Nederland wat ben je mooi

door | 13 mei 2024 | Inspiraties | 6 reacties

Agenda

Na drie maanden Marokko en een onvergetelijke tijd in Spanje en Frankrijk, waarvan ik wekelijks een verslagje publiceerde op mijn Facebookkanaal, komen we 6 mei aan in Cadzand-Bad en slapen we in ons piepje aan het strand. We zijn bijna vijf maanden onderweg en genieten van ieder moment.

Dinsdag 7 mei 2024

Regende het bij aankomst in Nederland  pijpenstelen, wanneer we na een onvergetelijke avond bij Hotel ‘De Schelde’ Cadzand-Bad verlaten, schijnt de zon.
We stoppen onderweg bij Jolande voor een douche en een knuffel en gaan in Vlissingen naar Pantha Rei voor een bakkie bij vriend Rene. Op weg naar de boulevard hoor ik: ‘Yasminnn…’ Jeetje wie ben JIJ?

Zes jaar geleden maakte ze een schitterend interview over de vluchteling, over mij en mijn boek Volk van mijn VOLK. De  uitvoering verdiende geen schoonheidsprijs. Daar viel niet over te redetwisten, dus ging ie offline.
Nu omhelst ze me alsof ik haar beste vriendin ben. Samen met een bijzondere vrouw heeft ze een nieuw project in Vlissingen. We beleven gevieren een heerlijke avond waar de kunst van oprecht spreken centraal staat. Alles wat was verdampt, wat blijft is de liefde…

Geboorte

Vele mooie ontmoetingen volgen. Vrienden koken voor ons, ik drink thee met vriendinnen.
We bezoeken een bijzonder project ‘Proef en Geniet’ waar mensen die de boot hebben gemist een nieuwe kans krijgen.
We gaan op kraamvisite bij een bijzondere gozer die ik ontmoette aan zee. Hij opende zijn hart voor een prachtige vrouw en is sinds kort de trotse vader van baby Alfie.

En bovenal genieten we van het schitterende weer, de magie van zee, wind, zand, zeemeeuwen, spelende kids, grote mensen en de jaarmarkt.
We overnachten op een parkeerplaats waar drugs worden gedeald en voelen ons volkomen veilig. Ik wil Erik van BLVD nog zien en plop hij staat lachend voor mijn neus. Zo werkt de wet van manifestatie…

Op het moment dat we Vlissingen verlaten worden we  aangesproken door Jordie, een onbekende die spoedig bekend is. Hij vraagt de oren van ons hoofd en laat zich raken.
‘Hier kan ik wat mee’, zegt hij enthousiast. We knuffelen en hij blijft zwaaien tot we uit het gezicht verdwenen zijn.

Ontroerd en dankbaar voor mijn vermogen mensen te  raken zonder ogenschijnlijk iets te doen

Op naar Goes. Daar heeft Maureen heerlijk voor ons gekookt. We eten in haar prachtige achtertuin. De volgende dag maken we de cirkel rond en bezoeken we onze Marokkaanse zusters Fatima en Saida in Hellevoetsluis. We hebben elkaar ontmoet in Marokko – Martil.
Er was meteen een Harts verbinding. Fatima is net terug uit Turkije en Saida moet uit Groningen komen, maar ze willen ons zien! We vallen in een warm bad van vele culturen en mensen. De liefde stroomt. Ik spreek zonder schroom mijn waarheid en daar tussendoor moet er uiteraard gegeten worden

Met harten die overstromen van dankbaarheid overnachten we onze laatste nacht in Stad a/h Haringvliet. Wow wat een prachtig stukje verborgen natuur en zo heerlijk stil. Wat is Nederland mooi.

Hoewel Moederdag voor mij niet langer is weggelegd, vier ik de inwijding van het baren en het wonder dat ik een Oermoeder ben van vele kleine en grote kinderen…

We nemen de afslag naar Willemstad en dan begint opnieuw het verwonderen. Wat een lief stadje. Wat een rust en een openheid. Nederland wat ben je mooi.

