Authenticiteit

door | 8 mei 2023 | Inspiraties | 15 reacties

Agenda

Ik heb een schitterende ontmoeting met een prachtige vrouw aan zee en haar twee husky’s die mij geen blik waardig keuren. Ze is zichtbaar dol op haar honden. Volgens haar zijn ze nogal eigenwijs. Een husky zal zich op geen enkele manier onderwerpen aan zijn baas. Integendeel, jij zult je aan moeten passen aan jouw huisgenoot.

Vreugde

Mijn hart maakt een sprongetje van vreugde. Plots begrijp ik de boodschap van het waarheidsgetrouwe visioen wat ik jaren geleden kreeg toen ik op begon te krabbelen na een reeks heftige operaties en mijn gewijde bos met daarin mijn speciale boom mijn toevluchtsoord werden en mijn plaats om te helen.

Visioen

Ik wandel door mijn geheiligd bos en voel me langzaam maar zeker weer tot leven komen. Ik sla een pad in en zie een grote arrenslee met op de bok een Keltische of moet ik zeggen Noorse God. De arrenslee wordt getrokken door acht husky’s. Ik weet dat onmiddellijk hoewel ik deze dieren nooit eerder heb ontmoet. Ik maak ruimte en groet respectvol de man op de bok. Hij groet mij fier terug.

Jarenlang heb ik geloofd in de echtheid van het gebeuren totdat het tot me door begon te dringen dat de paden wel erg smal waren. Kortom, dat het objectief gezien niet mogelijk was. Nu ben ik er zeker van dat ik in dat huidige moment de grenzen van de tijd ben overschreden. Hoe dan ook het doorleefde  visioen heeft me op een bepaald niveau altijd gevoed.

Terugkijkend vanuit de ervaring in het nu was ik op dat moment bezig om voor de zoveelste keer alles los te laten tot op het bot. Een Reiki-meester die zo ziek was kon immers volgens outsiders geen goede Reiki- meester zijn.

Het is voor westerse mensen ontzettend moeilijk, zo niet onmogelijk, om aanwezig te zijn bijeen ernstig ziekbed of het sterven van een geliefd persoon zonder iets te willen doen. Sowieso was ik lange tijd niet in staat om te werken en maakte mijn lichaam zich meer en meer los van het aardse bestaan. Ik werd steeds meer energie dan materie. Als ik door was gegaan met mijn Reiki activiteiten zou het vermoedelijk niet anders geweest zijn. Ik was van mijn voetstuk gevallen en had hardhandig de mensen die zich wel om mij bekommerden en me wel eens beter zouden maken de deur gewezen. Het bos werd mijn toevluchtsoord.

Ik was bezig mijzelf op alle fronten los te maken van de massa waar tussen ik me nooit thuis had gevoeld. Ook binnen de zogenaamde spirituele wereld bleef ik een vreemdeling. Een outcast.

Nu begrijp ik dat ik van binnen veel meer een husky was dan een schoothondje. Dat ik alles voor anderen wilde doen maar één ding niet. En dat was mijn identiteit verkwanselen door een groepsmodel te omarmen wat van alle kanten rammelde. Ik was op weg om datgene neer te zetten wat ik voor mijn geboorte al was. Mijn zielspotentie. Mijn authentiek zijn.

De weg

Om de weg te bewandelen moeten we nergens bij horen. Moeten we de denkbeeldige hemel loslaten en de hel niet schuwen. We moeten een Eenling worden en alles wat buitenkant is loslaten. Zelfs mijn geliefde Reiki-werk. Want hoe goddelijk mooi ook in essentie, zodra we iets in de stof neerzetten begint het al te verpulveren en zouden we zo  snel mogelijk de uiterlijke vorm moeten loslaten om weer terug te keren naar de Bron. En daar is het ego niet toe bereid. Die wil aanzien, verworvenheden en vooruitgang om te kunnen pronken met resultaten. Uiteindelijk is het hele westerse stelsel gebaseerd op buitenkant en niet op datgene wat wij in wezen zijn.

Haal het Leven uit het leven door God de deur uit te doen en het bestaan wordt een tranendal. En dat is het inmiddels voor velen. Alles hebben wat materiële zekerheid geeft en tegelijkertijd doodongelukkig zijn en niet weten hoe je dat grote gat in je binnenwereld moet vullen. Totdat, in mijn geval ziekte, het ego zo murw heeft geslagen dat ik alleen en van God en alleman verlaten slechts mijn hoofd kon buigen en oprecht en in volle overgave kon zeggen.

Niet mijn wil geschiede maar de uwe…

Om Shanti
Yasmin

Terug in Schijndel

Ondanks de voeding van de zee ben ik thuis op ons liefelijke plekje in Schijndel en geniet van Al wat Is. Toen het huisje klaar was en de eerste lezingen achter de rug ontstond er ruimte om mijn bos te bezoeken. Volledig aanwezig in het huidige moment genoot ik van het prille groen, de bloesems, de vogels en de zeiknatte paden. Hoe zou het zijn nu ik niet meer tegen mijn boom kon zitten? En zie wat ik aantrof. Een ware zetel. Ik ervaarde Eenheid als nooit tevoren. En in die Eenheid had ik een goddelijke ontmoeting. Dankbaar. Ik heb me mijn bos weer toegeëigend. Het is stil en bijna privé. Want het is nog nooit zo nat geweest en zelfs de muggen zijn weer actief.

Activiteiten mei en juni

19 mei Hengelo, 27 mei Dongen, 4 juni Panningen, 6 juni Nederweert, 21 juni St. Oedenrode
– Ga naar Agenda voor info
– Ga naar Contact voor uitnodiging Lezing of Individueel Diepzeeduiken.
– Ga naar Boeken als je Inner-Reset wilt bestellen.
– Wil je dit blog rechtstreeks ontvangen, meld je dan aan via onderstaande link

Contact Agenda Aanmelden Blog

God is de bron van alle ellende

door | 10 december 2021 | Inspiraties | 12 reacties

Wanneer je God werkelijk wilt leren kennen moet je bereid zijn al jouw zelfgecreëerde beelden en ideeën over God te offeren in het vuur van de Liefde

Laten we God de deur uit doen want hij is de bron van alle ellende, was een van mijn artikelen welke ik een aantal jaren geleden schreef en publiceerde. En ja we hebben God de deur uit gedaan. We hebben God de rug toegekeerd en zijn zelf op zijn stoel gaan zitten. We hebben het heft in eigen handen genomen. En zie het resultaat.

