Aan het einde van de wereld

door | 26 november 2022 | Inspiraties | 13 reacties

Aan het einde van de wereld ligt mijn nieuwe wereld. Ik hoef me niet langer te verbergen. Niet alleen over de grens maar ook hier in Nederland ben ik een nomade, een straatkat. Een soort majoor Bosshardt.

Maandag 14 november

Mijn boom in het gewijde bos is geveld. Ik krijs als een gewond dier. Vijf minuten. Dan lik ik mijn wonden. ‘Vader vergeef het hen want zij weten niet wat zij doen. Zij kijken wel maar zij zien niet. Zij zijn ziende blind. Vader vergeef het hen…’

Die avond adem ik met Frank en Giri. De spirit van mijn boom groeit vanuit de aarde door mij heen en bezield mij. Haar stam is mijn ruggengraat. Ik ben boom. Er is geen afstand tussen haar en mij. Zij gaf mij het leven terug. We hebben elkaar gevoed tot op het bot. Nu houd ik haar levendig…

Vlissingen 15 november

Ik parkeer mijn autootje in de Julianalaan. Haal mijn koffertje uit de kofferbak en trek dit achter me aan. Hoe wonderlijk. Het voelt alsof ik hier altijd al was. Altijd al liep. Een diepe vreugde neemt bezit van mij. Het is nu de juiste tijd om me hier in te schrijven voor een huurwoning…

Mijn zuster ontvangt me met een open hart. Het is slecht weer. Maar die avond wandelen we langs zee en drinken we in alle openheid een drankje aan het strand.

Wanneer we de volgende dag op ons geliefde plekje zitten in ons strandpaviljoen beginnen mijn tranen te stromen. Ik voel een intens diep verdriet. Het is niet eens zozeer mijn eigen lijden wat ik voel. Het is het lijden van de mensheid. Ik ben ontworteld. Het laatste wat me vasthield op deze plek waar ik nooit volledig mocht zijn, waar ik nooit ontvangen, gezien en omarmd werd, is nu los.

Maar haar wortels zijn nog verankerd in het gewijde bos. Wij zijn verworteld. Ik draag haar voor eeuwig in mijn hart. Waar ik ook ben, waar ik ook ga. Wij zijn een eenheid. Een drie eenheid.

Het mysterie

Dankzij de regen en de kou exploreren we de binnenstad. Ik die absoluut niets met steden heb voel me vrolijk en licht als een veertje in deze kleurrijke en multiculturele omgeving. Het wonder van de vele ontmoetingen neemt een aanvang. Mijn energie stroomt grenzeloos en zonder iets te willen of te doen heb ik de ene mooie ontmoeting na de andere. Hartsverbindingen. De ogen die ik ontmoet weerspiegelen mijn innerlijk. De zon breekt door, ook buiten mij.

Gemeenschap

Dan gaan we naar Markus op het plein voor een theetje. En voor ik het weet ben ik deel van de Marokkaanse gemeenschap alhier. Wat een openheid. Wat een liefde. Niets Marokkaanse Gemeenschap. Multiculturele gemeenschap. We worden opgenomen en verwend alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Naast de Japanse Theeceremonie die ik sinds kort met mensen deel demonstreert Munier de Marokkaanse theeceremonie en de Marokkaanse gastvrijheid. Er zijn geen grenzen. Ik ben volkomen mezelf. Raak aan en word aangeraakt. De vrijheid die ik beleef wanneer ik buiten Nederland ben ervaar ik nu op deze plek. Na al die jaren dat ik niet mocht zijn en me in Schijndel verborg achter de poort terwijl ik de vijandige energie om me heen transformeerde en de plek herschiep tot een paradijs op aarde, hoef ik me niet langer te verbergen. Vlissingen en haar kleurrijke bewoners hebben de ruimte en de vrijheid om een thuis te zijn voor iedereen ongeacht ras, kleur of religie. Hier valt niemand over de rand. En anders zijn er plekjes genoeg waar je kunt schuilen…

Toen we terugkwamen van onze reis hebben we ons hele huisje opgeknapt. ‘Dit moet eerst gebeuren voordat ik hier weg kan’, hoor ik mezelf zeggen. Maar waar ik naartoe wilde wist ik niet. Of misschien toch wel. Vanaf de eerste keer dat ik in Vlissingen kwam vertelde ik volgens Elizabeth dat ik hier wel wilde wonen.

Vlissingen, het einde van de wereld. Vlissingen de meest geteisterde en gehavende stad in de tweede wereldoorlog biedt een thuis aan vele geteisterde en gehavende mensen die nergens een thuis hadden.

