Aan het einde van de wereld

Aan het einde van de wereld ligt mijn nieuwe wereld. Ik hoef me niet langer te verbergen. Niet alleen over de grens maar ook hier in Nederland ben ik een nomade, een straatkat. Een soort majoor Bosshardt.

Maandag 14 november

Mijn boom in het gewijde bos is geveld. Ik krijs als een gewond dier. Vijf minuten. Dan lik ik mijn wonden. ‘Vader vergeef het hen want zij weten niet wat zij doen. Zij kijken wel maar zij zien niet. Zij zijn ziende blind. Vader vergeef het hen…’

Die avond adem ik met Frank en Giri. De spirit van mijn boom groeit vanuit de aarde door mij heen en bezield mij. Haar stam is mijn ruggengraat. Ik ben boom. Er is geen afstand tussen haar en mij. Zij gaf mij het leven terug. We hebben elkaar gevoed tot op het bot. Nu houd ik haar levendig…

Vlissingen 15 november

Ik parkeer mijn autootje in de Julianalaan. Haal mijn koffertje uit de kofferbak en trek dit achter me aan. Hoe wonderlijk. Het voelt alsof ik hier altijd al was. Altijd al liep. Een diepe vreugde neemt bezit van mij. Het is nu de juiste tijd om me hier in te schrijven voor een huurwoning…

Mijn zuster ontvangt me met een open hart. Het is slecht weer. Maar die avond wandelen we langs zee en drinken we in alle openheid een drankje aan het strand.

Wanneer we de volgende dag op ons geliefde plekje zitten in ons strandpaviljoen beginnen mijn tranen te stromen. Ik voel een intens diep verdriet. Het is niet eens zozeer mijn eigen lijden wat ik voel. Het is het lijden van de mensheid. Ik ben ontworteld. Het laatste wat me vasthield op deze plek waar ik nooit volledig mocht zijn, waar ik nooit ontvangen, gezien en omarmd werd, is nu los.

Maar haar wortels zijn nog verankerd in het gewijde bos. Wij zijn verworteld. Ik draag haar voor eeuwig in mijn hart. Waar ik ook ben, waar ik ook ga. Wij zijn een eenheid. Een drie eenheid.

Het mysterie

Dankzij de regen en de kou exploreren we de binnenstad. Ik die absoluut niets met steden heb voel me vrolijk en licht als een veertje in deze kleurrijke en multiculturele omgeving. Het wonder van de vele ontmoetingen neemt een aanvang. Mijn energie stroomt grenzeloos en zonder iets te willen of te doen heb ik de ene mooie ontmoeting na de andere. Hartsverbindingen. De ogen die ik ontmoet weerspiegelen mijn innerlijk. De zon breekt door, ook buiten mij.

Gemeenschap

Dan gaan we naar Markus op het plein voor een theetje. En voor ik het weet ben ik deel van de Marokkaanse gemeenschap alhier. Wat een openheid. Wat een liefde. Niets Marokkaanse Gemeenschap. Multiculturele gemeenschap. We worden opgenomen en verwend alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Naast de Japanse Theeceremonie die ik sinds kort met mensen deel demonstreert Munier de Marokkaanse theeceremonie en de Marokkaanse gastvrijheid. Er zijn geen grenzen. Ik ben volkomen mezelf. Raak aan en word aangeraakt. De vrijheid die ik beleef wanneer ik buiten Nederland ben ervaar ik nu op deze plek. Na al die jaren dat ik niet mocht zijn en me in Schijndel verborg achter de poort terwijl ik de vijandige energie om me heen transformeerde en de plek herschiep tot een paradijs op aarde, hoef ik me niet langer te verbergen. Vlissingen en haar kleurrijke bewoners hebben de ruimte en de vrijheid om een thuis te zijn voor iedereen ongeacht ras, kleur of religie. Hier valt niemand over de rand. En anders zijn er plekjes genoeg waar je kunt schuilen…

Toen we terugkwamen van onze reis hebben we ons hele huisje opgeknapt. ‘Dit moet eerst gebeuren voordat ik hier weg kan’, hoor ik mezelf zeggen. Maar waar ik naartoe wilde wist ik niet. Of misschien toch wel. Vanaf de eerste keer dat ik in Vlissingen kwam vertelde ik volgens Elizabeth dat ik hier wel wilde wonen.

