Revalideren in Vlissingen

door | 30 september 2023 | Inspiraties | 13 reacties

Agenda

Ik voel me als een rots in de branding met mijn voeten verworteld in de aarde en mijn kruin verbonden met de hemel als ik in een split of a second word gelanceerd.

Na een overweldigende laatste lezing in Kloetinge waar ik vele mensen mocht raken en omhelzen, mogen Giri en ik nog een poosje gebruik maken van mijn zolderkamertje in huize Grace in Vlissingen.

We genieten met volle teugen van de zee en de vele ontmoetingen met oude en nieuwe vrienden.

De derde dag gaan we met de fiets naar Breskens. Plots ben ik het middelpunt van een drama als ik gelanceerd word door een hond die zonder rechts of links te kijken de weg overvliegt. Zijn baasje belt 112. Er ligt bloed op de weg en ik lig er blijkbaar ook niet al te jofel bij. Naast de vele mensen die oprecht hulp bieden is de ambulance, de politie en zelfs de gemeentereinigingsdienst snel ter plekke.
Ik weiger in de ambulance paracetamol. De ziekenbroeder die niet altijd hoffelijk werd behandeld voelt zich aangevallen maar voor we in Goes aankomen zijn we vriendjes. Hoofdwond, gekneusde schouder, sleutelbeen en een gebroken heup. Ik weiger een hoofdscan maar kom er niet onderuit foto’s en pijnmedicatie te accepteren. De volgende middag word ik, na een helse dag en nacht, in een liefdevolle en kleurrijke ruimte geopereerd. De pijn wordt wat draaglijker.
Ook de trombosespuiten wil ik niet. Maar ik verruil zonder morren mijn mooie plekje aan zee met een bed op een vierpersoonskamer op de Afd. Heelkunde in het ziekenhuis in Goes. Giri verplaatst zijn campertje naar de parkeerplaats.
De volgende dag word ik geopereerd en het healingswerk kan beginnen.

Revalideren in Vlissingen

Er zijn twee manieren om naar de realiteit te kijken. Het leven is een ramp als het glas half leeg is of een mogelijkheid wanneer het glas half vol is. Het is geen sinecure zo’n gebroken heup. Dit proces is pijnlijk, maar we maken er iets moois van. Dat is de keuze van mijn ziel.

Nee, ik hoef het ‘waarom’ niet te weten. Dat is het spel van het ego. Ik omarm dat wat is in dit moment.

Ik zie de schoonheid in de mensen die ik, ook hier in Goes, om me heen verzamel. De zaadjes die ik mag zaaien terwijl ik niet bezig ben iets te willen bereiken omdat er nu eenmaal niets valt te bereiken. Het ontroert me diep.

Ik kom er al snel achter dat mijn revalidatie wel wat langer zal gaan duren.
Ik mag naar een zorghotel en mag zelf kiezen waar. Laat er nu net een plekje vrijkomen in het Buurtzorgpension in mijn dierbare Vlissingen.
Laat dat nu ’toevallig’ kamer 11 zijn. Laat ik nou toevallig een nummer 11 zijn.
En laat de eerste persoon die ik vanuit de rolstoeltaxi in dat Buurtzorgpension aantref een vriend zijn van de man wiens hond me van de fiets heeft gelanceerd. Laat datzelfde baasje ons hebben bezocht in het ziekenhuis en morgen hier de vuile was op komen halen. Laat dat baasje nou net een vriendin hebben die mij persoonlijk kent. En… juist ja… 100.000 redenen om te laten zien dat toeval niet bestaat en dat het universum weer eens iets in scène heeft gezet waar ik dan wel geen pest van snap maar waarvan ik wel weet dat dit geen toeval is. Want dat bestaat niet.

Synchroniciteit noemen ze dat tegenwoordig. Op het moment dat je het probeert te snappen ben je in je denkhoofd en spat de magie van het leven als een zeepbel uit elkaar.

Over Magie gesproken. Sinds ik in Ter Apel was ligt mijn Facebookpagina volledig op haar kont. De schitterende podcasts met Leon en Janneke, het interview in De Andere Krant en alle inspirerende berichten: No response.

Plaats ik een humoristische stukje over mijn ongeplande duiklanding en krijg ik meer dan 350 berichten binnen vierentwintig uur. Ook nog zo’n 100tal via WhatsApp en mail. Terwijl het bericht uitsluitend via Facebook is verspreid…
Dus laten we nu maar ophouden het Leven te willen verklaren. Want dat probeert alleen de mind die niet kan leven met onzekerheden en alles probeert te controleren en te manipuleren. Helaas, het Leven is een mysterie. Je kunt het niet ontrafelen. En voor diegenen onder jullie die menen dat de gigantische stroom die het boek Inner-Reset teweeg heeft gebracht op brute wijze door het universum aan banden wordt gelegd, kan ik maar een ding zeggen: ‘Ik weet het niet…’

Ik wil ieder van jullie tot in het diepste van mijn wezen bedanken voor alle liefdevolle reacties. Soms van mensen die ik al 30 jaar niet gehoord of gezien heb. Zo ontroerend, zo wonderlijk. zo goddelijk mooi. En JA het Universum heeft me wel iets laten zien. Er is een gigantische beweging om me heen die Liefde heet. Ook al is die doorgaans zo goed als onzichtbaar.

Hier op het terrein staat die mooie kerel in zijn campertje die vanmorgen mijn raam kwam repareren. En ja toevallig is het plekje naast hem vrij. En dat is dus voor Giri.
Vergeet ik nog de fysiotherapeut te noemen die me voldoende huiswerk heeft gegeven tot maandag. Hij is ’toevallig’ een half jaartje geleden ook van zijn fiets gelanceerd door een loslopende hond. Raakte een vinger kwijt. Is helemaal goed gekomen. Hij kan niet meer masseren maar is een kanjer en kan nu ook voelen hoe pijnlijk het is zoiets mee te maken.

En ja, misschien moeten de baasjes van loslopende honden maar eens besluiten hun honden niet langer los te laten lopen op plaatsen waar dit niet verantwoord is. Want hoewel alles een reden heeft moet je dit niet willen. Of gaan we pas iets veranderen nadat het onszelf is overkomen?

Afijn, als ik kijk hoeveel mooie mensen ik vandaag weer heb ontmoet, is Vlissingen niet de slechtste plek om te revalideren.

Om Shanti.
Yasmin

Contact Agenda Aanmelden Blog

De Vluchteling – een ramp of een mogelijkheid

door | 9 september 2023 | Inspiraties | 11 reacties

Agenda

Op het moment dat ik jou in je ogen kijk is er niet langer een ik en een jij

Mijn maatje Giri en ik waren vijf winters bij de vluchtelingen. We zagen alle kampen in Griekenland, bezochten onderweg onze mensen in Parijs, Italië en Duitsland en op verzoek schreef ik het boek ‘Volk van mijn VOLK’ – gezicht achter de vluchteling.

Naar aanleiding van mijn interview met De Andere krant werd mij gevraagd wat ik van Ter Apel vond. Het is een rode draad in onze geschiedenis dat we vanuit angst en onwetendheid een zondebok zoeken buiten ons zelf  voor situaties die we niet in de hand hebben en niet kunnen verklaren. Zo gaven wij de Joden de schuld toen de pest uitbrak en nog geen 500 jaar geleden vonden er in Westerwolde – vlak bij Ter Apel – op grote schaal heksenverbrandingen plaats. Op dit moment projecteren we onze onvrede met de huidige situatie op de vluchtelingen.

Hoewel ik al tig jaren boeken schrijf en een soort van bewustzijn coach ben realiseer ik me dat ik de vluchteling niet los kan zien van dit proces. Omdat ik geen mening kan hebben van horen zeggen ga ik met Giri een kijkje nemen.

Ter Apel

Het kamp ligt buiten het dorp en biedt plaats aan 2000 vluchtelingen. Iedereen die asiel zoekt moet zich hier melden bij het IND. Vanuit het COL – Centrale ontvangst locatie – worden zij naar andere kampen gebracht of begeleid door het COA – Centraal Orgaan opvang Asielzoekers. De zg. veilige landers – in de volksmond gelukzoekers – verblijven in een apart gedeelte en krijgen een versnelde asielprocedure. Vorig jaar zomer kon Ter Apel de hoeveelheid vluchtelingen niet aan en leefden er zo’n 700 mensen in tenten buiten het kamp. Deze situatie is godzijdank achter de rug.

Rondleiding

Ik ontmoet prachtige mensen aan beide zijden. Er gebeurt iets wat niet gebruikelijk is. We krijgen een twee uur durende rondleiding in het kamp. De sfeer voelt vele malen beter dan buiten de hekken. Alles is tot in de puntjes verzorgd. Dat is even iets anders dan wat wij gezien hebben in Griekenland! Aan kind en volwassene is gedacht. Je kunt spelen, naar de schoolbanken of zelfs werken op eigen terrein of daarbuiten.
Maar er is ook een andere kant. Dat zijn de zogenaamde veilige landers. Veelal mensen uit Noord Afrika. Ik herinner ze van Lesbos.

Wij zijn de wereld. Wij creëren onze eigen werkelijkheid. Alles wat we niet willen, alles waar we tegen vechten, alles waar we bang voor zijn manifesteren we in de buitenwereld en dit wordt onze zichtbare werkelijkheid. Naarmate we ons hart openen verdwijnt onze angst voor verlies. We oordelen minder en onze waarneming verandert.

De verveling van een over gereguleerde maatschappij maakt ons lui en vadsig, doodt onze creativiteit en maakt dat we niet meer zelfstandig kunnen denken. We hebben weerstand nodig om te groeien. Kijk naar de natuur. We worden groot en sterk door ons lichaam weer zelf te gaan bewonen en te gaan voelen wat het nodig heeft, i.p.v. klakkeloos de regels te volgen. Hoe meer we in contact komen met de wijsheid van ons lichaam, hoe meer we ons gaan verwonderen. We voelen wanneer er gevaar dreigt en gaan daar intuïtief naar handelen. Ik ervaarde dit in Kashmir. Mijn instincten werden wakker, mijn vertrouwen groeide en ik wist intuïtief wanneer er gevaar dreigde.

