Ik heb een schitterende ontmoeting met een prachtige vrouw aan zee en haar twee husky’s die mij geen blik waardig keuren. Ze is zichtbaar dol op haar honden. Volgens haar zijn ze nogal eigenwijs. Een husky zal zich op geen enkele manier onderwerpen aan zijn baas. Integendeel, jij zult je aan moeten passen aan jouw huisgenoot.
Vreugde
Mijn hart maakt een sprongetje van vreugde. Plots begrijp ik de boodschap van het waarheidsgetrouwe visioen wat ik jaren geleden kreeg toen ik op begon te krabbelen na een reeks heftige operaties en mijn gewijde bos met daarin mijn speciale boom mijn toevluchtsoord werden en mijn plaats om te helen.
Visioen
Ik wandel door mijn geheiligd bos en voel me langzaam maar zeker weer tot leven komen. Ik sla een pad in en zie een grote arrenslee met op de bok een Keltische of moet ik zeggen Noorse God. De arrenslee wordt getrokken door acht husky’s. Ik weet dat onmiddellijk hoewel ik deze dieren nooit eerder heb ontmoet. Ik maak ruimte en groet respectvol de man op de bok. Hij groet mij fier terug.
Jarenlang heb ik geloofd in de echtheid van het gebeuren totdat het tot me door begon te dringen dat de paden wel erg smal waren. Kortom, dat het objectief gezien niet mogelijk was. Nu ben ik er zeker van dat ik in dat huidige moment de grenzen van de tijd ben overschreden. Hoe dan ook het doorleefde visioen heeft me op een bepaald niveau altijd gevoed.
Terugkijkend vanuit de ervaring in het nu was ik op dat moment bezig om voor de zoveelste keer alles los te laten tot op het bot. Een Reiki-meester die zo ziek was kon immers volgens outsiders geen goede Reiki- meester zijn.
Het is voor westerse mensen ontzettend moeilijk, zo niet onmogelijk, om aanwezig te zijn bijeen ernstig ziekbed of het sterven van een geliefd persoon zonder iets te willen doen. Sowieso was ik lange tijd niet in staat om te werken en maakte mijn lichaam zich meer en meer los van het aardse bestaan. Ik werd steeds meer energie dan materie. Als ik door was gegaan met mijn Reiki activiteiten zou het vermoedelijk niet anders geweest zijn. Ik was van mijn voetstuk gevallen en had hardhandig de mensen die zich wel om mij bekommerden en me wel eens beter zouden maken de deur gewezen. Het bos werd mijn toevluchtsoord.
Ik was bezig mijzelf op alle fronten los te maken van de massa waar tussen ik me nooit thuis had gevoeld. Ook binnen de zogenaamde spirituele wereld bleef ik een vreemdeling. Een outcast.
Nu begrijp ik dat ik van binnen veel meer een husky was dan een schoothondje. Dat ik alles voor anderen wilde doen maar één ding niet. En dat was mijn identiteit verkwanselen door een groepsmodel te omarmen wat van alle kanten rammelde. Ik was op weg om datgene neer te zetten wat ik voor mijn geboorte al was. Mijn zielspotentie. Mijn authentiek zijn.
De weg
Om de weg te bewandelen moeten we nergens bij horen. Moeten we de denkbeeldige hemel loslaten en de hel niet schuwen. We moeten een Eenling worden en alles wat buitenkant is loslaten. Zelfs mijn geliefde Reiki-werk. Want hoe goddelijk mooi ook in essentie, zodra we iets in de stof neerzetten begint het al te verpulveren en zouden we zo snel mogelijk de uiterlijke vorm moeten loslaten om weer terug te keren naar de Bron. En daar is het ego niet toe bereid. Die wil aanzien, verworvenheden en vooruitgang om te kunnen pronken met resultaten. Uiteindelijk is het hele westerse stelsel gebaseerd op buitenkant en niet op datgene wat wij in wezen zijn.
Haal het Leven uit het leven door God de deur uit te doen en het bestaan wordt een tranendal. En dat is het inmiddels voor velen. Alles hebben wat materiële zekerheid geeft en tegelijkertijd doodongelukkig zijn en niet weten hoe je dat grote gat in je binnenwereld moet vullen. Totdat, in mijn geval ziekte, het ego zo murw heeft geslagen dat ik alleen en van God en alleman verlaten slechts mijn hoofd kon buigen en oprecht en in volle overgave kon zeggen.
Niet mijn wil geschiede maar de uwe…
Om Shanti
Yasmin