Die avond komen er een paar prachtige vriendinnen van Elizabeth. Ik deel mijn zijn in alle kwetsbaarheid. Het kan en wordt liefdevol ontvangen. Er is geen afstand. Er worden niet alleen boeken gekocht, er wordt ook een donatie op tafel gelegd voor onze vluchtelingen. Het raakt mij diep…

De volgende dag zitten we in de huiskamer op het meest unieke plekje van Vlissingen. Ik heb alle gegevens om me in te schrijven. Dan krabbelt Elizabeth plots een naam op papier. Ze gaat naar Facebook. En ja het toeval wil dat deze jonge vrouw die haar huisje moest verkopen wegens gezondheidsredenen haar huisje opnieuw in de verkoop heeft omdat de koop niet is doorgegaan. Elizabeth stuurt haar een berichtje. Die avond zit ik aan de telefoon met iemand die ik nooit ontmoet heb. In alle openheid en kwetsbaarheid en zonder verborgen agenda. ‘Ik geloof niet in toeval’, hoor ik haar zeggen. Ik ook niet. Ik die geen huis wil kopen. Ik die geen huis kan kopen omdat ik geen hypotheek krijg ben open om een huisje te kopen ook al weet ik niet hoe dit te verwezenlijken. Maar dat hoef ik ook niet te weten. Wat ik inmiddels wel weet is dat het niet gemakkelijk zal zijn om hier iets te huren. Maar dat zij hierboven alles zullen creëren wat nodig is om het onmogelijke mogelijk te laten worden.

Ik sta aan de voorkant van het huisje. Het is direct aan de straat. Klein. Nauwelijks tuin. Ingebouwd. Kortom alles wat ik niet wil. Heb ik trouwens wel iets te willen, vraag ik mezelf af.

Ik ga in deze dagen door kortstondige diepe vlagen van pijn en angst. Zie wat ik allemaal op ga offeren uitgerekend op het moment dat zich ook op deze plek een netwerk van liefde ontvouwt. Maar uiteindelijk zullen de mensen die me willen ontmoeten wel naar me toe komen. Mijn paradijselijke plekje is een ander verhaal. Mijn tuin is nu kaal. Zij is helemaal klaargemaakt voor de winter en voor het komende voorjaar. Met haar vijgenboom, de kersenboom, de appelboom en de druiven. De honderden klaprozen die in het voorjaar weer zullen bloeien en al het andere. De tuin waarin ik ben en leef als het maar even kan. Mijn blote voeten op het gras. Mijn qigong oefeningen. De hangmat die me droeg toen ik mezelf niet meer kon dragen tijdens alle operaties die ik onderging. De ziekte van Lyme die me afbrak tot op het bot en mijn harde schijf wiste en de wederopstanding die ik hier doormaakte.

Alles moest ik loslaten. Er was niks en niemand om me heen dan Giri en de kids. Mijn manier van in het leven staan en de kracht van heling die ik wereldwijd mocht verspreiden kwam abrupt tot een einde. Ik leefde dagelijks met de dood. Ging door hellen van pijn en door intense processen van loslaten.

Visioenen

Vond in mijn magische bos mijn boom die haar takken om me heen sloeg en me koesterde in haar warmte en haar grenzeloze liefdesenergie. Ik maakte op mijn eentje steeds diepere reizen in mijn bos. Wijdde er mensen in. Hield er rituelen. Zag er visioenen. Zoals die met de arrenslee en de husky’s. De Keltische man op de bok. Ik groette hem respectvol en ging langs de kant staan zodat hij kon passeren. Levensecht…

Langzaam maar zeker krabbelde ik weer op in de grenzeloze stilte waarin ik leefde en die zelden of nooit werd verstoord. Begon te beeldhouwen en was volledig in vrede met mijn nieuwe zelf en met de plek die langzaam maar zeker transformeerde naar een oase in een verdorde woestijn. Ik was klaar om weg te gaan. Het bos hield me tegen…

Toen zette het universum me weer aan het werk. Ik moest mijn eigen boeken uit gaan geven. Nooit zei ik. Dat ga ik nooit doen universum. Echt niet.

Was ik vergeten wat ik mezelf beloofd had na de dood van mijn moeder en mijn eerste wederopstanding?

Ik laat los – ik laat God

En ik liet los. En gaf mijn eigen boeken uit. En alles ging stromen in een nieuwe en grenzeloze liefdesstroom. Zeven jaren lang. Maar wat ik ook probeerde, ik kwam niet los van mijn huisje. Hoe zeer ik dat ook verlangde.
Ik realiseerde mezelf dat het enige wat ik in deze gemeenschap zou missen mijn bos en mijn boom waren. Ook al had ik hier aan de wieg gestaan van het Natuur en Milieu Centrum en de basis gelegd voor het voortschrijdende vrouwenwerk, mijn plek kreeg ik nooit. Ik bleef een vreemdeling, werd nooit geaccepteerd, gezien en omarmd.

Toen bracht ik Giri naar het klooster en werd mijn lieftallige huurhuisje mijn basis waar ik verbleef als ik niet in Kenia was.