Ons mobieltje bepaalt of het weer goed genoeg is om naar buiten te gaan. We begrijpen niet dat we van elke situatie iets moois kunnen maken als we daar voor kiezen en ophouden met zeuren en kniezen. Tikkertje spelen in de regen is verfrissend en leuk en houdt je jong en levendig.

Vanaf het moment dat ik mezelf ging omarmen opende ik mijn hart en kreeg ik oprechte ruimte voor de ander. Liefde is de helende kracht. Het kind in ons ontwaakt. We worden levendig, nieuwsgierig, we willen spelen, zelf onderzoeken, grenzen verleggen en de ware wereld ontdekken. Dus ook de wereld in en achter de vluchteling. We spreken ze aan en ontdekken dat vluchtelingen gewone mensen zijn, net als jij en ik. Dat er oorlog woedt in hun land of dat de armoede zo bitter is dat er niet veel anders overblijft dan je geluk elders te beproeven. Gingen wij daarom in het verleden niet naar Australië, Nieuw Zeeland en Canada?

Gelukzoekers

Ja er zijn problemen. Een kleine minderheid, minder dan 5 procent, die we veilige landers noemen en die hun geluk door heel Europa beproeven omdat ze nergens welkom zijn. Opsluiten en straffen heeft nog nooit gewerkt. Ze de straat opgooien is geen oplossing. Vraag me niet wat dan wel. Dat zullen we mogen uitvinden door in contact te treden en deze mensen te behandelen als mensen. In ieder mens schuilt een smetteloze ziel. Er is een oorzaak waarom mensen ontsporen.

Zolang wij vinden dat de wereld ons toebehoord en grenzen dichtgooien voor alles en iedereen die we als een bedreiging ervaren zullen wij deze situatie blijven creëren. Hoe meer grenzen we opwerpen, hoe meer regels en verboden, hoe meer mensen zullen proberen deze regels te overtreden en grenzen te overschrijden. Dat is nu eenmaal de wet van oorzaak en gevolg.

Drugsgebruik

Geen wonder dat er ook kampbewoners zijn die vluchten in de vergetelheid van de drugs. Alcohol en vooral de  onvoorspelbaarheid van de hedendaagse chemische en andere drugs zijn factoren die onze persoonlijkheid versluieren en ons gedrag negatief kunnen beïnvloeden. Het is niet meer en niet minder dan een manier om de harde werkelijkheid te ontvluchten en even te vergeten wat je allemaal achter moest laten. De pijn niet te voelen dat je niet welkom bent, dat je niet gezien wordt, dat er mensen zijn die je bespugen en uitschelden omdat je in hun ogen niet meer bent dan een hoopje stront wat hun omgeving komt bevuilen.

Wat is het toch in ons dat wij geneigd zijn altijd de negatieve kant te belichten terwijl meer dan 95 procent van de kampbewoners zich keurig gedraagt. Dat percentage is overigens niet anders dan onder onze eigen mensen. Dus petje af!

We hebben elkaar nodig. Onze vluchtelingen zorgen voor werkgelegenheid, dragen bij aan onze economie en kunnen de gaten in de arbeidsmarkt opvullen. Hoe dan ook, voor we oordelen zouden we een dagje in hun schoenen moeten staan, bij voorbaat in een kamp in Griekenland of Italië, om een beetje begrip te krijgen voor het onmenselijke van hun situatie. Niemand van ons zou dit verdragen. Terwijl alleenstaande mannen dit jaren moeten verduren. Geen wonder dat ze af en toe op de vuist gaan. Zou ik ook doen.
Maar wanneer deze mannen Oekraïners zijn gaan plots alle grenzen open. In no-time hebben zij onderdak en werk. Het is overduidelijk dat we met verschillende maten meten.

Projectie

Ik  begrijp dat ik anders denk, anders kijk, anders voel dan de gemiddelde Nederlander. Het verschil is dat ik het kwaad in mezelf drastisch onder de loep heb genomen en het niet langer hoef te projecteren op de buitenwereld. Nog sterker, door de diepte van dit proces heb ik ontdekt dat er geen afstand bestaat. Ieder mens, alles wat ik zie en ervaar is een afspiegeling van mijn binnenwereld. Gedachten zijn krachten. Naar gelang mijn intentie en mijn focus creëren mijn gedachten ziekte, haat, dood en verderf of scheppen zij vreugde, liefde en schoonheid.

Het is onmogelijk om van anderen te houden als je niet van jezelf houdt. Het gaat erom alles in het leven te omarmen zonder daar labels op te plakken als goed of slecht. In deze aardse dimensie hebben wij dualiteit nodig om onszelf te kunnen spiegelen en te ontdekken wie wij in wezen zijn. Naarmate ik mezelf onderwerp aan kritisch zelfonderzoek, word ik steeds stiller van binnen en kijk ik vol verwondering naar de schepping die zo goddelijk volmaakt is. Ik ben dankbaar dat ik in vrijheid kan leven. Kan beslissen of ik wel of niet geprikt wordt. Kan beslissen of ik mijn leven deel met een man of een vrouw of met beiden. Kan beslissen met wie ik me wel of niet wil verhouden. Kan beslissen of ik wel of niet wil eten. Ik ben weer nieuwsgierig als een kind. Ik wil de wereld ontdekken. Grenzen verleggen. Mezelf verrijken door de ander in mijn hart te sluiten. Ik ga regelmatig op mijn bek. Maar ik sta weer op en niets weerhoudt me om het leven in al haar volheid te leven.

Word als kinderen

Geloof niets van wat ik zeg. Wees een onderzoeker. Stap naar een vluchteling. Kijk hem in de ogen en zie hoe hij openbreekt omdat hij gezien wordt. Dat is het verlangen in ieder mens. Dat is het begin van heelheid. Heelheid in jou en heelheid in de ander. De wereld is van iedereen. Wij hebben nergens recht op. We zijn mateloos bevoorrecht.

Ik sta op de markt met twee prachtige Afrikaanse vrouwen. In de kinderwagen ligt een pikzwart jochie van vier maanden. Zijn ogen haken zich in de mijne en laten me niet meer los. Ik ben volledig in de ban. Zie de volheid en de leegte in zijn ogen die uitsluitend liefde uitstralen. Ik mag hem vasthouden. Voel zijn lichaampje verkrampen als hij boven de kinderwagen uitstijgt. De wereld is nog te groot voor hem.

Vluchtelingen zijn ons gegeven als een mogelijkheid. Je kunt ze in je hart sluiten of buitensluiten. Het resultaat is een wereld van verschil. Ze zijn daar in Ter Apel. Ze brengen een stukje levendigheid, een stukje kleur in een statige omgeving. Ik zie wat weinigen kunnen zien. Een groot deel van de bevolking opent zich naarmate het ongekende meer gekend wordt. Ongepland en ongemerkt vind er een stukje integratie plaats. Ik zie het geduld van de vrouw achter de kassa als ze een broer en een zus uit Syrië alle ruimte geeft om hun ding te doen ook al staan er mensen te wachten.

De knul kijkt om. Hij kijkt me recht in mijn ogen. Ik glimlach. De hemel breekt open. Hij stelt me voor aan zijn zus. We omarmen elkaar. Mijn hart is zacht en open. Ik voel me blij en warm.

Mijn hart openen voor anderen is een geschenk. Ik word er beter van. Meer Mensch. Elke dag opnieuw. Familiebanden en vaste vriendengroepen zijn voor mij ongekend. Ik kies er niet voor om slachtoffer te zijn maar het leven te leven met al haar beproevingen en uitdagingen. Zoals Kahlil Gibran in ‘De Profeet’ zo mooi verwoordt: Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn je gegeven om ze een poosje te begeleiden en dan mag je ze in Liefde loslaten om ze uit te laten vliegen. Zij hebben recht op hun eigen leven. Ik ontdekte dat ik evenveel van andere kinderen kon houden en zo werd ik een oermoeder voor vele grote en kleine kinderen.

Vandaag zijn zij op de vlucht – morgen kun jij dat zijn

Wij vluchten voor onszelf. Omdat we niet stil durven te zijn. Niet durven te voelen WIE of beter gezegd WAT we zijn. Omdat we niet willen weten dat er geen verschil is tussen ik en jij. Niet willen weten dat we niet beter – maar ook niet slechter – zijn dan wie dan ook. Naarmate mijn hart zich opent,  plopt mijn ware natuur meer op. Ik ervaar vrede en vreugde binnenin mijzelf en kan ieder mens zien in haar ware essentie. We zijn allemaal onderweg. Niemand uitgezonderd. Het is de weg die we bewandelen van weten en wijsheid -het pasgeboren kind- naar vergeten en ego, naar het ontrafelen van onszelf, naar wakker worden om in alle naaktheid en in volle glorie weer tevoorschijn te komen als de godheid zoals het universum ons heeft bedoeld. Door onszelf te ontvouwen leggen wij het fundament voor een nieuwe wereld waarin plaats is voor iedereen. Ogenschijnlijk is er niets veranderd. En tegelijkertijd is er niets meer hetzelfde.

Wist je trouwens

Dat voor alleenstaande Afrikaanse mannen de belangrijke persoon in hun leven hun moeder is…

Ben je nieuwgierig geworden naar het gezicht achter de vluchteling lees dan mijn boek Volk van mijn VOLK of kijk de filmpjes onder vluchtelingen op mijn YouTube kanaal.