Ik sprankel van energie. Van Liefde die onpersoonlijk is, Liefde welke voorbij gaat aan uiterlijke vormen en niets te maken heeft met mijn of jouw kinderen.

Tegen de avond arriveren we in Wijbosch. De energie is anders in Brabant. Als ik mijn tuintje in stap voel ik dat hier de frequentie hetzelfde is gebleven. Hier kan ik adem halen.

Manifestatie

We waren amper vertrokken toen ik zei: ‘Dit keer ga ik niet terug naar Wijbosch’. Ik hoor mezelf grinniken. Hier ben ik en het is helemaal zoals het hoort te zijn. Als het de bedoeling is dat er een basisplek komt in Vlissingen dan zal zich dat ongetwijfeld manifesteren.

Maar wie weet. Komt er een campertje van een maatje groter op ons pad en zijn we nog meer onderweg. Ik mocht vele harten raken en mijn zigeunerbloed stroomt daar wel bij. Als team hebben wij ons wederom verdiept en zijn we zo goed als onverslaanbaar.

Mededelingen

Op het moment dat ik het ongeluk kreeg zat ik lekker in de stroom. Alles viel stil. En toen klapte ik door mijn rug. Dat proces is nog niet ten einde maar in mij is een onverwoestbare Bron van Vreugde en ik omarm Al wat Is zonder weerstand. Hoe bevoorrecht ben ik dat er in Nederland zoveel mogelijkheden zijn om mijn helingsproces te ondersteunen. Ik ben geduldig en zie wel welke bloem zich wil ontvouwen…

Leegte

Ik omarm de leegte. Ik stop met Instagram en de wekelijkse Zoom. Je kunt me volgen op mijn Facebook-pagina. Op mijn Website en You-Tube kanaal vind je mijn boeken, podcasts en bosjes inspiratie. En je kunt je aanmelden voor mijn Blog.

– Jouw reactie is van harte welkom… 

Contact Agenda Aanmelden Blog

Moeder Aarde kun je niet bezitten

door | 16 februari 2024 | Inspiraties | 12 reacties

Agenda

Nadat ik twee maanden na mijn ongeluk mezelf genezen verklaarde, klapte ik op 24 november volledig door mijn rug. Ondanks de heftigheid van dit proces besluiten we op 20 december naar Marokko en de zon te vertrekken.

Op eerste Kerstdag arriveren we in Nador. Niet onze eerste keuze maar in Al Hoceima is in deze tijd niets beschikbaar. We slapen een paar dagen in een hotelletje en vinden een verrukkelijke plek aan zee waar we ons voor de prijs van een kop koffie laven aan een super ontbijt in een sfeer van tijdloosheid en warmte. Als ons Airbnb plekje vrijkomt voelen we dat we daar niet kunnen verblijven. Plots is er een plekje in Al Hoceima. Al snel komen we er achter dat ik daar helemaal niet uit de voeten kan en op 31 december besluiten we terug te gaan naar Nador.

De Goden zijn ons goed gezind. Wanneer we na een wonderschone rit door het Rifgebergte laat in de middag neerstrijken op het terras van onze vrienden en genieten van een kop heerlijke Marokkaanse soep, krijgen we bericht dat we de beschikking hebben over een splinternieuw appartement met zonneterras. Een wonder en zo belangrijk nu.

Vanaf die dag rijdt Giri me elke dag naar ons plekje aan het strand. Daar zitten we uren in de zon en genieten van de zee, een verrukkelijk brunchontbijt, de liefdevolle zorg van onze obers, achtergrondmuziek, zeemeeuwen, poezen, ibissen en hier en daar een verkopertje die je rozen of zakdoekjes aan wil smeren. Dit alles in een volledige harmonie.