Vlissingen, het einde van de wereld. Vlissingen de meest geteisterde en gehavende stad in de tweede wereldoorlog biedt een thuis aan vele geteisterde en gehavende mensen die nergens een thuis hadden.

Die avond komen er een paar prachtige vriendinnen van Elizabeth. Ik deel mijn zijn in alle kwetsbaarheid. Het kan en wordt liefdevol ontvangen. Er is geen afstand. Er worden niet alleen boeken gekocht, er wordt ook een donatie op tafel gelegd voor onze vluchtelingen. Het raakt mij diep…

De volgende dag zitten we in de huiskamer op het meest unieke plekje van Vlissingen. Ik heb alle gegevens om me in te schrijven. Dan krabbelt Elizabeth plots een naam op papier. Ze gaat naar Facebook. En ja het toeval wil dat deze jonge vrouw die haar huisje moest verkopen wegens gezondheidsredenen haar huisje opnieuw in de verkoop heeft omdat de koop niet is doorgegaan. Elizabeth stuurt haar een berichtje. Die avond zit ik aan de telefoon met iemand die ik nooit ontmoet heb. In alle openheid en kwetsbaarheid en zonder verborgen agenda. ‘Ik geloof niet in toeval’, hoor ik haar zeggen. Ik ook niet. Ik die geen huis wil kopen. Ik die geen huis kan kopen omdat ik geen hypotheek krijg ben open om een huisje te kopen ook al weet ik niet hoe dit te verwezenlijken. Maar dat hoef ik ook niet te weten. Wat ik inmiddels wel weet is dat het niet gemakkelijk zal zijn om hier iets te huren. Maar dat zij hierboven alles zullen creëren wat nodig is om het onmogelijke mogelijk te laten worden.

Ik sta aan de voorkant van het huisje. Het is direct aan de straat. Klein. Nauwelijks tuin. Ingebouwd. Kortom alles wat ik niet wil. Heb ik trouwens wel iets te willen, vraag ik mezelf af.

Ik ga in deze dagen door kortstondige diepe vlagen van pijn en angst. Zie wat ik allemaal op ga offeren uitgerekend op het moment dat zich ook op deze plek een netwerk van liefde ontvouwt. Maar uiteindelijk zullen de mensen die me willen ontmoeten wel naar me toe komen. Mijn paradijselijke plekje is een ander verhaal. Mijn tuin is nu kaal. Zij is helemaal klaargemaakt voor de winter en voor het komende voorjaar. Met haar vijgenboom, de kersenboom, de appelboom en de druiven. De honderden klaprozen die in het voorjaar weer zullen bloeien en al het andere. De tuin waarin ik ben en leef als het maar even kan. Mijn blote voeten op het gras. Mijn qigong oefeningen. De hangmat die me droeg toen ik mezelf niet meer kon dragen tijdens alle operaties die ik onderging. De ziekte van Lyme die me afbrak tot op het bot en mijn harde schijf wiste en de wederopstanding die ik hier doormaakte.

Alles moest ik loslaten. Er was niks en niemand om me heen dan Giri en de kids. Mijn manier van in het leven staan en de kracht van heling die ik wereldwijd mocht verspreiden kwam abrupt tot een einde. Ik leefde dagelijks met de dood. Ging door hellen van pijn en door intense processen van loslaten.

Visioenen

Vond in mijn magische bos mijn boom die haar takken om me heen sloeg en me koesterde in haar warmte en haar grenzeloze liefdesenergie. Ik maakte op mijn eentje steeds diepere reizen in mijn bos. Wijdde er mensen in. Hield er rituelen. Zag er visioenen. Zoals die met de arrenslee en de husky’s. De Keltische man op de bok. Ik groette hem respectvol en ging langs de kant staan zodat hij kon passeren. Levensecht…

Langzaam maar zeker krabbelde ik weer op in de grenzeloze stilte waarin ik leefde en die zelden of nooit werd verstoord. Begon te beeldhouwen en was volledig in vrede met mijn nieuwe zelf en met de plek die langzaam maar zeker transformeerde naar een oase in een verdorde woestijn. Ik was klaar om weg te gaan. Het bos hield me tegen…

Toen zette het universum me weer aan het werk. Ik moest mijn eigen boeken uit gaan geven. Nooit zei ik. Dat ga ik nooit doen universum. Echt niet.