Na zes winters in Kenia verlegde ik mijn aandacht naar de vluchtelingen. Dit keer weer samen met Giri die op straat terecht kwam. Ik adopteerde hem opnieuw in mijn huisje en in mijn leven. Regelmatig was hij in het klooster zodat ik ook mijn broodnodige eigen ruimte had.

En hoewel ik van alle kanten klaar was met de gemeenschap waarin ik leefde waren de gemeenschap maar vooral het bos en mijn plekje nog niet klaar met mij.

C. manifesteerde zich. De grootste leugen ooit. Of beter gezegd C. liet zich naar buiten zien want gemanifesteerd was het scenario al lang. We waren in Athene na onze 5e winter met de vluchtelingen. De grenzen gingen dicht en die winter was de eerste winter na 12 jaar welke ik doorbracht in Nederland. Het plekje was inmiddels getransformeerd naar het Hof van Eden met voldoende ruimte binnen zowel als buiten om het leven aangenaam te maken.

Diezelfde zomer verscheen er een campertje in ons leven en werden we de grens over gestuurd. Geen twee weken maar acht maanden waren we onderweg en alle grenzen openden zich moeiteloos voor ons. Ik was onzichtbaar op de tijden dat ik onzichtbaar moest zijn. En hoewel het voor Giri af en toe bloedspannend was en hij mij op die momenten het leven verdomd moeilijk kon maken had hij tegelijkertijd voldoende vertrouwen in mij om te weten dat hij niet anders kon dan zich overgeven aan mijn ogenschijnlijk ongeplande grillige manier van leven.

En zo werd op Sardinië mijn boek Inner-Reset geboren. Het ging de wereld in als E-book want ik zou nooit meer een boek in de vorm uitgeven. Maar dat gebeurde wel omdat het moest gebeuren en dit keer op mijn condities.
Ik moest me koest houden tot september. Er gingen nieuwe deuren open, alles ging stromen en ik stond weer voor het publiek. Dit keer met een onwankelbaar weten dat ik deed waarvoor ik op de wereld gekomen was. Mijn waarheid leven en daarin een levend voorbeeld zijn voor anderen. Niet langer kon het me ook maar een greintje schelen wat anderen ervan vonden. Ik ben zo vaak verguisd en ontkent geweest in mijn eigen land dat ik totaal immuun werd voor alle geneuzel om me heen. Zelfs voor de politie en de boa’s op mijn stoep. Ik heb letterlijk en figuurlijk niets te verbergen. Dus kom maar op.

En ik zei tegen het universum. Okay als ik hier toch moet wonen laat me dan zien dat er ook hier mensen zijn die me kunnen omarmen. En ook dat gebeurde…

En op het moment dat ik voelde dat er voldoende om me heen werd geweven op deze plek en het proces rond mijn boom zich afspeelde was het juiste moment daar om los te laten tot op het bot. Het bos huilde. Mijn hart huilde. Ik nam afscheid. Vertelde haar dat ik alles had gedaan wat in mijn vermogen lag om haar leven te sparen maar dat ik vrede zou hebben als dat niet voldoende was. Ook zij accepteerde dat. Op dat moment viel de hakbijl. Op een enorme grove manier werd haar leven genomen. Haar zichtbare leven.

…’Met de boom als Gods Schepping is niets gebeurd. Met de ziel van de boom, met de werkelijkheid ervan is niets gebeurd. Ik zag die  stralend in het wit. En dacht toen aan de levensboom. Die Lichtboom van Gods Genade in jouw leven is er voor altijd ook in jou. En Engelen dansen er omheen. Je kunt er onder gaan staan, en onder de koepel van zijn kruin, tegen de stam en tussen de wortels rusten  en met hem communiceren als vanouds…’

En toen was er niets meer om mij nog langer vast te houden. Ik voelde de pijn van het loslaten van dierbare vrienden omdat de afstand moeilijk te overbruggen zou zijn. De pijn van de mensen die mij een platform hadden gegeven en dat wilden uitbouwen omdat het zo goed ontvangen werd. Nou ja sommige afstanden zijn inderdaad niet te overbruggen. En dan die grenzeloze ruimte van mijn huisje en mijn tuintje waar ik me zo heerlijk achter de poort kon terugtrekken om te helen en mijn wonden te likken. En mensen te ontvangen…

Maar als ik daar niet ben dan leef ik op straat. Waar ik ook ben. Ik leef op straat tussen de mensen. Want hoe dan ook ik vind de mens nog steeds het mooiste object wat de schepper ooit gecreëerd heeft. Hoe mooi is de mens die haar eigen schaduwzijde niet langer projecteert op de buitenwereld maar durft te omarmen waardoor zij in alle volheid naar buiten kan stromen.

