God is de bron van alle ellende
Wanneer je God werkelijk wilt leren kennen moet je bereid zijn al jouw zelfgecreëerde beelden en ideeën over God te offeren in het vuur van de Liefde
Laten we God de deur uit doen want hij is de bron van alle ellende, was een van mijn artikelen welke ik een aantal jaren geleden schreef en publiceerde. En ja we hebben God de deur uit gedaan. We hebben God de rug toegekeerd en zijn zelf op zijn stoel gaan zitten. We hebben het heft in eigen handen genomen. En zie het resultaat.
We zijn opgevoed met een strenge straffende God. Een God waar je bang voor moest zijn. Hij zag immers alles wat je deed. Als katholiek moest je gaan biechten en ook al kon je bij God niet bedenken wat je verkeerd had gedaan, je verzon ter plekke wel iets om je niet langer schuldig te voelen
Ik weet nog dat ik in de kerk zat, waar ik me overigens nooit echt thuis voelde, en mijn hand naar mijn hart bracht om de woorden uit te spreken: ’Door mijn schuld, door mijn grote schuld…’ Het was alsof de bliksem insloeg. Ik was in één klap wakker en wist dat dit niets met God te maken had.
Ook ik deed God de deur uit en ging naar India op zoek naar mezelf en naar een goeroe. Hoewel er vele leermeesters op mijn pad kwamen, heb ik nooit die ene goeroe gevonden, maar wel mezelf. Ironisch maar waar: ik kwam na 7 maanden India en Nepal* terug met God in mijn hart. Niet langer was ik op zoek naar de bron van Liefde, de bron die ik God noem, buiten mezelf.
Eenmaal thuis werd ik verscheurd door heimwee en deed een regressie. Ik zag mezelf onmiddellijk aan de Cauvery rivier in Tamil Nadu bij vader Bede Griffith en realiseerde me dat hij een belangrijke leermeester was geweest. Zijn eenvoud werd de inspiratie voor mijn zijn. Deze eenmalige regressie leverde me nog iets anders op. Ik zag mezelf in honderden verschillenden manifestaties. Fake of geen fake, het gaf me inzicht dat ik niet beter en dus ook niet slechter ben dan wie dan ook. Vanaf dat moment kijk ik anders naar de wereld, naar mezelf en die ander, die niet langer een ander is
Wanneer ik zeg dat we God de deur uit moeten doen, dan heb ik het natuurlijk over beelden en ideeën die we gecreëerd hebben. Die hebben niets, werkelijk niets met God te maken. Velen weigeren de naam God nog te gebruiken omdat die zo bezoedeld zou zijn. Voor mij persoonlijk is dat niet meer zo, dus ik gebruik de naam God ofwel Liefde.
In onze drie dimensionale illusionaire werkelijkheid, waar de wereld van de dualiteit haar intrede deed om de onzichtbare schepping zichtbaar te kunnen maken, moeten we nu eenmaal alle gecreëerde dingen en vormen namen geven om ze aan te kunnen duiden. Helaas zijn we begonnen het een als goed aan te merken en het ander als slecht. We begrijpen niet dat het één in deze zichtbare manifestatie niet kan bestaan zonder het ander. Dat de kern van ieder manifestatie diezelfde Liefde, datzelfde Licht is waaruit alles ontstaat en weer naar terugkeert. Om onszelf te leren kennen, om onszelf te leren zien, hebben we de polariteit nodig.
De kerken hebben ons opgezadeld met een enorm schuldgevoel. Zij schetsten de mensheid als zondige wezens, die alleen verlossing konden vinden door boete te doen en zoveel mogelijk te lijden om uiteindelijk in alle nederigheid de hemel te verdienen. Geen wonder dat de kerken leeglopen. Dat moet gewoon gebeuren. Wat niet betekent dat je alles en iedereen op een hoop moet gooien. Dat doe je uitsluitend vanuit jouw duale werkelijkheid. Wanneer je die ontgroeid bent, kun je Liefde zien in alles.