Was ik vergeten wat ik mezelf beloofd had na de dood van mijn moeder en mijn eerste wederopstanding?

Ik laat los – ik laat God

En ik liet los. En gaf mijn eigen boeken uit. En alles ging stromen in een nieuwe en grenzeloze liefdesstroom. Zeven jaren lang. Maar wat ik ook probeerde, ik kwam niet los van mijn huisje. Hoe zeer ik dat ook verlangde.
Ik realiseerde mezelf dat het enige wat ik in deze gemeenschap zou missen mijn bos en mijn boom waren. Ook al had ik hier aan de wieg gestaan van het Natuur en Milieu Centrum en de basis gelegd voor het voortschrijdende vrouwenwerk, mijn plek kreeg ik nooit. Ik bleef een vreemdeling, werd nooit geaccepteerd, gezien en omarmd.

Toen bracht ik Giri naar het klooster en werd mijn lieftallige huurhuisje mijn basis waar ik verbleef als ik niet in Kenia was.

Na zes winters in Kenia verlegde ik mijn aandacht naar de vluchtelingen. Dit keer weer samen met Giri die op straat terecht kwam. Ik adopteerde hem opnieuw in mijn huisje en in mijn leven. Regelmatig was hij in het klooster zodat ik ook mijn broodnodige eigen ruimte had.

En hoewel ik van alle kanten klaar was met de gemeenschap waarin ik leefde waren de gemeenschap maar vooral het bos en mijn plekje nog niet klaar met mij.

C. manifesteerde zich. De grootste leugen ooit. Of beter gezegd C. liet zich naar buiten zien want gemanifesteerd was het scenario al lang. We waren in Athene na onze 5e winter met de vluchtelingen. De grenzen gingen dicht en die winter was de eerste winter na 12 jaar welke ik doorbracht in Nederland. Het plekje was inmiddels getransformeerd naar het Hof van Eden met voldoende ruimte binnen zowel als buiten om het leven aangenaam te maken.

Diezelfde zomer verscheen er een campertje in ons leven en werden we de grens over gestuurd. Geen twee weken maar acht maanden waren we onderweg en alle grenzen openden zich moeiteloos voor ons. Ik was onzichtbaar op de tijden dat ik onzichtbaar moest zijn. En hoewel het voor Giri af en toe bloedspannend was en hij mij op die momenten het leven verdomd moeilijk kon maken had hij tegelijkertijd voldoende vertrouwen in mij om te weten dat hij niet anders kon dan zich overgeven aan mijn ogenschijnlijk ongeplande grillige manier van leven.

En zo werd op Sardinië mijn boek Inner-Reset geboren. Het ging de wereld in als E-book want ik zou nooit meer een boek in de vorm uitgeven. Maar dat gebeurde wel omdat het moest gebeuren en dit keer op mijn condities.
Ik moest me koest houden tot september. Er gingen nieuwe deuren open, alles ging stromen en ik stond weer voor het publiek. Dit keer met een onwankelbaar weten dat ik deed waarvoor ik op de wereld gekomen was. Mijn waarheid leven en daarin een levend voorbeeld zijn voor anderen. Niet langer kon het me ook maar een greintje schelen wat anderen ervan vonden. Ik ben zo vaak verguisd en ontkent geweest in mijn eigen land dat ik totaal immuun werd voor alle geneuzel om me heen. Zelfs voor de politie en de boa’s op mijn stoep. Ik heb letterlijk en figuurlijk niets te verbergen. Dus kom maar op.