Ik kwam naar de aarde om mensen wakker te schudden. Dat is me lang geleden al verteld. De tijd is er rijp voor. Niet door te doen maar door in alle eenvoud datgene te zijn zoals God mij heeft bedoeld. Ik ben een nomade, een straatkat. Ik sta niet boven de mensen. Ik sta niet onder de mensen. Ik sta tussen de mensen. Met de natuur hoef ik me niet te bemoeien. De natuur natuurt gewoon door. Zij gaat haar eigen weg en past zich perfect aan aan de veranderde omstandigheden. Zolang wij onszelf er niet mee bemoeien en vanuit onwetendheid in gaan grijpen in een perfect georkestreerd systeem. We verstoren daar niet alleen het ritme van de schepping mee. We  distantiëren ons van de schepping omdat we er geen deel van uitmaken. Op het moment dat we niet langer kijken maar ook werkelijk zien herstellen we de balans in ons zelf en de hele schepping zal daarop vibreren. Op dat moment zijn we de caretakers van alles wat leeft. De hoeders en behoeders van onze ware natuur.

Om Shanti
Yasmin

Nawoord

Hoe dit alles gaat verlopen weet ik niet. Maar dat het zich gaat ontvouwen volgens een goddelijke orde daar vertrouw ik op. Of het dit plekje is of iets beters gaat worden weet ik niet. Hoewel het wel frappant is dat de naam van de straat verbonden is met het hof van Eden en de met de Levensboom. Beter kan het niet worden…

Hoe dan ook mijn plek is allang geleden gecreëerd en zal mij met een open hart ontvangen zodat ik eindelijk ook in Nederland mijzelf niet langer hoef te verbergen maar in alle volheid gedragen kan worden door de Liefde zelf.

En al weet ik niet hoe we dat gaan rondbreien. Vooral financieel. Ik geloof in wonderen. En er zijn vast en zeker mensen die bereid zijn om ons daarin te ondersteunen. Daar geloof ik heilig in. Dus mocht je jezelf geroepen voelen laat het dan weten. Ik ben inmiddels zover dat ik dat ik liefde en alle openheid kan ontvangen.

Ik ben een straatkat…

21 november 2022

engel

 

Contact   Agenda   Aanmelden Blog

 

Wakkere mensen

door | 29 oktober 2022 | Inspiraties | 19 reacties

Niets is blijvend in de wereld van de tienduizend dingen. Alles wat eens vorm heeft aangenomen zal uiteindelijk weer oplossen in de grote leegte die de totale volheid in zich draagt. Verandering is het enige constante. Ook dit gaat voorbij. Elk einde is een nieuw begin. De weg die we bewandelen is eeuwig en niet onderhevig aan een fysieke dood.

Onze aardse realiteit, de wereld van de vormen, bestaat door de kracht van tegenstellingen. We worden geboren, meten onszelf een identiteit aan en voelen ons anders dan anderen. We denken in termen als goed en kwaad. We vergeten dat we in essentie één en dezelfde zijn.

Frederick Franck ontdekte de lege ruimte en benoemde het verschil tussen kijken en zien. Kijken hoort bij de aardse werkelijkheid. We zien beelden maar zijn niet verbonden met ons hart, ofwel met de grote leegte, waaruit alles ontstaat. We kijken naar het journaal. Bekijken de rampen, de moorden, de verkeersdoden. We sturen een donatie om ons geweten te sussen en gaan vervolgens door met onze alledaagse werkelijkheid.

Op het moment dat ons hart zich opent overstijgen we de driedimensionale realiteit. We voelen ons verbonden met alles en iedereen. De natuur komt tot leven. We zijn een druppel in de oceaan en tegelijktijdig de hele oceaan. Alles wat we zien ervaren we als deel van onszelf. We voelen pijn en vreugde en vol verwondering zien we de hele natuur, rondom en in ons, tot leven komen. Wanneer we iemand in de ogen kijken lossen alle ogenschijnlijke verschillen op. We krijgen steeds meer oog voor de grote leegte waaruit alle vormen tevoorschijn komen. Niet langer is ons bestaan star en statisch. Het leven wordt magisch en alles wordt een dans van energie.

Hemel en hel

Op het moment dat we de schepping gaan zien zoals die werkelijk is, beginnen we te begrijpen dat alles op mystieke wijze met elkaar is verbonden. Er is niets buiten onszelf. Mijn zichtbare werkelijkheid is een projectie van mijn innerlijke wereld. Dat verklaart waarom sommige mensen de hemel op aarde beleven en anderen het gevoel hebben dat zij de bodem van de hel hebben bereikt. We dalen af in de kerkers van onze ziel, worden langzaam maar zeker wakker en beseffen dat wij zelf verantwoordelijk zijn voor al onze scheppingen.  Al kunnen we de situatie niet altijd veranderen, we kunnen kiezen om op een andere manier te kijken ofwel te zien. We sluiten vrede met onszelf en al onze creaties.

