Inner-reset

door | 17 oktober 2021 | Inspiraties | 18 reacties

Op het moment dat we het paradijs verlieten raakten we niet alleen onze vleugels kwijt, we raakten steeds verder verwijderd van onze ware essentie. De huidige situatie in de wereld dwingt ons om een keuze te maken. Ofwel we steken onze kop voorgoed in het zand en volgen klakkeloos de richtlijnen die ons langzaam maar zeker beroven van al onze vrijheden, ofwel we keren naar binnen en vinden de poort naar heelheid en ware vrijheid. Kortom het is tijd voor een inner-reset.

De meesten van jullie weten niet dat ik absoluut niet van plan was om vier maanden geleden de grenzen te overschrijden, onvoorbereid met een minicampertje. Als altijd luisterde ik naar mijn innerlijk stem en begon de boel grondig op te ruimen. ‘Verrek het lijkt wel of we langere tijd weg gaan blijven’, sprak ik tot Giri. En hier zijn we nu. Bijna drie maanden onderweg -in Portugal- zonder doel maar niet doelloos. Ik laat me leiden zoals ik al mijn halve leven doe…

Zo werd ik deze week in ons campertje wakker na een droom die mij vertelde dat ik mijn boekje ‘Meesterschap voorbij de dood’ opnieuw moest lezen. Zoals mijn lezers wel weten zijn mijn teksten van jaren geleden in het hier en nu nog even relevant.
Dit pareltje werd uitgeven onder eigen beheer. Samen met anderen deden we een poging om de machtsstructuur van Centraal Boekhuis en Bol.com aan banden te leggen. Helaas zijn deze structuren binnen de boekenwereld vergelijkbaar met de macht van multinationals en de farmaceutische industrie. Het is vechten tegen de bierkaai. Langzaam maar zeker gaat de wereld een andere koers varen. Op het moment dat het water niet alleen tot aan onze lippen staat, maar nog hoger, beginnen we ons te realiseren dat het hele samenspel in de wereld niets te maken heeft met gezondheid, maar dat we langzaam maar zeer zeker worden beroofd van al onze vrijheden totdat we bestuurbare minicomputers zijn geworden…

Het boekje Meesterschap kon geen waarachtige doorbraak maken. In onze maakbare samenleving vermijden we angstvallig het onderwerp dood. Nu worden we er dagelijks met onze neus opgedrukt. Al heeft dit weinig tot niets met het virus te maken, integendeel. De maatregelen, maar vooral de angst die systematisch gezaaid is en sinds die bewuste 11e september in de vorm van haat tegen moslims en terroristen stevig en praktisch onuitroeibaar in onze zielen werd geplant, heeft zich in het afgelopen anderhalf jaar zo diepgeworteld in ons mensenhart dat we ogenschijnlijk gewillig alle maatregelen volgen, ook al kunnen we ze op geen enkele manier met elkaar rijmen…

11 september 2001

Ik herinner mij als de dag van gisteren dat ik die bewuste 11 september een lezing gaf over mijn nieuwste boek: Liefde is ‘Al Wat Is’. Ik wist van niets toen de mensen binnendruppelden, maar spoedig was ik op de hoogte. Mensen waren boos: wat haalde ik in mijn hoofd om over Liefde te praten? Ze waren geëmotioneerd en vooral ontzettend bang. Dat had niet te maken met mededogen voor de slachtoffers. Nee, zij waren zich plotseling bewust van hun eigen kwetsbaarheid, hun eigen sterfelijkheid…

Deze vruchtbare avond stimuleerde mij om diezelfde nacht een vredesboodschap te schrijven. Dankzij het fenomeen internet werd die op grote schaal verspreid en uitgezonden door de Canadese radio. Ook belandde zij op het bureau van de toenmalige minister-president en vicepresident. Het antwoord was duidelijk: Laten wij Nederlanders nooit vergeten wat Amerika in de 2e wereldoorlog voor ons deed…