Wonderlijke ontmoetingen

Mooie vrouwen in NadorDie morgen zeg ik voor de grap tegen Giri dat ik er geen moeite mee zou hebben Schijndel in te ruilen voor Nador mits ik voldoende mensen leer kennen die Engels spreken, een taal die hier nauwelijks gesproken wordt. Wow wat zijn er veel prachtige vrouwen vandaag. En plots word ik aangesproken in perfect Engels. Mij kennende wordt dat knuffelen. Ik knuffel tien stralende vrouwen waarvan er acht Engels spreken. Farida smeekt me om de Koran te lezen omdat moslims volgens haar liefdevol en gastvrij zijn. In een flits herinner ik me die bewuste 11 september: mijn lezing en de Vredesboodschap die wereldwijd verspreid werd en in mijn boek ‘Meesterschap voorbij de Dood’ werd opgenomen. Lieverd ik houd van Moslims, ik houd van mensen. Wat vinden ze het jammer dat we deze week vertrekken.

De Tazekka

In alle vroegte onderwerpen we ons aan het ritueel waar ik ruim een maand dagelijks naar uitkeek. We laten ons verwennen tot op het bot en na een rondje knuffels gaan we op pad. We overnachten in het Nationale Park en genieten waanzinnig van de bergen in de Midden Atlas.

Fez het hart van de Soefi

Jaren geleden had ik een bewustzijnsverruimende ervaring tijdens Soefi-dansen. Dat bracht me naar Turkije. Nu brengt ons dat naar Fez. We verblijven in de binnenstad in een prachtig Riad en lopen direct de Medina in. Kilometerslang kun je genieten van ambachtelijk werk en alles kopen wat je kunt bedenken van een immense creativiteit en schoonheid. Dan is er plots een spontane ontmoeting met twee Berbervrouwen en vinden we die dag ook nog de Moskee en het mausoleum van de Profeet.

Chefchaouen

We vervolgen onze reis door de westerse Sahara. De vele potholes doen me aan Kenia denken en we pakken uiteindelijk de hoofdweg. We genieten van mensen, ezeltjes, schaapherders en sinaasappelverkopers. Foto’s maken we niet. Daar houden deze mensen niet van en eerlijk gezegd ik eigenlijk ook niet. Aanvankelijk zijn de bergen in de westerse Sahara dor en doods maar uiteindelijk komen ze tot leven. Fijn, we willen kamperen in de bergen. We lunchen in een cafeetje langs de weg, plekken waar je geen vrouwen ziet, als de regen met bakken uit de hemel begint te stromen. Gezien het weer en de vele controleposten besluiten we door te rijden naar de beroemde blauwe stad Chefchaouen. Wonderlijk genoeg vinden we aan het einde van de dag een piepklein appartementje in het hart van de Medina.

Blauw

ChefchauoenMijn hart wordt helemaal blij als we het stadje binnenrijden. Niet alleen door de prachtige tinten blauw, het stadje is ook brandschoon.
Onder toezicht wordt ons autootje gestald. Hoe we daar uitkomen zien we wel als we vertrekken. Altijd hulp in Marokko. Eerst maar even genieten van de wonderlijke wereld van schepping en creativiteit waar we in Fez een aardig voorproefje van hebben gehad. Het blijft adembenemend, ook al is het buitenkant en ben ik doorgaans niet geïnteresseerd in toerist-attracties. Ik geniet, voor zover mijn lijf het kan behappen, en ben ook helemaal senang in ons appartementje in het hart van muziek en bedrijvigheid terwijl Giri op zijn eentje zijn wereld vergroot. Praat met Wadi die verliefd is op een blonde schoonheid in Rotterdam maar Marokko niet uit kan. Ik ken deze verhalen van haver tot gort en begrijp niet waarom wij westerlingen dit normaal vinden of liever niet willen weten. De aarde kun je niet bezitten. Zij is van iedereen. Eens zullen we dat begrijpen…