Ik schrik soms van de reacties van wakkere mensen op facebook. Wakker zijn betekent niet dat je niet geprikt bent of je niet laat testen. Wakker zijn betekent dat je weet dat alles in de schepping erop gericht is om ons de weg naar huis te tonen, ook al begrijpen we het scenario niet. Het betekent dat we ons nooit of te nimmer beter voelen dan wie dan ook en zeker niet naar anderen wijzen of anderen belachelijk maken. We weten maar al te goed dat we daar eens stonden en voelen mededogen.

Bewustzijn

Wakker zijn is een kwestie van bewustzijn. Dit proces speelt zich af in de grote leegte ofwel op zielenniveau. Op dat moment weten we met een diep innerlijk weten dat de schepping goddelijke perfectie is. We begrijpen dat het leven op aarde een leerschool is. Een plek waar eenieder haar eigen blauwdruk vorm kan geven. Dat het leven bergen en dalen kent en best heftig kan zijn. Maar dat er achter deze zichtbare werkelijkheid een andere realiteit schuil gaat. We begrijpen dat we anderen kunnen ondersteunen maar niemand hoeven te redden, behalve onszelf, omdat iedereen op de juiste tijd wakker zal worden.

Inwijding

Het is nu de tijd bij uitstek om onszelf te vervolmaken en de weg naar huis te vinden. Het leven op zich is de ware inwijdingsweg. Door hoogten en dalen wordt de mens gepolijst om uiteindelijk zichzelf terug te vinden. Op dat moment realiseer je jezelf dat alles wat je ooit voor waarheid hebt aangenomen één grote leugen is. Je ziet de wereld niet langer door een roze bril maar met een heldere blik. Zoals je dat deed toen je op de wereld kwam. Je was volmaakt en onaangeraakt door de aardse realiteit. Langzaam maar zeker verdween je puurheid naar de achtergrond door je opvoeding, de maatschappij en noem maar op. Een proces wat onontkoombaar is. Je moet jezelf eerst volledig verliezen om jeZelf terug te vinden. Dan ben je terug op het punt waarop je geboren bent. Er is één verschil. Je weet nu dat je wakker bent. Je voelt niet de behoefte om je aan te sluiten bij groepjes wakkere mensen. Groepen geven een valse  schijn van veiligheid maar houden afgescheidenheid in stand. Daarom is de wakkere mens niet aangesloten bij een bepaalde groep. Zij maakt deel uit van alles en iedereen.

Geprikt

Ze is de enige van achtennegentig laboranten die niet geprikt is. En hoewel ze veel van haar werk houdt, heeft ze om  te overleven haar hart gesloten. Hoe begrijpelijk. Terwijl ik haar observeer realiseer ik dat ze daardoor niet meer voelt dat er een verandering heeft plaats gevonden in haar collega’s. Ik daag haar uit om haar hart een stukje open te zetten. Pas dan kunnen haar collega’s hun huidige situatie met haar delen. Uiteindelijk is ze niet voor niets op die plek.

Thuiskomen

Zij die zo’n grote bek had dat ze zich niet liet vaccineren deed het toch. De angst om haar geliefden te verliezen was sterker dan de angst voor de dood. Ik luisterde naar haar verhaal en voelde oprecht mededogen. Nu zoveel maanden later val ik bijna van mijn stoel wanneer ik haar zie. Jeetje wat is ze mooi. Ze is thuisgekomen. Ze is waarlijk zichZelf geworden door die ene beslissing. Angst werd vertrouwen. Haar ADHD en alle psychische kenmerken zijn verdwenen. Man en dochterlief mogen prikken wat ze willen. Zij hoeft niet meer. Ze is wakker en voelt mededogen.

Zolang we nog behoefte hebben de wereld te verdelen in wakkere en slapende mensen is er binnenwerk te doen.

We zijn allemaal op weg. En die weg is er een van vallen en opstaan. Het is levenskunst om niet bang te zijn om te vallen. Maar steeds opnieuw op te staan. Zoals kinderen dat doen. Hoe meer we vallen, hoe meer we onszelf vervolmaken en langzaam maar zeker wordt de parel vanbinnen gepolijst en begint het licht van onze ziel door onze ogen de wereld in te stralen. En de mensen herkennen jouw ziel. Je hoeft het niet van de daken te schreeuwen. Je hoeft ze niet te overtuigen van jouw gelijk. Ze voelen dat je weet. Ze worden nieuwsgierig en gaan vragen stellen. En dat is het juiste moment om jouw wijsheid te delen.