We zijn opgevoed met een strenge straffende God. Een God waar je bang voor moest zijn. Hij zag immers alles wat je deed. Als katholiek moest je gaan biechten en ook al kon je bij God niet bedenken wat je verkeerd had gedaan, je verzon ter plekke wel iets om je niet langer schuldig te voelen

Ik weet nog dat ik in de kerk zat, waar ik me overigens nooit echt thuis voelde, en mijn hand naar mijn hart bracht om de woorden uit te spreken: ’Door mijn schuld, door mijn grote schuld…’ Het was alsof de bliksem insloeg. Ik was in één klap wakker en wist dat dit niets met God te maken had.

Ook ik deed God de deur uit en ging naar India op zoek naar mezelf en naar een goeroe. Hoewel er vele leermeesters op mijn pad kwamen, heb ik nooit die ene goeroe gevonden, maar wel mezelf. Ironisch maar waar: ik kwam na 7 maanden India en Nepal* terug met God in mijn hart. Niet langer was ik op zoek naar de bron van Liefde, de bron die ik God noem, buiten mezelf.

Eenmaal thuis werd ik verscheurd door heimwee en deed een regressie. Ik zag mezelf onmiddellijk aan de Cauvery rivier in Tamil Nadu bij vader Bede Griffith en realiseerde me dat hij een belangrijke leermeester was geweest. Zijn eenvoud werd de inspiratie voor mijn zijn. Deze eenmalige regressie leverde me nog iets anders op. Ik zag mezelf in honderden verschillenden manifestaties. Fake of geen fake, het gaf me inzicht dat ik niet beter en dus ook niet slechter ben dan wie dan ook. Vanaf dat moment kijk ik anders naar de wereld, naar mezelf en die ander, die niet langer een ander is

Wanneer ik zeg dat we God de deur uit moeten doen, dan heb ik het natuurlijk over beelden en ideeën die we gecreëerd hebben. Die hebben niets, werkelijk niets met God te maken. Velen weigeren de naam God nog te gebruiken omdat die zo bezoedeld zou zijn. Voor mij persoonlijk is dat niet meer zo, dus ik gebruik de naam God ofwel Liefde.

In onze drie dimensionale illusionaire werkelijkheid, waar de wereld van de dualiteit haar intrede deed om de onzichtbare schepping zichtbaar te kunnen maken, moeten we nu eenmaal alle gecreëerde dingen en vormen namen geven om ze aan te kunnen duiden. Helaas zijn we begonnen het een als goed aan te merken en het ander als slecht. We begrijpen niet dat het één in deze zichtbare manifestatie niet kan bestaan zonder het ander. Dat de kern van ieder manifestatie diezelfde Liefde, datzelfde Licht is waaruit alles ontstaat en weer naar terugkeert. Om onszelf te leren kennen, om onszelf te leren zien, hebben we de polariteit nodig.

De kerken hebben ons opgezadeld met een enorm schuldgevoel. Zij schetsten de mensheid als zondige wezens, die alleen verlossing konden vinden door boete te doen en zoveel mogelijk te lijden om uiteindelijk in alle nederigheid de hemel te verdienen. Geen wonder dat de kerken leeglopen. Dat moet gewoon gebeuren. Wat niet betekent dat je alles en iedereen op een hoop moet gooien. Dat doe je uitsluitend vanuit jouw duale werkelijkheid. Wanneer je die ontgroeid bent, kun je Liefde zien in alles.

Wake-up call

Dan weet je dat zelfs hetgeen nu gebeurt voorkomt uit diezelfde Liefde en niets meer of minder is dan een wake-up call om ons wakker te schudden. In die zin is het ook een zegen wat er op dit moment gebeurd. Het is een heftig en pijnlijk proces en moeilijk te hanteren voor een westerling die bedacht heeft dat het leven maakbaar is en dat pijn en lijden niet nodig zijn. Maar zonder pijn, zonder lijden is er geen ontwaken, is er geen vreugde. Al creëren we het lijden zelf door onze gehechtheid aan pijn, onze gehechtheid aan lijden. Door onze gehechtheid aan onze materiele werkelijkheid die we kosten wat kost in stand willen houden.
Maar geloof me de weg naar die Godheid die jij in wezen bent en die je kunt ervaren en voelen in jouw meditaties en kunt ondersteunen met de klank Ik Ben of AUM, betekent niets meer en niets minder dan dat je al je gehechtheden aan datgene wat je meent te bezitten, aan datgene wat je denkt te zijn loslaat. Ik laat los, ik laat God. Ik bemoei me daar niet langer mee.

En JA dat gaat heel ver. Dat betekent dat jouw partner jouw eigendom niet is. Dat je pas over Liefde kunt spreken als je hem niet wilt bezitten. Dat jouw kinderen jouw kinderen niet zijn zoals Kahlil Gibran zo mooi verwoord. Dat je een poosje voor ze mag zorgen en ze dan terug mag geven aan zichzelf. Zoals een vogel haar jongen het nest uitgooit wanneer zij zelfstandig kunnen vliegen, zo zouden wij onze kinderen de deur uit moeten zetten als ze op eigen benen kunnen staan. Dat is Liefde. Je hebt ze een basis meegegeven en vertrouwt ten volle dat ze de weg in dit leven met vallen en opstaan zullen vinden. Je kunt ze niet langer beschermen. Je kunt niet voorkomen dat ze de nodige uitdagingen op hun pad zullen krijgen. Nog sterker, daar groeien we van. Mama’s-kindjes blijven eeuwig watjes en worden nooit zelfstandige en authentieke medespelers in dit spel en zullen zeker de kudde niet verlaten om hun goddelijk doel te verwezenlijken of een authentiek mens te worden.

God is Liefde. Liefde met hoofdletters. God is niet een boeman op een wolk die ons bestraft als we stiekem uit de suikerpot snoepen. Nee dat beeld hebben wij mensen van hem gemaakt. God is simpelweg de manifestatie van Niets en van Alles, van onvoorwaardelijke Liefde. Absoluut voorbij onze verbeelding. Die Liefde was er al voor de schepping ontstond en zal er nog zijn als de schepping is opgegaan in het niets. Want uiteindelijk is dat wat er voortdurend gebeurt en naar alle waarschijnlijkheid is dat wat er nu aan het gebeuren is. Onze schepping, onze creatie van de werkelijkheid, dat alles wat we voor waar aannemen brokkelt langzaam maar zeker af en keert terug naar de Bron naar het Niets, het AL.