Said

We maken een wandeling met uitzicht op de watervallen en mogen ontbijten op het dakterras van Riad Daryakout. In het seizoen komen hier bussen toeristen. Vandaag zijn wij de enige eregasten. Speciaal voor ons wordt er in opdracht van Said, wiens naam genieten betekent, een heerlijk ontbijt gemaakt. Onze ontmoeting is diep en puur. Ook hier ging in Coronatijd alles dicht. Marokkanen, ofwel Berbers, zijn minder toekomst gericht herstellen zich sneller. Ik krijg een warme omhelzing van Said. Hij is het roerend met mij eens dat mensen de aarde niet kunnen bezitten. Als we terugkomen mogen wij bij hem logeren voor de prijs van het Airbnb. Wat een heerlijke dag in ongetwijfeld het mooiste plekje van Marokko.

Tetouan

En dan rijden we wederom een aantal uren door de bergen om te verblijven in Martil aan Zee bij Tetouan waar ik een vriend ga ontmoeten die ik 17 jaar geleden aan de telefoon had toen een dierbare vriendin in Nederland beviel van zijn zoon waar hij niet bij kon zijn omdat Marokkanen nu eenmaal niet het recht hebben om…
Hij heeft inmiddels kennisgemaakt met Giri, stuurde me per bus vanuit Tanger middelen voor mijn rug en kijkt reikhalzend naar ons uit…

Om Shanti
Yasmin en Giri

Mededelingen

Voor iedereen die op vakantie was nog even de link naar mijn Kerstblog – ‘Durf een Rebel te ZIJN’ – al dertig jaar een eyeopener. Dit keer ook als luisterblog en deze maand opnieuw in Spiegelbeeld.

Mocht iemand een huur-appartement of huis in Vlissingen weten dan ben ik daar heel erg open voor en hoor ik dit graag.

IEDERE Dinsdag 19.30-21.00 (AMS) Zoomsessie met Yasmin
Aanmelden via onderstaande Link – altijd dezelfde. Zet in je agenda.

Contact Agenda Aanmelden Blog

Revalideren in Vlissingen

door | 30 september 2023 | Inspiraties | 13 reacties

Agenda

Ik voel me als een rots in de branding met mijn voeten verworteld in de aarde en mijn kruin verbonden met de hemel als ik in een split of a second word gelanceerd.

Na een overweldigende laatste lezing in Kloetinge waar ik vele mensen mocht raken en omhelzen, mogen Giri en ik nog een poosje gebruik maken van mijn zolderkamertje in huize Grace in Vlissingen.

We genieten met volle teugen van de zee en de vele ontmoetingen met oude en nieuwe vrienden.

De derde dag gaan we met de fiets naar Breskens. Plots ben ik het middelpunt van een drama als ik gelanceerd word door een hond die zonder rechts of links te kijken de weg overvliegt. Zijn baasje belt 112. Er ligt bloed op de weg en ik lig er blijkbaar ook niet al te jofel bij. Naast de vele mensen die oprecht hulp bieden is de ambulance, de politie en zelfs de gemeentereinigingsdienst snel ter plekke.
Ik weiger in de ambulance paracetamol. De ziekenbroeder die niet altijd hoffelijk werd behandeld voelt zich aangevallen maar voor we in Goes aankomen zijn we vriendjes. Hoofdwond, gekneusde schouder, sleutelbeen en een gebroken heup. Ik weiger een hoofdscan maar kom er niet onderuit foto’s en pijnmedicatie te accepteren. De volgende middag word ik, na een helse dag en nacht, in een liefdevolle en kleurrijke ruimte geopereerd. De pijn wordt wat draaglijker.
Ook de trombosespuiten wil ik niet. Maar ik verruil zonder morren mijn mooie plekje aan zee met een bed op een vierpersoonskamer op de Afd. Heelkunde in het ziekenhuis in Goes. Giri verplaatst zijn campertje naar de parkeerplaats.
De volgende dag word ik geopereerd en het healingswerk kan beginnen.