Inspiratielezing in september
  • 13 september St. Oedenrode
  • 20 september Kloetinge

OF wil je een inpiratiebijeenkomst organiseren
– zie agenda

Contact Agenda Aanmelden Blog

Podcast met Leon

Nu is de tijd om ons te herinneren wie we waarachtig zijn

door | 18 juli 2023 | Inspiraties | 11 reacties

© Markus Kamphuis

© Markus Kamphuis

De Andere Krant – Anja Veerman

‘We hebben een enorme slachtoffercultuur gecreëerd. Het houdt ons klein en kwetsbaar’, zegt Yasmin Verschure, auteur van negen boeken en een bijzondere bewustwordingscoach. Ze past in geen enkel hokje. ‘Het is nu de tijd om wakker te worden, maar ook onder wakkeren zijn er nog niet veel die zichzelf durven te spiegelen’, zegt zij. ‘Vrijheid is niet doen waar je zin in hebt. Het is jezelf ontdoen van afkeer, van haatgevoelens, oude pijn, oude patronen, angst voor tekort en gehechtheid’.

Inleiding

Yasmin Verschure is bewustwordingscoach en schrijfster van negen boeken. Ze houdt van mensen en reisde naar vele landen. Wereldwijd gaf ze workshops personal coaching en seminars over healing en innerlijke groei. Ze bracht vrede en liefde bij zieken, stervenden, vluchtelingen en gevangenen en ziet de confrontatie met de pure rauwheid van het bestaan als haar inwijdingsweg. Vanaf het moment dat ze het leven niet langer naar haar hand wilde zetten, werd haar leven op magische wijze geleid. Nadat de grenzen sloten door corona kon ze niet langer naar de vluchtelingen en werd in Sardinië op wonderbaarlijke wijze haar negende boek Inner-Reset geboren.
Drie weken geleden zag ik haar interview voor de podcast www.zelfwerkzaamheid.com en was onder de indruk  van haar levenservaring en wijsheid.

In haar gastvrije bloementuin in Schijndel beleefde ik een bijzondere ontmoeting met een vrouw die zo veelzijdig is dat ze in geen enkel hokje past.

Jouw laatste boek heet Inner Reset  – de reis naar binnen. Wanneer begon jouw reis naar binnen

Ik ben geboren met een kwakkelende gezondheid en had een enorm minderwaardigheidscomplex. Ik trouwde jong, kreeg kinderen en haalde rond mijn dertigste op wilskracht mijn diploma ‘Sociale Academie’. Nadat mijn huwelijk strandde hield ik aan de verkoop van het huis een spaarcentje over. Ik wilde mijn zoon geld geven om een jaar te gaan reizen voordat hij verder ging studeren. Hij durfde niet. Ik realiseerde me dat ik hem iets wilde laten doen wat ik zelf graag wilde. In mijn hart wilde ik heel graag naar India. Ik was net ernstig ziek geweest en mijn holistische arts raadde het sterk af. Het was een enorme uitdaging. Ik voelde dat ik het aankon en ik ging. India werd een inwijdingsreis op alle niveaus. Ik werd enorm getriggerd door de armoede die ik zag.
Als arbeidersmeisje wist ik wat armoede was, maar in India realiseerde ik dat mijn armoede mij een identiteit gaf zodat ik kon wijzen naar mensen die het goed hebben. Ik nam mij voor dit los te laten. Dat ging met vallen en opstaan, maar sindsdien heb ik een enorme innerlijke groei doorgemaakt.

Het leven is een wonder als je het durft te zien. Sinds ik heb gezegd: Ik laat los, ik laat God, ervaar ik dat mijn leven in alle opzichten wordt geleid.

Hoe blijf jij in deze tijd zo positief in het leven staan

Door in de natuur te zijn en God te zien in al haar creaties. Door terug te gaan naar de volmaaktheid en de onschuld van een kind, datgene wat niet oordeelt en oorspronkelijk is. Elk mens heeft het goddelijke in zich, je ziet het in de ogen. Ik begin elke dag met dankbaarheid voor het geschenk van het leven. Ik ben net een groot kind en leef vol vertrouwen en overgave mijn leven. Ik kan me verwonderen en volmaakt gelukkig zijn met iets kleins.

We worden geboren als goden. Puur en onschuldig.

Dan beginnen we onze kinderen in te passen in de drie dimensionale wereld van de vormen. Wij verpesten ze met zoethoudertjes waar ze niet om vragen.
Zij willen vastgehouden worden en zich veilig voelen omdat jij er gewoon bent.

Het leven is een prachtig avontuur als je het durft te zien. Ik durf te beweren dat dit de beste tijd ever is. Als we ooit wakker willen worden is het nú de tijd bij uitstek.

Wanneer zijn we wakker

De integratie met onze fysieke werkelijkheid zit diep geworteld en voelt levensecht. De matrix is een bewustzijn dat we zelf creëren. Angst om te leven, angst om niet bij de groep te horen en angst voor de dood. Het maakt dat we ons vrijwillig opsluiten in onze cocon in plaats van een vlinder te zijn. Als we de moed hebben om naar binnen te keren en het duister in onszelf onderzoeken, ervaren we ongekende vrijheid. Vrijheid is niet doen waar je zin in hebt. Het is jezelf ontdoen van afkeer, van haatgevoelens, oude pijn, oude patronen, angst voor tekort en gehechtheid. Durven te leven vanuit vertrouwen zonder zekerheid voor de toekomst die alleen maar in onze fantasie bestaat. Alles begint met een gedachte.

Je plant een zaadje en dat zal uitgroeien tot een giftige plant of een schitterende bloem. Dat is aan jou.

Als we allemaal denken dat we het slechter gaan krijgen dan zal dat zeker gebeuren. Wees je bewust dat je de schepper bent van je eigen leven.

Je hebt veel gereisd. In Afrika nam je mensen met aids en zelfs stervende mensen in je armen, hoe hield je dat vol

Toen ik zelf lange tijd ziek was, konden mensen er niet voor mij zijn, ze moesten iets voor mij doen, mij beter maken omdat ze niet durfden te voelen waar ik doorheen ging. Ik trok me terug in mezelf, sloot me af voor deze contacten en leerde door schande en schade het anders te doen. Het voelde als een geschenk om bij stervende mensen te mogen zijn. Het geeft je een mogelijkheid om een blik in de hemel te werpen. Ik heb me aanvankelijk volledig weggegeven. Ik moest leren ontvangen en van mezelf leren houden. Dat werd uiteindelijk de basis van mijn zijn. Naarmate ik mezelf kon omarmen, met mijn lichtkant en mijn schaduwkant, werd ik meer en meer heel. Hoe meer ik geef, hoe meer ik ontvang.

Verbinding is de energie die je voelt met jouw hart. Ik ga niet naar zieken, vluchtelingen of arme negerkindjes omdat zij iets nodig hebben. Integendeel, zij geven mij vele malen meer als wat ik hun ooit kan geven.

Ieder mens wil gezien en omarmd worden. Ik hoef alleen maar mezelf te zijn, mijn hart te openen. Ik heb geen medelijden, voel mededogen. Ik ben niks beter of slechter dan wie dan ook. We hebben alles in ons wat we bij een ander zien of afwijzen. We hechten te weinig waarde aan ons menszijn en te veel waarde aan spullen. In Kenia zag ik kinderen die niks hebben, ze haalden rotzooi uit de zee en maakten daar een springkussen van. Kinderen hebben niets nodig om intens gelukkig te zijn.

In ‘de tienduizend dingen’ omschrijft de Tao de leegte die de schepping volheid geeft.

Vanaf 2015 besloot je vluchtelingen op te zoeken. Hoe beleefde je dat

Ook naar de vluchtelingen ging ik met lege handen. Ze zijn net als jij een ik. Hartstikke dankbaar als je ze alleen al durft te zien. Als je echt naar mensen gaat kijken dan zie je wat een pijn, maar ook wat een schoonheid er achter de façade van mensen schuilt. Dat zag ik ook in mensen die wij afschilderen als criminelen. Er wordt gecreëerd dat wij een hekel aan vluchtelingen moeten hebben. Het is te gruwelijk voor woorden.

In vluchtelingenkampen zit al onze angst, al onze tekortkomingen en onze verborgen schaduwzijden die we niet onder ogen durven te zien en buiten onszelf projecteren.

Zelf zijn we voortdurend op jacht naar meer. We overschrijden alle grenzen en mogen de hele aarde exploreren. We hebben heel Afrika leeggestolen en met staatsschulden opgezadeld waar zij nooit meer overheen komen. Er zit veel power in Afrika, waar wij veel van kunnen leren. Levenskunst noem ik dat. Mensen snappen niet dat alles wat je aantrekt, je zelf hebt gemanifesteerd. Mensen die zeggen dat ze worden gediscrimineerd, discrimineren vaak zelf. Het is projectie. Afhankelijkheid haalt de creativiteit uit de mensheid. We zijn steeds bezig de dingen in de materie op te lossen. Wij creëren als collectief een Mark Rutte. Als wij een andere regering willen, moeten we zelf veranderen.

We hebben een enorme slachtoffercultuur gecreëerd. Het houdt ons klein en kwetsbaar.

Zie jij een nieuwe wereld ontstaan

Wij zijn de nieuwe wereld. Het vindt plaats in ons bewustzijn. Ik creëer mijn eigen werkelijkheid en neem daar de volle verantwoordelijkheid voor. Ik leef elke dag de hemel op aarde. Die hoeven we niet te verdienen. Die ligt al die tijd op ons te wachten totdat we wakker worden en ons realiseren dat we niet ons lichaam zijn maar puur bewustzijn, licht en liefde. Kortom, we zijn als goden geboren en we maken slaven van onszelf. De groep die zichzelf durft te spiegelen is nog erg klein. Ook onder de zogenaamde wakkere mensen. Ik ga het niet hebben over schuld, boete of wat dan ook, het is het spel van het ego. Laten we de wereld die we wensen te zien binnen in onszelf creëren  zodat we die buiten onszelf kunnen vormgeven.

