Mijn relatie met Giri

Ik leerde hem kennen op een alleenstaandenavond. Was niet in hem geïnteresseerd. Het enige waar ik voor kwam was dansen. Mijn God wat houd ik van dansen. Ik kwam hem opnieuw tegen en hij vroeg me ten dans. We dansten de sterren van de hemel. En zo begon het. Een relatie met vallen en opstaan. Samen spelen, samen helen, slootje springen en belletje trekken. Alles in het vuur mikken wat me niet langer diende.

In Australië, Giri zijn geboorteland, wordt op traditionele Indiase wijze onze relatie ingezegend door twee van mijn Reikistudenten. Het is een indrukwekkende inwijdingsceremonie, een overeenkomst lang geleden in de hemel gesloten tussen twee zielen.

Loslaten

Maar er was ook een andere kant. Oncontroleerbare woedeaanvallen en een gevoelsleven wat hem regelmatig de diepte introk. Niet zichtbaar voor de buitenwereld. Er volgden psychiatrische onderzoeken. Relaties met asperges met een dusdanig hoog IQ zijn volgens zeggen onmogelijk.
Na een proces van intens loslaten gaan we samen een ander plekje voor hem zoeken. ‘Ik kan niet op eigen benen staan’, zegt Giri. ‘Dan ga ik het klooster in’. Bats! De laatste puzzelstukjes vallen in elkaar. En zo breng ik hem op zekere dag naar het Trappistenklooster in Zundert. Er valt een last van mijn schouders.

Alles ontvouwt zich moeiteloos. Na zeven jaar mijn boeken in opdracht van het allerhoogste samen uitgegeven te hebben, neemt mijn uitgever ze terug in zijn assortiment omdat hij volgens zeggen nooit iets beters heeft gehad. Er is ruimte om vrienden in huis halen. Ik ga zes winters naar Kenia. Doe projecten met vrouwen en beachboys en leef met volle teugen. En dan komt de tijd dat ik weet dat ik niet eeuwig in Kenia ga blijven.

Op straat gezet

Op het moment dat ik die laatste winter naar Kenia ga zijn Giri en ik al jaren uit elkaar maar nog steeds in contact. Hij is uit het klooster gezet en heeft op dit moment geen plekje om te verblijven. Dus bied ik hem voor deze periode mijn huisje aan. Wanneer ik eind maart terugkom in de wetenschap dat mijn tijd in Kenia ten einde loopt, is hij finaal de weg kwijt. Hij mist de veiligheid en de zekerheid in zichzelf en heeft soms last van psychoses. We maken een deal. We gaan het weer samen doen. Ieder een eigen kamer en Giri gaat drie dagen per week naar een klooster in de buurt. Niet als monnik maar als participant.

Doe ik dit uit medelijden, vraag ik mezelf af. Nee niet echt. Ik ben zijn veilige haven. Zijn Baken van Licht waar hij zich aan kan verwarmen. En ik hou teveel van hem om hem naar de donder te laten gaan. Ik zie ook zijn potentie en zijn innerlijk schoonheid voorbij de angst, voorbij de controle.

Gelijkwaardig

Giri is mijn anker die me bij de les houdt. Die regelmatig rotsblokken op mijn pad gooit zodat ik alert blijf en niet ga flippen. Die met veel plezier de winkels door struint en boodschappen doet. Die me ondersteunt als een rots in de branding, mijn boeken in E-book zet en mijn website polijst. Die zijn ego zodanig heeft afgepeld dat we onszelf als gelijkwaardig kunnen zien. Ja Giri is inmiddels in alle opzichten mijn maatje.

En diep in mijn hart is daar die liefde en de wetenschap dat we samen een contract hebben getekend in de ongeziene wereld dat we af willen maken. Tenminste ik wel. En ja ik moet de kar trekken. Ik moet altijd de beslissingen nemen. Dat kan soms lastig zijn maar dat is gewoon een realiteit.

Ik loop af en toe rond met het idee om de psychiaters te bezoeken die hem getest hebben en ongeschikt verklaarden voor een relatie. Zeer begaafd maar een hoog Asperger gehalte. Nog sterker, volgens hun zeggen had hij allang in de psychiatrie moeten zitten. Zou het iets met mij te maken hebben, vroegen zij zich af.

Matrix

Het is ongetwijfeld waar dat ik enorm de pest heb aan etiketjes. Dat werkt niet verruimend maar plaatst mensen in een kooitje en houdt hen voor eeuwig gevangen in de drie dimensionale werkelijkheid ofwel de Matrix. Tegelijkertijd kan ik niet ontkennen dat het bij tijd en wijlen een heftige klus was en dat is zeer zacht uitgedrukt.

Het is niet voor niets dat we uiteindelijk uit elkaar gingen. Giri moest ervaring opdoen als monnik en ik mocht mezelf resetten. Ik had het beregoed met mezelf. Ik was vrij en onafhankelijk en in die zin was er geen enkele noodzaak meer voor een relatie. Ik had evengoed voor een poes kunnen kiezen. Maar wij hadden een akkoordje.

