Moederliefde

Dat gaf Edith Rinkens aan iedereen die voor haar voeten kwam. Ze was één bonk Liefde, één bonk vibrerend Leven. Ze vertrok naar gene zijde met haar uitbundige lach, een traan en de snelheid van de wind. Het ware Leven dat ons verbindt is een Mysterie dat geen begin en geen einde kent. Lieve kanjer, jij kleurde de wereld in alle opzichten mooier. Je reist voor altijd met me mee.

Moederliefde

Ssentamu uit Samos verwoordt het zo: ‘Mummy, I cannot forget one hour we spent together. I learnt a lot from you and Giri. Unlike before, you made me feel loved. Indeed, I was a child. Mummy, I had never seen or experienced this in my whole life. I have a mother but due to our situation, she could not give us that love. To get food on the table she had to wake up early and she came home late. All I missed in my childhood, you gave to me in four weeks: Mother love…

I cannot find words to show how grateful I am. Those hugs and kisses before going to bed and before breakfast! I love you my Malaika – my Dushi. You learnt me something important: Sharing Love is more valuable than giving a person a million dollars. You brought my happiness back where I had lost hope due to the camp stress. You are my inspiration…’

Zonder wrijving geen glans

Het is maar goed dat Ssentamu niet weet dat ik die liefde zelf niet gekend heb. Dat ik opgroeide in armoede, mijn ouders jong verloor en dat ik eerst alle dieptes van de hel moest leren kennen voor ik mezelf kon liefhebben en de hemel op aarde kon gaan leven…

We vertrekken 24 september

Giri en ik vliegen via Milaan en Osama naar Athene waar we in Omonia – het hart van de vluchtelingen – een huis hebben gehuurd met vele bedden. Of het gaat lukken weten we niet, maar we willen onze regenboogfamilie uit Samos, inmiddels verspreidt over heel  Griekenland, samenbrengen. En uiteraard zullen we in Athene vele vrienden ontmoeten.

Verdere plannen hebben we niet. Als altijd gaan we met lege handen en zal alles zich ontvouwen zoals een bloem zich ontvouwt in de warmte van de zomerzon

Warme omhelzing,
Yasmin

Dear members of the European Parliament

Today they are on the run, tomorrow we may be the one…

Years ago, the registration officer in Lesbos asked me to speak for the European Parliament.
I told him: ‘Listen, I am a peacemaker, not an activist.’ By writing on request my book: ‘One Love – One Tribe – Face behind the refugee’, I had to go through enormous depths. Now I do not have an excuse anymore, the time is ready to speak.

I lived for many years in Africa between the poor. Even if their lifestyle is different, they have something we lost: the power of trust in the unseen. Classifying them all as fortune hunters, we will only do if we never stood in their shoes.

Since four years, my partner and I spend lots of time between the refugees. We meet them, embrace them and let them know that they are welcome. Believe me: if we really take the time to look them into their eyes, we immediately start to realize that there is no difference between them and us. Never again, we will take the same decisions as we are taking now.

Because everybody is focusing on women and children, we focus particular on man. Those people we like to classify as terrorists, criminals and rapists. When they arrive, most of them are pure and innocent, no different from us. After treating them as we are doing, many of those beautiful souls get stuck somewhere in Europe and lose their hope.

A shame for Europe

The refuge-crisis is a shame for Europe. The Turkey deal, the way we push refugees back and let them drown before our eyes without even acting, is a shame for Europe, a shame for humanity. All the money we spend on Frontex, we can better spend to give our brothers and sisters a better life.

How can we speak about human rights and turn our back to all those suffering. How can we accept that thousands of those young beautiful souls are dying, while we mourn for years when it is one of our family members?

How can we sleep, while they are fighting for their lives? From behind our desks, we have already divided them in refugees and migrants and classified as real or unreal. How can we live with this?

The real slaves, the real losers are we, the privileged ones. We are not only closing our borders, we are even closing our hearts and by doing this we have degraded ourselves from human beings to human doings.

Our policy is as much divided as we are

Believe me, the refugee is not the problem, we are the problem. As long as we nourish the illusion that we are better than others, because of our religion, our position or our skin, we think we have the right to explore the world and to feed our boundless greediness, while we exclude others by building high walls and detention centers.

After 11th of September 2001, willingly or unwillingly, we have spread fear all over the planet. When we are fearful, we lose our power. We also lose our integrity and we are taking decisions we never should take.

I do not make a difference between migrants or refugees. All people who leave their homeland and take the risk to lose their lives, have a reason to come here.

Let us open our eyes and see how mother earth is reacting on our manipulation. Ultimately, we are destroying our selves. One day we will wake up realizing we cannot exclude anyone. We are One World – One family. We breathe the same air.

If we realize it or not, we are all moving in the same direction. Even if we think we are more privileged than others, we will all end up in the grave. Be honest, if we look back at the end of our lives, can we be proud on the way we have exploited our earth and its inhabitants, on the legacy we leave for our children and grandchildren? I do not believe this!

Life on earth is beautiful because of her differentiation. If we like it or not, the world has to mingle. When we are living our true nature, without fear and with an open heart, we will honor all life and never destroy anything or kill anybody. Then we unfold our full potential and do not take more then we really need. Then we know there is abundance for all of us.