Laten we een voorbeeld nemen aan mensen zoals Nelson Mandela en de wereld een stukje mooier kleuren.

Op www.yasminverschure.nl vind je haar interview voor de podcast Zelfwerkzaamheid, inspirerende blogs, boeken en haar agenda

  • Met dank aan Anja Veerman – De Andere Krant
  • Fotograaf Markus Kamphuis

Contact Agenda Aanmelden Blog

Authenticiteit

door | 8 mei 2023 | Inspiraties | 15 reacties

Agenda

Ik heb een schitterende ontmoeting met een prachtige vrouw aan zee en haar twee husky’s die mij geen blik waardig keuren. Ze is zichtbaar dol op haar honden. Volgens haar zijn ze nogal eigenwijs. Een husky zal zich op geen enkele manier onderwerpen aan zijn baas. Integendeel, jij zult je aan moeten passen aan jouw huisgenoot.

Vreugde

Mijn hart maakt een sprongetje van vreugde. Plots begrijp ik de boodschap van het waarheidsgetrouwe visioen wat ik jaren geleden kreeg toen ik op begon te krabbelen na een reeks heftige operaties en mijn gewijde bos met daarin mijn speciale boom mijn toevluchtsoord werden en mijn plaats om te helen.

Visioen

Ik wandel door mijn geheiligd bos en voel me langzaam maar zeker weer tot leven komen. Ik sla een pad in en zie een grote arrenslee met op de bok een Keltische of moet ik zeggen Noorse God. De arrenslee wordt getrokken door acht husky’s. Ik weet dat onmiddellijk hoewel ik deze dieren nooit eerder heb ontmoet. Ik maak ruimte en groet respectvol de man op de bok. Hij groet mij fier terug.

Jarenlang heb ik geloofd in de echtheid van het gebeuren totdat het tot me door begon te dringen dat de paden wel erg smal waren. Kortom, dat het objectief gezien niet mogelijk was. Nu ben ik er zeker van dat ik in dat huidige moment de grenzen van de tijd ben overschreden. Hoe dan ook het doorleefde  visioen heeft me op een bepaald niveau altijd gevoed.

Terugkijkend vanuit de ervaring in het nu was ik op dat moment bezig om voor de zoveelste keer alles los te laten tot op het bot. Een Reiki-meester die zo ziek was kon immers volgens outsiders geen goede Reiki- meester zijn.

Het is voor westerse mensen ontzettend moeilijk, zo niet onmogelijk, om aanwezig te zijn bijeen ernstig ziekbed of het sterven van een geliefd persoon zonder iets te willen doen. Sowieso was ik lange tijd niet in staat om te werken en maakte mijn lichaam zich meer en meer los van het aardse bestaan. Ik werd steeds meer energie dan materie. Als ik door was gegaan met mijn Reiki activiteiten zou het vermoedelijk niet anders geweest zijn. Ik was van mijn voetstuk gevallen en had hardhandig de mensen die zich wel om mij bekommerden en me wel eens beter zouden maken de deur gewezen. Het bos werd mijn toevluchtsoord.

Ik was bezig mijzelf op alle fronten los te maken van de massa waar tussen ik me nooit thuis had gevoeld. Ook binnen de zogenaamde spirituele wereld bleef ik een vreemdeling. Een outcast.

Nu begrijp ik dat ik van binnen veel meer een husky was dan een schoothondje. Dat ik alles voor anderen wilde doen maar één ding niet. En dat was mijn identiteit verkwanselen door een groepsmodel te omarmen wat van alle kanten rammelde. Ik was op weg om datgene neer te zetten wat ik voor mijn geboorte al was. Mijn zielspotentie. Mijn authentiek zijn.

De weg

Om de weg te bewandelen moeten we nergens bij horen. Moeten we de denkbeeldige hemel loslaten en de hel niet schuwen. We moeten een Eenling worden en alles wat buitenkant is loslaten. Zelfs mijn geliefde Reiki-werk. Want hoe goddelijk mooi ook in essentie, zodra we iets in de stof neerzetten begint het al te verpulveren en zouden we zo  snel mogelijk de uiterlijke vorm moeten loslaten om weer terug te keren naar de Bron. En daar is het ego niet toe bereid. Die wil aanzien, verworvenheden en vooruitgang om te kunnen pronken met resultaten. Uiteindelijk is het hele westerse stelsel gebaseerd op buitenkant en niet op datgene wat wij in wezen zijn.

Haal het Leven uit het leven door God de deur uit te doen en het bestaan wordt een tranendal. En dat is het inmiddels voor velen. Alles hebben wat materiële zekerheid geeft en tegelijkertijd doodongelukkig zijn en niet weten hoe je dat grote gat in je binnenwereld moet vullen. Totdat, in mijn geval ziekte, het ego zo murw heeft geslagen dat ik alleen en van God en alleman verlaten slechts mijn hoofd kon buigen en oprecht en in volle overgave kon zeggen.

Niet mijn wil geschiede maar de uwe…

Om Shanti
Yasmin

Terug in Schijndel

Ondanks de voeding van de zee ben ik thuis op ons liefelijke plekje in Schijndel en geniet van Al wat Is. Toen het huisje klaar was en de eerste lezingen achter de rug ontstond er ruimte om mijn bos te bezoeken. Volledig aanwezig in het huidige moment genoot ik van het prille groen, de bloesems, de vogels en de zeiknatte paden. Hoe zou het zijn nu ik niet meer tegen mijn boom kon zitten? En zie wat ik aantrof. Een ware zetel. Ik ervaarde Eenheid als nooit tevoren. En in die Eenheid had ik een goddelijke ontmoeting. Dankbaar. Ik heb me mijn bos weer toegeëigend. Het is stil en bijna privé. Want het is nog nooit zo nat geweest en zelfs de muggen zijn weer actief.

Activiteiten mei en juni

19 mei Hengelo, 27 mei Dongen, 4 juni Panningen, 6 juni Nederweert, 21 juni St. Oedenrode
– Ga naar Agenda voor info
– Ga naar Contact voor uitnodiging Lezing of Individueel Diepzeeduiken.
– Ga naar Boeken als je Inner-Reset wilt bestellen.
– Wil je dit blog rechtstreeks ontvangen, meld je dan aan via onderstaande link

Contact Agenda Aanmelden Blog

Onschuldig

door | 1 april 2023 | Inspiraties | 7 reacties

– Verena Wild 

Agenda

Ze staat met open armen op me te wachten. Even later zitten we gezellig tegenover elkaar aan een bakkie. ‘Het is lang geleden’, zegt ze. Hoe lang weet ik niet maar ongetwijfeld meer dan vijf jaar. Ongetwijfeld is er iets gebeurd waardoor mijn openheid niet direct in vruchtbare aarde viel en dat gegeven was voldoende om elkaar niet meer te zien. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Een aantal maanden geleden liet ze me weten dat ze een heftige vorm van kanker heeft gekregen waar ze inmiddels aardig van is hersteld. ‘Ik kan dit alles niet met iedereen delen’, schrijft ze. ‘Maar ik weet dat jij niets gek vindt en me begrijpt. 

Betekenis

Ik hoor deze dagen van verschillende vrouwen hoeveel meer betekenis het leven voor hen kreeg toen ze kanker kregen. Ineens kregen zij alle aandacht die zij doorgaans aan anderen gaven en zelfs heftige conflicten in de familie werden opgelost omdat je nu eenmaal compassie, of moet ik zeggen medelijden, moet voelen met mensen die ogenschijnlijk snel dood gaan.

Aandacht

‘En toen ging ik op controle’, zegt Jamila, ‘en kreeg ik te horen dat het er allemaal prima uitzag. Grote kans dat ik deze kwaadaardige kanker weer terugkrijg volgens mijn oncoloog maar voor dit moment werd ik genezen verklaard. En weet je Yasmin, ik weet dat het belachelijk klinkt. Maar denk je nu dat ik blij was? Niet dus. Ik kwam zelfs jankend thuis. Alle aandacht die ik in deze tijd kreeg was plots weer voor een andere zieke. Als ik al iets durf te zeggen krijg ik te horen dat ik niks te klagen heb. Wanneer je 20 kilometer per dag kunt lopen moet je niet zeuren.

Schuldig

Ik weet er alles van. Ik herinner me als de dag van gisteren dat alles om me heen weg viel toen mijn lichaam het af liet weten. Ik voelde me per definitie schuldig dat ik dit volgens de alternatieven allemaal zelf gecreëerd had. Als er al iemand aan de deur kwam dan was het met een vooropgezet doel. Ze zouden me wel eens snel beter maken. Aanwezig zijn en voelen wat de ander voelt zonder daar een oordeel over te hebben is niet direct iets wat in het programma van de gemiddelde healer of hulpverlener voorkomt. Stel je voor dat je niets doet en alleen maar aanwezig bent. Dan ga je misschien wel ervaren wat voor een diepe put van ellende er schuil gaat achter die buitenkant.

Nog erger, misschien ga je wel resoneren op die vibratie en val je volledig stil. Of je komt bij je eigen grote gat terecht. En ja dan kan het zomaar zijn dat je jouw controle verliest, kwetsbaar wordt en je masker af moet zetten in een maatschappij waarin het steeds moeilijker wordt om jezelf en jouw inkomen overeind te houden.

Verzorgingsstaat

We hebben een maatschappij gecreëerd van gezonden en kreupelen. Van daders en slachtoffers. Van criminelen en heiligen. We begrijpen niet dat het twee onlosmakelijke kanten zijn van een en dezelfde medaille. Ik vraag me af hoelang onze zorgvuldig gecreëerde verzorgingsstaat zich nog staande kan houden waarin een krappe minderheid zich blijft offeren voor een behoeftige meerderheid zonder zelf in elkaar te storten.