Het is voor ons moeilijk te bevatten dat alles wat gebeurt voortkomt uit diezelfde liefde. Dat we allen spelers en tegenspelers zijn in dezelfde wereld van illusies die er zo bedrieglijk echt uitziet vanuit de wereld van de vijf zintuigen

Maar die twijfel had je niet toen je nog een baby was en nog verbleef in de eeuwigheid. Ook niet toen je nog een kind was en het verschil niet kende tussen goed en kwaad. Je kon boos worden en die ander in elkaar slaan, maar vijf minuten later zat je weer in jouw authentieke zijn en waren jullie dikke vrienden. Het begrip vijand en vriend was je vreemd. Je volgde de natuurlijk stroom van jouw zijn en plakte er geen etiketjes op.

Je leerde echter al gauw dat er zoiets als goed en kwaad bestaat. Dat je liefde moest verdienen en dat er mensen waren die je kon vertrouwen en anderen niet. Zo rond je zevende was je jouw aangeboren onschuld kwijt en keurig ingepast in de matrix van het leven hier op aarde. En je wist haast intuïtief hoe je je moest gedragen om een geliefd en geaccepteerd kind te zijn. En zo deed je jouw natuurlijkheid de deur uit en vergat je jouw zelf. Maar niet getreurd. Dit is allemaal deel van het spel. De zoeker ontstond. Je ging op zoek naar datgene wat altijd al in jou was. De fontein der Liefde.

Alles wat we kunnen ontdekken over God heeft niets met buitenkant te maken. Daarvoor moeten we onze zintuigen afsluiten en de weg naar binnen gaan. En om God te vinden is het niet alleen van belang dat je alle beelden en ideeën over Hem opgeeft. Belangrijker dan dat is dat je eerst gaat ontdekken wie jij niet bent. En geloof me: alles wat zichtbaar is, alles wat vorm heeft, alles wat aan verandering onderhevig is, dat ben jij niet. Oeps. Wat ben jij dan wel. Niets. Helemaal niets. Nou daar valt niet mee te leven voor het ego wat niets anders wil dat iets zijn en zich voortdurend wil verheffen boven anderen. En het ego laat zich niet zo gemakkelijk de mond snoeren. Het ego zal alles doen om jou te weerhouden jezelf te zijn. Dat is het immers de dood van het ego ofwel jouw illusionaire zelf. Dat ben je Liefde en Vrij en leef je Waarheid.

Maar je stelt helemaal niets meer voor in deze maatschappij. Nu kan ik je wel zeggen dat dit ook niet belangrijk is maar daar heb jij geen boodschap aan. En de hele maatschappij werkt mee om jou in die matrix te houden. In de rol van slachtoffer. Jouw pijnlichaam te blijven voeden, want dan ben je een gewillig werktuig. Niet in de handen van God maar in de maatschappij. Dan kunnen zij alles met je doen waar jij hun toestemming of geen toestemming voor gegeven hebt. Bovendien krijg je als slachtoffer alle aandacht. Dat voeden wij met verve. Therapieën worden uit de kast gerukt, rugzakjes bedacht om jou maar het gevoel te geven dat je niet goed genoeg bent. Dat je anderen nodig hebt om een gewaardeerd lid van deze samenleving te zijn. En dat kan uitsluitend wanneer je de massa ofwel de kudde volgt en je keurig inkadert in deze realiteit.

Nu snap je misschien dat God meer aandacht besteedde aan de verloren zoon en het weggelopen schaap. Beiden manifestaties van de rebel. Degene die zich losmaakt uit de gevestigde orde omdat hij waarheid zoekt. En die weg is niet voor watjes, die weg is bij tijden verdraaid eenzaam. Geen wonder dat de meesten onder ons de weg van de minste weerstand kiezen en keurig huisje, boompje, beestje spelen. Diep van binnen voelen we wel die roep. Maar die valt, of moet ik inmiddels zeggen die viel, altijd nog goed weg te stoppen. Gewoon zorgen dat je nooit tijd hebt om na te denken over de zin van het leven. Je agenda vol proppen. De stilte vermijden en al je begeertes onmiddellijk invullen.

Monster

Maar dan gebeurt er plots iets wat je niet gepland had. Je partner loopt weg, je krijgt een ernstige ziekte. Je kind wordt geboren met een handicap of nog erger je krijgt te horen dat er een verschrikkelijk pandemie is uitgebroken. En dat het er nu echt op aankomt dat je de leiders van het volk onvoorwaardelijk volgt. Dat we met zijn allen ten strijde moeten trekken om dit monster te verslaan. Overigens niet voor jezelf maar voor al die anderen die je anders in gevaar brengt. Dit alles maakt dat je alle voorschriften tot in het absurde opvolgt zonder zichtbaar protest, ook al heb je diep vanbinnen soms je twijfels. Dat je jouw vrijheid de mond laat snoeren en je lichaam gewillig uit handen geeft aan de staat.  En jij gelooft dit alles. Want de deskundigen, de dokter, de farmaceutische industrie, de wereldleiders en zelfs de mainstreammedia kopt niet anders dat dit. En dat zijn de wetenschappers, de deskundigen. Die kennen jou, jouw dromen en gevoelens en jouw lichaam blijkbaar beter dan jijzelf.

En hoe vervelend ook, de tijd is voorbij dat we God de schuld kunnen geven. Want die hebben we inmiddels de deur uit gezet

Sardinië, 2 decenber 2021

Inner-reset

door | 17 oktober 2021 | Inspiraties | 18 reacties

Op het moment dat we het paradijs verlieten raakten we niet alleen onze vleugels kwijt, we raakten steeds verder verwijderd van onze ware essentie. De huidige situatie in de wereld dwingt ons om een keuze te maken. Ofwel we steken onze kop voorgoed in het zand en volgen klakkeloos de richtlijnen die ons langzaam maar zeker beroven van al onze vrijheden, ofwel we keren naar binnen en vinden de poort naar heelheid en ware vrijheid. Kortom het is tijd voor een inner-reset.