I challenge you to read my book. It is a touching but beautiful book about beautiful people…

Before we send them back, let us go there and life with them for a while. Then we start to realize that no solutions invented by westerners behind their desks will work there, because they are not living and controlling their life the way we are doing.
If we like it or not we need each other. How more we like to control others, the more we will lose control and nature will take over. Deep inside of our heart, we know this…

I wish you and every living being on this beautiful planet, a long and an abundant life,

Yasmin Verschure
– The Netherlands

  • Our appointment for this week was cancelled because of renovation. Today I got permission to sent a box of 20 books and letters to Sophie in ’t Veld and her secetary Sylvia Heerbaart. They will divide them…

Vluchteling in Pireaus

Op het moment dat je mensen recht in hun ogen kijkt en hun Wezen ontmoet, houden vreemdelingen op te bestaan.

Syriërs, Afghanen, Koerden, Irakezen, Iraniërs, Kasjmieren, Tunesiërs. Giri en ik ontmoeten ze allemaal hier in de haven van Piraeus waar zij 5 maanden geleden zijn gestrand toen de grenzen werden gesloten en die nu in handen is van de Chinezen…

En hoewel er een verschil is in status, zijn hun verhalen haast identiek. Velen zijn gevlucht voor de oorlog en verloren familieleden, anderen omdat ze een beter bestaan wilden opbouwen in het ‘beloofde land’ van hun verbeelding. Zij zaten gevangen in Turkije, vluchten ín de nacht de grens over en stonden doodsangsten uit om opgepakt te worden of te verdrinken op de boot. Sommigen lieten hele families achter, anderen hebben een familielid ergens in Europa.

Wegwijzers

Kurdistan-SyriaHet leger en de kerk zorgen voor voedsel. Er zijn tenten en dekens beschikbaar gesteld door de VN, er is een Rode Kruis post, bus en metro zijn gratis en er komen veelal jonge mensen via organisaties om te ondersteunen bij de voedsel- en kledingdistributie, Engelse les te geven aan- of te spelen met de kinderen. Sommige mensen hangen apathisch rond, andere families zoals Fathyia en haar gezin hebben een waarachter thuis gemaakt waar iedereen, vluchteling zowel als vrijwilliger zich op kan laden. Je krijgt overal iets aangeboden: thee, koffie, vruchtensap of vruchten. Mensen beginnen ons te kennen, kinderen stralen als ze ons zien en ik sla letterlijk en figuurlijk mijn armen om hen heen, groot en klein. Soms zijn we een wegwijzer voor nieuwe vrijwilligers…

Veilig

We doen niets – en vanuit dat niets stroomt de energie die Liefde heet vanzelf. Op het moment dat je mensen in je armen sluit, vallen alle oordelen weg. Nee, de Syriërs zijn niet arm, maar zij verloren hun huizen en familieleden in de oorlog, lieten alles achter en betaalden enorme bedragen om te vluchtten naar een veilige plek. En wij zouden ongetwijfeld hetzelfde doen. WhatsApp vormt de verbinding met het thuisfront of familieleden elders.

Ieder mens leeft zijn eigen blauwdruk. Situaties die in onze ogen onmenselijk lijken, leiden ontegenzeglijk vroeg of laat tot vervolmaking van het pad dat onze ziel heeft gekozen.

Mens-zijn

Ik ben hier niet omdat ik goed wil doen, of een engel wil zijn. Ik ben hier omdat ik me in alle opzichten wil verbinden met mens-zijn. Door te ervaren, met een open Hart aanwezig te zijn en mijn armen letterlijk en figuurlijk om de mensen heen te slaan, vallen alle oordelen weg en ontmoet ik allemaal deeltjes van mijZelf. En ontegenzeglijk worden wij er allen rijker van…

Hartverwarmend

Fatima en Modisa AfganistanJafar uit Afghanistan is hier omdat er voor hem en zijn broer geen toekomst is in zijn land. Hij zorgt voor een grote groep Afghaanse jongeren en treedt samen met deze jongens op als beschermer voor Fatima en haar dochter Modisa. Hartverwarmend! Hij wil illegaal het land uit, onder een vrachtwagen, ook al riskeert hij daarmee zijn leven. Maar eerst wil hij een veilige plek vinden voor moeder en dochter. Wij helpen hem daarbij. Er is geen weg terug. In mijn hart reis ik met hem mee…

‘De Koran is een prachtige leidraad op ons pad’, zegt Jafar. ‘Helaas zijn er nog weinigen die dat leven…’

Maar lieve Jafar, jij leeft het. En velen die ik deze dagen heb moge ontmoeten.

Kraakpand

Een koppel uit Wales kraakt samen met een groep Syriërs een oud ziekenhuis. Wij betalen de taxi voor vader Samir en hun huisraad en begeleiden Salwa en hun drie kids in de metro naar hun nieuwe kamer. Het is een onvoorstelbare bende, maar ze zijn er reuze blij mee. We helpen Salwa de grootste troep op te ruimen. Als we 2 dagen later terugkomen is hun ruimte brandschoon, al is er nog geen toilet en elektra. Salwa heeft voor ons gekookt en honger of geen honger, eten zullen we. We kennen dat wereldwijd! ‘I love you’, zegt ze terwijl ze me vol liefde aankijkt. ‘Ik houd ook van jou’, zeg ik oprecht.

Ontruiming

Syria - Fatia en Zubaida en YasminZal het dan eindelijk gebeuren? De politie heeft de ronde gedaan en maandag moet de haven ontruimd worden. Er zijn deze week al veel gezinnen naar elders gebracht. Er is een kamp aangewezen voor Syriërs, daar krijgen Fathyia en haar familieleden een caravan. Er is een tentenkamp voor de Afghanen. Maar wat ze gaan doen met alle anderen – dat is tot nu toe een raadsel…

 

Om Shanti,
Yasmin