Terwijl de regen haar eigen lied zingt, kruip ik nog even terug onder de wol. Gelukzalig los ik een sudoko op…

‘Waisting of time’, hoor ik kritische geesten zeggen. Ik grinnik – het maakt niet uit wat we doen, het gaat erom hoe we het doen…

Overgave

Uiteindelijk gaat het maar om een ding en dat is overgave vanuit verbondenheid. Hoeveel mooie trucjes we ook verzinnen, hoewel nieuwe wegen we initiëren en bewandelen, het blijven doodlopende wegen zolang we niet ons hoofd kunnen buigen en in alle nederigheid kunnen zeggen: ‘Niet mijn wil maar de Uwe…’

Verwonderen

Ik sta in de winkel en verwonder me over al die verschillende soorten suiker, muesli, koffie, jams en dergelijke in de rekken. Het werkt vervreemdend. In Kenia koop ik dat wat ik nodig heb in de toko op straat. Geen keuze, één product, handig! Leven krijgt een andere dimensie. Het gaat daarover waar het over hoort te gaan:  eenvoud. In het westen hebben we ongekende mogelijkheden. Maar onze producten zijn bespoten of gemanipuleerd. Dus slikken we supplementen om onze tekorten aan te vullen en zijn we voortdurend met eten en diëten bezig.

Zekerheid

De Afrikaner is lui, is onze overtuiging. Ooit geprobeerd alles te voet te doen? Hoe dan ook, wat hebben wij op het einde van onze dag meer bereikt dan zij met al ons haasten en streven. Al onze zekerheden lossen zich op en verdwijnen als sneeuw voor de zon. Daar hebben zij geen last van. Zij kennen geen zekerheid. Hoe dan ook, ze zijn doorgaans dichter bij huis…

Omarmen

Ieder bewandelt zijn eigen pad. En het lijkt aantrekkelijker om bezig te zijn met een weg of een methode die je leidt naar – ja naar wat? Naar die directe verbinding met jouw Bron, die er altijd al was maar die we vergaten en moesten vergeten. Kijk naar kinderen. Die leven vanuit hun Bron. Feilloos, zolang wij ze niet hersenspoelen. Wanneer we opgroeien, na ons zevende jaar, raken we de verbinding kwijt, omdat we onze weg in de wereld van de dualiteit moeten vinden. Om het moment dat we ontwaken wandelen we de weg terug. We worden weer als kinderen, met één verschil. We zijn ons nu bewust dat we goddelijk zijn. Dat wij de druppel zijn in de oceaan – en tegelijkertijd de hele oceaan vertegenwoordigen. Dat inzicht kunnen we uitsluitend verwerven wanneer we ophouden iets te willen zijn. Op het moment dat we onszelf omarmen, het Licht zowel als het Donker, de pijn zowel als de vreugde, zijn we heel. We worden geleid, maar laten het lijden achter ons. We zijn. Hier en Nu. Niet nodig om onze verborgen kant naar buiten te projecteren. De wereld mag een chaos lijken. Wij weten dat alles in wezen perfect is. Dat iedereen zijn eigen programma heeft en dat dit geleefd dient te worden. Dat iedereen een deeltje vertegenwoordigd in ons, al lijkt het soms ver buiten ons. En dat al die deeltjes samen de perfectie vertegenwoordigen. De perfectie die voortdurend in beweging is. Alles ontstaat en vergaat voortdurend in een goddelijk ritme. Hoe dan ook, Jij en ik kunnen kiezen of we nog langer ons programma wensen te lopen. Of dat het tijd is om naar huis te gaan.

Thuis

Op dat moment zijn we aangekomen, zijn we thuisgekomen. We zijn Hier, we zijn NU. We vervullen onze rol zonder nog een rol te vervullen.

Love you All…
Yasmin