De meesten van jullie weten niet dat ik absoluut niet van plan was om vier maanden geleden de grenzen te overschrijden, onvoorbereid met een minicampertje. Als altijd luisterde ik naar mijn innerlijk stem en begon de boel grondig op te ruimen. ‘Verrek het lijkt wel of we langere tijd weg gaan blijven’, sprak ik tot Giri. En hier zijn we nu. Bijna drie maanden onderweg -in Portugal- zonder doel maar niet doelloos. Ik laat me leiden zoals ik al mijn halve leven doe…

Zo werd ik deze week in ons campertje wakker na een droom die mij vertelde dat ik mijn boekje ‘Meesterschap voorbij de dood’ opnieuw moest lezen. Zoals mijn lezers wel weten zijn mijn teksten van jaren geleden in het hier en nu nog even relevant.
Dit pareltje werd uitgeven onder eigen beheer. Samen met anderen deden we een poging om de machtsstructuur van Centraal Boekhuis en Bol.com aan banden te leggen. Helaas zijn deze structuren binnen de boekenwereld vergelijkbaar met de macht van multinationals en de farmaceutische industrie. Het is vechten tegen de bierkaai. Langzaam maar zeker gaat de wereld een andere koers varen. Op het moment dat het water niet alleen tot aan onze lippen staat, maar nog hoger, beginnen we ons te realiseren dat het hele samenspel in de wereld niets te maken heeft met gezondheid, maar dat we langzaam maar zeer zeker worden beroofd van al onze vrijheden totdat we bestuurbare minicomputers zijn geworden…

Het boekje Meesterschap kon geen waarachtige doorbraak maken. In onze maakbare samenleving vermijden we angstvallig het onderwerp dood. Nu worden we er dagelijks met onze neus opgedrukt. Al heeft dit weinig tot niets met het virus te maken, integendeel. De maatregelen, maar vooral de angst die systematisch gezaaid is en sinds die bewuste 11e september in de vorm van haat tegen moslims en terroristen stevig en praktisch onuitroeibaar in onze zielen werd geplant, heeft zich in het afgelopen anderhalf jaar zo diepgeworteld in ons mensenhart dat we ogenschijnlijk gewillig alle maatregelen volgen, ook al kunnen we ze op geen enkele manier met elkaar rijmen…

11 september 2001

Ik herinner mij als de dag van gisteren dat ik die bewuste 11 september een lezing gaf over mijn nieuwste boek: Liefde is ‘Al Wat Is’. Ik wist van niets toen de mensen binnendruppelden, maar spoedig was ik op de hoogte. Mensen waren boos: wat haalde ik in mijn hoofd om over Liefde te praten? Ze waren geëmotioneerd en vooral ontzettend bang. Dat had niet te maken met mededogen voor de slachtoffers. Nee, zij waren zich plotseling bewust van hun eigen kwetsbaarheid, hun eigen sterfelijkheid…

Deze vruchtbare avond stimuleerde mij om diezelfde nacht een vredesboodschap te schrijven. Dankzij het fenomeen internet werd die op grote schaal verspreid en uitgezonden door de Canadese radio. Ook belandde zij op het bureau van de toenmalige minister-president en vicepresident. Het antwoord was duidelijk: Laten wij Nederlanders nooit vergeten wat Amerika in de 2e wereldoorlog voor ons deed…

Vredesboodschap

We zijn ongetwijfeld verbijsterd door datgene wat gisteren in Amerika gebeurde. Opnieuw worden we ons bewust van onze kwetsbaarheid en de angst ontneemt ons letterlijk de adem. De aardbeving in Gujarat in India, waar 20.000 doden vielen is ver van ons bed, maar het onaantastbare Amerika brengt onze sterfelijkheid wel erg dichtbij. Het begint tot ons door te dringen dat de fundamenten van onze maatschappelijke illusie erg kwetsbaar zijn. We menen dat het leven maakbaar is en dat we ons kunnen verzekeren tegen alle rampen, maar er is geen enkele verzekering die ons het fysieke bestaansrecht garandeert.

Laten we naar Amerika kijken met liefde en mededogen. Laten we de slachtoffers in het licht zetten, maar ook de daders niet vergeten. Laat ons niet oproepen tot vergelding, maar tot vergeving.

We hebben respect voor Leven vervangen voor respect voor materie. Vanuit dit respect is liefde voor alles wat leeft, veranderd in dodelijke angst. Diep vanbinnen weten we dat we vergeten zijn wie we werkelijk zijn: goddelijke onsterfelijke wezens, scheppers van onze eigen realiteit.

Wanneer mijn realiteit vrede is, dan schep ik vrede in mezelf. Dan werk ik als een spirituele strijder om alle angsten in mezelf onder ogen te zien, te voelen, te doorleven en te transformeren naar Liefde. Dan sluit ik niet langer iets buiten, maar weet ik dat alles wat er op dit moment in de wereld gebeurt deel uitmaakt van mezelf.

Ik heb niet de arrogantie om de wereld te verbeteren. Ik streef ernaar mijn eigen wereld, mezelf te verbeteren. Ik kies ervoor mijn eigen waarheid te leven en mezelf niet langer te verschuilen achter maatschappelijke structuren die geboren zijn uit angst en niet uit liefde.

Zoals Mandela zei in zijn rede, geschreven door Marianne Williamson

We zijn geboren om de glorie van God, aanwezig in ieder van ons, te openbaren. We dienen de wereld niet door onszelf klein te houden. We dienen de wereld door ons innerlijke licht te laten schijnen. Daarmee geven we anderen de mogelijkheid om hetzelfde te doen. Wanneer we onszelf van onze diepste angst bevrijden, de angst voor de dood, zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.

We kunnen onze bijdrage leveren aan het oplossen van de oorlog, door een einde te maken aan de oorlog in onszelf. We maken een einde aan apartheid door onze eigen innerlijke muren, opgetrokken om onszelf achter te verbergen, neer te halen.

Ik wens niet te vergelden, ik ben bereid om te vergeven. Ik vergeef mezelf voor alle fouten die ik in het verleden heb gemaakt. Deze fouten hebben mij gepolijst tot een open en liefdevol mens met ruimte voor ieder die anders is, ieder die anders denkt. Dit is niet langer bedreigend, het geeft kleur aan mijn leven. Ik vergeef mezelf en anderen in de wetenschap dat vergeving onze harten zal openen naar universeel broederschap.

Ieder moment kiezen we met welke pool we ons willen verbinden, met angst of met vertrouwen, met haat of met liefde. Mandela gebruikte zijn periode in de gevangenis om haat te transformeren naar Liefde. Hij gebruikte de energie van de haat om het zaad van de liefde op te laten groeien. Ik daag mezelf uit, ik daag jou uit om hetzelfde te doen.