Wake-up call
Dan weet je dat zelfs hetgeen nu gebeurt voorkomt uit diezelfde Liefde en niets meer of minder is dan een wake-up call om ons wakker te schudden. In die zin is het ook een zegen wat er op dit moment gebeurd. Het is een heftig en pijnlijk proces en moeilijk te hanteren voor een westerling die bedacht heeft dat het leven maakbaar is en dat pijn en lijden niet nodig zijn. Maar zonder pijn, zonder lijden is er geen ontwaken, is er geen vreugde. Al creëren we het lijden zelf door onze gehechtheid aan pijn, onze gehechtheid aan lijden. Door onze gehechtheid aan onze materiele werkelijkheid die we kosten wat kost in stand willen houden.
Maar geloof me de weg naar die Godheid die jij in wezen bent en die je kunt ervaren en voelen in jouw meditaties en kunt ondersteunen met de klank Ik Ben of AUM, betekent niets meer en niets minder dan dat je al je gehechtheden aan datgene wat je meent te bezitten, aan datgene wat je denkt te zijn loslaat. Ik laat los, ik laat God. Ik bemoei me daar niet langer mee.
En JA dat gaat heel ver. Dat betekent dat jouw partner jouw eigendom niet is. Dat je pas over Liefde kunt spreken als je hem niet wilt bezitten. Dat jouw kinderen jouw kinderen niet zijn zoals Kahlil Gibran zo mooi verwoord. Dat je een poosje voor ze mag zorgen en ze dan terug mag geven aan zichzelf. Zoals een vogel haar jongen het nest uitgooit wanneer zij zelfstandig kunnen vliegen, zo zouden wij onze kinderen de deur uit moeten zetten als ze op eigen benen kunnen staan. Dat is Liefde. Je hebt ze een basis meegegeven en vertrouwt ten volle dat ze de weg in dit leven met vallen en opstaan zullen vinden. Je kunt ze niet langer beschermen. Je kunt niet voorkomen dat ze de nodige uitdagingen op hun pad zullen krijgen. Nog sterker, daar groeien we van. Mama’s-kindjes blijven eeuwig watjes en worden nooit zelfstandige en authentieke medespelers in dit spel en zullen zeker de kudde niet verlaten om hun goddelijk doel te verwezenlijken of een authentiek mens te worden.
God is Liefde. Liefde met hoofdletters. God is niet een boeman op een wolk die ons bestraft als we stiekem uit de suikerpot snoepen. Nee dat beeld hebben wij mensen van hem gemaakt. God is simpelweg de manifestatie van Niets en van Alles, van onvoorwaardelijke Liefde. Absoluut voorbij onze verbeelding. Die Liefde was er al voor de schepping ontstond en zal er nog zijn als de schepping is opgegaan in het niets. Want uiteindelijk is dat wat er voortdurend gebeurt en naar alle waarschijnlijkheid is dat wat er nu aan het gebeuren is. Onze schepping, onze creatie van de werkelijkheid, dat alles wat we voor waar aannemen brokkelt langzaam maar zeker af en keert terug naar de Bron naar het Niets, het AL.
Het is voor ons moeilijk te bevatten dat alles wat gebeurt voortkomt uit diezelfde liefde. Dat we allen spelers en tegenspelers zijn in dezelfde wereld van illusies die er zo bedrieglijk echt uitziet vanuit de wereld van de vijf zintuigen
Maar die twijfel had je niet toen je nog een baby was en nog verbleef in de eeuwigheid. Ook niet toen je nog een kind was en het verschil niet kende tussen goed en kwaad. Je kon boos worden en die ander in elkaar slaan, maar vijf minuten later zat je weer in jouw authentieke zijn en waren jullie dikke vrienden. Het begrip vijand en vriend was je vreemd. Je volgde de natuurlijk stroom van jouw zijn en plakte er geen etiketjes op.
Je leerde echter al gauw dat er zoiets als goed en kwaad bestaat. Dat je liefde moest verdienen en dat er mensen waren die je kon vertrouwen en anderen niet. Zo rond je zevende was je jouw aangeboren onschuld kwijt en keurig ingepast in de matrix van het leven hier op aarde. En je wist haast intuïtief hoe je je moest gedragen om een geliefd en geaccepteerd kind te zijn. En zo deed je jouw natuurlijkheid de deur uit en vergat je jouw zelf. Maar niet getreurd. Dit is allemaal deel van het spel. De zoeker ontstond. Je ging op zoek naar datgene wat altijd al in jou was. De fontein der Liefde.