Relatie

Onze relatie, die ik nu met recht een relatie kan noemen, heeft mij meer opgeleverd dan tientallen jaren therapie zouden kunnen doen. Het is mij gelukt om Giri steeds meer Giri te laten zijn en tegelijkertijd mijn eigenheid te behouden en mijn grenzen te bewaken. Dat laatste was absoluut een klus. Het enige wat ik moest leren accepteren is dat ik degene ben die de initiatieven neemt. Maar dat is dan maar zo.
Het heeft ook gemaakt dat ik het was die hem de deur uit schopte om naar Santiago te lopen. Omdat zijn angst hem belemmerde om de drempel te overschrijden. Waar ik toen geen weet van had. Maar toen ik eenmaal wist dat de angst voor verandering in hem zo groot was, liep ik een poosje met hem mee zodat hij zijn camino naar Jeruzalem kon lopen. Ik wist dat als hij eenmaal onderweg was hij niet meer zou stoppen voor hij zijn doel had bereikt.

Zonder wrijving geen glans

Een relatie is er niet om de ander gelukkig te maken, schrijf ik al een poosje geleden. Een relatie is er om de hoogste potentie van onszelf naar boven te halen. Om daadwerkelijk diepte in een relatie te brengen moeten we confrontaties niet uit de weg gaan. Liefdevolle confrontaties zijn het schuurmiddel voor iedere relatie. De polijsting. Je kunt weglopen als het moeilijk wordt, maar als je jouw relatie niet in liefde kunt beëindigen ben je niet klaar en zul je ongetwijfeld een soortgelijke relatie aantrekken. Je partner spiegelt jouw ontbrekende deel, dat wat verborgen is in jouw onderbewuste. Er is geen therapie die beter werkt dan een liefdevolle en spiegelende relatie.

Polijsten

In een wereld waar het hoofd de scepter voert, waar angst regeert daar waar liefde moet wonen en materie belangrijker is dan gevoel, snap ik dat mensen bang zijn om zichzelf te verliezen in een relatie. Overgave, volledige overgave is sterven in jezelf om opnieuw geboren te worden. Instinctief weten we dat we onszelf volledig moeten verliezen oftewel overgeven in een relatie voordat we kunnen versmelten. De meesten van ons zijn zo bang voor overgave, zo bang om de controle te verliezen dat ze liever een hond nemen in plaats van een vent. Een hond kun je vormen naar jouw wil maar een vent niet. Tenminste, dat zou ik in mijn geval met Giri hebben kunnen doen, maar zo‘n vent wilde ik niet. Ik ga nooit de weg van de minste weerstand maar zoek altijd de hobbels op om mezelf te polijsten.

Giri voelt zich veilig bij mij en stroomt moeiteloos mee in mijn energie. Dat is niet voldoende voor mij. Zijn enorme driftbuien en drang om zichzelf te vernietigen behoren tot het verleden maar staken weer de kop op toen hij zich tijdens onze laatste reis voortdurend zorgen maakte of we Nederland wel zouden bereiken om er uiteindelijk achter te komen dat hij het probleem met de koelvloeistof ook met water op had kunnen lossen.

Uit mijn dak

Tijdens onze laatste reis ging ik regelmatig uit mijn dak tot ik me realiseerde dat ik zijn woede naar buiten bracht. Hij werd uiteindelijk zo grof dat ik een streep moest trekken. En die streep deed het hem. Eenmaal thuis besloot ik al snel om mijn hart weer open te zetten en hem opnieuw een kans te geven op voorwaarde dat hij een poosje in therapie ging. Ook al is ons leven in ieder opzicht niet meer en niet minder dan een spirituele opleiding, het is beter om sommige dingen buiten je relatie te houden.

En zie het werkte als een trein. Alles ligt weer open. En niet zomaar open. Er is een contact wat eerder niet mogelijk was. Oogcontact. Echt luisteren en feedback geven. Giri stroomt nog steeds moeiteloos mee in mijn proces maar heeft ook zijn eigenheid. En uiteraard is Giri een prachtig mens zoals iedereen in wezen prachtig is.

En er is maar een manier om mensen in essentie te helen

Dat is de bereidheid om in je eigen spiegel te kijken en niet langer jouw onverwerkte zooi op die ander te projecteren. Ik noem dat de kracht van ware Liefde. Daar kan geen enkel therapie of pil tegen op. En dan zijn we weer wat we horen te zijn. Niet de caretakers voor onszelf of onze eigen familie en kinderen maar voor de hele tribe.

Wanneer wij onze relaties polijsten, polijsten we niet alleen ons zelf. Door ons voorbeeld bemoedigen we anderen om hun angsten los te laten, hun comfortzone te verlaten en de uitdaging van een relatie aan te gaan. En daarbij mag je het idee los laten dat een relatie leuk moet zijn. Dat een relatie voor eeuwig moet zijn. Leuke relaties houden je in je comfortzone. En zolang je doet wat je altijd deed zal er geen pest veranderen in je leven.

Waarachtige relaties zullen jouw niet bevestigen in je slachtoffer gedrag maar liefdevol de beuk erin gooien zodat jij de kans krijgt om uit de kudde te stappen, je eigenheid te leven en waarachtig vrij te worden. En dat laatste is aan jou.

Warme omhelzing
Giri en Yasmin

Contact Agenda Aanmelden Blog