Ik besluit vandaag om Liefde te zijn en Liefde te leven. Om in alle eenvoud een levend voorbeeld van liefde te zijn. Ik nodig jou uit om hetzelfde te doen. Daarmee leggen wij een stevig fundament voor een nieuwe wereld waarin Liefde zal zegevieren. Een wereld waarin onze kinderen en kindskinderen in alle vrijheid zichzelf mogen ontdekken en ontwikkelen tot menswaardige wezens. Een wereld waarin competitie plaats maakt voor ondersteuning. Een wereld waarin onze enige wapens Liefde en respect voor het Leven zullen zijn…’

Feniks

Een aantal dagen later, op woensdag 17 september, zag ik tijdens mijn meditatie het volgende ‘beeld’. Ik zag dat Amerika door de aanval in haar hart werd geraakt. Dit zou je kunnen vergelijken met een fysiek hartinfarct. Mensen die een hartinfarct overleven zijn nadien meestal meer ‘open’. Het hartinfarct heeft hen letterlijk geholpen bepaalde blokkades los te laten. Symbolisch zou je kunnen zeggen dat Amerika, en met Amerika de hele westerse wereld, onze ‘harten’ mag openen om openhartig te leren luisteren naar onze broeders en zusters van andere culturen en andere geloofsovertuigingen: het Christusbewustzijn in de mens ontwaakt.

Later die dag kwam ik eindelijk weer aan beeldhouwen toe. Onder mijn handen begon de steen plotseling haar vorm aan te nemen. Ik hield mijn adem in toen ik zag wat het ging worden. Er ontstond een Feniks: Amerika verrijst uit haar as…

Er bestaat geen enkele zekerheid dan de ‘zekerheid’ van onzekerheid: alles is voortdurend in beweging en beweegt zich via een bepaalde orde. Wanneer we onze angsten los durven laten, dan kunnen we onder ogen zien dat niemand op dit aardse vlak onze veiligheid kan garanderen. Er is slechts één weg om veiligheid te ervaren en dat is de innerlijke weg. Op het moment dat we durven erkennen dat we op onszelf niets zijn, zetten we de poort open naar innerlijke vrede…

Hier en nu

We konden niet vermoeden dat dit alles een voorproefje was om ons klaar te stomen voor de great-reset. Die voorbereidingen waren al lange tijd aan de gang. Niet iedereen herinnert zich de eerste prikklok. Solidariteit tussen werkgever en werknemer werd gereduceerd tot een ongrijpbare emotie. Mensen gingen zich steeds meer van zichzelf en dus van de ander vervreemden. Kleinschalige projecten, zoals postkantoren, werden gefuseerd. Kleine gemeentes volgden. Efficiëntie nam de plaats in van intermenselijk contact. Het monetaire systeem, de multinational, de banken en uiteindelijk die 1 procent aan de top, kregen de absolute macht. Huizen werden onbetaalbaar en mensen werden meer en meer gedegenereerd naar het kaliber van moderne slavernij. Voor de schijn van veiligheid en zekerheid gaven we onze verantwoordelijkheid uit handen: aan onze werkgevers en aan de staat…

En nu zitten we met zijn allen op de blaren. We praten niet meer over zwart en wit en genderstuf maar over voor of tegen. Niet alleen onze veiligheid ligt op straat, ook onze privacy, onze intimiteit, onze authenticiteit. Op het moment dat de overheid ons ging reduceren tot machines en het eigendomsrecht overnam voor ons leven en onze lijven, door ons te dwingen onze organen te doneren en onszelf te laten ‘gen-prikken’, zijn we toch echt een station te ver. Uitstappen lijkt geen optie meer. Maar zoals ik al zei in het voorwoord: Wanneer het water ons aan de lippen staat wordt het tijd om naar binnen te keren en onze innerlijke kracht te hervinden. Samen staan we sterk. Sta op en laat je niet verdelen in voor of tegenstander, geprikt of niet geprikt. Het hart van de ware mens klopt in ieder van ons.

Wereldburgers

Laten we ons kleine IKje – ofwel ons ego – offeren in het vuur van de Liefde. Laten we ons realiseren dat we in wezen allen één zijn, ook al zie je dat niet direct aan de buitenkant. Laten we ons realiseren dat alles wat wij creëren, bewust of onbewust haar effect heeft op de totale samenleving, de totale wereldorde.

Laten we eerlijk en oprecht in de spiegel kijken en toegeven dat we niet terug kunnen naar waar we vandaan komen. Dat we met onze gigantische hebzucht Moeder Aarde, zij die ons draagt en ons fysieke werkelijkheid voedt en ondersteunt, tot op het bot toe hebben uitgebuit. We zijn vergeten dat we niet straffeloos kunnen nemen zonder iets terug te geven. We zijn vergeten dat samen delen de motor is van een liefdevol mensenhart.

Laten we onder ogen zien dat de hele zichtbare wereld verworden is tot één grote leugen, één grote projectie. Dat er niets is wat we menen te zien wat buiten onszelf bestaat. Bang voor terrorisme? Pak de terrorist in jezelf bij de horens. Omarm alles wat je binnenin jezelf niet onder ogen durft te zien met liefde zodat het kan transformeren naar heelheid. En JA het is absoluut waarheid. Wat we ook bedenken, ons lichaam zal sterven, vroeg of laat. Maar wanneer we de angst voor de dood durven te doorvoelen en omarmen, kunnen we in ieder geval deze korte tijd hier op aarde ten volle gaan Leven. Dan hoeven we onszelf niet meer onder de korenmaat te verbergen, zichtbaar te bang om adem te halen, maar laten we onszelf in onze volle glorie zien.

We weten niet wat er morgen gaat gebeuren maar wat ik wel weet is dat ik dit moment, dat ik hier in ons campertje achter mijn computertje zit, ten volle moet benutten. Dat ik me mag laten zien zoals ik me ook in deze tijd heb laten zien: zonder angst om uitgeplugd te worden. Eerlijk, waarachtig en goddelijk.