Alles wat we kunnen ontdekken over God heeft niets met buitenkant te maken. Daarvoor moeten we onze zintuigen afsluiten en de weg naar binnen gaan. En om God te vinden is het niet alleen van belang dat je alle beelden en ideeën over Hem opgeeft. Belangrijker dan dat is dat je eerst gaat ontdekken wie jij niet bent. En geloof me: alles wat zichtbaar is, alles wat vorm heeft, alles wat aan verandering onderhevig is, dat ben jij niet. Oeps. Wat ben jij dan wel. Niets. Helemaal niets. Nou daar valt niet mee te leven voor het ego wat niets anders wil dat iets zijn en zich voortdurend wil verheffen boven anderen. En het ego laat zich niet zo gemakkelijk de mond snoeren. Het ego zal alles doen om jou te weerhouden jezelf te zijn. Dat is het immers de dood van het ego ofwel jouw illusionaire zelf. Dat ben je Liefde en Vrij en leef je Waarheid.
Maar je stelt helemaal niets meer voor in deze maatschappij. Nu kan ik je wel zeggen dat dit ook niet belangrijk is maar daar heb jij geen boodschap aan. En de hele maatschappij werkt mee om jou in die matrix te houden. In de rol van slachtoffer. Jouw pijnlichaam te blijven voeden, want dan ben je een gewillig werktuig. Niet in de handen van God maar in de maatschappij. Dan kunnen zij alles met je doen waar jij hun toestemming of geen toestemming voor gegeven hebt. Bovendien krijg je als slachtoffer alle aandacht. Dat voeden wij met verve. Therapieën worden uit de kast gerukt, rugzakjes bedacht om jou maar het gevoel te geven dat je niet goed genoeg bent. Dat je anderen nodig hebt om een gewaardeerd lid van deze samenleving te zijn. En dat kan uitsluitend wanneer je de massa ofwel de kudde volgt en je keurig inkadert in deze realiteit.
Nu snap je misschien dat God meer aandacht besteedde aan de verloren zoon en het weggelopen schaap. Beiden manifestaties van de rebel. Degene die zich losmaakt uit de gevestigde orde omdat hij waarheid zoekt. En die weg is niet voor watjes, die weg is bij tijden verdraaid eenzaam. Geen wonder dat de meesten onder ons de weg van de minste weerstand kiezen en keurig huisje, boompje, beestje spelen. Diep van binnen voelen we wel die roep. Maar die valt, of moet ik inmiddels zeggen die viel, altijd nog goed weg te stoppen. Gewoon zorgen dat je nooit tijd hebt om na te denken over de zin van het leven. Je agenda vol proppen. De stilte vermijden en al je begeertes onmiddellijk invullen.
Monster
Maar dan gebeurt er plots iets wat je niet gepland had. Je partner loopt weg, je krijgt een ernstige ziekte. Je kind wordt geboren met een handicap of nog erger je krijgt te horen dat er een verschrikkelijk pandemie is uitgebroken. En dat het er nu echt op aankomt dat je de leiders van het volk onvoorwaardelijk volgt. Dat we met zijn allen ten strijde moeten trekken om dit monster te verslaan. Overigens niet voor jezelf maar voor al die anderen die je anders in gevaar brengt. Dit alles maakt dat je alle voorschriften tot in het absurde opvolgt zonder zichtbaar protest, ook al heb je diep vanbinnen soms je twijfels. Dat je jouw vrijheid de mond laat snoeren en je lichaam gewillig uit handen geeft aan de staat. En jij gelooft dit alles. Want de deskundigen, de dokter, de farmaceutische industrie, de wereldleiders en zelfs de mainstreammedia kopt niet anders dat dit. En dat zijn de wetenschappers, de deskundigen. Die kennen jou, jouw dromen en gevoelens en jouw lichaam blijkbaar beter dan jijzelf.
En hoe vervelend ook, de tijd is voorbij dat we God de schuld kunnen geven. Want die hebben we inmiddels de deur uit gezet
Sardinië, 2 decenber 2021