Rugzakje

‘Ik voel me niet langer schuldig’, zegt Jamilla. Wow geweldig joh. Schuld bestaat niet. Dat hebben instanties en kerken bedacht om ons af te snijden van onze wortels. De kracht van onvoorwaardelijke Liefde die alles omarmt en alles heelt. Onze ziel is met een rugzakje op de wereld gekomen en het zijn juist de uitdagingen op ons pad die onze innerlijke ogen openen en die ons polijsten tot steeds meer heelheid.

Kind zijn

Even later zit Jamilla op het toilet en terwijl ik op mijn beurt wacht roept ze niet al te zachtjes: ‘Yasmin heb ik je niet teveel aan je kop gezeurd. Anders ga ik me toch nog schuldig voelen’. ‘Jeetje wat ben jij een k.. wijf’, scheld ik quasi serieus terug.Weet je, op die speelse manier zoals kinderen dat doen. Naarmate je meer doorleefd word je steeds meer dat kind en ik daag je uit om dat niet te verwarren met kinds zijn. Kinderen zijn puur, onschuldig en no-nonsense.

En ja dan gaat het hart spreken en zeg je dingen die kunnen raken en nog niet altijd ontvangen kunnen worden maar op het juiste moment weer boven komen drijven om wortel te schieten en wie weet jaren later vrucht zullen dragen.

Chemo

‘Yasmin! Ik ben zo blij dat je belt. Dat doe jij altijd op het juiste moment. Kun je me helpen. Ik wil die verdomde chemo niet. En waarom doe ik het dan???’
‘Okay lieverd, ga eens even naar binnen. Wil jij die chemo of doe je het om je kinderen te plezieren.
Ze valt een poosje stil. ‘Nou ik geloof toch dat er diep in mij iets zit wat zegt dat ik die opdonder nodig heb’.

Creëren

‘Luister lieverd. Wat ik doe of zou doen is van ondergeschikt belang. Als jij voelt dat je voor de chemo moet gaan, ga er dan ook helemaal voor. En natuurlijk kun je dat proces ondersteunen met vitaminen, mineralen en gezonde voeding. Maar ga niet op twee benen lopen als je begrijpt wat ik bedoel. Daar kan jouw creatie-geest niet mee uit de voeten’.
Die avond laat ze weten dat ze de oncoloog heeft gebeld en dat ze niet alleen 14 dagen mag stoppen maar daarna ook de mildere chemo gaat krijgen. Ze is dankbaar en dolblij.

Doelloos

Ik hoor dat een van mijn vroegere Reiki studenten borstkanker heeft en ga haar opzoeken. Ik zit lange tijd naast haar bed in stilte. Zonder iets te willen of te adviseren. Mijn handen liggen ergens op haar lijf zonder doel. Het maakt diepe indruk op haar.

De kracht die er van je uit gaat als je niets verwacht en die ander gewoon kunt omarmen zonder iets te moeten en zonder iets te willen veranderen aan de situatie, ja zonder jou ervaring er overheen te donderen is onmetelijk groot. Vanuit een diep innerlijk weten dat ieder mens recht heeft op zijn eigen proces, spreek je het zelf genezend vermogen in de ander aan.

Doornroosje

We lopen rond op deze aarde met een ongekend diep verlangen om gezien, gekend en omarmd te worden. Het is het sprookje van de prins en Doornroosje. Op het moment dat de prins Doornroosje kust wordt zij wakker in een andere dimensie. Je ziel ontwaakt en je gaat jezelf herinneren wie je in wezen bent.

Zielig gedrag

Wat is er gebeurd met onze maatschappij. Het lijkt wel de omgekeerde wereld. We eren het zwakke en straffen het sterke. We storten ons op alles en iedereen die zwak en behoeftig is. Daar voelen we ons goed bij en het geeft ons ego een boost. Pesters worden gestraft en degene die gepest wordt is slachtoffer, zwak en zielig. Laatstgenoemde zakt steeds verder weg in de driedimensionale materiële wereld van afhankelijkheid en zielig gedrag. De pester daagt het slachtoffer uit om op eigen benen te gaan staan en daarop te vertrouwen. Dit medicijn wordt door ons zorgsysteem niet gewaardeerd. Dus kruipt de pester terug in zijn schulp en leert hij af om open en eerlijk te zijn. Hij ontkent hierdoor niet alleen zichzelf, hij zal stoppen het lijdend voorwerp uit te dagen om in haar eigen kracht te gaan staan. De enige manier om een uniek en volwaardig lid te kunnen worden in een maatschappij die absoluut niet kan bouwen op kneusjes, maar gezonde elementen nodig heeft die in de spiegel durven te kijken en zichzelf niet sparen. Het leven is namelijk niet alleen maar leuk. Integendeel. Het leven is voor de meerderheid niet meer en niet minder dan een drama.

Avontuurlijk

Het leven wordt echter steeds spannender en leuker naarmate we meer en meer diepzeeduiken beoefenen binnenin onszelf. Het voelt een tikkie anders dan wanneer we van een brug afspringen of een nieuwjaars duik nemen, maar zeker niet minder avontuurlijk. Ik voorspel dat, naarmate we door oefening daar beter in worden, je zult merken dat het je minder kan schelen wat anderen van je vinden. Dat je weinig of niets meer nodig hebt uit de buitenwereld om jezelf een gelukkig en heel mens te voelen. Dat je het verdomd prettig vindt om af en toe iets wezenlijks uit te wisselen met anderen, maar ook onvoorstelbaar kunt genieten wanneer je alleen bent en je eigen hartenklop kunt voelen en helemaal stil kunt vallen omdat je je plotseling realiseert hoe verdomd mooi die binnenwereld van je is.

En o ja laten we vooral niet wachten tot iemand serieus ziek wordt of tot zijn of haar begrafenis om die persoon te vertellen hoeveel je van haar houdt. Dat laatste is werkelijk om te janken.

Om Shanti,
Yasmin

Afspraak maken

Voor diepzeeduiken of me uitnodigen voor een lezing, workshop of ontmoeting. Het kan allemaal. Als je tijd hebt lees dan mijn laatste boek Inner-Reset. Het zal je inspireren om je LEF te Leven…

Contact Agenda Aanmelden Blog

Verleden wordt heden

door | 26 maart 2023 | Inspiraties | 8 reacties

Agenda

We zijn de totale leegte die de totale volheid in zich draagt. In onze fysieke manifestatie zijn we licht zowel als donker. Zolang we het donker in onszelf niet kunnen omarmen en op de buitenwereld blijven projecteren, zullen we de poort naar heelheid en innerlijke vrijheid niet binnengaan. Dat vraagt slechts om één ding. Dat vraagt om niets te zijn.

Haar naam is Jacobine en hoewel ze mijn boek aanvankelijk niet wilde kopen omdat ze alles al weet, heeft ze het in één ruk uitgelezen. Ze zegt nadrukkelijk dat ze niets nieuws heeft gelezen. Ik herken haar weerstand. Inmiddels weet ik dat het niets met mij als persoon te maken heeft. Het is mijn frequentie, de energie. Klopt, niet iedereen houdt van mijn directheid. We zijn er nog niet aan gewend onze maskers te laten vallen. Maar voor velen is het een verademing. Ja zelfs een bemoediging.

Parel

Mijn gedachten gaan terug in de tijd naar Lisa in België. Na de publicatie van mijn eerste boek maakte ik een afspraak met haar om in haar centrum cursus te geven. Ze was onze afspraak finaal vergeten. Ik liet mijn boek Weg naar het Licht achter en Giri en ik vertrokken zonder spijt en zonder cursusruimte. Ik begon er al een beetje aan te wennen dat mijn boek, wat in no time in de top vijf stond en binnen een jaar in Amerika en Duitsland op de markt was, de nodige weerstand opriep. De meest gerenommeerde uitgever in spiritueel werk wilde mijn boek onder geen beding uitgeven. Toen uitgever David Schors het begon te lezen ging hij die nacht niet naar bed en was hij ervan overtuigd dat hij een parel in handen had. Gezien de hoeveelheid fanmail en het enthousiasme van boekwinkels en lezerspubliek zou dat wel eens waar kunnen zijn.

Onbevangen

Een aantal jaren later kreeg ik de opdracht om mijn uitgever los te laten en zelf mijn boeken uit te gaan geven. Ondanks het hardnekkige verzet van mijn ego ging ik uiteindelijk overstag. En zo brak er een nieuwe leerweg aan en stond ik samen met mijn maatje Giri op beurzen, gaf ik lezingen, etc.
We gingen naar de Kiyari Beurs in België. Plots stond Lisa voor mijn kraampje. Ze keek me onbevangen aan. ‘Wanneer kom je. Ik ben er helemaal klaar voor’.
We gingen samen een intens avontuur aan. Een avontuur met ongekende hoogtes en dieptes en de nodige confrontaties. Het ego laat zich niet zomaar aan banden leggen. Daar waar wij innerlijk transformeerden veranderde het hele veld rondom ons. Alle cursisten en alle geliefden werden meegenomen in de grenzeloze energie die Liefde heet.

Na Lisa waren er nog tientallen die met een grote boog om mij en mijn boeken heen liepen. Tot op de dag van vandaag kwamen velen na jaren terug om me te vertellen dat ze nooit meer die Liefde hadden ervaren die ze toen gevoeld hadden. Zij werden mijn trouwste supporters.