Vredesboodschap

We zijn ongetwijfeld verbijsterd door datgene wat gisteren in Amerika gebeurde. Opnieuw worden we ons bewust van onze kwetsbaarheid en de angst ontneemt ons letterlijk de adem. De aardbeving in Gujarat in India, waar 20.000 doden vielen is ver van ons bed, maar het onaantastbare Amerika brengt onze sterfelijkheid wel erg dichtbij. Het begint tot ons door te dringen dat de fundamenten van onze maatschappelijke illusie erg kwetsbaar zijn. We menen dat het leven maakbaar is en dat we ons kunnen verzekeren tegen alle rampen, maar er is geen enkele verzekering die ons het fysieke bestaansrecht garandeert.

Laten we naar Amerika kijken met liefde en mededogen. Laten we de slachtoffers in het licht zetten, maar ook de daders niet vergeten. Laat ons niet oproepen tot vergelding, maar tot vergeving.

We hebben respect voor Leven vervangen voor respect voor materie. Vanuit dit respect is liefde voor alles wat leeft, veranderd in dodelijke angst. Diep vanbinnen weten we dat we vergeten zijn wie we werkelijk zijn: goddelijke onsterfelijke wezens, scheppers van onze eigen realiteit.

Wanneer mijn realiteit vrede is, dan schep ik vrede in mezelf. Dan werk ik als een spirituele strijder om alle angsten in mezelf onder ogen te zien, te voelen, te doorleven en te transformeren naar Liefde. Dan sluit ik niet langer iets buiten, maar weet ik dat alles wat er op dit moment in de wereld gebeurt deel uitmaakt van mezelf.

Ik heb niet de arrogantie om de wereld te verbeteren. Ik streef ernaar mijn eigen wereld, mezelf te verbeteren. Ik kies ervoor mijn eigen waarheid te leven en mezelf niet langer te verschuilen achter maatschappelijke structuren die geboren zijn uit angst en niet uit liefde.

Zoals Mandela zei in zijn rede, geschreven door Marianne Williamson

We zijn geboren om de glorie van God, aanwezig in ieder van ons, te openbaren. We dienen de wereld niet door onszelf klein te houden. We dienen de wereld door ons innerlijke licht te laten schijnen. Daarmee geven we anderen de mogelijkheid om hetzelfde te doen. Wanneer we onszelf van onze diepste angst bevrijden, de angst voor de dood, zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.

We kunnen onze bijdrage leveren aan het oplossen van de oorlog, door een einde te maken aan de oorlog in onszelf. We maken een einde aan apartheid door onze eigen innerlijke muren, opgetrokken om onszelf achter te verbergen, neer te halen.

Ik wens niet te vergelden, ik ben bereid om te vergeven. Ik vergeef mezelf voor alle fouten die ik in het verleden heb gemaakt. Deze fouten hebben mij gepolijst tot een open en liefdevol mens met ruimte voor ieder die anders is, ieder die anders denkt. Dit is niet langer bedreigend, het geeft kleur aan mijn leven. Ik vergeef mezelf en anderen in de wetenschap dat vergeving onze harten zal openen naar universeel broederschap.

Ieder moment kiezen we met welke pool we ons willen verbinden, met angst of met vertrouwen, met haat of met liefde. Mandela gebruikte zijn periode in de gevangenis om haat te transformeren naar Liefde. Hij gebruikte de energie van de haat om het zaad van de liefde op te laten groeien. Ik daag mezelf uit, ik daag jou uit om hetzelfde te doen.

