Vluchteling en niet vluchteling, ieder mens wil gezien en erkend worden…
Doe je nog iets in Afrika
Jaren geleden verbleven Giri en ik in zwarte en gekleurde townships in Zuid-Afrika. We verbleven te midden van Aids en geweld, maar ook te midden van waarachtig leven. Op een dag dropte Zuster Mary ons in een small Townhouse. Mama lag op sterven. Ik ging naast haar op het enige bed liggen, Giri zat naast haar. Onze handen deden hun werk. De drie aanwezige meiden kropen op en naast me. We spraken heel natuurlijk over leven en dood, voor hen een dagelijkse realiteit. De dag daarop was de jongste jarig. Dat vierden we met taart en spulletjes uit onze bagage. Ze straalde van geluk…
Vijftien jaar later komt deze jongste, nu een prachtige jonge vrouw, bij Zr. Mary en bedankt haar voor die ondersteuning: ‘Lieve Yasmin en Giri, weet dat jullie een verschil maakten…’
Kenia
Herinneren jullie je Esther van mijn vrouwenproject? Esther woont nu onder de rook van Mombasa in haar eigen huisje, wat we mee hielpen bouwen. Ik was innig verbonden met haar kleinkind, Joshua. Hij stierf aan Aids. Ik betaalde zijn begrafenis. Afgelopen week stierf Dorcas, zijn moeder. Ik stuurde geld voor ziekenhuiskosten en begrafenis…
Ja dus, ik ondersteun nog steeds een aantal vrienden in Kenia. Sinds het toerisme is ingestort is iedere dag een struggle for life…
Drie maanden geleden kocht ik Dennis vrij uit de gevangenis. Hij viste met een lijntje, maar had geen vergunning! Aan de dood ontsnapt nam hij zonder morren zijn simpele leven weer op. Drie maanden later wordt hij aangereden door een motorbike en breekt zijn been. Het ziekenhuis doet pas iets wanneer er geld is. Vijfhonderd Euro voor röntgen en operaties. Zijn jaarsalaris. Je snapt het al. Deze week gaat er opnieuw een aardig bedrag die richting uit voor Kerst en schoolgelden…
De ouders van Faith, mijn eerste Foster kindje, gingen terug naar hun geboorteplek. Faith’s nieuwe school werd in brand gestoken. Vijf meisjes kwamen om in de vlammen. Faith had geluk, zij raakte alleen haar spullen kwijt. Ik stuurde geld. Vorige maand verdween haar vader. De schande dat hij niet langer zijn gezin kon onderhouden werd hem te veel. Uitkeringen kennen ze niet, je snapt het al…
Dit is hun dagelijkse realiteit. Als deze mensen naar Europa komen noemen wij hen gelukszoekers…
Medelijden
Hun pijn is mijn pijn, hun vreugde mijn vreugde. Door mijn eigen lijden te omarmen en te transformeren, kan ik aanwezig zijn in het lijden van anderen zonder iets te willen veranderen…
Vreugde
Ik zit in de Aids-kliniek in Boksburg, Zuid-Afrika. De Ierse zuster Fidelia is een engel. Wanneer ze er even doorheen zit, springt er vanuit het niets een klein zwart engeltje op haar nek. Zijn naam is Bongakonki. ‘Hij die vreugde brengt’. Hij is een meester in een kinderlijfje…
Ik zit naast het bed van een stervende jonge vrouw. Mijn handen, mijn stem en de energie ondersteunen haar reis naar het onbekende…
*Liefde is Al wat Is.
Ieder sterven is een nieuwe geboorte
In mijn boeken *Weg naar het Licht en *Meesterschap voorbij de Dood’, beschrijf ik het overgangsproces van mijn geliefde broeder Everhard. Hij stierf aan Aids. Het proces was zodanig een inwijding dat ik niet langer kon treuren om de dood van een dierbare…
Wij zijn de natuur
Alles ontstaat en vergaat voortdurend in de wereld van de vormen. Datgene wat blijft is de alles bezielende liefde ofwel de allesomvattende leegte. Het is ware levenskunst om flexibel te zijn en je mee te laten drijven op de wind van voortdurende verandering…
Om Shanti,
Yasmin