En natuurlijk waren er even zovele zielen die mijn energie en mijn directheid omarmden. Zij kwamen naar workshops en lezingen en gingen in de rij staan voor een knuffel en een boek. Mijn boeken werden de basis waarop hun nieuwe zijn zich kon ontvouwen. Voor een aantal zo radicaal dat ze hun oude zekerheden loslieten en een nieuw leven begonnen, zoals Peter die nu met zijn gezin in Valencia woont. Maar eerlijk is braaf. Het grote publiek was niet voor mij. Ik begrijp dat inmiddels maar al te goed. Spiritualiteit werd voor velen het nieuwe speeltje. Een manier om te ontsnappen uit de boze buitenwereld door veiligheid en warmte te zoeken onder gelijkgestemden. Een wedren om zo snel mogelijk verlichting te bereiken. Kortom het was niet anders dan hetgeen we probeerden te overstijgen.

Niet weten

Om de weg te bewandelen moeten we alle ideeën, elke vorm van religie, alle aangeleerde methodes en onze gebondenheid aan mijn en dijn achter ons laten. Naarmate we groeien in bewustzijn ontdekken we dat we niets weten. We ontdekken dat er niets valt te bereiken en dat we alles, maar dan ook alles wat we eens voor waarheid hebben aangenomen moeten ontmantelen in het vuur van de liefde. Veiligheid, zekerheid en ware vrijheid zijn uitsluitend te vinden in onze binnenwereld. Het is de potentie en de frequentie van onze ziel.

Ik noem haar voor de zoveelste keer Cora. ‘Ik heet Jacobine’, zegt ze. Ik weet echter dat dit niet voor niets gebeurd.

‘De meeste mensen die jouw boek lezen begrijpen er niets van’, zegt ze. Ik schiet in de lach. Dit hoorde ik vijfentwintig jaar geleden ook al. Ik denk met een liefdevolle glimlach terug aan Freek Simon die mij uitnodigde in zijn baanbrekende Programma Tros-Perspectief. ‘Yasmin’, zei hij, ‘jouw boeken zullen de wereld veroveren wanneer de tijd daar rijp voor is’.

Voor alles is een juiste tijd

De geschiedenis herhaalt zich. Mijn boeken zijn niet voor iedereen. En dat is helemaal okay. En ja, ik had naam kunnen maken als ik naar Amerika had gekund. Helaas ging dat niet. Mijn lichaam liet het afweten. Achteraf bezien kan ik alleen maar dankbaar zijn. Ik ben geen pion geworden in het speelveld van goed, beter, best. Uiteindelijk gaat het leven uitsluitend om ervaring. Om trouw te zijn aan je eigen waarheid. Om de weg die je bewandelt en niet om de hoeveelheid boeken die je verkoopt.

Wees stil en weet

Dus ik schrijf niet voor de massa. HET schrijft door mij voor die Eenling wiens ziel besloten heeft om wakker te worden en de weg te bewandelen met alle uitdagingen die erbij horen. De Eenling die de moed heeft af te dalen in de duistere kamers van de hel omdat vluchten niet meer kan. Die Eenling die langzaam maar zeker de weg naar binnen durft te verkennen om te ontdekken dat ware vrijheid het midden is tussen licht en donker. Dat waarachtig geluk niets te maken heeft met materie, met doen en met status, maar alles met pure eenvoud en de kracht van Zijn.

Goddelijke perfectie

Het leven wordt steeds eenvoudiger. Voor de buitenwereld lijkt het alsof we niets doen. Maar op een ander level vindt het ware leven plaats. We doen zonder te doen en worden zoals we aanvankelijk zijn bedoeld. De scheppers van ons eigen universum. We omarmen Al wat Is. Vechten niet tegen kernenergie en zijn niet voor het milieu. We maken ons niet druk om wat we eten of niet eten. We eten wel of niet. En als we eten genieten we daarvan. We zijn niet meer bezig onze leegte te vullen met allerlei hebbedingetjes en avontuurtjes. We weten dat alles goddelijke perfectie is ook al begrijpen we het niet altijd. We weten dat het leven niet valt te beredeneren of te beheersen, laat staan te begrijpen. We stoppen met discussiëren en kijken met mededogen naar een wereld die worstelt met haar identiteit zonder daar iets aan te willen of te kunnen veranderen. Kortom voor de economie zijn we waardeloos geworden. Maar het universum maakt een vreugdedansje.

Vrijheid

De prijs die we betalen kan onmenselijk hoog zijn. Keer op keer moest ik alles wat me dierbaar was loslaten. Ik raakte mijn gezondheid kwijt. Mijn hele familie, inclusief mijn kids. De pijn was niet gering. Maar de wonden zijn gelikt en geheeld. Mijn gezondheid is beter dan ooit, mijn hart nog meer open dan voorheen. Ik draag ogenschijnlijk dezelfde maskers. Ik ben me ervan bewust en verbind me er niet meer mee. De hele wereld is in mij. Ik ervaar een vrijheid die ik nooit eerder ervoer. Ik heb niets en niemand nodig om gelukkig te zijn. Ik bezit niemand en ben niemands bezit. Ik ben die ik BEN en in liefde verbonden met alles en iedereen.

Mijn zijn en mijn boeken mogen soms een zaadje planten in het hart van een andere mij. Wanneer dat zaadje tot bloei gaat komen is niet aan mij. Ik ben niet de grote redder. Ik ben niet de goeroe. Ik ben het grote niets waaruit alles ontspringt. Iedereen ontwaakt op het juiste moment.

Joods

Er is iets veranderd in de energie van Jacobine en plotseling onthult ze dat ze Joodse is van geboorte. De familie van haar moeders kant is omgekomen in de tweede wereldoorlog. Ik omhels haar en erken haar Joods zijn. Ik herken hiermee mijn eigen Joods zijn. Hoe heler we worden in ons zelf, hoe meer we begrijpen dat we alles zijn. Dat we verbonden zijn met iedereen en dat de wereld binnen in ons de leegte is die zich buiten ons ontvouwt in alle volheid. En plots weet ik waarom ik haar steeds Cora blijf noemen…

Er vindt heling plaats op een dieper level. De oude banden die ons verbinden worden opgeschoond en versterkt. Hoe mooi kan het leven zijn als je jezelf durft te openen voorbij de weerstand en het onbekende en je voor je geluk niet langer afhankelijk bent van anderen.

Wie ben jij

Ik zit te schrijven op mijn telefoon in een strandtentje met uitzicht op zee en ben me totaal niet bewust van mijn omgeving. Plots word ik aangesproken door twee koppels uit België. Een stralende Patrick doet het woord. Zij hebben me lange tijd geobserveerd en zelfs foto’s van me genomen. Ze zijn aangeraakt en onder de indruk van mijn energie. Wie ben jij? Ik ben niets. Maar vanuit dat niets ben ik verbonden met Al wat Is en schrijf ik boeken die de ziel beroeren. ‘Geen wonder die energie van jou’, zeggen ze stralend. Intense omhelzingen volgen. Een versmelting van energie. Zonder dat ik daar maar iets van merk wordt het personeel er in meegenomen. De vier praten er nog dagen over. Willen contact opnemen. En dan is er stilte. Een stilte die zolang gaat duren als zij nodig hebben om het zaadje te laten wortelen.

Om Shanti
Yasmin

Mededeling

Begin april ga ik terug naar Schijndel. Het is zoals het is en het is goed. Ik ben dankbaar voor deze drie-en-een-halve maand waarin mijn leefwereld bestond uit ALL-een zijn op mijn zolderkamertje en elke dag dezelfde uitbundige zee. Uit intense ontmoetingen en af en toe een activiteit. Een stilte die steeds dieper in mij wortelde gepolijst door storm, regen, wind en zon en vooral heel veel liefde, ruimte en ongekende vrijheid.

En ja lieve C en J mijn overige boeken zijn uitverkocht maar nog steeds beschikbaar als E-book of 2e hands via www.yasminverschure.nl/boeken
En ja je kunt me uitnodigen voor een lezing als je die wenst te organiseren en mijn boeken uitdelen als geschenk. Zeer welkom. Wees niet verbaasd dat ze niet altijd met een open hart ontvangen kunnen worden…
– Voor het komende programma klik je hieronder op agenda

 

Contact Agenda Aanmelden Blog

De lege stoel

door | 9 maart 2023 | Inspiraties | 7 reacties

Agenda

Het is een kleurrijk gezelschap op mijn laatste lezing in Vlissingen. Van een prachtige dertigjarige dakloze vrouw die ik deze dag langs de boulevard ontmoette, tot de spirituele zoeker en een enkeling die het meent te weten.

Weten heeft doorgaans weinig of niets te maken met de energie zijn en leven. Nog sterker, het weten kan je aardig in de weg zitten. De reis begint met alles overboord te gooien wat je meent te weten zodat je een leeg vat kunt worden voor universele waarheid. Zolang je jezelf nog verschuilt achter een vorm van religie of nieuwe-tijds-denken ben je nog niet afgedaald in de diepe wateren van je authentieke ziel en ben je nog geen Eenling geworden.

Tegenover mij zit een vrouw die zich zo te zien niet helemaal op haar gemak voelt. Naast haar is een lege stoel. Een stoel die ik niet weg mocht zetten omdat er iemand uit de ongeziene wereld kenbaar maakte aanwezig te willen zijn. Wie of wat is voor mij nog een raadsel.

Hedendaagse spiritualiteit is evenzeer een concept om te vluchten in de wereld van de tienduizend dingen als de jacht op materiele zaken. Een imago waar we anderen mee menen te moeten helpen en onszelf buiten schot kunnen houden. Helaas is de tijd voorbij dat we ons nog achter etiketten kunnen verschuilen. De ware hulpverlener heeft zichzelf bevrijdt van het hulpsyndroom en voelt zich niet meer of minder dan zijn client. Hij heeft het doen achter zich gelaten en is simpel datgene wat hij is.