De tijd is nu

In deze tijd waarin we niet meer terug kunnen grijpen op zogenaamde zekerheden krijgen we de mogelijkheid om onze volledige potentie tot volle bloei te lagen komen. Laat je niet meesleuren door alle doemscenario’s maar ga de natuur in en ontdek de lege ruimte, de grote stilte, die alles bezield. Doorvoel jouw angst tot op het bot. Laat los wat jou niet langer dient. Creëer jouw eigen werkelijkheid. Leef de wereld die jij buiten jezelf zou willen zien. Ieder speelt zijn eigen rol in het drama wat leven heet en het is niet aan jou of mij om daarover te oordelen. Het enige wat je dient te weten is waar je zelf staat. Dat kun je spiegelen in die ander. De mens, de natuur. Zij geven jou feilloos terug wie jij bent. Om een levend voorbeeld te zijn is het enige wat we te doen hebben onszelf te omarmen. En ik heb het hier niet over buitenkant.

Verandering is het enige constante. Ook dit gaat voorbij. Elk einde is een nieuw begin. De weg die we bewandelen is eeuwig en niet onderhevig aan een fysieke dood.

Om Shanti,
Yasmin

Mijn boek

Inner-Reset is een bron van inspiratie voor iedereen die zichZelf in diepte wil leren kennen. Iedereen is welkom in mijn lezingen. Het enige wat ik vraag is respect en een open hart.

Contact Agenda Aanmelden Blog

Ode Pim Fortuyn

door | 6 mei 2019 | Inspiraties | 10 reacties

Agenda

Om de wereld te veranderen moet je het lef hebben om een rebel te zijn. Moet je het lef hebben om uit de stroom van de massa te stappen. Durven te voelen, in alle stilte, of je nog langer mee wilt doen aan al dat uiterlijk vertoon. Zo niet, heb dan het lef om je eigen waarheid te leven. Dat maakt je niet alleen tot een uitermate tevreden en gelukkig mens zonder al die ballast, je geeft ook anderen de moed om hetzelfde te doen.

Ik trek me terug in mijn houten chaletje achter in onze tuin. Na een periode van gerichtheid naar buiten is de tijd aangebroken voor een volgende quest. Het is stralend winterweer. Koude nachten met heldere luchten en zonnige dagen met mystieke plaatjes. De zon valt door de kale takken van de bomen. Het licht, haar stralen, doordringen alles met haar goddelijke kracht. Ik word wakker in het midden van de nacht, kijk uit mijn raampje en zie de volle maan. Ze heeft een gigantische aura om haar heen. Ik houd mijn adem in, hoe juist is het tijdstip! Een roodborstje tript door mijn hakplaats. Goedemorgen nieuwe dag, hier ben ik, dankbaar en volledig aanwezig om u te dienen en te ontvangen.

Pim Fortuyn

Mijn gedachten gaan naar Pim Fortuyn. Ik hoorde zijn naam voor het eerst toen ik op de Antillen was. Het was niet direct positief, maar grappig genoeg voelde ik me onmiddellijk met hem verbonden. In de tijd daarna las ik vaker een krant. Televisie hebben we niet, dus ik heb hem nooit in levende lijve gezien. Dat hoefde ook niet, hij was een stukje van mijn ziel.

Op de dag dat hij doodgeschoten werd, gaf ik een lezing in een huiskamer. Onderweg hadden we de autoradio aan. Zijn dood werd geconstateerd op het moment dat we ter plekke aankwamen. En zo ging ik de avond in. Ik besloot het gegeven Pim te gebruiken in mijn inleidingsmeditatie. We verbonden onszelf met zijn energie en keken waar onze verbinding en onze moeite lag. Er was een persoon die ronduit de pest aan hem had. Anderen voelden zijn dood als een gemis, als de dood van een stukje van zichzelf.
Ik had een mystieke ervaring. Reisde met zijn ziel omhoog en ontdekte dat hij in een staat van innerlijke vrede en vreugde verkeerde. Hij was volledig bewust en volkomen helder en had geen enkele moeite om de juiste poort te vinden. Hij werd begeleid door tientallen lichtwezens. Zijn komst was voorbereid en hij werd ingehaald als een koning.

In die tijd daarna verloor ik opnieuw mijn contact met de politiek. Alle holle woorden waarin nauwelijks iets gezegd werd, ik kon er wederom niets mee. Langzaam maar zeker begon ik de grootsheid van Pim te doorvoelen en zijn opdracht te begrijpen.

Gelijkenis

In die zin begin ik steeds meer gelijkenis te zien met de man die tweeduizend jaar geleden de knuppel in het toenmalige hoenderhok gooide. Hij vormde in die tijd een levende bedreiging voor de gevestigde orde en daagde hen uit om hun dominante positie op te geven. Hij predikte onverstoorbaar zijn boodschap van universele Liefde en bevrijding voor alle mensen, zowel mannen als vrouwen. Zeer ongewoon en gewaagd in een tijd waarin er geen plaats was voor de vrouwelijke kracht! Hij had de pest aan hypocrisie, maar voelde zich thuis bij degenen aan de rand van de samenleving: de hoeren en de tollenaars.