Deze leugen kunnen we alleen keren door op te houden om mee te doen. Door op te houden anderen te beschuldigen en de verantwoordelijkheid voor ons eigen Leven en ons eigen lijf daar neer te leggen waar die thuishoort: op onze eigen schouders. Uiteindelijk kwamen we maar met één opdracht naar de aarde. Om ons te herinneren wie we zijn: om te ontwaken, wakker te worden. Dat kan alleen in de stille ruimte van ons Hart. Op dat moment worden we waarachtig onsterfelijk. We laten de rol van slachtoffer los en worden meesters. We verheffen ons tot meesterschap, Meesterschap voorbij de dood…

In tijden van rampen, in tijden van oorlog, kunnen we niet langer de boel voor ons uitschuiven en onze authenticiteit verbergen.  Het is de hoogste tijd voor een inner-reset…

In Liefde en verbondenheid,
Yasmin

Meesterschap

Waarschijnlijk is nu de tijd rijp om mijn boekje Meesterschap voorbij de Dood te lezen.
Nog verkrijgbaar als 2e hands en als E-book

  • Tot tranen toe geraakt door Emily Levine in haar laatste Ted Talk…

 

Wees stil en weet

door | 1 juni 2021 | Inspiraties | 27 reacties

Ik ben het gat in de fluit waar de adem van Christus door beweegt. Luister naar deze muziek.
– Hafiz – Soefi

Tijdens een 21-daagse stilte periode, waarin mijn enige voeding mijn tuintje, de vogels en de ongeziene wereld waren, liet mijn fysieke voertuig het op vele fronten afweten. Terwijl het lichaam balanceerde op het scherp van de snede, verbleef ik in vrede in de grenzeloze ruimte van mijn hart. Oer-vertrouwen, overgave en het proces van alchemie verlegden grenzen tussen dood en leven. Ik word letterlijk en figuurlijk steeds lichter…

Dagboek

‘…Wij zijn zuiver bewustzijn. Grenzeloze, goddelijke ruimte. Stilte. Wij zijn Niets. Wij zijn God. Door te ontkennen wat we zijn, scheppen we vanuit onze materiële werkelijkheid, die we inmiddels als waarheid beleven, mensonwaardige situaties. Het is goddelijke interventie dat er ingegrepen wordt in de zichtbare werkelijkheid. En hoe pijnlijk ook om te zien wat we met onszelf doen, hoe we onszelf ontkennen en vernietigen, achter die uiterlijke vernietiging is nog steeds het bewustzijn werkzaam. Dit is de periode bij uitstek om wakker te worden en ons te realiseren wie we zijn. Dit is de tijd bij uitstek om niet langer het heft uit handen te geven aan wie dan ook, aan wat dan ook.

‘…Wij zijn, Ik ben, de goddelijke kracht die alles bezield. Op het moment dat ik daar volledig de verantwoordelijkheid voor neem en niet ga wachten tot het zich wel zal openbaren, schep ik louter goddelijke vibraties in mijn binnenwereld en laat ze uitstromen naar de buitenwereld zodat anderen de kans krijgen om ze op te pikken en te ontwaken…’.

‘…Het is niet de bedoeling dat we ontkennen dat wat is. Het is de bedoeling dat we ons niet langer verbinden met dat wat is. Door te ontkennen wat is, creëren we dat wat is. Door wakker te zijn, te zien wat is en onszelf daar niet langer mee te verbinden geven we datgene wat gecreëerd is de mogelijkheid om uiteen te vallen. Alles wat ontstaat vergaat. Alles wat gecreëerd is, is uiteindelijk ten dode opgeschreven. Elke materiële vorm valt uiteen. Maar datgene wat blijft is zuiver bewustzijn. En dat is, wat ik ben. Dat is wat jij bent. Dat is wat wij zijn…’.

Paradijs

De wereld zou in één klap het paradijs worden zoals de Schepper het heeft bedoeld als mensen zich op dit moment zouden realiseren wie zij in werkelijkheid zijn. Niemand, maar dan ook niemand, zal de leugen die regeert nog kunnen ondersteunen, op het moment dat alle leugens in onze binnenwereld zijn opgelost.

Waarheid

Door mijn binnenwereld te transformeren creëer ik mijn eigen werkelijkheid en transformeer ik de wereld buiten mij. De stap naar vrijheid is een innerlijke stap. Het enige wapen op mijn pad is Liefde. Door mezelf, al mijn geloofssystemen en gehechtheden tot op het bot af te breken, sta ik dichter bij de waarheid dan ooit. Het leven is een mysterie.

Geweldloos

In deze staat van zijn is het niet langer nodig om te demonstreren. Heb het lef om eerlijk en oprecht in je eigen spiegel te kijken. Omarm wie jij in wezen bent en durf daarvoor te staan, zonder te analyseren of te oordelen. Wanneer we beseffen dat tijd en ruimte in wezen niet bestaan, kunnen we zonder fysieke aanwezigheid overal zijn en geweldloos ondersteunen wat wij wensen te ondersteunen. In stille verbondenheid met Al wat Is.

Alles wat gezegd kon worden over de huidige situatie, is inmiddels wel gezegd. Ieder mens creëert zijn eigen werkelijkheid. Ieder mens ontwaakt op het juiste moment. Daar kan ik niets aan toevoegen en niets aan veranderen.

Eenheid in verscheidenheid

In Eenheid leven betekent dat ons kleine ikje niet langer centraal staat. In Eenheid leven betekent grenzen verleggen en onszelf openen voor vernieuwing. In Eenheid leven betekent dat we het donker niet ontkennen, maar niemand beschuldigen. Omdat er niemand schuldig is. Het is onwetendheid, niet meer en niet minder. In Eenheid leven betekent in verbinding zijn met alles en iedereen. Onszelf ten volle verantwoordelijk voelen voor wie we zijn, voor wie ik ben, waardoor ik zonder ogenschijnlijk iets te doen een wegwijzer kan zijn voor anderen.

Hazenpad

In tijden van diepe duisternis zijn er vele ongeziene krachten in het universum die ongeduldig staan te trappelen om onze transformatie te ondersteunen. Je kunt ze ervaren in de stille ruimte van je hart. Dit is dé tijd bij uitstek om wakker te worden Dit is dé tijd om te kiezen voor kortstondige geluk of ons te realiseren dat de zichtbare werkelijkheid niet meer en niet minder is dan een illusie.

Het is ware levenskunst om te sterven voor je sterft. Offer het ego in het vuur van de Liefde zodat het zonder gezichtsverlies het hazenpad kan kiezen. Op dat moment verlaten we de wereld van de angst en valt er niet langer iets te vrezen. Je kunt in volle glorie, in alle eeuwigheid, voor jouw waarheid, voor jouw goddelijkheid gaan staan.

 

Het uur van de waarheid

door | 30 april 2021 | Inspiraties | 27 reacties

Leven is het meervoud van Lef. Leven betekent risico’s nemen en gebaande paden verlaten om nieuwe werelden te ontdekken.

Sinds we de verbinding met God, de Bron van alle Liefde kwijt zijn, zijn we de verbinding met onze goddelijke natuur kwijtgeraakt. We voelen niet langer de samenhang der dingen. Niet alleen is alles en iedereen in het universum met elkaar verbonden, elke daad, elke gedachte heeft haar weerslag op de totale zichtbare schepping.

