opvang waarin hij zat. Maar plots ging hij weer aan de wiet en sloeg hij volledig door. Vind je het gek? Vogelvrij zijn is onmenselijk wreed, zeker als je zo jong bent. Ongetwijfeld en haast onvermijdelijk belandt hij in het criminele circuit. De oorzaak is hetzelfde systeem wat tegen wil en dank in probeert om tolerant te zijn en eindeloze discussies voert over het wel of niet dragen van hoofddoekjes. Waar het hier in dit grenzeloze paradijs aan mankeert is duidelijkheid. Eindeloze debatten, steeds meer geboden en verboden. Maar de inhoud blijft onduidelijk. We missen de macht van een volwassen leider!

Gebedshuis

Tijdens de vergadering heb ik een mooi gesprek met Achmhet. Hij is midden veertig en de helft van zijn leven woont hij in Nederland. Heb je het naar je zin, vraag ik. Helemaal Yasmin. Voel je je gediscrimineerd hier? Nee absoluut niet. Ben je het met me eens dat wanneer we onszelf gediscrimineerd voelen dat dit iets van onszelf zegt? Volkomen mee eens Yasmin. Oké Achmhet, eerlijk gezegd heb ik niet zoveel met al die uiterlijke kerken en moskeeën. Zullen we daar een gezamenlijk gebedshuis van maken? Lijkt me een goed idee Yasmin. In ziekenhuizen en op vliegvelden is dat al zo. Wouw Achmhet, wij leggen samen een basis voor broeder/zusterschap. Kom op dan geef ik je een zoen. Nee toch maar niet, laten we het deze keer maar bij handen schudden houden…

Discriminatie

Ik wil niet beweren dat discriminatie niet bestaat. Mensen die dom zijn en onwetend discrimineren. Angst is de oorzaak. Maar je kunt er donder op zeggen dat mensen die zich gediscrimineerd voelen zelf doorgaans ook discrimineren. Toen de blanken buiten spel werden gezet in Zuid-Afrika gingen de verschillende stammen elkaar bestrijden. Kortom, mensen denken in af-gescheidenheid en willen zich manifesteren, strijd voeren en overwinnen. Daarom is het van belang dat we de weg vinden naar onze binnenkant, want alleen op dat niveau – individueel – kunnen we onszelf verbinden met de ander. Niet omdat God of Allah het wil of de cultuur het voorschrijft of wat dan ook. Het is onze opdracht om zelfstandig denkende wezens te worden die zich niet langer wensen te verschuilen achter de code en de veiligheid van de kudde, maar zelf volwassen en onafhankelijk durven te beslissen wat goed voor ons is.

Ontwaken

De moraal van dit verhaal: buitenkant is vorm en dus af-gescheidenheid. Het is echter dezelfde zichtbare wereld die ons uiteindelijk zal leren de dualiteit te overstijgen. Alle geloven prediken in essentie hetzelfde, maar roepen aan de buitenkant verdeeldheid op. Zolang we nog bij een club horen; religieus, New Age of spiritueel (niets meer en minder dan nieuwe kerkvormen) en deze vorm gebruiken om ons boven anderen te verheffen, houden we af-gescheidenheid in stand. De oplossing is ontwaken, een innerlijk en individueel proces. Op dat moment worden we toeschouwers. We leven in de wereld zonder ons boven anderen te verheffen. We zijn niet langer van de wereld en we hoeven niet meer mee te doen met het egospel omdat we het inmiddels doorzien. Het ego wil tenslotte maar een ding om zichzelf goed te voelen: de af-gescheidenheid in stand houden en anderen overheersen. Laten we geen uiterlijke oorlogen meer voeren, maar de hand in eigen boezem steken en de innerlijk strijd aangaan. Laten we onze heilige huisjes tot aan het fundament afbreken. Laten we het zwaard ter hand nemen en onsZelf bevrijden van alle beperkende ideeën die we inmiddels voor waarheid hebben aangenomen. Jaag niet langer euforische gevoelens en de staat van verlichting na. Het is het zoveelste spel van illusie om aan de waarheid te ontsnappen. In plaats van dit alles zullen we onsZelf hart-handig aan mogen pakken.

De enige manier om het ego de bek te snoeren!

Om Shanti,
Yasmin