Ik besluit vandaag om Liefde te zijn en Liefde te leven. Om in alle eenvoud een levend voorbeeld van liefde te zijn. Ik nodig jou uit om hetzelfde te doen. Daarmee leggen wij een stevig fundament voor een nieuwe wereld waarin Liefde zal zegevieren. Een wereld waarin onze kinderen en kindskinderen in alle vrijheid zichzelf mogen ontdekken en ontwikkelen tot menswaardige wezens. Een wereld waarin competitie plaats maakt voor ondersteuning. Een wereld waarin onze enige wapens Liefde en respect voor het Leven zullen zijn…’

Feniks

Een aantal dagen later, op woensdag 17 september, zag ik tijdens mijn meditatie het volgende ‘beeld’. Ik zag dat Amerika door de aanval in haar hart werd geraakt. Dit zou je kunnen vergelijken met een fysiek hartinfarct. Mensen die een hartinfarct overleven zijn nadien meestal meer ‘open’. Het hartinfarct heeft hen letterlijk geholpen bepaalde blokkades los te laten. Symbolisch zou je kunnen zeggen dat Amerika, en met Amerika de hele westerse wereld, onze ‘harten’ mag openen om openhartig te leren luisteren naar onze broeders en zusters van andere culturen en andere geloofsovertuigingen: het Christusbewustzijn in de mens ontwaakt.

Later die dag kwam ik eindelijk weer aan beeldhouwen toe. Onder mijn handen begon de steen plotseling haar vorm aan te nemen. Ik hield mijn adem in toen ik zag wat het ging worden. Er ontstond een Feniks: Amerika verrijst uit haar as…

Er bestaat geen enkele zekerheid dan de ‘zekerheid’ van onzekerheid: alles is voortdurend in beweging en beweegt zich via een bepaalde orde. Wanneer we onze angsten los durven laten, dan kunnen we onder ogen zien dat niemand op dit aardse vlak onze veiligheid kan garanderen. Er is slechts één weg om veiligheid te ervaren en dat is de innerlijke weg. Op het moment dat we durven erkennen dat we op onszelf niets zijn, zetten we de poort open naar innerlijke vrede…

Hier en nu

We konden niet vermoeden dat dit alles een voorproefje was om ons klaar te stomen voor de great-reset. Die voorbereidingen waren al lange tijd aan de gang. Niet iedereen herinnert zich de eerste prikklok. Solidariteit tussen werkgever en werknemer werd gereduceerd tot een ongrijpbare emotie. Mensen gingen zich steeds meer van zichzelf en dus van de ander vervreemden. Kleinschalige projecten, zoals postkantoren, werden gefuseerd. Kleine gemeentes volgden. Efficiëntie nam de plaats in van intermenselijk contact. Het monetaire systeem, de multinational, de banken en uiteindelijk die 1 procent aan de top, kregen de absolute macht. Huizen werden onbetaalbaar en mensen werden meer en meer gedegenereerd naar het kaliber van moderne slavernij. Voor de schijn van veiligheid en zekerheid gaven we onze verantwoordelijkheid uit handen: aan onze werkgevers en aan de staat…

En nu zitten we met zijn allen op de blaren. We praten niet meer over zwart en wit en genderstuf maar over voor of tegen. Niet alleen onze veiligheid ligt op straat, ook onze privacy, onze intimiteit, onze authenticiteit. Op het moment dat de overheid ons ging reduceren tot machines en het eigendomsrecht overnam voor ons leven en onze lijven, door ons te dwingen onze organen te doneren en onszelf te laten ‘gen-prikken’, zijn we toch echt een station te ver. Uitstappen lijkt geen optie meer. Maar zoals ik al zei in het voorwoord: Wanneer het water ons aan de lippen staat wordt het tijd om naar binnen te keren en onze innerlijke kracht te hervinden. Samen staan we sterk. Sta op en laat je niet verdelen in voor of tegenstander, geprikt of niet geprikt. Het hart van de ware mens klopt in ieder van ons.

Wereldburgers

Laten we ons kleine IKje – ofwel ons ego – offeren in het vuur van de Liefde. Laten we ons realiseren dat we in wezen allen één zijn, ook al zie je dat niet direct aan de buitenkant. Laten we ons realiseren dat alles wat wij creëren, bewust of onbewust haar effect heeft op de totale samenleving, de totale wereldorde.