En ik zei tegen het universum. Okay als ik hier toch moet wonen laat me dan zien dat er ook hier mensen zijn die me kunnen omarmen. En ook dat gebeurde…

En op het moment dat ik voelde dat er voldoende om me heen werd geweven op deze plek en het proces rond mijn boom zich afspeelde was het juiste moment daar om los te laten tot op het bot. Het bos huilde. Mijn hart huilde. Ik nam afscheid. Vertelde haar dat ik alles had gedaan wat in mijn vermogen lag om haar leven te sparen maar dat ik vrede zou hebben als dat niet voldoende was. Ook zij accepteerde dat. Op dat moment viel de hakbijl. Op een enorme grove manier werd haar leven genomen. Haar zichtbare leven.

…’Met de boom als Gods Schepping is niets gebeurd. Met de ziel van de boom, met de werkelijkheid ervan is niets gebeurd. Ik zag die  stralend in het wit. En dacht toen aan de levensboom. Die Lichtboom van Gods Genade in jouw leven is er voor altijd ook in jou. En Engelen dansen er omheen. Je kunt er onder gaan staan, en onder de koepel van zijn kruin, tegen de stam en tussen de wortels rusten  en met hem communiceren als vanouds…’

En toen was er niets meer om mij nog langer vast te houden. Ik voelde de pijn van het loslaten van dierbare vrienden omdat de afstand moeilijk te overbruggen zou zijn. De pijn van de mensen die mij een platform hadden gegeven en dat wilden uitbouwen omdat het zo goed ontvangen werd. Nou ja sommige afstanden zijn inderdaad niet te overbruggen. En dan die grenzeloze ruimte van mijn huisje en mijn tuintje waar ik me zo heerlijk achter de poort kon terugtrekken om te helen en mijn wonden te likken. En mensen te ontvangen…

Maar als ik daar niet ben dan leef ik op straat. Waar ik ook ben. Ik leef op straat tussen de mensen. Want hoe dan ook ik vind de mens nog steeds het mooiste object wat de schepper ooit gecreëerd heeft. Hoe mooi is de mens die haar eigen schaduwzijde niet langer projecteert op de buitenwereld maar durft te omarmen waardoor zij in alle volheid naar buiten kan stromen.

Ik kwam naar de aarde om mensen wakker te schudden. Dat is me lang geleden al verteld. De tijd is er rijp voor. Niet door te doen maar door in alle eenvoud datgene te zijn zoals God mij heeft bedoeld. Ik ben een nomade, een straatkat. Ik sta niet boven de mensen. Ik sta niet onder de mensen. Ik sta tussen de mensen. Met de natuur hoef ik me niet te bemoeien. De natuur natuurt gewoon door. Zij gaat haar eigen weg en past zich perfect aan aan de veranderde omstandigheden. Zolang wij onszelf er niet mee bemoeien en vanuit onwetendheid in gaan grijpen in een perfect georkestreerd systeem. We verstoren daar niet alleen het ritme van de schepping mee. We  distantiëren ons van de schepping omdat we er geen deel van uitmaken. Op het moment dat we niet langer kijken maar ook werkelijk zien herstellen we de balans in ons zelf en de hele schepping zal daarop vibreren. Op dat moment zijn we de caretakers van alles wat leeft. De hoeders en behoeders van onze ware natuur.

Om Shanti
Yasmin

Nawoord

Hoe dit alles gaat verlopen weet ik niet. Maar dat het zich gaat ontvouwen volgens een goddelijke orde daar vertrouw ik op. Of het dit plekje is of iets beters gaat worden weet ik niet. Hoewel het wel frappant is dat de naam van de straat verbonden is met het hof van Eden en de met de Levensboom. Beter kan het niet worden…

Hoe dan ook mijn plek is allang geleden gecreëerd en zal mij met een open hart ontvangen zodat ik eindelijk ook in Nederland mijzelf niet langer hoef te verbergen maar in alle volheid gedragen kan worden door de Liefde zelf.

En al weet ik niet hoe we dat gaan rondbreien. Vooral financieel. Ik geloof in wonderen. En er zijn vast en zeker mensen die bereid zijn om ons daarin te ondersteunen. Daar geloof ik heilig in. Dus mocht je jezelf geroepen voelen laat het dan weten. Ik ben inmiddels zover dat ik dat ik liefde en alle openheid kan ontvangen.

Ik ben een straatkat…

21 november 2022

engel

 

Contact   Agenda   Aanmelden Blog