Revalideren in Vlissingen

Er zijn twee manieren om naar de realiteit te kijken. Het leven is een ramp als het glas half leeg is of een mogelijkheid wanneer het glas half vol is. Het is geen sinecure zo’n gebroken heup. Dit proces is pijnlijk, maar we maken er iets moois van. Dat is de keuze van mijn ziel.

Nee, ik hoef het ‘waarom’ niet te weten. Dat is het spel van het ego. Ik omarm dat wat is in dit moment.

Ik zie de schoonheid in de mensen die ik, ook hier in Goes, om me heen verzamel. De zaadjes die ik mag zaaien terwijl ik niet bezig ben iets te willen bereiken omdat er nu eenmaal niets valt te bereiken. Het ontroert me diep.

Ik kom er al snel achter dat mijn revalidatie wel wat langer zal gaan duren.
Ik mag naar een zorghotel en mag zelf kiezen waar. Laat er nu net een plekje vrijkomen in het Buurtzorgpension in mijn dierbare Vlissingen.
Laat dat nu ’toevallig’ kamer 11 zijn. Laat ik nou toevallig een nummer 11 zijn.
En laat de eerste persoon die ik vanuit de rolstoeltaxi in dat Buurtzorgpension aantref een vriend zijn van de man wiens hond me van de fiets heeft gelanceerd. Laat datzelfde baasje ons hebben bezocht in het ziekenhuis en morgen hier de vuile was op komen halen. Laat dat baasje nou net een vriendin hebben die mij persoonlijk kent. En… juist ja… 100.000 redenen om te laten zien dat toeval niet bestaat en dat het universum weer eens iets in scène heeft gezet waar ik dan wel geen pest van snap maar waarvan ik wel weet dat dit geen toeval is. Want dat bestaat niet.

Synchroniciteit noemen ze dat tegenwoordig. Op het moment dat je het probeert te snappen ben je in je denkhoofd en spat de magie van het leven als een zeepbel uit elkaar.

Over Magie gesproken. Sinds ik in Ter Apel was ligt mijn Facebookpagina volledig op haar kont. De schitterende podcasts met Leon en Janneke, het interview in De Andere Krant en alle inspirerende berichten: No response.

Plaats ik een humoristische stukje over mijn ongeplande duiklanding en krijg ik meer dan 350 berichten binnen vierentwintig uur. Ook nog zo’n 100tal via WhatsApp en mail. Terwijl het bericht uitsluitend via Facebook is verspreid…
Dus laten we nu maar ophouden het Leven te willen verklaren. Want dat probeert alleen de mind die niet kan leven met onzekerheden en alles probeert te controleren en te manipuleren. Helaas, het Leven is een mysterie. Je kunt het niet ontrafelen. En voor diegenen onder jullie die menen dat de gigantische stroom die het boek Inner-Reset teweeg heeft gebracht op brute wijze door het universum aan banden wordt gelegd, kan ik maar een ding zeggen: ‘Ik weet het niet…’

Ik wil ieder van jullie tot in het diepste van mijn wezen bedanken voor alle liefdevolle reacties. Soms van mensen die ik al 30 jaar niet gehoord of gezien heb. Zo ontroerend, zo wonderlijk. zo goddelijk mooi. En JA het Universum heeft me wel iets laten zien. Er is een gigantische beweging om me heen die Liefde heet. Ook al is die doorgaans zo goed als onzichtbaar.

Hier op het terrein staat die mooie kerel in zijn campertje die vanmorgen mijn raam kwam repareren. En ja toevallig is het plekje naast hem vrij. En dat is dus voor Giri.
Vergeet ik nog de fysiotherapeut te noemen die me voldoende huiswerk heeft gegeven tot maandag. Hij is ’toevallig’ een half jaartje geleden ook van zijn fiets gelanceerd door een loslopende hond. Raakte een vinger kwijt. Is helemaal goed gekomen. Hij kan niet meer masseren maar is een kanjer en kan nu ook voelen hoe pijnlijk het is zoiets mee te maken.