Het oog van de naald

Er valt niets te bereiken. Het pad naar waarheid ofwel Samadhi is de weg zonder doel en zo simpel als het maar zijn kan. Doe niets, laat je leiden met een korte ei. Laat alles wat je ooit dacht dat jij was en waar jij je identiteit aan ontleende volledig los. Want je bent het grote niets. Oeps! En hoewel in dat niets de hele potentie van de schepping ligt besloten, is het voor een westerling niet eenvoudig om door het oog van een naald te kruipen. Het hoofd, ofwel het ego is groot en laat zich niet zonder slag of stoot aan banden leggen.

De meesten van ons weten niet beter dan dat we zijn wat we denken te zijn. Het beeld wat we van onszelf hebben gecreëerd en waarin we heilig geloven. Het beeld wat we dagelijks moeten voeden om de uiterlijke schijn in stand te houden.

Stoppen met vechten

Wanneer je zó genoeg van je zelf hebt dat je de controle niet meer overeind kunt houden, is het moment daar dat je in overgave je hoofd kunt buigen en jouw kleine ikje in handen kunt leggen van jouw goddelijke wil. Het hoofd maakt steeds minder de dienst uit en het hart neemt op natuurlijke wijze de leiding over. Het oorspronkelijke denken krijgt weer haar plaats en je laat je steeds vaker leiden door je goddelijke impulsen.

Wat als je nog maar een week te leven hebt

Plots komt de vrouw naast de lege stoel tot leven. Ze deelt het hartverscheurende proces rond het overgaan van haar tweelingzus. Door het vroegtijdig heengaan van haar zus kreeg zij de mogelijkheid om haar eigen plek in te nemen. Ze ging verhuizen en schilderen. Ik word overspoelt door ontroering en liefde en houd mijn adem in: ‘Je schildert niet alleen, jij en je zus werken samen’. En plots is het duidelijk: haar zus zit op de lege stoel.

Alleen maar genieten

‘Vanaf haar overlijden heb ik me voorgenomen om alleen maar te genieten’, zegt ze. Ik val stil. Het ware leven gaat niet over wel of niet genieten. Het ware leven gaat over het aanvaarden van Al wat Is. Willen we deze illusionaire wereld waarin we voortdurend op jacht zijn onze leegte op te vullen en onze pijn te verdringen met pijnkillers, seks, drugs en rock en rol, blijven voeden. Of is de tijd nu rijp om naar binnen te keren. Durven we in te zien dat we het ware lijden zelf hebben gecreëerd door de ontkenning van onze goddelijke afkomst, het wezenlijke in onszelf. Door onze weerstand te voeden, het leven te verdelen in goed en kwaad en te vechten tegen datgene wat we niet wensen. Kortom, het feit dat we het leven in al haar facetten niet kunnen omarmen en alles naar onze hand willen zetten is de oorzaak van het ware lijden.

Geluk is ons geboorterecht

Gelukkig zijn begint bij de simpele waarheid dat alles haar nut heeft. Dat er niets buiten ons zelf is. Dat alles zich afspeelt binnenin ons Zelf. We beginnen langzaam maar zeker te beseffen dat het nutteloos is om wat dan ook op de buitenwereld te projecteren en wie dan ook de schuld te geven. De schepping is goddelijke perfectie. Onze manier van kijken, van vorm geven en bewegen is ziek. We zijn volledig vergeten wie we zijn. Ondanks het feit dat onze uiterlijke omstandigheden beter zijn geworden, zijn we nog nooit zo ver verwijderd geweest van onze ware natuur. Nog sterker, de meeste mensen zijn volledig vergeten wie ze in wezen zijn en hebben zich volledig geassocieerd met hun  zichtbare werkelijkheid.

De waarheid in het midden

Op het moment dat we beide polen in onszelf omarmen en in het licht zetten, worden we heel. Het licht overschaduwt de duisternis. Het is onze potentie, onze ontvankelijke vrouwelijke scheppende kant die we hardnekkig hebben bevochten. Onze vrijheid, onze creativiteit die ons tot authentieke mensen, tot ware scheppers maakt. Op het moment dat we die kracht weer in onszelf initiëren en eren, laten we onze angst voor tekort en de behoefte aan de schijn van veiligheid en zekerheid los. We begrijpen dat  onze oordelen alles zeggen over onszelf en niets over de wereld buiten ons. We staan op uit het stof, worden de goden en godinnen van weleer en nemen onze rechtmatige plaats in het scheppingsverhaal weer in.

Dienstbaarheid

Dankbaar dat ik in alle eenvoud een instrument mag zijn. Hoe meer ik weet dat ik niet weet, hoe meer ik geraakt wordt door alles wat ik mag zien, mag aanraken en ervaren. En hoewel niet iedereen me aardig vindt en sommigen met een grote boog om mijn zijn en mijn boeken heen lopen, ben ik niet langer afhankelijk van goedkeuring van anderen. Ik laat me drijven door de wind, doe zonder te doen en voel me een gezegend Menschenkind.

Om Shanti,
Yasmin

Lezingen in april

Voor meer info klik hieronder op agenda: 6 april Amsterdam, 12 april St. Oedenrode, 20 april Cuyk, Hengelo datum nog niet bekend, 30 april beurs in Venray.

Mededelingen

Een diepe buiging voor Giri die al maanden in de rommel zit. Hoewel ons basisplekje in Wijbosch begin april niet helemaal klaar is, is het tijd om huiswaarts te keren. Hoewel ik me nog nooit zo vrij heb gevoeld in mijn bewegingen als in Vlissingen, laat ik in liefde alles los. Want ik ben vrijheid. Ik ben thuis waar ik ben. Als het de bedoeling is dat ik een basisplek ga krijgen in Vlissingen zal dat zeker gebeuren. Maar dit is wat het is op dit moment en het is goed.

 

Contact Agenda Aanmelden Blog

Ontwaken

door | 12 februari 2023 | Inspiraties | 11 reacties

– Foto Laura Diehl  

Agenda

Ontwaken gaat niet zonder slag of stoot en begint met het omarmen van jouw schaduwzijde. Dat deel in jezelf dat ligt te wachten om wakker gekust te worden zodat het mannelijke en het vrouwelijke binnenin jou kunnen samensmelten tot één. Wanneer je stopt het geluk in de buitenwereld te zoeken en de moed hebt om stil te zijn en naar binnen te keren, ga je ontdekken jouw leegte de volheid zelve is. Geluk is jouw geboorterecht en niet afhankelijk van uiterlijke omstandigheden.

Leegte

Ontwaken is niets anders dan jezelf ontdoen van je valse identiteit waar je mee bent opgezadeld door opvoeding, cultuur, religie en maatschappij. Datgene wat jij voor waarheid hebt aangenomen. Datgene wat ik zegt. Datgene waar je jouw identiteit aan ontleend. Datgene wat denkt dat jij een eiland bent en niet begrijpt dat er geen ik bestaat maar dat alles en iedereen met elkaar verbonden is. Dat deel in jou wat voortdurend op zoek is naar geluk in de buitenwereld en jouw innerlijke leegte probeert te vullen met drugs, drank, seks, bezittingen en vermaak. Maar niets van dit alles schijnt de leegte in jou te kunnen vullen. Nog sterker, het brengt je steeds verder van huis, steeds verder weg van jouw ware natuur.

Dit hele proces wordt handig ondersteunt door regering, samenleving en religie die ons voortdurend het gevoel geven dat we incompleet zijn en ons via de media voortdurend pushen om te kopen, te consumeren en te begeren. Alsof het leven een snoepreisje is. Zolang je denkt dat een opleiding of titel jou tot iemand maakt, hou je niet alleen jezelf maar ook de wereld voor de gek. Zolang je nog iets wilt zijn, zolang je nog iets moet doen om de wereld te redden zul je niet accepteren dat de schepping goddelijk perfect is. Dat er niemand gered hoeft te worden buiten jouw Zelf en dat jij mag leren om op een andere manier naar de zichtbare werkelijkheid te kijken.

Identiteit

Datgene wat jij in wezen bent is niets. Is leegte, ruimte, vibratie, trilling, bewustzijn of hoe je het maar noemen wilt. Oeps niets, dat is wel heel pijnlijk voor het ego. De angst je identiteit kwijt te raken en verstoten te worden uit de groep ligt aan de basis van de angst om te sterven. Alles in jou zal zich verzetten tot het niet langer kan en het water aan je lippen staat. De natuur helpt je een handje. Je krijgt aan burn-out, verliest je baan, je relatie. Je wordt ernstig ziek of je geliefde partner of kind sterft. Kortom, er wordt een wig gedreven in jouw verdedigingsmechanisme. Je wordt kwetsbaar, dus ontvankelijk voor jouw innerlijke stem. Het is letterlijk een kwestie van leren zwemmen of verzuipen. Op het moment dat je stopt met vechten ligt de hemel binnen je bereik. Die hoef je niet te verdienen. Die lag al die tijd al op jou te wachten.

Op het moment dat je niet langer kunt ontsnappen in de wereld der illusies. Op het moment dat je niets meer te verliezen hebt. Op het moment dat je voelt dat je kunt blijven therapeut-eren tot aan je dood maar dat je nooit die perfectie zult bereiken waarvan jij denkt dat je die moet bereiken. Op het moment dat je genoeg hebt om te vluchten van de ene workshop naar de andere, moe bent van het zoeken naar weer een andere goeroe, genoeg heb om jezelf te blijven verschuilen achter je maskers, ben je klaar voor de overgang.

Illusies

Je begint het spel der illusies te doorzien en je te onthechten van de wereld van de tienduizend dingen. Je weet dat er maar één weg is naar waarheid, naar ware vrijheid, en dat is de weg naar binnen. Je wordt de diepte ingesleurd en voor je het weet donder je in de diepe wateren van je ziel. Alles wat je onder het maaiveld hebt weggestopt, zodat je het lekker kon projecteren op anderen, laat zich niet langer wegdrukken. Op het moment dat je moe bent van het vechten en in overgave je hoofd kunt buigen, zijn daar plots die krachten in jou, lichtwezens of hoe je ze ook noemen wilt, die je helpen dragen.

