Ik voel me als een rots in de branding met mijn voeten verworteld in de aarde en mijn kruin verbonden met de hemel als ik in een split of a second word gelanceerd.
Na een overweldigende laatste lezing in Kloetinge waar ik vele mensen mocht raken en omhelzen, mogen Giri en ik nog een poosje gebruik maken van mijn zolderkamertje in huize Grace in Vlissingen.
We genieten met volle teugen van de zee en de vele ontmoetingen met oude en nieuwe vrienden.
De derde dag gaan we met de fiets naar Breskens. Plots ben ik het middelpunt van een drama als ik gelanceerd word door een hond die zonder rechts of links te kijken de weg overvliegt. Zijn baasje belt 112. Er ligt bloed op de weg en ik lig er blijkbaar ook niet al te jofel bij. Naast de vele mensen die oprecht hulp bieden is de ambulance, de politie en zelfs de gemeentereinigingsdienst snel ter plekke.
Ik weiger in de ambulance paracetamol. De ziekenbroeder die niet altijd hoffelijk werd behandeld voelt zich aangevallen maar voor we in Goes aankomen zijn we vriendjes. Hoofdwond, gekneusde schouder, sleutelbeen en een gebroken heup. Ik weiger een hoofdscan maar kom er niet onderuit foto’s en pijnmedicatie te accepteren. De volgende middag word ik, na een helse dag en nacht, in een liefdevolle en kleurrijke ruimte geopereerd. De pijn wordt wat draaglijker.
Ook de trombosespuiten wil ik niet. Maar ik verruil zonder morren mijn mooie plekje aan zee met een bed op een vierpersoonskamer op de Afd. Heelkunde in het ziekenhuis in Goes. Giri verplaatst zijn campertje naar de parkeerplaats.
De volgende dag word ik geopereerd en het healingswerk kan beginnen.
Revalideren in Vlissingen
Er zijn twee manieren om naar de realiteit te kijken. Het leven is een ramp als het glas half leeg is of een mogelijkheid wanneer het glas half vol is. Het is geen sinecure zo’n gebroken heup. Dit proces is pijnlijk, maar we maken er iets moois van. Dat is de keuze van mijn ziel.
Nee, ik hoef het ‘waarom’ niet te weten. Dat is het spel van het ego. Ik omarm dat wat is in dit moment.
Ik zie de schoonheid in de mensen die ik, ook hier in Goes, om me heen verzamel. De zaadjes die ik mag zaaien terwijl ik niet bezig ben iets te willen bereiken omdat er nu eenmaal niets valt te bereiken. Het ontroert me diep.
Ik kom er al snel achter dat mijn revalidatie wel wat langer zal gaan duren.
Ik mag naar een zorghotel en mag zelf kiezen waar. Laat er nu net een plekje vrijkomen in het Buurtzorgpension in mijn dierbare Vlissingen.
Laat dat nu ’toevallig’ kamer 11 zijn. Laat ik nou toevallig een nummer 11 zijn.
En laat de eerste persoon die ik vanuit de rolstoeltaxi in dat Buurtzorgpension aantref een vriend zijn van de man wiens hond me van de fiets heeft gelanceerd. Laat datzelfde baasje ons hebben bezocht in het ziekenhuis en morgen hier de vuile was op komen halen. Laat dat baasje nou net een vriendin hebben die mij persoonlijk kent. En… juist ja… 100.000 redenen om te laten zien dat toeval niet bestaat en dat het universum weer eens iets in scène heeft gezet waar ik dan wel geen pest van snap maar waarvan ik wel weet dat dit geen toeval is. Want dat bestaat niet.
Synchroniciteit noemen ze dat tegenwoordig. Op het moment dat je het probeert te snappen ben je in je denkhoofd en spat de magie van het leven als een zeepbel uit elkaar.
Over Magie gesproken. Sinds ik in Ter Apel was ligt mijn Facebookpagina volledig op haar kont. De schitterende podcasts met Leon en Janneke, het interview in De Andere Krant en alle inspirerende berichten: No response.
Plaats ik een humoristische stukje over mijn ongeplande duiklanding en krijg ik meer dan 350 berichten binnen vierentwintig uur. Ook nog zo’n 100tal via WhatsApp en mail. Terwijl het bericht uitsluitend via Facebook is verspreid…
Dus laten we nu maar ophouden het Leven te willen verklaren. Want dat probeert alleen de mind die niet kan leven met onzekerheden en alles probeert te controleren en te manipuleren. Helaas, het Leven is een mysterie. Je kunt het niet ontrafelen. En voor diegenen onder jullie die menen dat de gigantische stroom die het boek Inner-Reset teweeg heeft gebracht op brute wijze door het universum aan banden wordt gelegd, kan ik maar een ding zeggen: ‘Ik weet het niet…’
Ik wil ieder van jullie tot in het diepste van mijn wezen bedanken voor alle liefdevolle reacties. Soms van mensen die ik al 30 jaar niet gehoord of gezien heb. Zo ontroerend, zo wonderlijk. zo goddelijk mooi. En JA het Universum heeft me wel iets laten zien. Er is een gigantische beweging om me heen die Liefde heet. Ook al is die doorgaans zo goed als onzichtbaar.
Hier op het terrein staat die mooie kerel in zijn campertje die vanmorgen mijn raam kwam repareren. En ja toevallig is het plekje naast hem vrij. En dat is dus voor Giri.
Vergeet ik nog de fysiotherapeut te noemen die me voldoende huiswerk heeft gegeven tot maandag. Hij is ’toevallig’ een half jaartje geleden ook van zijn fiets gelanceerd door een loslopende hond. Raakte een vinger kwijt. Is helemaal goed gekomen. Hij kan niet meer masseren maar is een kanjer en kan nu ook voelen hoe pijnlijk het is zoiets mee te maken.
En ja, misschien moeten de baasjes van loslopende honden maar eens besluiten hun honden niet langer los te laten lopen op plaatsen waar dit niet verantwoord is. Want hoewel alles een reden heeft moet je dit niet willen. Of gaan we pas iets veranderen nadat het onszelf is overkomen?
Afijn, als ik kijk hoeveel mooie mensen ik vandaag weer heb ontmoet, is Vlissingen niet de slechtste plek om te revalideren.
Om Shanti.
Yasmin
Zo namen we op 24 maart, na drie wonderschone maanden in Marokko, met vele obstakels en oponthoud de boot van Ceuta naar Algeciras in Spanje. Liet ik de douane smelten met onze Love-kaarten en omhelsde ik op de boot, tot tranen bewogen, een prachtige moslimvrouw. Overnachten we op een parkeerplaats, waar Giri een bijzondere ontmoeting had bij Mac Donalds en waar we de volgende morgen Gibraltar tevoorschijn zagen komen uit de mist.
Waren we twee bijzondere dagen in Granada. Het weer was nat en ijskoud maar de ontmoetingen, vooral in het Marokkaanse eethuisje, hartverwarmend. Werd ik op wonderbaarlijke wijze naar Murcia geleid. Dat bracht ons terug bij de zon, de wind, de flamingo’s,
We gingen vandaag een voettocht maken door een rivierbedding in Pinar de Campoverde waar we grenzeloos verdwaalden en urenlang zwierven op lege magen, moesten door een gat in de afrastering kruipen om op de weg te komen, waar geen auto wenste te stoppen. Toen we werkelijk geen stap meer konden verzetten stonden we plots voor het restaurantje Ameli van Gogi uit Armenië.
