Ik ben het middelpunt van het universum. Ik ben de grote leegte die de totale volheid in zich draagt. Ik ben een andere jij.

Jonathan

Ik loop langs de zee in het meest geteisterde stadje van Nederland en voel me als een vis in het water. Dankbaarheid vibreert in al mijn cellen en ik verwonder me als een kind over de schoonheid van de steeds veranderende luchten, het water en de meeuwen die zich laten drijven op de thermiek. Tientallen Jonathans cirkelen boven mijn hoofd als één energie, adembenemend. Kinderen, honden en volwassenen genieten met volle teugen van zand, zon, zee en zijn. Stoere mannen en vrouwen nemen een ochtendduik. Vissers, schepen in allerlei maten en vormen. Ik die vele zeeën heb gezien heb het gevoel dat ik nooit eerder zo intens genoten heb als vandaag. Ik voel me dankbaar tot op het bot.

Vlissingen

Na een intensieve speurtocht naar een eigen ruimte, verblijf ik sinds drie weken tot eind maart op een kneuterig zolderkamertje bij Grace. Midden in het centrum en vijf minuten van zee. Nu denken jullie misschien dat ik teleurgesteld ben over die tijdelijkheid. Niets is minder waar. Midden in de nacht werd ik klaarwakker en moest lachen om mezelf. Ik en mezelf settelen. Kun jij je dat voorstellen? Ik niet dus. Het past niet bij mij om de toekomst in te willen kleuren. Ik ben een en al beweging en laat me leiden door de stroom van het leven zonder plan en zonder vooropgezet doel.

Dus voor mij geen eigen huis, zelfs al zou ik me dat kunnen permitteren. Ik ben een zigeuner, een straatkat. Je kunt mij niet opsluiten. Je kunt mij niet invoegen in een maatschappelijk kader. Dat is niet het ware Leven. Dat hebben wij van het Leven gemaakt door onze controlerende verzorgingsstaat van wieg tot graf. Alles is voor ons geregeld. Alle muziek uit het leven gehaald. Alle creativiteit en eigen verantwoordelijkheid. Dat heeft een prijs. Daar pas ik niet in en eerlijk gezegd vind ik dat inmiddels niet zo erg meer.

Deze plek omarmt me als een tweede huid. Mijn zijn roept hier geen weerstand op. Veertien dagen was ik hier met Giri. We hebben het fijn gehad. Maar eerlijk is braaf. Ik geniet onwijs van het All-een zijn, mijn levenselixer. Ik geniet mateloos van de stilte in en buiten mezelf en het zwerven langs de zee met haar talloze gezichten. Ik verwonder me bij elke stap. Is het de plek, de getijden, de sfeer van de winter? De zon, de wind, de storm, de regen? Ik weet het niet en hoef het niet te weten. Het is zoals het is. Dit is thuis.
Wanneer het de bedoeling is komt hier ongetwijfeld een nieuwe basisplek voor mij vanwaar uit ik kan komen en gaan. Daar hoef ik niets voor te doen of voor te regelen. Die komt dan als vanzelf uit de hemel vallen. En zo niet, dan ga ik met evenveel liefde terug naar Wijbosch waar ons plekje in deze tijd winterproof en tochtvrij wordt gemaakt.

Wonderlijk

Zoals altijd komen de dingen op mijn pad. Ik bracht Giri naar de trein en ontmoette op de terugweg een bijzondere vrouw. We hadden onmiddellijk een klik. Zij leest nu mijn boek en organiseert een lezing in Goes. Hoe mooi is dat. Tot eind maart, het einde van mijn verblijf, ga ik niet terug naar Schijndel. Ik blijf op deze plek en zie wel wat zich hier en rondom Vlissingen spontaan gaat ontvouwen. Het is inmiddels overduidelijk: het is me-time.

Relatie

Hoewel onze relatie de nodige hobbels heeft gekend en we lange tijd uit elkaar waren zijn Giri en ik als de basis en de toetsen van één en dezelfde piano. Ik ben de vleugels welke het Giri mogelijk maakt om zijn angsten te overstijgen en te vliegen en Giri is het fundament wat ik nodig heb om uit te kunnen stromen en te doen wat ik te doen heb zonder te doen. Giri vertrouwt mij volledig. Ik ben zijn ankerpunt en hij is mijn steuntje in de rug. En in die energie kan hij zijn omdat hij diep vanbinnen weet dat hij niet het verlengstuk is van mij maar de basis waarop ik kan doen wat ik te doen heb. Of beter gezegd wat we samen te doen hebben. Ik zeg niet dat het altijd gemakkelijk is, zeer zeker niet. Mijn leven zou in vele opzichten simpeler zijn wanneer ik alleen was. Maar eenvoud maakt ons lui en vadsig en we hebben uitdagingen nodig om te groeien. Hoe mooi is het wanneer we dit proces in liefde aangaan. En als dat betekent dat we in april het kampertje weer pakken en een rondje Nederland gaan doen om mensen te ontmoeten en lezingen te geven dan zullen we daar weer met volle teugen van genieten.

Inner-Reset

De geboorte van mijn laatste boek in Sardinië is een gift welke ons tot in het diepste van het diepe heeft gepolijst. Het boek is niet alleen een geschenk voor de mensheid, het is een stukje gereedschap om mensen te raken, te ondersteunen en lief te hebben in lezingen en op beurzen. Want dat is wel duidelijk geworden de afgelopen maanden. Er is zoveel meer openheid en ontvankelijkheid. De tijd is rijp om te zaaien, ook al zijn mensen ogenschijnlijk min of meer terug bij het oude normaal. Maar de innerlijke drang naar verandering wordt meer en meer voelbaar. De enige weg naar waarheid en ware vrijheid is de weg naar binnen. We kunnen die niet langer ontlopen.
Ik blijf dan ook open voor uitnodigingen voor lezingen etc.

Verwonderen

De achterliggende periode was een enerverende tijd. Een periode van loslaten op ziel niveau en polijsten op nog diepere lagen. Dankzij mijn kinderen die mijn kinderen niet zijn. Dankzij mijn omgeving die me wel of niet afwijst. Kortom, dankzij alle tegenwerking sta ik krachtiger voor waarheid dan ooit en kan het mij niet meer schelen wat anderen daarvan vinden. Vanbinnen voel ik een diepe dankbaarheid, een enorme rijkdom die niets nodig heeft van wie dan ook maar vanuit de beker van overvloed kan uitstromen zonder daar iets voor terug te verlangen. En vanuit dit zijn zal ik de aarde blijven bewandelen tot mijn laatste ademhaling en zal ik me elke dag verwonderen, liefhebben, dansen, zingen, durven zien en genieten.

Ik ben een andere jij,
Yasmin

Tip

Als je zin hebt kijk de documentaire Fantastic Fungi en je begrijpt de zin van het leven.
Inmiddels op Netflix.

Mijn vlog

Deze heeft geraakt – dus deel ik graag. Liken, reageren en delen mag…