Het is een kleurrijk gezelschap op mijn laatste lezing in Vlissingen. Van een prachtige dertigjarige dakloze vrouw die ik deze dag langs de boulevard ontmoette, tot de spirituele zoeker en een enkeling die het meent te weten.
Weten heeft doorgaans weinig of niets te maken met de energie zijn en leven. Nog sterker, het weten kan je aardig in de weg zitten. De reis begint met alles overboord te gooien wat je meent te weten zodat je een leeg vat kunt worden voor universele waarheid. Zolang je jezelf nog verschuilt achter een vorm van religie of nieuwe-tijds-denken ben je nog niet afgedaald in de diepe wateren van je authentieke ziel en ben je nog geen Eenling geworden.
Tegenover mij zit een vrouw die zich zo te zien niet helemaal op haar gemak voelt. Naast haar is een lege stoel. Een stoel die ik niet weg mocht zetten omdat er iemand uit de ongeziene wereld kenbaar maakte aanwezig te willen zijn. Wie of wat is voor mij nog een raadsel.
Hedendaagse spiritualiteit is evenzeer een concept om te vluchten in de wereld van de tienduizend dingen als de jacht op materiele zaken. Een imago waar we anderen mee menen te moeten helpen en onszelf buiten schot kunnen houden. Helaas is de tijd voorbij dat we ons nog achter etiketten kunnen verschuilen. De ware hulpverlener heeft zichzelf bevrijdt van het hulpsyndroom en voelt zich niet meer of minder dan zijn client. Hij heeft het doen achter zich gelaten en is simpel datgene wat hij is.
Het oog van de naald
Er valt niets te bereiken. Het pad naar waarheid ofwel Samadhi is de weg zonder doel en zo simpel als het maar zijn kan. Doe niets, laat je leiden met een korte ei. Laat alles wat je ooit dacht dat jij was en waar jij je identiteit aan ontleende volledig los. Want je bent het grote niets. Oeps! En hoewel in dat niets de hele potentie van de schepping ligt besloten, is het voor een westerling niet eenvoudig om door het oog van een naald te kruipen. Het hoofd, ofwel het ego is groot en laat zich niet zonder slag of stoot aan banden leggen.
De meesten van ons weten niet beter dan dat we zijn wat we denken te zijn. Het beeld wat we van onszelf hebben gecreëerd en waarin we heilig geloven. Het beeld wat we dagelijks moeten voeden om de uiterlijke schijn in stand te houden.
Stoppen met vechten
Wanneer je zó genoeg van je zelf hebt dat je de controle niet meer overeind kunt houden, is het moment daar dat je in overgave je hoofd kunt buigen en jouw kleine ikje in handen kunt leggen van jouw goddelijke wil. Het hoofd maakt steeds minder de dienst uit en het hart neemt op natuurlijke wijze de leiding over. Het oorspronkelijke denken krijgt weer haar plaats en je laat je steeds vaker leiden door je goddelijke impulsen.
Wat als je nog maar een week te leven hebt
Plots komt de vrouw naast de lege stoel tot leven. Ze deelt het hartverscheurende proces rond het overgaan van haar tweelingzus. Door het vroegtijdig heengaan van haar zus kreeg zij de mogelijkheid om haar eigen plek in te nemen. Ze ging verhuizen en schilderen. Ik word overspoelt door ontroering en liefde en houd mijn adem in: ‘Je schildert niet alleen, jij en je zus werken samen’. En plots is het duidelijk: haar zus zit op de lege stoel.
Alleen maar genieten
‘Vanaf haar overlijden heb ik me voorgenomen om alleen maar te genieten’, zegt ze. Ik val stil. Het ware leven gaat niet over wel of niet genieten. Het ware leven gaat over het aanvaarden van Al wat Is. Willen we deze illusionaire wereld waarin we voortdurend op jacht zijn onze leegte op te vullen en onze pijn te verdringen met pijnkillers, seks, drugs en rock en rol, blijven voeden. Of is de tijd nu rijp om naar binnen te keren. Durven we in te zien dat we het ware lijden zelf hebben gecreëerd door de ontkenning van onze goddelijke afkomst, het wezenlijke in onszelf. Door onze weerstand te voeden, het leven te verdelen in goed en kwaad en te vechten tegen datgene wat we niet wensen. Kortom, het feit dat we het leven in al haar facetten niet kunnen omarmen en alles naar onze hand willen zetten is de oorzaak van het ware lijden.