Laten we eerlijk en oprecht in de spiegel kijken en toegeven dat we niet terug kunnen naar waar we vandaan komen. Dat we met onze gigantische hebzucht Moeder Aarde, zij die ons draagt en ons fysieke werkelijkheid voedt en ondersteunt, tot op het bot toe hebben uitgebuit. We zijn vergeten dat we niet straffeloos kunnen nemen zonder iets terug te geven. We zijn vergeten dat samen delen de motor is van een liefdevol mensenhart.

Laten we onder ogen zien dat de hele zichtbare wereld verworden is tot één grote leugen, één grote projectie. Dat er niets is wat we menen te zien wat buiten onszelf bestaat. Bang voor terrorisme? Pak de terrorist in jezelf bij de horens. Omarm alles wat je binnenin jezelf niet onder ogen durft te zien met liefde zodat het kan transformeren naar heelheid. En JA het is absoluut waarheid. Wat we ook bedenken, ons lichaam zal sterven, vroeg of laat. Maar wanneer we de angst voor de dood durven te doorvoelen en omarmen, kunnen we in ieder geval deze korte tijd hier op aarde ten volle gaan Leven. Dan hoeven we onszelf niet meer onder de korenmaat te verbergen, zichtbaar te bang om adem te halen, maar laten we onszelf in onze volle glorie zien.

We weten niet wat er morgen gaat gebeuren maar wat ik wel weet is dat ik dit moment, dat ik hier in ons campertje achter mijn computertje zit, ten volle moet benutten. Dat ik me mag laten zien zoals ik me ook in deze tijd heb laten zien: zonder angst om uitgeplugd te worden. Eerlijk, waarachtig en goddelijk.

Deze leugen kunnen we alleen keren door op te houden om mee te doen. Door op te houden anderen te beschuldigen en de verantwoordelijkheid voor ons eigen Leven en ons eigen lijf daar neer te leggen waar die thuishoort: op onze eigen schouders. Uiteindelijk kwamen we maar met één opdracht naar de aarde. Om ons te herinneren wie we zijn: om te ontwaken, wakker te worden. Dat kan alleen in de stille ruimte van ons Hart. Op dat moment worden we waarachtig onsterfelijk. We laten de rol van slachtoffer los en worden meesters. We verheffen ons tot meesterschap, Meesterschap voorbij de dood…

In tijden van rampen, in tijden van oorlog, kunnen we niet langer de boel voor ons uitschuiven en onze authenticiteit verbergen.  Het is de hoogste tijd voor een inner-reset…

In Liefde en verbondenheid,
Yasmin

Meesterschap

Waarschijnlijk is nu de tijd rijp om mijn boekje Meesterschap voorbij de Dood te lezen.
Nog verkrijgbaar als 2e hands en als E-book

  • Tot tranen toe geraakt door Emily Levine in haar laatste Ted Talk…

 

All life matters

door | 8 juli 2020 | Inspiraties | 14 reacties

Zolang we niet heel zijn in onszelf, zoeken we een vijand in de buitenwereld. Zolang we ons gelijk willen halen, zijn we niet vrij van eigen pijn. Een ander haten betekent dat we onszelf niet liefhebben. Het veroorzaakt innerlijk lijden en vervreemd ons van ons zelf.

Verdeel en heers

Na jarenlange discussies over zwarte piet, wordt nu de moord op een zwarte man in USA aangegrepen om aan te tonen dat discriminatie nog steeds bestaat. We begrijpen niet dat verdeel en heers de methode is die leiders gebruiken om ons tegen elkaar op te zetten, zodat de aandacht wordt afgeleid van datgene wat er in het verborgene gebeurt.

Het is van belang dat we erkennen wat we uitgevreten hebben in het verleden. Daar hoeven we niet trots op te zijn. De Nederlanders niet, de Moren niet, de Amerikanen niet, de Afrikaners niet, de Arabieren niet en noem maar op.
Op het moment dat we onszelf en de ander kunnen vergeven, hoeven we ons niet langer schuldig te voelen en kunnen we een streep trekken onder het verleden, zodat we in het heden hand in hand kunnen gaan staan voor datgene wat ons allen aangaat: onze democratie, onze met bloed bevochten vrijheid.