Ontwaken is doorgaans een geleidelijk proces. Wanneer je het leven in al haar volheid durft te omarmen. Wanneer je vol-ledig de verantwoordelijkheid durft te nemen voor de godheid die jij in wezen bent, wanneer je het niet anders wilt laten zijn dan wat het is ben je op weg. Of beter gezegd dan ben jij de weg. Het ego zal alles in het werk stellen om jou in de driedimensionale werkelijkheid ofwel de matrix te houden. Kortom het zichtbare leven wat zo griezelig echt lijkt dat je je niet kunt voorstellen dat het de grootste leugen is waar we ooit in verstrikt zijn geraakt. Het bestaat niet eens. Het zit uitsluitend tussen onze oortjes.

Chaos

De amputatie van onze vrouwelijke kant ligt aan de basis van de chaos waarin de zichtbare wereld is beland. Een bewust geprogrammeerd spel wat ons langzaam maar zeker inlijft in de wereld van de slavernij en ons dwingt om kleur te bekennen. Chaos is een gevolg van controle en opent de weg naar een nieuwe orde. Ergens diep vanbinnen heb je het licht gezien en weet je dat er een kleine opening is om te ontsnappen. De stilte tussen twee woorden. De leegte waaruit alles vorm aanneemt.

Wanneer we murw genoeg zijn om niet meer te vluchten in de wereld van de 10.000 dingen, wanneer we bereid zijn om niet langer naar buiten te wijzen maar naar binnen te schouwen, zijn we rijp voor de overgang. Dat betekent ieder moment waakzaam zijn. Dat betekent de moed hebben om meedogenloos je eigen schaduwkant bij de wortels aan te pakken en het spel niet langer mee te spelen.

En plots ben je wakker. Je wrijft verbaasd je ogen uit en doorziet het spel. Je begrijpt niet waarvoor je al die tijd zo bang bent geweest. Je voelt je zo licht als een veertje en laat je drijven op de golven van de zee. Het leven wat achter je ligt was een nachtmerrie, een boze droom. Je bent vrij. Je bent een Eenling. Je bent waarachtig Jij.

Om Shanti
Yasmin

Mededelingen

Tot eind maart verblijf ik op mijn zolderkamertje in Vlissingen. Het lijkt erop dat ik daarna terug ga naar ons totaal gerenoveerde huisje in Wijbosch. Ondanks dat ik me nog nooit in Nederland zo thuis heb gevoeld als hier in Vlissingen weet ik dat ik niets te willen heb en omarm ik Alles wat Is…

Lezingen

Maart:  7 maart in Vlissingen.
April:    Amsterdam, St. Oedenrode en Cuyk. Beurs in Venray.
– Zie voor details agenda

Contact Agenda Aanmelden Blog

Leven is magisch

door | 10 januari 2023 | Inspiraties | 8 reacties

Aanmelden Blog

Ik ben het middelpunt van het universum. Ik ben de grote leegte die de totale volheid in zich draagt. Ik ben een andere jij.

Jonathan

Ik loop langs de zee in het meest geteisterde stadje van Nederland en voel me als een vis in het water. Dankbaarheid vibreert in al mijn cellen en ik verwonder me als een kind over de schoonheid van de steeds veranderende luchten, het water en de meeuwen die zich laten drijven op de thermiek. Tientallen Jonathans cirkelen boven mijn hoofd als één energie, adembenemend. Kinderen, honden en volwassenen genieten met volle teugen van zand, zon, zee en zijn. Stoere mannen en vrouwen nemen een ochtendduik. Vissers, schepen in allerlei maten en vormen. Ik die vele zeeën heb gezien heb het gevoel dat ik nooit eerder zo intens genoten heb als vandaag. Ik voel me dankbaar tot op het bot.

Vlissingen

Na een intensieve speurtocht naar een eigen ruimte, verblijf ik sinds drie weken tot eind maart op een kneuterig zolderkamertje bij Grace. Midden in het centrum en vijf minuten van zee. Nu denken jullie misschien dat ik teleurgesteld ben over die tijdelijkheid. Niets is minder waar. Midden in de nacht werd ik klaarwakker en moest lachen om mezelf. Ik en mezelf settelen. Kun jij je dat voorstellen? Ik niet dus. Het past niet bij mij om de toekomst in te willen kleuren. Ik ben een en al beweging en laat me leiden door de stroom van het leven zonder plan en zonder vooropgezet doel.

Dus voor mij geen eigen huis, zelfs al zou ik me dat kunnen permitteren. Ik ben een zigeuner, een straatkat. Je kunt mij niet opsluiten. Je kunt mij niet invoegen in een maatschappelijk kader. Dat is niet het ware Leven. Dat hebben wij van het Leven gemaakt door onze controlerende verzorgingsstaat van wieg tot graf. Alles is voor ons geregeld. Alle muziek uit het leven gehaald. Alle creativiteit en eigen verantwoordelijkheid. Dat heeft een prijs. Daar pas ik niet in en eerlijk gezegd vind ik dat inmiddels niet zo erg meer.

Deze plek omarmt me als een tweede huid. Mijn zijn roept hier geen weerstand op. Veertien dagen was ik hier met Giri. We hebben het fijn gehad. Maar eerlijk is braaf. Ik geniet onwijs van het All-een zijn, mijn levenselixer. Ik geniet mateloos van de stilte in en buiten mezelf en het zwerven langs de zee met haar talloze gezichten. Ik verwonder me bij elke stap. Is het de plek, de getijden, de sfeer van de winter? De zon, de wind, de storm, de regen? Ik weet het niet en hoef het niet te weten. Het is zoals het is. Dit is thuis.
Wanneer het de bedoeling is komt hier ongetwijfeld een nieuwe basisplek voor mij vanwaar uit ik kan komen en gaan. Daar hoef ik niets voor te doen of voor te regelen. Die komt dan als vanzelf uit de hemel vallen. En zo niet, dan ga ik met evenveel liefde terug naar Wijbosch waar ons plekje in deze tijd winterproof en tochtvrij wordt gemaakt.

Wonderlijk

Zoals altijd komen de dingen op mijn pad. Ik bracht Giri naar de trein en ontmoette op de terugweg een bijzondere vrouw. We hadden onmiddellijk een klik. Zij leest nu mijn boek en organiseert een lezing in Goes. Hoe mooi is dat. Tot eind maart, het einde van mijn verblijf, ga ik niet terug naar Schijndel. Ik blijf op deze plek en zie wel wat zich hier en rondom Vlissingen spontaan gaat ontvouwen. Het is inmiddels overduidelijk: het is me-time.

Relatie

Hoewel onze relatie de nodige hobbels heeft gekend en we lange tijd uit elkaar waren zijn Giri en ik als de basis en de toetsen van één en dezelfde piano. Ik ben de vleugels welke het Giri mogelijk maakt om zijn angsten te overstijgen en te vliegen en Giri is het fundament wat ik nodig heb om uit te kunnen stromen en te doen wat ik te doen heb zonder te doen. Giri vertrouwt mij volledig. Ik ben zijn ankerpunt en hij is mijn steuntje in de rug. En in die energie kan hij zijn omdat hij diep vanbinnen weet dat hij niet het verlengstuk is van mij maar de basis waarop ik kan doen wat ik te doen heb. Of beter gezegd wat we samen te doen hebben. Ik zeg niet dat het altijd gemakkelijk is, zeer zeker niet. Mijn leven zou in vele opzichten simpeler zijn wanneer ik alleen was. Maar eenvoud maakt ons lui en vadsig en we hebben uitdagingen nodig om te groeien. Hoe mooi is het wanneer we dit proces in liefde aangaan. En als dat betekent dat we in april het kampertje weer pakken en een rondje Nederland gaan doen om mensen te ontmoeten en lezingen te geven dan zullen we daar weer met volle teugen van genieten.

Inner-Reset

De geboorte van mijn laatste boek in Sardinië is een gift welke ons tot in het diepste van het diepe heeft gepolijst. Het boek is niet alleen een geschenk voor de mensheid, het is een stukje gereedschap om mensen te raken, te ondersteunen en lief te hebben in lezingen en op beurzen. Want dat is wel duidelijk geworden de afgelopen maanden. Er is zoveel meer openheid en ontvankelijkheid. De tijd is rijp om te zaaien, ook al zijn mensen ogenschijnlijk min of meer terug bij het oude normaal. Maar de innerlijke drang naar verandering wordt meer en meer voelbaar. De enige weg naar waarheid en ware vrijheid is de weg naar binnen. We kunnen die niet langer ontlopen.
Ik blijf dan ook open voor uitnodigingen voor lezingen etc.

Verwonderen

De achterliggende periode was een enerverende tijd. Een periode van loslaten op ziel niveau en polijsten op nog diepere lagen. Dankzij mijn kinderen die mijn kinderen niet zijn. Dankzij mijn omgeving die me wel of niet afwijst. Kortom, dankzij alle tegenwerking sta ik krachtiger voor waarheid dan ooit en kan het mij niet meer schelen wat anderen daarvan vinden. Vanbinnen voel ik een diepe dankbaarheid, een enorme rijkdom die niets nodig heeft van wie dan ook maar vanuit de beker van overvloed kan uitstromen zonder daar iets voor terug te verlangen. En vanuit dit zijn zal ik de aarde blijven bewandelen tot mijn laatste ademhaling en zal ik me elke dag verwonderen, liefhebben, dansen, zingen, durven zien en genieten.

Ik ben een andere jij,
Yasmin

Tip

Als je zin hebt kijk de documentaire Fantastic Fungi en je begrijpt de zin van het leven.
Inmiddels op Netflix.

Mijn vlog

Deze heeft geraakt – dus deel ik graag. Liken, reageren en delen mag…

Contact Agenda Aanmelden Blog