Een bewust mens realiseert zich dat wij in het rijke westen voornamelijk bezig waren met ikke, ikke en de rest kan stikken. Er leek geen grens aan datgene wat we materieel konden verwezenlijken. Bracht ons dat gelukzaligheid? Nou nee, niet echt. Daarvoor gingen we de wereld in, naar India, de arme negerkindjes of de vluchtelingen. Zij hebben blijkbaar iets wat wij vergeten zijn. Ik noem het levenskunst.

Tijdelijk behuizing

Het lijden wat zich op dit moment manifesteert komt voort uit het feit dat we onszelf steeds meer identificeren met onze uiterlijke verschijningsvorm en niet met datgene wat onze tijdelijke vorm in stand houdt: ons innerlijke lichaam, het levenslicht ofwel onze ziel. Op de weg die wij bewandelen zijn we volledig vergeten wie we zijn en vertrouwen we kritiekloos de berichtgeving die niets anders beoogt dan ons volkomen in de ban van de angst te houden, zodat we ons gewillig in zullen lijven in het grotere plan.

Alles gaat voorbij

De peilloze leegte die we voelen is op geen enkele manier met materie te vullen. Onbewust hebben we onze huidige situatie gecreëerd om wakker te worden, zodat we de weg naar huis terug konden vinden. De weg naar binnen, waar het koninkrijk Gods al die tijd geduldig ligt te wachten totdat wij onszelf waardig genoeg vinden om haar te betreden.

Zie mij

We zijn voortdurend bezig om erkenning te zoeken in de buitenwereld. Ondanks onze uiterlijke weelde is het gat in ons binnenste een bodemloze put die we proberen te vullen met goederen, vermaak, de schijn van onwaarachtig leven en valse spiritualiteit. We blijven de rol spelen die onze ouders, opvoeders en maatschappij van ons verlangden: ‘Zorg dat je iets bereikt, want op jezelf ben je niets’. Het intense lijden wat dit met zich meebrengt was slechts één ademhaling verwijderd van de situatie waarin we nu zijn beland.

Ontsmetten, afstand houden, mondmaskers, testen, registratie, vaccinatie. Allemaal vormen van onreinheid, van imperfectie, welke naadloos aansluiten bij het zondige en onwaardige zelfbeeld wat de meesten van ons hebben gecreëerd. De onderliggende emotie is: ‘Ik ben niet goed genoeg. Ik kan niet voldoen aan wat jullie van mij verwachten. Ik ben zelfs niet in staat een normale griep te overleven. Het leven is te pijnlijk. Geef me medicatie en drugs zodat ik niet hoef te voelen hoe mislukt ik ben’.

Apartheid

In het afgelopen jaar zijn we zo gewend geraakt aan deze regels, dat velen er heilig in geloven. En zo hebben we twee nieuwe kerken gebouwd. De kerk van de kreupelen en de kerk van de volmaakten. De volmaakten zijn zij die het oude normaal niet los kunnen laten en zich keurig naar de regels voegen. Zij krijgen bonuspunten in de vorm van zoethoudertjes.
Ben je wakker genoeg dat je jezelf indien mogelijk aan de maatregelen onttrekt, je niet vrijwillig laat testen, laat staan vaccineren, dan behoor je tot de kreupelen, ofwel de outcast. Dan is het jouw schuld dat gezonde en kwetsbare mensen ziek worden. Hoe ongelofelijk dat moge klinken, de meeste mensen geloven daar inmiddels heilig in. En probeer daar maar eens mee te leven.

De ware weg

De enige weg die we kunnen bewandelen is de weg naar binnen om te voelen wat onze waarheid is. Jouw voertuig is een prachtig instrument dat feilloos reageert op datgene wat jij erin stopt. Ik heb het niet alleen over datgene wat je eet, maar veel meer over dat wat jij denkt. Velen van ons begrijpen niet dat gedachten krachten zijn die zich ter plekke manifesteren. Ik heb her hier niet over dwangmatige positief moeten denken, integendeel. Wanneer je de waarheid durft te zien en jouw denkbeeldige vijand in de ogen durft te kijken, kom je erachter dat je al die tijd jouw eigen vijand was.

Liefde is Al wat Is

Zij die van de daken schreeuwde dat ze nooit een prik wilde, zit tegenover mij. Ze werkt in de psychiatrie en verloor het contact met man en kind. Zij stonden lijnrecht tegenover elkaar. Ze voelde zich afgewezen en veroordeeld door collega’s. Langzaam maar zeker voelde ze zich verdwijnen in een diepzwart gat en ze dacht: ‘Als ik dan toch dood moet gaan, dan liever met mijn geliefden om me heen.
Ik luister met een open hart. Al mijn vooroordelen smelten als sneeuw voor de zon. Ik voel mededogen en sla mijn armen om haar heen. Ik zie haar ontspannen en volledig transformeren. Het gaat er niet of we wel of niet geprikt zijn. Het gaat erom dat we in liefde met elkaar kunnen zijn. We hoeven het niet altijd met elkaar eens te zijn, maar op zijn minst kunnen we leren naar elkaar te luisteren en elkaar respecteren. De eerste vraag die we zouden moeten stellen is niet: ‘Ben jij wel of niet geprikt’, maar ‘Wat heb jij nodig’.
Ware liefde, ware vrijheid is het hart dat klopt in ieder van ons en dat ons onlosmakelijk met elkaar verbindt.

Het uur van de waarheid

En dan word je wakker. De tijd dat jij nog in sprookjes geloofde die anderen je vertelden is voorbij. Jij wandelt vol vertrouwen jouw unieke pad. Dat pad heeft niets te maken met iets te willen bereiken maar veeleer met dat te zijn wat jij altijd al was: Goddelijk en grenzeloos en in alle opzichten uniek. Er is geen tweede zoals jij.

Trouw blijven aan jezelf opent de poort naar de hemel. Niet na je dood, maar op dit moment. Zodra je je beperkingen accepteert, ontvouwt zich ruimte binnen die beperkingen en kun je beginnen om jouw hemel op aarde te vestigen.

Een kleine achtertuin wordt een paradijs van oneindigheid wanneer jij het centrum durft te zijn, in plaats van de begrenzing te vormen.

De tijd is nu

Onderzoek en doorvoel jouw angst. Word heer en meester over jouw leven. Wees dankbaar voor Al wat Is. Maak van jouw lichaam jouw tempel. Binnenin jou ligt de wijsheid van eeuwen verborgen: de kracht van jouw ziel, jouw ware zijn. Open je hart als een lotusbloem en jouw innerlijke kracht zal de wereld transformeren.