Uitdagingen polijsten de ziel

We worden geboren als vrije wezens op die speciale plek waar we de lessen kunnen leren die onze ziel gekozen heeft om een beter en oprechter mens te worden. De weg die we bewandelen is er een van vallen en opstaan, van uitdagingen en verlangens, van verdeeldheid en verbondenheid. Het doel is niet meer en niet minder dan ons ego te overstijgen en ons in alle opzichten één te voelen met AL wat Leeft. We zijn allen broeders en zusters. We komen allen voort uit dezelfde bron. Uiteindelijk kunnen we niet meer spreken over ik en jij maar uitsluitend over wij.

Het maakt niet uit waar we geboren worden. Onschuld, vrijheid en heelheid zijn het geboorterecht van ieder mens. In plaats dat we onze kinderen eren om hun heelheid, nemen we hen stukje bij beetje alles af wat hen aan de hemel, aan totaliteit en aan perfectie herinnert. Langzaam maar zeker worden we inkadert in een dualistische wereld van goed en kwaad. Afhankelijk van waar we geboren zijn, wordt onze kleur of onze afkomst superieur.

Discriminatie is van alle tijden

Er zijn ook blanken als slaven verhandeld en ik zou zeggen dat de situatie waarin mijn vader belandde niet meer en niet minder was dan slavernij. Na de vroegtijdige dood van mijn ouders heb ik enorm met mijn gezondheid en mijn verleden geworsteld. Door niet langer iemand buiten mijzelf daar de schuld van te geven vond ik mijn zelf terug en leerde ik de kracht van vergeving. Ik dacht dat ik mijn moeder haatte, maar ik haatte mijzelf. Ik vergaf haar en gaf mezelf terug aan mezelf. Dat is pure vrijheid. Vreugde, dankbaarheid en een steeds sterkere gezondheid werden mijn deel. Door mezelf lief te hebben vielen alle grenzen tussen mij en die ander weg en kon ik iedereen vergeven en liefhebben. Ik ontdekte dat elke ziel hier op aarde op zoek is naar zichzelf. Ieder mens verlangt ernaar erkend en herkend te worden.

Dacht je dat het toeval is dat je in een zwart, blank of blauw lijf bent geboren? Dacht je dat het toeval is dat je de dochter van een koning bent of de zoon van een drugsdealer? Natuurlijk niet. Je ziel koos ervoor om jeZelf in alle diepte te leren kennen.

Erkenning bevrijdt ons

Het is de hoogste tijd dat blanken erkennen dat ze lang genoeg de wereld hebben gedomineerd. Maar denk nu niet dat het beter wordt als Afrika die rol over gaat nemen. Wanneer mensen macht krijgen en daar innerlijk niet klaar voor zijn, (en wie is dit wel) gaat zelfs de meest integere ziel voor de bijl.

Iedereen discrimineert

Ik zette me af tegen rijke mensen, zij hadden het in mijn ogen verdraaid gemakkelijk. Tot ik in India echte armoede zag en me realiseerde dat ik mijn verleden koesterde. Kon ik me lekker afzetten tegen de buitenwereld en hoefde ik niet de verantwoordelijkheid te nemen voor mijn binnenwereld. Dit inzicht gaf mij de mogelijkheid om eeuwig slachtoffer te blijven of heer en meester(es) te worden over mijn eigen leven. Ik koos voor het laatste.

Het is een uitdaging om in de wereld te zijn en je verworvenheden te delen met anderen, maar niet langer van de wereld te zijn.

De kunst van leven

We zijn niet op aarde gekomen om de aardse realiteit te ontvluchten. We hoeven evenmin gehecht te zijn aan lijden om het walhalla te verdienen. We zijn op aarde om ons zelf in alle opzichten te vervolmaken. Sinds ik wakker ben kan ik iedere ervaring omarmen. Er zijn geen goede en geen slechte ervaringen. Iedere ervaring is voedsel voor de ziel. Ik vind het leven een godsgeschenk.

