De wereld is een speelveld

Aan de vooravond van ons vertrek uit Sardinië breekt de oorlog uit in de Oekraïne. Uitgerekend op het moment dat de -uiterlijke- maatregelen wereldwijd worden opgeheven. Toeval?

Ik heb eerlijk gezegd weinig vertrouwen in QR-codes die in koelkasten verdwijnen waar ze op ieder moment weer tevoorschijn kunnen worden getoverd. En waarom zou een regering 20 miljoen uittrekken voor iets wat zij op wil heffen? Op zijn minst vreemd niet waar? Deze ‘afleiding’ komt voor de top op het juiste moment. Zonder dat iemand zijn gezicht hoeft te verliezen kunnen de verwoestende gevolgen van een bewust gecreëerde crisis in niemandsland worden opgeborgen. Nu openlijk wordt aangetoond dat er meer gevaccineerden overlijden dan ongevaccineerden, kelderen de aandelen van Pfizer en Moderna op Wall Street.

Opnieuw komt een zichtbare oorlog angstig dichtbij en versluiert het zicht op de onzichtbare gen-oorlog die nog lang niet is uitgeraasd en die een gigantische impact zal hebben op het voortbestaan van ons mensheid.

Maar de burger is blij dat hij weer normaal kan doen. Lekker naar de kroeg, uit eten, geen mondkapjes, geen afstand. In hoeverre het normaal is om uitsluitend met een code toegang te hebben tot speciale aangelegenheden is maar net de vraag. Maar ach, wie wil daar nog bij stil staan nu we weer zichtbaar mogen ademhalen.

En dan is er zomaar uit het niets die zichtbare oorlog. Nou ja, uit het niets. We houden letterlijk onze adem in. Zoals gebruikelijk schieten we onmiddellijk in de actie om onze angst maar niet te hoeven voelen. We reageren emotioneel op de berichtgeving. We wijzen onmiddellijk de schuldigen aan die gestraft dienen te worden en de slachtoffers die we moeten steunen.

Mededogen

Ik voel mededogen voor de mensheid. We schijnen vergeten te zijn dat we één lichaam zijn en menen het recht te hebben om de wereld naar willekeur in te delen in vrienden en vijanden. Ik voel mededogen voor de Russen en de Oekraïners. Ik laat mijn liefde en mijn licht vrijelijk en onvoorwaardelijk over de aarde stromen. Zolang we menen te moeten oordelen over situaties waarvan we niets weten, houden we conflicten en oorlogen in stand. In mijn ogen zijn er geen slachtoffers en daders, ofwel we zijn allemaal slachtoffers, allemaal daders.

Om de situatie in de wereld te verbeteren zullen we zelf aan het werk moeten. Als ik vind dat de oorlog moet ophouden, dan moet ik me naar binnen keren en de oorlog in mij zelf onder de loep nemen. En geloof me dat is een hele klus. Dat betekent dat het ego haar hoofd moet buigen en toe moet geven dat ze geen haar beter is dan wat dan ook, dan wie dan ook. Er zijn geen winnaars of verliezers. Er zijn hooguit gradaties in bewustzijn.

Projecties

Ieder mens ontwaakt op het juiste moment. Daar kan ik geen moer aan veranderen. Op het moment dat we beseffen dat alle oorlogen die we buiten ons waarnemen slechts projecties zijn van onze binnenwereld, houden we op met oordelen. De wereld is een speelveld. We kunnen er naar hartenlust onze drama’s uitspelen. Uiteindelijk zullen we alle facetten van het leven moeten ervaren om te evolueren. Niemand die daarover oordeelt. Behalve wijzelf. Niemand die daar de gevolgen van ondervindt. Behalve wij zelf. Tot het moment dat we wakker worden en niet langer mee hoeven te spelen in het spel der illusies blijft het aanklooien en zal pijn en lijden meer impact hebben op onze realiteit dan vreugde. Kortom, om vreugde en liefde te zijn kun je niet in angst leven. Dat is onmogelijk.

Eentonig

Het leven wordt saai en eentonig. Zonder diepte of hoogtepunten. Er valt niets te beleven, niets om naar toe te leven. Geen plezier in het verschiet. Saai. Saaier dan saai. Toch of toch ook niet? Ja dat moet je nu eenmaal zelf uitvinden. Door je niet langer te hechten aan datgene wat jij denkt dat je bent word je toeschouwer en kijk je naar je eigen film. Een film waarin de beelden voortdurend bewegen en waar we onszelf mee associëren. Maar datgene wat jij werkelijk bent bevindt zich achter die bewegende beelden. Is stil, onzichtbaar en onkenbaar. Is op geen enkele manier te benoemen. Er is alleen dit ene moment. En in dit ene moment is vrede, is alles zoals het universum het heeft bedoeld.

Je verliest jezelf. Je weet niet langer wie jij bent. Maar achter de zichtbare werkelijkheid gloort de horizon. Daar is de ware JIJ – de IK BEN. En die glimlacht en weet dat alles wat ontstaat vanzelf weer vergaat. Zolang we er ons niet mee bemoeien. Zolang we het onszelf niet toe-eigenen. Op dat moment gaan we de waarheid zien en kunnen we genieten van Al wat Is.

Word wakker. Word heel. Er zijn meer mogelijkheden voor transitie dan ooit. Sta in het midden. In het midden van iedere oorlog. En ontdek dat er in het midden geen dualiteit heerst en dat daar geen oorlog is.

En ondertussen doen we wat we moeten doen vanuit ons grote open hart. We handelen zonder te handelen waardoor onze acties geen reacties oproepen maar ontspruiten uit de bron van pure liefde die wij in wezen zijn. Niemand maar dan ook niemand uitgezonderd…

Innerlijke reis

Intens dankbaar voor onze ongeplande en transformerende reis. Hoewel ogenschijnlijk een uiterlijke, werd het voor mij, en daardoor voor ons, meer en meer een innerlijke reis. We hebben genoten van mooie en minder mooie ontmoetingen. Het is een wonder dat we op Sardinië terecht kwamen. Hoewel het niet verantwoord was om door te reizen naar Griekenland, werd hier een adoptieplan voor een aantal van onze jongens geboren en viel er een last van mijn schouders. Dat genereerde creativiteit en ruimte om het boek, dat ongetwijfeld al lange tijd in mij lag te wachten, geboren te laten worden in een liefdevolle alles omvattende en dragende energie. Een boek over liefde, een boek over leven een boek over ware vrijheid. Hoe mooi kan het zijn…

Het E-book is verkrijgbaar in Nederlands en in Engels. KLIK op deze link

Om Shanti,
Yasmin en Giri