En ja, misschien moeten de baasjes van loslopende honden maar eens besluiten hun honden niet langer los te laten lopen op plaatsen waar dit niet verantwoord is. Want hoewel alles een reden heeft moet je dit niet willen. Of gaan we pas iets veranderen nadat het onszelf is overkomen?

Afijn, als ik kijk hoeveel mooie mensen ik vandaag weer heb ontmoet, is Vlissingen niet de slechtste plek om te revalideren.

Om Shanti.
Yasmin

Contact Agenda Aanmelden Blog

Leven is magisch

door | 10 januari 2023 | Inspiraties | 8 reacties

Aanmelden Blog

Ik ben het middelpunt van het universum. Ik ben de grote leegte die de totale volheid in zich draagt. Ik ben een andere jij.

Jonathan

Ik loop langs de zee in het meest geteisterde stadje van Nederland en voel me als een vis in het water. Dankbaarheid vibreert in al mijn cellen en ik verwonder me als een kind over de schoonheid van de steeds veranderende luchten, het water en de meeuwen die zich laten drijven op de thermiek. Tientallen Jonathans cirkelen boven mijn hoofd als één energie, adembenemend. Kinderen, honden en volwassenen genieten met volle teugen van zand, zon, zee en zijn. Stoere mannen en vrouwen nemen een ochtendduik. Vissers, schepen in allerlei maten en vormen. Ik die vele zeeën heb gezien heb het gevoel dat ik nooit eerder zo intens genoten heb als vandaag. Ik voel me dankbaar tot op het bot.

Vlissingen

Na een intensieve speurtocht naar een eigen ruimte, verblijf ik sinds drie weken tot eind maart op een kneuterig zolderkamertje bij Grace. Midden in het centrum en vijf minuten van zee. Nu denken jullie misschien dat ik teleurgesteld ben over die tijdelijkheid. Niets is minder waar. Midden in de nacht werd ik klaarwakker en moest lachen om mezelf. Ik en mezelf settelen. Kun jij je dat voorstellen? Ik niet dus. Het past niet bij mij om de toekomst in te willen kleuren. Ik ben een en al beweging en laat me leiden door de stroom van het leven zonder plan en zonder vooropgezet doel.

Dus voor mij geen eigen huis, zelfs al zou ik me dat kunnen permitteren. Ik ben een zigeuner, een straatkat. Je kunt mij niet opsluiten. Je kunt mij niet invoegen in een maatschappelijk kader. Dat is niet het ware Leven. Dat hebben wij van het Leven gemaakt door onze controlerende verzorgingsstaat van wieg tot graf. Alles is voor ons geregeld. Alle muziek uit het leven gehaald. Alle creativiteit en eigen verantwoordelijkheid. Dat heeft een prijs. Daar pas ik niet in en eerlijk gezegd vind ik dat inmiddels niet zo erg meer.

Deze plek omarmt me als een tweede huid. Mijn zijn roept hier geen weerstand op. Veertien dagen was ik hier met Giri. We hebben het fijn gehad. Maar eerlijk is braaf. Ik geniet onwijs van het All-een zijn, mijn levenselixer. Ik geniet mateloos van de stilte in en buiten mezelf en het zwerven langs de zee met haar talloze gezichten. Ik verwonder me bij elke stap. Is het de plek, de getijden, de sfeer van de winter? De zon, de wind, de storm, de regen? Ik weet het niet en hoef het niet te weten. Het is zoals het is. Dit is thuis.
Wanneer het de bedoeling is komt hier ongetwijfeld een nieuwe basisplek voor mij vanwaar uit ik kan komen en gaan. Daar hoef ik niets voor te doen of voor te regelen. Die komt dan als vanzelf uit de hemel vallen. En zo niet, dan ga ik met evenveel liefde terug naar Wijbosch waar ons plekje in deze tijd winterproof en tochtvrij wordt gemaakt.