Hoewel we maar al te graag een heiligenbeeldje willen maken van de mens Jezus, had hij in die tijd het effect van een aardverschuiving. Zijn dood aan het kruis kon dan ook niet uitblijven. Dat we nog niet in staat waren om de werkelijke betekenis van dit sterven te begrijpen, blijkt uit het feit dat we tweeduizend jaar lang de materiële kruisdood ofwel het lijden hebben verheerlijkt. Het wordt nu tijd om zijn verrijzenis te vieren, het symbool voor de Kelk, het mysterie van de onsterfelijkheid van het ware Leven. Nu, zoveel jaren later, beginnen we het platform te begrijpen wat hij in die tijd heeft neergelegd en begint zijn ware boodschap tot ons door te dringen. De mens Jezus was in die zin van geen enkel belang. Hij speelde gewoon de rol die hem van hogerhand was toebedeeld. Zijn geest, de kosmische Christus, kan nu eindelijk in al haar volheid tot bloei gaan komen.

De weg kwijt

In deze spannende tijd staan er opnieuw mensen op die ons laten zien dat we de weg kwijt zijn. Dat de schepping niet bedoeld is om te vernietigen, maar om het Leven te eren. Dat Liefde ook betekent dat we nee durven zeggen, waardoor we ruimte creëren voor een eerlijk en oprecht ja! Evenals in de tijd van Jezus, gaat het ook nu niet om de mens Pim Fortuyn. Die speelde, net als ieder van ons, slechts zijn rol in het drama van de mensheid en bracht opnieuw een aardverschuiving teweeg binnen de gevestigde orde!

Hij was ongetwijfeld afgedaald in de kelders van de hel voor hij zijn eerste schreden zette in de politiek. Hij had naar alle waarschijnlijkheid geen keuze, zijn ziel had die keuze allang gemaakt voor hij geboren werd.

Dienstbaarheid

Je hebt ons allen aangeraakt, zelfs je grootste tegenstander blijkt diep geschokt. Leek je bij leven slechts verdeeldheid te zaaien, je dood maakte duidelijk dat je slechts de verdeeldheid, de angst en de onvrede van je omgeving vertolkte en door jouw onconventionele optreden haarfijn naar de oppervlakte bracht.

Dienstbaarheid betekent dat we ons eigenbelang aan de kant durven zetten voor het algehele belang. In die zin was je een meester en een voorbeeld voor ons allen. Sommigen vergelijken je met de ‘zot’ uit de tarot. Je kunt dit zien als een eretitel: het is de hoogste manifestatie van het ‘goddelijke ongehechte’. Er zijn je veel dingen toebedeeld en slechts weinigen hebben begrepen wat je werkelijke boodschap was.

Katalysator

Hij was de katalysator die het beest in de mens omhoog haalde. Het beest en de heilige, afhankelijk van de plek die we innamen in ons evolutieproces. Hij weerspiegelde feilloos alle angsten die we onder het tapijt hadden geschoven. Onmiddellijk kwam het hele mannelijke bolwerk in het geweer.
Hoe bestrijd je iemand die wel eens een omwenteling in het denken teweeg kan brengen? Met wapens, zoals we geleerd hebben. Kijk vooral niet naar binnen, maar bestrijd de vijand buiten jezelf. Begin met grof geschut zoveel modder te gooien en poten onder stoelen vandaan te zagen als je maar kunt. Luister niet naar de onderliggende boodschap, stel je voor dat er een kern van waarheid in zit. Kijk zeker niet in je spiegel en meen vooral niet dat jij iets kunt leren!

Licht en duisternis

Het kon niet anders of er moest gebeuren wat er is gebeurd. Ook dat was allang zichtbaar in de sterren en op een dieper niveau wist Pim dit maar al te goed. Hij is zich waarschijnlijk rot geschrokken dat mensen hem niet begrepen, niet wilden horen wat hij werkelijk te zeggen had, de voor- en de tegenstanders. Wat hij ongetwijfeld in de praktijk nog moest leren en integreren is het omgaan met die innerlijke kracht: hij die in het licht wandelt, reflecteert nu eenmaal feilloos licht en duisternis.

In zijn boek ‘De verweesde samenleving’ laat hij een prachtige erfenis na. Niet rechts, niet links, maar doorleefd en doordacht, en gezien vanuit het midden. Niet het een sparend voor het andere, maar alles in gelijke mate belichtend. Glashelder laat hij zien waar we van het pad zijn afgeraakt en onze afkomst zijn vergeten. Glashelder duidt hij aan dat we die ene pool, onze vrouwelijke verzorgende kant, tevoorschijn mogen halen om het midden te hervinden en weer volledig mens te worden.