Geluk is ons geboorterecht
Gelukkig zijn begint bij de simpele waarheid dat alles haar nut heeft. Dat er niets buiten ons zelf is. Dat alles zich afspeelt binnenin ons Zelf. We beginnen langzaam maar zeker te beseffen dat het nutteloos is om wat dan ook op de buitenwereld te projecteren en wie dan ook de schuld te geven. De schepping is goddelijke perfectie. Onze manier van kijken, van vorm geven en bewegen is ziek. We zijn volledig vergeten wie we zijn. Ondanks het feit dat onze uiterlijke omstandigheden beter zijn geworden, zijn we nog nooit zo ver verwijderd geweest van onze ware natuur. Nog sterker, de meeste mensen zijn volledig vergeten wie ze in wezen zijn en hebben zich volledig geassocieerd met hun zichtbare werkelijkheid.
De waarheid in het midden
Op het moment dat we beide polen in onszelf omarmen en in het licht zetten, worden we heel. Het licht overschaduwt de duisternis. Het is onze potentie, onze ontvankelijke vrouwelijke scheppende kant die we hardnekkig hebben bevochten. Onze vrijheid, onze creativiteit die ons tot authentieke mensen, tot ware scheppers maakt. Op het moment dat we die kracht weer in onszelf initiëren en eren, laten we onze angst voor tekort en de behoefte aan de schijn van veiligheid en zekerheid los. We begrijpen dat onze oordelen alles zeggen over onszelf en niets over de wereld buiten ons. We staan op uit het stof, worden de goden en godinnen van weleer en nemen onze rechtmatige plaats in het scheppingsverhaal weer in.
Dienstbaarheid
Dankbaar dat ik in alle eenvoud een instrument mag zijn. Hoe meer ik weet dat ik niet weet, hoe meer ik geraakt wordt door alles wat ik mag zien, mag aanraken en ervaren. En hoewel niet iedereen me aardig vindt en sommigen met een grote boog om mijn zijn en mijn boeken heen lopen, ben ik niet langer afhankelijk van goedkeuring van anderen. Ik laat me drijven door de wind, doe zonder te doen en voel me een gezegend Menschenkind.
Om Shanti,
Yasmin
Lezingen in april
Voor meer info klik hieronder op agenda: 6 april Amsterdam, 12 april St. Oedenrode, 20 april Cuyk, Hengelo datum nog niet bekend, 30 april beurs in Venray.
Mededelingen
Een diepe buiging voor Giri die al maanden in de rommel zit. Hoewel ons basisplekje in Wijbosch begin april niet helemaal klaar is, is het tijd om huiswaarts te keren. Hoewel ik me nog nooit zo vrij heb gevoeld in mijn bewegingen als in Vlissingen, laat ik in liefde alles los. Want ik ben vrijheid. Ik ben thuis waar ik ben. Als het de bedoeling is dat ik een basisplek ga krijgen in Vlissingen zal dat zeker gebeuren. Maar dit is wat het is op dit moment en het is goed.
Zo namen we op 24 maart, na drie wonderschone maanden in Marokko, met vele obstakels en oponthoud de boot van Ceuta naar Algeciras in Spanje. Liet ik de douane smelten met onze Love-kaarten en omhelsde ik op de boot, tot tranen bewogen, een prachtige moslimvrouw. Overnachten we op een parkeerplaats, waar Giri een bijzondere ontmoeting had bij Mac Donalds en waar we de volgende morgen Gibraltar tevoorschijn zagen komen uit de mist.
Waren we twee bijzondere dagen in Granada. Het weer was nat en ijskoud maar de ontmoetingen, vooral in het Marokkaanse eethuisje, hartverwarmend. Werd ik op wonderbaarlijke wijze naar Murcia geleid. Dat bracht ons terug bij de zon, de wind, de flamingo’s,
We gingen vandaag een voettocht maken door een rivierbedding in Pinar de Campoverde waar we grenzeloos verdwaalden en urenlang zwierven op lege magen, moesten door een gat in de afrastering kruipen om op de weg te komen, waar geen auto wenste te stoppen. Toen we werkelijk geen stap meer konden verzetten stonden we plots voor het restaurantje Ameli van Gogi uit Armenië.
Alles wat we denken, alles wat we delen trekt datgene aan wat we (niet) wensen. En dat niet alleen. We planten voortdurend zaadjes die blijven uitschieten. Zoals de honderden bomen die ze gaan kappen in mijn gewijde bos, waaronder mijn heilige eik, omdat het exoten zijn die er nooit hadden mogen staan. Maar ze staan er wel en geven schaduw in de hitte, zuiveren de lucht en de aarde en voorzien ons van broodnodige zuurstof. We kunnen ze niet uitroeien. Hun wortelstelsel is onderaards verbonden met al hun soortgenoten en hun overvloedige zaden zitten al in de grond en zullen opnieuw vorm aannemen. We kunnen hooguit ons beleid aanpassen in het huidige moment.