Door mezelf te omarmen, leerde ik anderen in hun ware essentie te zien en te omarmen. Ik houd van mensen. Mijn vrienden hebben alle kleuren van de regenboog. Ik doe mijn afkomst eer aan en voel me thuis bij het úitschot in onze maatschappij: de zwerver, de beachboy, de vluchteling, de kerels in de bajes en noem maar op. Wanneer we niets te verliezen hebben, wanneer er geen verleden en geen toekomst is, staan we dicht bij de Bron en leren we de kunst van Leven.

Alles wat we bestrijden groeit

Door te vechten tegen ziekte, creëren we een ziek lijf en een zieke maatschappij. Door te vechten tegen discriminatie, creëren we verdeeldheid. Door een ziekte te doorleven eren we niet alleen ons immuunsysteem, we worden groot en sterk. We zouden zwakkeren niet moeten beschermen, maar hen uitdagen in hun ware kracht te gaan staan. We zouden niet moeten demonstreren tegen discriminatie, we zouden moeten demonstreren voor vrijheid in verbondenheid. Dat verdeelt niet maar verbindt. En dat is ware Liefde.

Weerspiegeling

Door ons op te laten butsten door de massamedia zijn we sinds 11 september 2001 systematisch elkaar gaan haten en wantrouwen. En niet alleen in het rijke westen. Christenen haten moslims, zwarten haten blanken, rijken haten armen en visa versa. Natuurlijk komt dat onze machthebbers goed uit.

De regering is een weerspiegeling van onszelf. Het heeft dus weinig zin om met de vinger te wijzen. De eerlijkheid gebiedt ons om naar binnen te kijken en te accepteren dat wij onze verantwoordelijkheid volledig uit handen hebben gegeven.

Makke schapen

Het is tijd dat we ophouden met polariseren. Daarmee verzwakken we onze positie en spelen we de machthebbers in de kaart. Door ons systematisch een beetje meer vrijheid te geven, laten we ons verblinden en als makke schapen naar de slachtbank leiden. Tot we murw genoeg zijn om die noodmaatregel en zelfs de verplichte vaccinatie te accepteren. We zien voor het gemak maar even over het hoofd dat dit niet alleen het einde is van onze vrijheid, maar ook van onze democratie.

De kunst van niet weten

Voor alle duidelijkheid, we kunnen niet terug naar het verleden. Het is hoog tijd dat we onder ogen zien dat we niet alleen elkaar, maar vooral onze aarde hebben uitgebuit. Hoog tijd voor een nieuwe wereldorde, een nieuw moraal.
Natuurlijk weten we nog niet hoe we dit in gaan kleuren. We mogen leren de kunst van het niet weten te omarmen. Als het verlangen groot genoeg is, we actief blijven dromen en de Liefde die we in wezen zijn samen bundelen,  kunnen we deze tijd vol vertrouwen tegemoet treden als het grootste avontuur ooit.

Slachtoffer zijn is een keuze

Stoppen anderen te beschuldigen is moeilijk. Je geeft je slachtofferrol op, je valse gevoel van veiligheid. Dat is ware spiritualiteit. In alle opzichten verantwoordelijkheid nemen voor het resultaat van jouw zijn. Wanneer we onze verloren vrouwelijk kant opnieuw initiëren en integreren, in onszelf en in de samenleving, voelen we een diepe verwondering voor de schepping en al haar schepselen.

Het ware leven

In essentie worden we allemaal naakt geboren en zijn we een en dezelfde. Als je dit in alle diepte durft te voelen, heb je geen behoefte meer om met je vinger naar wie dan ook te wijzen. Niemand kent de blauwdruk van de ander.

Wanneer we ophouden het verleden op te rakelen, kunnen we onze handen ineenslaan en onze harten in Liefde verbinden, zodat we samen kunnen staan voor het meest waardevolle wat we op aarde kunnen verwerven: Broeder- en zusterschap. Het ware Leven kan zich uitsluitend ontvouwen in vrijheid. Liefde is eenheid in verscheidenheid en kleurt de wereld een tikkie mooier.