Een nieuwe wereld

door | 15 januari 2021 | Inspiraties | 24 reacties

Het is hoog tijd om een nieuwe wereld te dromen. De juiste tijd om onze rechtmatige plaats in het universum in te nemen.

Sinds we God, de Bron van alle leven, de deur uit hebben gedaan zijn we de verbinding met moeder natuur, met onze ware natuur, kwijtgeraakt. Hebzucht werd onze nieuwe religie. We associeerden ons meer en meer met buitenkant. Ontleenden onze identiteit aan status, aan bezit en als dit niet toereikend was aan een of andere overtuiging of geloofssysteem. Kortom, het ego wil gezien worden en heeft een onverzadigbare honger om zichzelf te onderscheiden.

De media en de reclame voeden dit concept voortdurend. Hoe verkoop je iets wat je niet nodig hebt? Geef de consument het gevoel dat het betreffende product iets toevoegt aan hun identiteit.

Na de tweede wereldoorlog werd het leven meer en meer maakbaar. We bouwden aan morgen, zorgden voor de toekomst en gaven onszelf een gevoel van schijnzekerheid. Alles werd in hokjes verdeeld, risico’s weggenomen. Dat wat de wetenschap niet kon bewijzen werd naar het land van de fabelen verwezen. We leerden te vechten tegen. Dus trokken we ten strijde tegen ziekte, terrorisme en andere denkbeeldige vijanden die we eerst in het leven riepen. Ondanks onze strijd tegen kanker is er nog nooit zoveel kanker geweest. Dat geldt ook voor terrorisme en alles wat we meenden onder controle te moeten krijgen. Wist je dat medicatie en vaccinatie na hart en vaatziekten en kanker de derde doodsoorzaak is?

Identificatie

Zolang we ik, mij en mijn zeggen, zolang we ons identificeren met dat wat we hebben en niet met wat we zijn, zullen we oorlog voeren, anderen onderdrukken en laten we onszelf uit gemakzucht manipuleren en vaccineren. Angst, schuldgevoel en plichtsbesef zijn de perfecte ingrediënten om het volk onder de duim te houden.

We hebben een cultuur gecreëerd van slachtoffers en kwetsbaren. We beschermen het zwakke en straffen degenen die dit zichtbaar maken. Een helende aanpak zou zijn om het zwakke te versterken. Het ware leven is nu eenmaal niet voor mietjes.

Heb je ooit een gezond mens ontmoet? Een gezond mens kun je herkennen aan zijn vitaliteit, zijn innerlijke staat van zijn, de vreugde die hij uitstraalt. Zijn lichaam kan allerlei kwalen hebben, maar het licht van de liefde schijnt door hem heen. Zijn glimlach raakt vele harten.

Immuun

Leven is lef hebben. Leven is grenzen overschrijden en risico’s nemen. Je lijf wordt sterk en gezond wanneer het ziektes doorleeft en weerstanden transformeert. Bewust ademhalen, zingen, kruiden, homeopathie en acupunctuur versterken niet alleen op natuurlijke wijze ons immuunsysteem, zij ondersteunen het proces naar waarachtig heel worden. Verboden vruchten zoals ayahuasca, iboga en een vision quest*, kunnen onze waarachtige potentie naar boven halen, door de hel, welke de poort naar de hemel maskeert, in onszelf zichtbaar te maken. In tegenstelling tot de meeste gangbare therapieën, passen ze ons niet aan in de matrix, maar openen de weg naar ons authentieke zijn.

Het leven is een geschenk

In deze tijd, waarin vluchten niet langer mogelijk is, kunnen we twee dingen doen. Of we spelen de rol van slachtoffer en wijzen naar anderen. Of we staan op en beginnen onze angsten onder ogen te zien. We zetten de televisie buiten spel en gaan op onderzoek uit.

We hebben nu de tijd om onszelf te omarmen en te voelen hoe het leven zich op een speelse manier door ons heen beweegt.  We gaan letterlijk voelen wie we Zijn. We zijn geen materie. We zijn energie, bewustzijn, mysterie, een wonder. We kunnen het mysterie niet ontrafelen, dus laat het wonder gewoon het wonder zijn. Probeer het onkenbare niet te kennen door het in een wetenschappelijk kader te plaatsen. Dat is absoluut onmogelijk.

Datgene wat we zijn is niets, is leegte, is grenzeloze ruimte, is stilte. En in die stille ruimte is geen plaats voor angst. Daar is niet langer het besef van mijn huis, mijn vrouw en mijn auto. Daar is uitsluitend zijn en eeuwigheid.

Eeuwig

Angst heeft altijd met verleden of toekomst te maken. Met een gedachte wat er zou kunnen gebeuren. Voor mij is er geen angst. Voor mij is er geen afstand. Sinds ik de dood heb doorvoeld is er geen reden om bang te zijn. Ik zie me nog liggen in een hutje in Zuid-Afrika in bed met een jonge moeder in mijn armen die stierf aan Aids. Ik zie de kindjes in Boksburg doodgaan. ‘Als er een God is dan is dit niet zoals het zou moeten zijn’, dacht ik. Toen zag ik wat er werkelijk gebeurde. Dat wat we in wezen zijn is eeuwig en onveranderlijk en kan nimmer sterven.

Het leven is geven en nemen. Het leven is ieder moment sterven om weer opnieuw geboren te worden. Een waarachtig spiritueel wezen voert die strijd binnenin zichzelf. Een waarachtig mens is bereid zijn eigen imperfectie onder ogen te zien. Weten is het einde van imperfectie.

Achter alle schijnbare dualiteit komt de eeuwigheid in zicht. Dan stoppen we met iets of iemand te willen zijn die we niet Zijn. Dan gaat ziel steeds meer door ons lichaam stralen. Worden we min of meer transparant. We worden letterlijk bakens van Licht die vreugde verspreiden zonder daar iets voor te doen.

Vluchten kan niet meer

Het is de juiste tijd om de nieuwe wereld vorm te geven. Tijd om onze rechtmatige plaats in het universum in te nemen. Dat heeft niets te maken met buitenkant. Vrijheid is een innerlijke staat van zijn. Niemand kan onze ware essentie aan banden leggen. Ze kunnen ons in de gevangenis gooien. Ze kunnen ons dwingen onszelf te laten vaccineren. Ze kunnen ons lichaam, ons tijdelijk omhulsel, doden. Maar datgene wat we waarachtig zijn is eeuwig en onsterfelijk en laat zich niet langer verloochenen.