Na zijn dood

Pas na zijn dood begonnen mensen te doorvoelen wat hij in beweging had gezet. Iedereen die bij zijn laatste eerbetoon aanwezig was, heeft iets van het mysterie geproefd, heeft de verbinding ervaren die deze man tot stand heeft gebracht. De mystieke sfeer die er hing rond zijn sterven, het schokeffect dat hij teweegbracht om ons wakker te schudden, te bevrijden uit ons materiële keurslijf, en onszelf te verbinden met onze geamputeerde pool, het spirituele. Beide polen evenveel gewicht te geven in ons leven: onszelf en die ander.

Ruimte voor anderen

Ruimte voor anderen kan er alleen zijn als die ruimte er is binnenin onszelf. Niet zolang die ruimte ons wordt opgedrongen van buitenaf. Hoe meer structuren we door de overheid krijgen opgelegd, hoe meer innerlijk verzet tegen die structuren, hoe groter onze angst om iets van onszelf te verliezen. We kunnen uitsluitend zelf ervaren dat delen geen vermindering is. Integendeel, alles wat we delen zal zich vermeerderen als we delen vanuit een zuivere en eerlijke intentie, vanuit een natuurlijk gevoel van overvloed.

Dat we er als natie nog niet aan toe waren om onze angsten voor vernietiging van de materie, voor vernietiging van de wereld der illusies, onder ogen te zien moge duidelijk zijn. Dat we er als natie nog niet aan toe waren om het spirituele opnieuw een plek te geven in ons leven, ook dat moge duidelijk zijn dat we daar nog niet aan toe waren.

Tegenpool

Om zijn taak te vervullen, om de harmonie tussen licht en donker te bevestigen, had ook Pim een tegenpool. Folkert nam de rol op zich om, als vertolker van de ene helft van onze gemeenschap, als vertolker van onze coöperatieve angst, een einde te maken aan het materiële leven van Pim. Toch is het leven van Pim niet voor niets geweest. Hij heeft een opening gecreëerd in het coöperatieve bewustzijn en een aantal van ons zullen zijn boodschap gaan begrijpen en dit platform van heelheid in zichzelf gaan neerleggen. Zij zullen het heilige huwelijk aangaan tussen het mannelijke en het vrouwelijke, het uitgevende en het ontvankelijke, het licht en het donker. Zij zullen de reis maken naar de onderwereld die Pim hun voorgegaan is. Zij zullen sterven en opnieuw geboren worden en in harmonie tevoorschijn komen en in stille triomf een platvorm vormen voor al diegenen die na hen de weg zullen gaan….

Angst

We zijn zó bang om te discrimineren dat we voortdurend discrimineren. Gewoon, omdat we niet eerlijk durven te zijn. Eerlijk naar onszelf en naar anderen. Omdat we bang zijn voor alles wat anders is. De christen is bang voor de moslim, de moslim is evenzeer bang voor de christen. In essentie zijn we bang voor onszelf. Want als we dat niet meer zijn, worden we alleen maar nieuwsgierig. Nieuwsgierig om de onderlinge verschillen te leren kennen. Boeiend, zoveel kleuren in de regenboog toch? Fantastisch dat Nederland een koploper is in tolerantie. Toch mogen we onszelf ook serieus nemen. Trots zijn op onze afkomst. We mogen verwachten dat eenieder aan wie we een open deur bieden, zich inpast in onze cultuur. Dat kan nu eenmaal niet anders. Daarbinnen is voldoende ruimte om de eigenheid van iedere cultuur te blijven leven. Vanuit liefde en respect voor elkaars eigenheid. Laten we dus ophouden met onszelf en anderen te discrimineren. Laten we evengoed ophouden om onszelf gediscrimineerd te voelen.

Waardigheid

De tijd is rijp dat we durven te gaan staan in onze waardigheid. Durven te onderscheiden zonder te denken dat dit oordelen is. Durven om kwetsbaar te zijn. Durven te spreken met de taal van het hart, zo eenvoudig, dat iedereen haar kan verstaan. Durven onszelf te laten aanraken en te luisteren met een open hart naar de mening van anderen, ook al is dat niet onze eigen mening. Durven te leven in een multiculturele samenleving, zonder angst dat we onder de voet gelopen worden en onze pensioenrechten zullen verliezen.

Laten we het als een voorrecht beschouwen dat wij zo welvarend zijn dat we kunnen delen. Laten we het tegelijkertijd vanzelfsprekend vinden dat we niet alleen rechten hebben. Laten we ieder voor zich ons unieke ‘steentje’ bijdragen aan een liefdevolle, kleurrijke, multiculturele en leefbare maatschappij. Laten we eindelijk het verleden eens vergeten, de toekomst loslaten en vandaag die wereld creëren die we graag willen zien. Laten we niet vergelden, maar vergeven en deze unieke situatie gebruiken als een kans om onszelf te verbeteren en daardoor onze bijdrage te leveren aan een betere en liefdevollere maatschappij.

 Om Shanti – Laat ONS vrede zijn
Yasmin

 

 

Contact Agenda Aanmelden Blog