Wonderlijk

Zoals altijd komen de dingen op mijn pad. Ik bracht Giri naar de trein en ontmoette op de terugweg een bijzondere vrouw. We hadden onmiddellijk een klik. Zij leest nu mijn boek en organiseert een lezing in Goes. Hoe mooi is dat. Tot eind maart, het einde van mijn verblijf, ga ik niet terug naar Schijndel. Ik blijf op deze plek en zie wel wat zich hier en rondom Vlissingen spontaan gaat ontvouwen. Het is inmiddels overduidelijk: het is me-time.

Relatie

Hoewel onze relatie de nodige hobbels heeft gekend en we lange tijd uit elkaar waren zijn Giri en ik als de basis en de toetsen van één en dezelfde piano. Ik ben de vleugels welke het Giri mogelijk maakt om zijn angsten te overstijgen en te vliegen en Giri is het fundament wat ik nodig heb om uit te kunnen stromen en te doen wat ik te doen heb zonder te doen. Giri vertrouwt mij volledig. Ik ben zijn ankerpunt en hij is mijn steuntje in de rug. En in die energie kan hij zijn omdat hij diep vanbinnen weet dat hij niet het verlengstuk is van mij maar de basis waarop ik kan doen wat ik te doen heb. Of beter gezegd wat we samen te doen hebben. Ik zeg niet dat het altijd gemakkelijk is, zeer zeker niet. Mijn leven zou in vele opzichten simpeler zijn wanneer ik alleen was. Maar eenvoud maakt ons lui en vadsig en we hebben uitdagingen nodig om te groeien. Hoe mooi is het wanneer we dit proces in liefde aangaan. En als dat betekent dat we in april het kampertje weer pakken en een rondje Nederland gaan doen om mensen te ontmoeten en lezingen te geven dan zullen we daar weer met volle teugen van genieten.

Inner-Reset

De geboorte van mijn laatste boek in Sardinië is een gift welke ons tot in het diepste van het diepe heeft gepolijst. Het boek is niet alleen een geschenk voor de mensheid, het is een stukje gereedschap om mensen te raken, te ondersteunen en lief te hebben in lezingen en op beurzen. Want dat is wel duidelijk geworden de afgelopen maanden. Er is zoveel meer openheid en ontvankelijkheid. De tijd is rijp om te zaaien, ook al zijn mensen ogenschijnlijk min of meer terug bij het oude normaal. Maar de innerlijke drang naar verandering wordt meer en meer voelbaar. De enige weg naar waarheid en ware vrijheid is de weg naar binnen. We kunnen die niet langer ontlopen.
Ik blijf dan ook open voor uitnodigingen voor lezingen etc.

Verwonderen

De achterliggende periode was een enerverende tijd. Een periode van loslaten op ziel niveau en polijsten op nog diepere lagen. Dankzij mijn kinderen die mijn kinderen niet zijn. Dankzij mijn omgeving die me wel of niet afwijst. Kortom, dankzij alle tegenwerking sta ik krachtiger voor waarheid dan ooit en kan het mij niet meer schelen wat anderen daarvan vinden. Vanbinnen voel ik een diepe dankbaarheid, een enorme rijkdom die niets nodig heeft van wie dan ook maar vanuit de beker van overvloed kan uitstromen zonder daar iets voor terug te verlangen. En vanuit dit zijn zal ik de aarde blijven bewandelen tot mijn laatste ademhaling en zal ik me elke dag verwonderen, liefhebben, dansen, zingen, durven zien en genieten.

Ik ben een andere jij,
Yasmin

Tip

Als je zin hebt kijk de documentaire Fantastic Fungi en je begrijpt de zin van het leven.
Inmiddels op Netflix.

Mijn vlog

Deze heeft geraakt – dus deel ik graag. Liken, reageren en delen mag…

Contact Agenda Aanmelden Blog